Καθολικό χαρακτήρα παίρνει ο αγώνας των εργαζομένων της Πάτρας για την επαναλειτουργία της κλωστοϋφαντουργίας «Κρητικός» και τη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας. Σήμερα το απόγευμα στις 7μ.μ. με το Παμπατραϊκό συλλαλητήριο στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, οι εργαζόμενοι του «Κρητικού» που συνεχίζουν από τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς την κατάληψη του εργοστασίου, θα σμίξουν τις φωνές διαμαρτυρίας με τους υπόλοιπους εργαζόμενους του Νομού Αχαΐας και θα διαδηλώσουν από κοινού για τα δίκαια αιτήματά τους. Πριν από το συλλαλητήριο προγραμματίζονται δύο προσυγκεντρώσεις. Η Συντονιστική Επιτροπή Σωματείων και Συνδικαλιστών Πάτρας στην πλατεία Γεωργίου στις 6.30μ.μ. και την ίδια ώρα το κλαδικό συνδικάτο στον Αγιο Ανδρέα. Ηδη τη συμπαράσταση στον αγώνα αυτό, εκφράζουν με ψηφίσματα δεκάδες σωματεία ενώ οι επαγγελματοβιοτέχνες της Πάτρας θα κλείσουν τα καταστήματά τους στις 16 Γενάρη - μέρα της παμπατραϊκής απεργίας - σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εργαζόμενους του «Κρητικού».

Στη γενική συνέλευση που έκαναν χτες το πρωί οι εργάτες της «Κρητικός ΑΕ» μέσα στο εργοστάσιο, παρουσία του Δήμου Θεοδώρου, προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος και του προέδρου του κλαδικού συνδικάτου Τάσου Θεριακή, αποφάσισαν την Τετάρτη να απαιτήσουν από τον ΟΑΕΔ την καταβολή εκτάκτου επιδόματος, εξαιτίας της διακοπής της λειτουργίας του εργοστασίου.

Μιλώντας στη γενική συνέλευση ο Δ. Θεοδώρου αναφέρθηκε στις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν την επιχείρηση μέχρι εδώ, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «το κλείσιμο του εργοστασίου είναι αποτέλεσμα των εκβιασμών του μεγαλοβιομηχάνου Κρητικού, αλλά και του ανταγωνισμού μέσα στα πλαίσια της ΟΝΕ και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Ο αγώνας θα είναι σκληρός και δύσκολος αλλά είναι μονόδρομος, για να ανοίξει η επιχείρηση χωρίς να χαθεί καμία θέση εργασίας και κανένα από τα κεκτημένα δικαιώματα. Η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να παρέμβει έτσι ώστε με δική της ευθύνη να λειτουργήσει το εργοστάσιο. Οι κινητοποιήσεις πρέπει να είναι συνεχείς στην πόλη της Πάτρας, αλλά και στην Αθήνα. Η ενεργητική αλληλεγγύη από τα ταξικά σωματεία της Πάτρας και το υπόλοιπο ταξικό κίνημα είναι δύναμη στον αγώνα που κάνετε. Ο συνδικαλιστής κάλεσε τους εργαζόμενους να είναι σε επαγρύπνηση και να περιφρουρήσουν τον αγώνα τους».

Στη συνέχεια οι εργαζόμενοι του «Κρητικού» κατευθύνθηκαν στα κεντρικά γραφεία της επιχείρησης στον οδό Ερμού, κατέλαβαν το δρόμο και συναντήθηκαν με τον ιδιοκτήτη Θ. Κρητικό. Στη συνάντηση ο επιχειρηματίας επανέλαβε τους εκβιασμούς του σε βάρος των εργαζομένων. Στην αρχή προσπάθησε να τους πείσει πως δεν έχει χρήματα να σώσει την επιχείρηση, και ότι ο μόνος λόγος που αγωνίζεται να βρει λύση είναι αποκλειστικά η τύχη των εργαζομένων του εργοστασίου του, επειδή έχει υποχρέωση απέναντί τους..!

Οταν όμως οι εργαζόμενοι τον ρώτησαν τι θα γίνει συγκεκριμένα με τη λειτουργία του εργοστασίου και αν θα διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας, ήταν αποκαλυπτικός. Το σχέδιο σωτηρίας της επιχείρησης που έχει καταρτίσει με τους συνεργάτες του όπως είπε, προβλέπει μείωση του προσωπικού και απαλλαγή των χρεών από τις τράπεζες σε ποσοστό 90%. Σε αντίθετη περίπτωση, πρόσθεσε, οι τράπεζες μπορούν να προχωρήσουν σε εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων της επιχείρησης.

Αυτή η τοποθέτηση του επιχειρηματία προκάλεσε την άμεση αντίδραση των εργαζομένων οι οποίοι παραμένουν ανυποχώρητοι στο αίτημά τους για άμεση επαναλειτουργία του εργοστασίου, χωρίς μείωση προσωπικού και χωρίς απώλεια των μισθολογικών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Οπως μάλιστα καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης «Κρίκας» - η επιχείρηση λειτουργεί στον ίδιο χώρο με το υπό κατάληψη εργοστάσιο και ανήκει κατά 50% στον Κρητικό - επιχείρησαν να τους φέρουν σε αντιπαράθεση με τους άλλους εργαζόμενους που εξαιτίας της κατάληψης δεν μπορούν να εργαστούν. Αναφέρουν μάλιστα ότι και με χρήματα προσπάθησαν να τους δελεάσουν για να σταματήσουν την κατάληψη.

Οργή, αγανάκτηση αλλά και αγωνιστικό πείσμα, ώστε να δικαιωθούν, χαρακτηρίζει τους περίπου 280 εργαζόμενους της Κλωστοϋφαντουργίας «Κρητικός». Είχαν την τύχη και την ατυχία να κάνουν την τελευταία εργατική κινητοποίηση του 2000 και την πρώτη του 2001, απέναντι στο εκβιαστικό «λουκέτο» της επιχείρησης στις 28 Δεκέμβρη.

Ο «Ρ» βρέθηκε στο υπό κατάληψη κτίριο της επιχείρησης. Εκεί, από τις 29 Δεκέμβρη, οι εργαζόμενοι ενωμένοι παλεύουν για να κερδίσουν και πάλι το μεροκάματο, απαιτώντας από την κυβέρνηση όπως βοήθησε την επιχείρηση να «επιβιώσει» έτσι να βοηθήσει και αυτούς να ζήσουν. Τους βρίσκουμε στην πύλη κάτω από τις μαύρες σημαίες να κάθονται όλοι μαζί - είναι η απογευματινή βάρδια. Αρκετοί από αυτούς έχουν μαζί και τα παιδιά τους. Συζητούν, για την κατάσταση και οργίζονται, δηλώνουν όμως ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Η κατάσταση άλλωστε δεν τους επιτρέπει να μείνουν άνεργοι σε ένα νομό με την υψηλότερη ανεργία στην Ελλάδα.

«ΧΑΡΑΛ.Γ.ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΑΕ ΚΛΩΣΤΗΡΙΑ ΒΑΜΒΑΚΟΣ», γράφει η ταμπέλα στο κτίριο δηλώνοντας την επωνυμία της οικογενειακής επιχείρησης που «επιβιώνει» εδώ και 140 χρόνια, έχοντας μια πορεία που δεν τη σταμάτησε κανένας πόλεμος, κανένας κατακτητής, καμία δικτατορία και χούντα. «Επιβίωσε» σε όλες τις συνθήκες βοηθούμενη από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Δάνεια, παροχές και πάνω απ' όλα κέρδη από την υπεραξία όλων των εργαζόμενων που πέρασαν από εκεί. «Εχω λεφτά για να ζήσουν εφτά γενιές», φαίνεται να έχει δηλώσει ο σημερινός ιδιοκτήτης - απόγονος της οικογένειας, λίγο καιρό πριν προχωρήσει στο κλείσιμο της επιχείρησης. Και είναι φυσικό, μας λένε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αφού «επί ενάμισι αιώνα κερδίζουν χρήματα με τα πνευμόνια μας και τον ιδρώτα μας μέσα στα κλωστήρια».

Η πολιτική της οικογενειακής επιχείρησης δε διαφοροποιήθηκε με την αλλαγή των αιώνων. Από το πρώτο εργοστάσιο στα ψηλά Αλώνια, στο μετέπειτα στη Βορείου Ηπείρου και τώρα στην Ομβρύα. Μάλιστα, βραβεύτηκε αρκετές φορές με τον έπαινο της «καλύτερης οικογενειακής επιχείρησης»... Ειρωνικό, όπως λένε οι εργαζόμενοι, αφού αυτό δεν έγινε τυχαία, καθώς είναι άγνωστα τα ποσά δάνεια αρκετών εκατοντάδων εκατομμυρίων που έχει λάβει τα τελευταία χρόνια.

Πρόσφατος και ο εκβιασμός λίγες μέρες πριν τις εκλογές ότι αν δε λάβει δάνειο 500 εκατομμυρίων, θα κλείσει το εργοστάσιο! «Μας έλεγαν εκείνες τις ημέρες, να ψηφίσουμε τον Φούρα, για να μη κλείσει το εργοστάσιο και αρκετοί το έκαναν. Πού είναι όμως όλοι αυτοί σήμερα» καταγγέλλει οργισμένη μια εργαζόμενη. Το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται και σήμερα: «δεν έχει κλείσει το εργοστάσιο, απλά έχει ανακοινώσει διακοπή της παραγωγικής διαδικασίας», μας λένε. Η δικαιολογία, αστεία: Δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις των τελευταίων δανείων που έχει πάρει. Και ο εκβιασμός συνεχίζεται, αφού όπως λένε, ο εργοδότης για να ξαναλειτουργήσει το εργοστάσιο ζητάει να του ρυθμίσουν το θέμα των δανείων με τις τράπεζες.

«Ολοι οι φορείς, κυβερνητικοί και μη, βοήθησαν να πάρει δάνεια, τώρα δεν μπορούν να μας βοηθήσουν να πάμε και πάλι στη δουλιά μας», λένε συνεχώς αγανακτισμένοι. Δείχνουν να γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι που παίζεται με το δικαίωμά τους στη δουλιά, αλλά και τη μεγάλη τους ανάγκη να εργαστούν σε ένα νομό που τα τελευταία χρόνια το ένα εργοστάσιο κλείνει μετά το άλλο. «Αδύνατον να καταλάβουμε πώς γίνεται μια βιώσιμη επιχείρηση με κανονική παραγωγή, με αρκετές παραγγελίες, να μην μπορεί να λειτουργήσει. Πώς γίνεται αυτό όταν στον ίδιο χώρο έχει φτιάξει το άλλο εργοστάσιο συνθετικών ινών "ΚΡΙΚΑΣ" χωρίς να αντιμετωπίζει κανένα οικονομικό πρόβλημα. Είναι μεγάλη κοροϊδία, δε θα το ανεχτούμε».

Η ανακοίνωση ότι το γενικό συμβούλιο των μετόχων αποφάσισε το κλείσιμο του εργοστασίου έγινε στις 28 Δεκεμβρίου στο σωματείο των εργαζομένων. Αμέσως, η είδηση έφτασε στους εργαζόμενους, αν και όλοι βρίσκονταν σε άδεια. Μια εσωτερική αυτόματη διαδικασία ένωσε, σε λιγότερο από 24 ώρες, τους περίπου 280 εργαζόμενους. Βρέθηκαν σύσσωμοι την επόμενη μέρα έξω από το εργοστάσιο. Η απόφαση ήταν άμεση και ομόφωνη: Κατάληψη και επίσχεση εργασίας. Βρέθηκαν αυτόματα όλοι μαζί, αυτοοργανώνοντας τον κοινό τους αγώνα για δουλιά. Δε χρειάστηκε καν να ρυθμίσουν το θέμα, του ποιος θα μένει στην κατάληψη. Η κάθε βάρδια θα πήγαινε κανονικά, όπως και γίνεται από εκείνη την ημέρα. «Ερχόμαστε όλοι κανονικά στη βάρδια μας και μάλιστα χτυπάμε και την κάρτα, αφού δεν έχουμε υπογράψει κανένα χαρτί απόλυσης», τονίζουν.

«Πρώτη φορά έκανα Πρωτοχρονιά στο εργοστάσιο, όταν κάποιοι άλλοι έκαναν ρεβεγιόν σε εστιατόρια. Ημασταν όμως όλοι εδώ ενωμένοι, μαζί με τις οικογένειές μας και κόψαμε την πίτα», μας είπαν οι εργαζόμενοι. Τι άλλο μπορούσαν να κάνουν, άλλωστε, αφού η επαναλειτουργία του εργοστασίου είναι ζήτημα ζωή για όλους; Οι περισσότεροι εργαζόμενοι στον «Κρητικό» είναι οικογενειάρχες με παιδιά και πολλά έξοδα. Ο ενωμένος αγώνας είναι αναγκαίος και το αντιλαμβάνονται όλοι. «Δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε, αν δε μας ξαναδώσουν τη δουλιά μας, μέχρι απεργία πείνας θα κάνουμε. Θα συνεχίσουμε μέχρι να ξεσηκωθεί όλη η Αχα?α. Η ανεργία στην περιοχή δεν πάει, δε γίνεται να συνεχίζεται το χάσιμο των θέσεων εργασίας με το κλείσιμο δεκάδων εργοστασίων. Προεκλογικά ήρθαν και έδωσαν υποσχέσεις και σήμερα έχουν εξαφανιστεί όλοι», ήταν κάποιες από τις κουβέντες τους.

Χαρακτηριστικά, όμως, τόσο της οικονομικής, αλλά και της κοινωνικής κατάστασης που αντιμετωπίζουν, ήταν τα λόγια τριών εργαζομένων, που έχουν έρθει σε πραγματική απόγνωση. Ιδια κατάσταση αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι από τους 280 εργαζόμενους.

«Πώς θα τα βγάλω πέρα, πώς θα ζήσω την οικογένειά μου;», αναρωτιέται η Τ. Κωνσταντινοπούλου, που τα τελευταία εννιά χρόνια δουλεύει ως χειρίστρια κλωστικών μηχανημάτων στο εργοστάσιο. «Η κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει, μας λέει, είναι τραγική μετά το κλείσιμο. Ο μόνος μισθός που μπαίνει στο σπίτι είναι ο δικός μου. Ο άντρας μου έχει πεθάνει εδώ και έντεκα χρόνια και δεν παίρνω καμία σύνταξη, γιατί δεν είχε τα απαιτούμενα ένσημα. Εχω τρία παιδιά και δεν ξέρω πώς θα τα βοηθήσω. Ο μεγάλος είναι 20 χρονών και δε βρίσκει δουλιά. Ο δεύτερος σπουδάζει, ενώ ο μικρός πηγαίνει ακόμα σχολείο. Ο,τι φροντιστήριο έκανε, τώρα θα το σταματήσει. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, όταν οι λογαριασμοί δε σταματάνε».

Η απογοήτευση είναι έκδηλη στο πρόσωπό της για το αύριο: «Το κλείσιμο του εργοστασίου ήταν το πρωτοχρονιάτικο "λαχείο" στα παιδιά μου και δεν το εύχομαι σε κανέναν άλλον εργαζόμενο γονιό. Είναι πολύ σκληρό να σου ζητάει λεφτά το παιδί σου για να πάρει εισιτήριο να πάει σχολείο και να μην έχεις να του δώσεις. Σε λίγο, δε θα μπορούμε ούτε στα έξοδα του φαγητού να ανταποκριθούμε. Εχω χάσει τον ύπνο από εκείνη τη μέρα. Πρέπει να βρεθεί μια λύση για όλους τους εργαζόμενους».

«Σε αυτό το εργοστάσιο έχω περάσει σχεδόν όλη τη ζωή μου και τώρα με πετάνε στο δρόμο», μας λέει ο Β. Αλποχωρίτης, που το πρόβλημα γι' αυτόν είναι τεράστιο, αφού στο εργοστάσιο εργάζεται και η σύζυγός του, έχοντας να συντηρήσουν τέσσερα παιδιά. «Αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να φέρει κανένας στο σπίτι χρήματα. Και τα τέσσερα παιδιά πάνε ακόμα σχολείο, έχουν αναγκαστικά φροντιστήρια με την εκπαίδευση που παρέχει το κράτος. Δίνω κάθε μήνα 200.000 δραχμές στα φροντιστήρια, δηλαδή ολόκληρο τον ένα μισθό. Δε θα μπορούμε, όμως, πλέον να τα βγάλουμε πέρα».

Η οργή μεγαλώνει, όταν αναφέρεται στα παιδιά, τα οποία αντιλαμβάνονται την κατάσταση των γονιών: «Η μεγάλη μου κόρη κλαίει συνεχώς από εκείνη την ημέρα, ενώ η κόρη ενός συναδέλφου πήγε στο νοσοκομείο με νευρικό κλονισμό μετά το κλείσιμο» και συνεχίζει «μας έχουν μείνει ελάχιστα χρήματα από μισθό και άδεια. Θέλω να αγοράσω πετρέλαιο, λάδι για το σπίτι και σκέφτομαι πού θα βρω χρήματα».

Οσον αφορά το μέλλον, ο Β. Αλποχωρίτης μας λέει «στην ηλικία που είμαι, δε με παίρνει κανείς στη δουλιά. Θέλω εφτά χρόνια για να βγω στη σύνταξη και δεν μπορώ να συμπληρώσω τα ένσημα που χρειάζεται. Δουλιά ζητάω για να ζήσει η οικογένειά μου».

«Δούλεψα, μόχθησα, απέκτησα αλλεργικό άσθμα και τώρα σαν ανταμοιβή μετά από 20 χρόνια με πετάνε στο δρόμο», λέει με απόγνωση η Ο. Ζυγουρίτσα 50 χρονών και μητέρα τεσσάρων παιδιών. «Ο άντρας μου είναι οικοδόμος και δε βρίσκει δουλιά, ενώ τρέχει και ένα δάνειο που πήραμε για σπίτι. Δεν ξέρω πώς θα τα βγάλω πέρα με τόσα έξοδα. Θέλω εφτά χρόνια για να βγω στη σύνταξη. Ποιος θα με πάρει στη δουλιά σε αυτή την ηλικία και μάλιστα στην Πάτρα, την πρώτη πόλη στην ανεργία;», σημειώνει.

Η απάντηση στο τι θέλει, είναι απόλυτη: «Είμαστε εργάτες, θέλουμε να δουλέψουμε, δε θέλουμε καμία αποζημίωση. Δουλεύουμε τόσα χρόνια σε άθλιες συνθήκες και μας εκβιάζουν και για το μεροκάματο. Πρέπει να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο, χωρίς να απειληθούν τα εργασιακά μας δικαιώματα. Αυτό και τίποτα άλλο».