Του Soloup, από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»

Τα δύσκολα έρχονται μετά και αφορούν το επαναστατικό κίνημα. Που καλείται να δώσει μια μάχη σε ξένο γήπεδο: Σου δείχνουν το έγκλημα και σε καλούν να πάρεις θέση και μάλιστα με προειδοποίηση «εις το όνομα της πλειοψηφίας που κυριαρχείται από τον τρόμο», πως αν δεν το κάνεις «υποτιμάς την πλειονότητα». Που την έχουν φέρει ήδη στα μέτρα τους...

Ε, λοιπόν, παραμένει κρίσιμο: Αντί να απαντήσεις για την «εγκληματικότητα», να δείξεις το πραγματικό έγκλημα. Είναι κρίσιμο σε καιρούς όλο και πιο θολούς εσύ να μη χάνεις το στόχο: την ανατροπή της συνθήκης που γεννά το μέγα έγκλημα.

Μπορούμε εύκολα να πάρουμε μέρος στη συζήτηση για το εποικοδόμημα. Είναι τόσο εύκολο όσο το να αντιμετωπίσεις τον «Χριστόδουλο» και τις «ταυτότητές» του. Μόνο που δε θα ξεμπερδέψεις ποτέ σε κείνο το γήπεδο γιατί η μεταφυσική θα έρχεται και θα ξανάρχεται όσο έχει βάση να πατάει.

Το θέμα είναι να φέρεις τα πράγματα ξανά με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω. Κι εκεί να δείξεις και τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια και τη δύναμη που κινεί τα πάντα.

Σε μια κοινωνία που δε θα χρειάζεται το έγκλημα, θα είναι περιττή και η συζήτηση γι' αυτό.

Είναι κρίσιμο να επαναφέρουμε διαρκώς στο μέτρο των δυνάμεών μας τη συζήτηση στο κύριο: Την κοινωνία που θέλουμε.

Κι αυτό σημαίνει να δείξουμε την κοινωνία που δε θέλουμε, όχι στο περιτύλιγμά της, αλλά στη βάση της. Που σημαίνει πως διαρκώς θα ψάχνουμε και θα δείχνουμε το πώς η κάθε «Τογιότα» γίνεται κυρίαρχη, όχι γιατί κατέχει το «μυστικό», αλλά γιατί είναι πιο ικανή από τους ανταγωνιστές της στην εκμετάλλευση εργατών, τους οποίους ήδη έχει κερδίσει ιδεολογικά τόσο ώστε να αυτοκτονούν όταν τα κέρδη της μαμάς - εταιρείας δεν αυξάνονται σύμφωνα με το πλάνο του αφεντικού.

Ασχετο: Στις λάσπες του «καθεμέρα» είναι πιο καθαρά τα πράγματα, από το σαλονάκι ενός τζιπ που με ασφάλεια σε «εκδράμει» ανά την επικράτεια.