Οι θέσεις για το 19^ο Συνέδριο περιγράφουν διεξοδικά όχι μόνο το στρατηγικό στόχο του Κόμματος, που είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και η οικοδόμηση του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, αλλά και τον τρόπο, δηλαδή την τακτική που πρέπει να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε εκεί.

Από αυτή την άποψη, οι θέσεις για τη Λαϊκή Συμμαχία και για το ρόλο του Κόμματος στην προετοιμασία των δυνάμεων για αυτή την ανατροπή με βρίσκουν σύμφωνο. Δείχνουν ότι το Κόμμα έχει και στην πράξη ως στρατηγικό στόχο το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Προωθεί τη συμμαχία της εργατικής τάξης και των άλλων στρωμάτων όχι μόνο ως ποσοτικό, αλλά και ως ποιοτικό στοιχείο. Η εργατική τάξη παρά τον πρωτοπόρο ρόλο που αντικειμενικά θα παίξει σε αυτή τη διαδικασία δεν μπορεί μόνη της να φέρει την επαναστατική αλλαγή. Χρειάζεται να ακολουθήσουν σε αυτή την προοπτική και οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, που έχουν σημαντικό μερίδιο στην παραγωγή και την οικονομία σήμερα. Εκεί είναι η ουσία της Συμμαχίας, που θα προωθεί την πάλη όλων αυτών ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία. Βεβαίως, αυτά τα στρώματα είναι πολύ πιο δύσκολο να αφυπνιστούν προς αυτή την κατεύθυνση από ό,τι η εργατική τάξη, λόγω της ατομικής ιδιοκτησίας που τους κρατάει δεμένους με τον καπιταλισμό. Καθήκον του ΚΚΕ, πέρα από το κύριο βάρος της δράσης του στους εργάτες, είναι να συμβάλλει ώστε στη συμμαχία να μπαίνουν όλο και μεγαλύτερα τμήματα αυτών των στρωμάτων. Μάλιστα, ξέρουμε και το διατυπώνουμε καθαρά ότι η συμμετοχή στον αγώνα μέσα από τη συμμαχία είναι προϋπόθεση για να αλλάξουν συνείδηση. Γι' αυτό η συμμαχία είναι το μέσο όπου μέσα από αγώνες ενάντια στα μονοπώλια, μέσα από κοινά αιτήματα και στόχους πάλης, μέσα από σκληρή διαπάλη με τον οπορτουνισμό, θα αλλάζουν συνειδήσεις και θα προωθείται ο στρατηγικός μας στόχος. Γι' αυτό η συμμετοχή στη Συμμαχία δεν είναι δυνατόν να προϋποθέτει τη συμφωνία από τα πριν με το Σοσιαλισμό. Αυτή η συμφωνία κατακτιέται, δεν έρχεται έτοιμη.

Είναι λογικό όμως η συμμετοχή στη Συμμαχία να προϋποθέτει τον απεγκλωβισμό από τη λογική που λέει ότι η ανάπτυξη των μονοπωλίων και η εξαθλίωση του λαού είναι μονόδρομος και από τη λογική του συμβιβασμού με την εξαθλίωση που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα.

Η Συμμαχία βάζει στην πρώτη γραμμή της πάλης διεκδικήσεις και για το σήμερα. Γι' αυτό παλεύει για τις Συμβάσεις, για το μεροκάματο, για το εισόδημα του αγρότη και του μικροεπαγγελματία, για τα δικαιώματα της νεολαίας στη μόρφωση και τη δουλειά, για δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες και ό,τι άλλο έχει ανάγκη ο λαός μας, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Σε αυτή τη βάση εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες συντονίζουν τη δράση τους με κοινούς στόχους πάλης που πλήττουν την κερδοφορία των μονοπωλίων, δημιουργούν ρήγματα στην κυριαρχία τους και στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Με αργή και βασανιστική δουλειά, σε πολύ δύσκολες συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, αντεπανάστασης και αντικομμουνισμού, τα μέλη του Κόμματος παλεύουν αυτή η συμμαχία να πάρει σάρκα και οστά. Πρόοδος υπάρχει, αλλά και μεγάλες καθυστερήσεις και αδυναμίες.

Το Κόμμα παλεύει ώστε η Συμμαχία να παίρνει όλο και περισσότερο αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, να διευρύνεται, να δυναμώνει.

Παλεύει να φτιάξει γερές κομματικές οργανώσεις στους χώρους δουλειάς, κύρια στη βιομηχανία, για να είναι ικανό να καθοδηγήσει την εργατική τάξη στον αγώνα για το Σοσιαλισμό.

Αυτή του την επιδίωξη ποτέ δεν την έκρυψε, αλλά και ποτέ και σε κανέναν δεν την έβαλε ως όρο για να αγωνιστεί μαζί του. Κανείς όμως δεν μπορεί να απαγορεύσει στο Κόμμα να διακηρύσσει ανοιχτά τον στρατηγικό του στόχο και να προσπαθεί να τον κάνει υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας.

Αν ήταν να τα λέμε στα γραφεία μας και στο κίνημα να τα κρύβουμε τότε δε θα ήμασταν κομμουνιστές. Από την άλλη, αν έμπαιναν εμπόδιο για να αγωνιστούμε μαζί με τον κόσμο τότε θα ήμασταν σεχταριστές. Πραγματικά, όταν κάποιος μιλάει για σεχταρισμό μάλλον δεν πρέπει να αναφέρεται στο ΚΚΕ, το οποίο εκμεταλλεύεται κάθε μέσο (Κοινοβούλιο), συμμετέχει σε όλα τα συνδικάτα, σε κάθε αγώνα και διεκδίκηση.

Πρέπει το Κόμμα με τα μέλη του που συμμετέχουν στο κίνημα να δένουν όλες τις διεκδικήσεις με τον στρατηγικό στόχο; Βεβαίως και πρέπει. Και αυτό δεν είναι σεχταρισμός αλλά πραγματικά κομμουνιστική στάση.

Αναφέρεται σωστά στις θέσεις ότι στα πλαίσια της Συμμαχίας θα γίνεται διαπάλη ανάμεσα στην επαναστατική γραμμή του Κόμματος και στη ρεφορμιστική λογική των οπορτουνιστών και των μικροαστών. Η διαπάλη αυτή είναι αναπόφευκτη και όποιος την αρνείται, γιατί πιστεύει ότι αυτοί που θα συμμετέχουν στη Συμμαχία θα συμφωνούν απόλυτα με το στρατηγικό μας στόχο, είναι βαθιά νυχτωμένος.

Μέσα από αυτά τα στρώματα είναι πολύ πιθανό να προκύψουν πολιτικοί τους εκπρόσωποι, που θα εκφράζουν πιο συγκεκριμένα τα συμφέροντά τους έχοντας αντιιμπεριαλιστικό-αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, χωρίς όμως να έχουν ξεκάθαρο το ζήτημα της εξουσίας, δηλαδή σε ποιον πρέπει να ανήκουν τα μέσα παραγωγής. Με αυτούς θα βρεθούμε μαζί στα σωματεία και σε όλες τις οργανώσεις του κινήματος. Θα συνεργαστούμε στη δράση για να προωθηθεί παραπέρα η Συμμαχία, χωρίς όμως να αφήνουμε στην άκρη τις στρατηγικές μας διαφορές για να κάνουμε μαζί τους εκλογικές συνεργασίες και συμβιβασμούς στο ζήτημα της εξουσίας. Χωρίς να καλλιεργούμε στο λαό αυταπάτες ότι με την εξουσία στα χέρια των μονοπωλίων μπορεί να έχει φιλολαϊκές κυβερνήσεις. Μέσα στη συμμαχία πρέπει σε αυτό το ζήτημα να κάνουμε σκληρή κριτική στους συμμάχους μας.

Ο συμβιβασμός σε αυτό το ζήτημα θα είναι καταστροφικός, αφού καταλύει την αυτοτέλεια του Κόμματος και καταλήγει στην ενσωμάτωσή του στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης.

Γιατί όταν κάνεις πολιτική συμμαχία με κόμματα σημαίνει ότι αναγκαστικά φτιάχνεις μαζί τους ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που θα εφαρμοστεί στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας. Δηλαδή, πάει περίπατο ο στρατηγικός στόχος και το πρόγραμμα του Κόμματος που αποφασίζεται σε μια σειρά συνέδριά του, από το 15^ο έως και σήμερα, το οποίο μιλάει για επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατόν μέσα στον καπιταλισμό να οικοδομείς σοσιαλισμό με τα μέσα παραγωγής στα χέρια των μονοπωλίων. Να γιατί όσοι υπερασπίζονται μια τέτοια πολιτική συμμαχία είναι εχθροί, και όχι υπερασπιστές όλων των αποφάσεων και επεξεργασιών του Κόμματος από το 15^ο έως σήμερα.

Ουσιαστικά μια τέτοια στάση παραπέμπει το σοσιαλισμό στο μακρινό μέλλον, δηλαδή στο ποτέ, και καταλήγει στη διαχείριση του συστήματος. Καταλήγει στη δημιουργία αυταπατών και στο Κόμμα και στο κίνημα, με αποτέλεσμα στο τέλος ο λαός να απογοητευτεί, να υποχωρήσει και να μας γυρίσει την πλάτη.

Κανένα συνέδριο του Κόμματος δεν πήρε απόφαση να διαχειριστούμε τον καπιταλισμό, αντίθετα όλες οι αποφάσεις χαρακτήρισαν το σοσιαλισμό και αναγκαίο αλλά και επίκαιρο, δηλαδή για το σήμερα.

1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):

«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.

2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.

3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».

4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.

5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».

6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».

ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:

Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).

Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.