Παίρνοντας αφορμή από συχνές τηλεοπτικές εκπομπές που ασχολούνται με το «αίσχος», όπως το χαρακτηρίζουν, του τείχους του Βερολίνου, θα 'θελα, εν συντομία, να σχολιάσω αυτό το θέμα.

Οταν αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR), πρωτεύουσα της έγινε τμήμα του Βερολίνου, το υπόλοιπο δε τμήμα ανήκε στη Δυτική Γερμανία. Ετσι χρειάστηκε να γίνουν σύνορα, εφόσον επρόκειτο πλέον για δυο διαφορετικά κράτη και χωρίστηκαν με συρματόπλεγμα.

Ομως αυτός ο τρόπος χωρισμού της πόλης στα δυο με το σύρμα, δεν εμπόδιζε καθόλου τους Δυτικογερμανούς να μπαινοβγαίνουν στο τμήμα του Βερολίνου της DDR και να κάνουνε τα ψώνια τους, αφού αντάλλασσαν το δολάριο με 4-5 ανατολικά μάρκα (μαύρη αγορά). Η DDR στην προσπάθειά της να σταματήσει αυτή την αφαίμαξη, άλλαξε το νόμισμά της δυο φορές. Διότι εκατοντάδες χιλιάδες μάρκα βρίσκονταν σε δυτικά χέρια, κινδύνευε να καταρρεύσει η οικονομία της χώρας και οι Ανατολικοβερολινέζοι δεν έβρισκαν πια τα αναγκαία τρόφιμα για τη συντήρησή τους.

Αλλά, εκτός αυτού, η προπαγάνδα που γινόταν από τους εχθρούς του σοσιαλισμού ήταν τέτοια που ήταν πολύ δύσκολο να οικοδομηθεί το λαϊκό κράτος. Γι' αυτό, πολύ σοφά, έφτιαξαν το διαχωριστικό τείχος και έτσι μπόρεσαν να συγκρατήσουν την κατάσταση. Μετά από την αναγκαία αυτή ενέργεια, άρχισε να βελτιώνεται η οικονομία του νεαρού κράτους της DDR και αυτό φάνηκε αμέσως με την επάρκεια των τροφίμων για τους κατοίκους της.

Η άνθηση όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και πολλών άλλων τομέων της ζωής της χώρας αυτής, ήταν πλέον ορατή. Στην Παιδεία, στις κοινωνικές παροχές, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στη φυσική αγωγή, έδωσαν όλη την προτεραιότητα οι ηγέτες της DDR, με αποτέλεσμα το κράτος να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες. Η ανεργία εξαφανίστηκε και το άγχος της αναδουλιάς έδωσε τη θέση του στην ξενοιασιά και τη χαρούμενη ζωή. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες διακρίνονταν εξαιρετικά οι αθλητές της, παίρνοντας μετά τη Σοβιετική Ενωση τα περισσότερα χρυσά μετάλλια.

Μπροστά σ' όλα αυτά τα επιτεύγματα του νέου αυτού κράτους, ο καπιταλισμός έστεκε σαν αρπαχτικό γεράκι και ζήταγε την ευκαιρία να το κατασπαράξει. Βρήκε λοιπόν τη βρώμικη προπαγάνδα της «ελευθερίας» του ατόμου, που δήθεν καταπατούνταν εκεί με το τείχος του Βερολίνου, που τους εμπόδιζε να φύγουν προς την ...«ελευθερία».

...Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την ενοποίηση των δυο Γερμανιών, τότε μόνο οι κάτοικοι της DDR γνώρισαν καλά τα «αγαθά» του καπιταλισμού. Την ανεργία (επίσημα 15%), την πείνα, τα ναρκωτικά, τον εκτραχηλισμό, την πορνεία. Σήμερα ο πρώην Ανατολικογερμανός, πολίτης β΄ κατηγορίας, άνεργος, άστεγος και απελπισμένος, θυμάται πώς ζούσε τότε, επί DDR, και πώς ζει σήμερα, με τον πολυδιαφημιζόμενο καπιταλισμό.

Είμαι και εγώ ένας «Τηλέπαθος» και θέλω να εκφράσω την αγανάκτησή μου γι' αυτά που διαδραματίζονται στην τηλεόραση. Μέσα λοιπόν στο θολό έως μαύρο τοπίο των εκπομπών της, ελάχιστες είναι οι τηλεοπτικές οάσεις όπου μπορεί κάποιος νοήμων και σώφρων άνθρωπος να ...«ξεδιψάσει».

Το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι η συσσώρευση τόσου τηλεοπτικού σκουπιδιού για χρόνια, έχει δηλητηριάσει το πνευματικό, πολιτιστικό και κοινωνικό υπόβαθρο του λαού μας, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια παθητικότητα και δεκτικότητα στη μετριότητα και κακή ποιότητα των προγραμμάτων. Επίσης την κακή χρήση της γλώσσας, τη ρουφιανιά, την υποταγή, τη διαπόμπευση και τόσα άλλα αρνητικά στοιχεία, ένα μεγάλο μέρος του λαού τα δέχεται μοιρολατρικά και τα ενστερνίζεται, σαν τρόπο ζωής, ιδίως οι νέοι.

Ο ψυχωτικός αυτός καταναγκασμός ταυτοποίησης αυτού του «στιλ» έχει ξεπεράσει τα όρια της επιδημίας. Οι συγχρονισμένες προσπάθειες των κρατούντων στα ΜΜΕ, για τον «εμβολιασμό» όλου του πληθυσμού με τον «ορό πιθηκισμού» και με την ανοχή και τη συμβολή των κρατούντων της εξουσίας, πετυχαίνουν τον σκοπό τους.

Πιστεύω ότι την πολιτιστική ανάσα μέσα και έξω από το σπίτι, θα μπορούσαν να φέρουν οι ριζοσπαστικές αλλαγές που συνδέονται αναμφισβήτητα με την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Την εναλλακτική αυτή πρόταση, που θα μπορούσε να αντισταθμίσει κατ' αρχήν την αισθητική του τοπίου των ΜΜΕ, ιδιαίτερα της TV, κάλλιστα θα πρόσφερε ο «902» TV. Ομως ο «902», σήμερα, έχει τη δυνατότητα αυτή; Εχει το στελεχικό δυναμικό που να μπορεί να «ανταγωνιστεί» την άλλη πλευρά, με προγράμματα τέτοια που να είναι αρεστά σε μεγάλο μέρος των τηλεθεατών; Νομίζω πως δεν έχει κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Βέβαια, γνωρίζουμε ότι τα οικονομικά του Σταθμού είναι πενιχρά, στηρίζονται στο κουπόνι κτλ. Ομως εδώ πρέπει να αναδειχτούν όλες οι ανθρώπινες αξίες που κουβαλά ο κομμουνιστής και αυτές είναι η ανιδιοτελής προσφορά, ο εθελοντισμός. Αραγε έχουν αξιοποιηθεί αρκετά οι πνευματικές και καλλιτεχνικές δυνάμεις του τόπου που είναι είναι φιλικά προσκείμενες στο χώρο του ΚΚΕ;

Τέλος, θα 'θελα να επισημάνω ότι και η εμβέλεια του «902» TV δεν είναι ικανοποιητική. Πολλές περιοχές δεν μπορούν να έχουν καθόλου εικόνα, μια από αυτές είμαστε και εμείς εδώ στο Γαλάτσι. Ευελπιστούμε και περιμένουμε να δούμε και εμείς την «άλλη τηλεόραση».

Απάντηση προς τον βουλευτή Φαρσάλων της ΝΔ κ. Σούρλα, δίνει με επιστολή του ο Ανδρέας Τζιόκας από τον Αγ. Δημήτριο Αττικής, σχετικά με την απορία που εξέφρασε «γιατί δεν ξεσηκώνεται ο λαός;», με αφορμή το ζήτημα που δημιουργήθηκε από την κατεδάφιση αυθαίρετων παραπηγμάτων φτωχών Τσιγγάνων και άλλων αναξιοπαθούντων κλπ. «Αυτός ο λαός - γράφει - δεν έπαψε να ξεσηκώνεται και να θυσιάζεται στις κρίσιμες ιστορικές περιόδους της πατρίδας μας, όπως στο Κιλελέρ, στην Πρωτομαγιά του '36 στη Θεσ/νίκη, στην περίοδο της γερμανικής κατοχής με την Εθνική μας Αντίσταση, στην εποχή της επταετίας της χούντας των συνταγματαρχών κλπ.

Πάντα, όμως - συνεχίζει - αυτός ο ξεσηκωμένος λαός συναντούσε τη βίαιη αντίδραση των μεγάλων συμφερόντων και των υπηρετών τους, που δε δίσταζαν να αιματοκυλούν τη χώρα, χρησιμοποιώντας αδίστακτους πληρωμένους εγκληματίες. Οπως έγινε με την τρομοκρατία και τα εγκλήματα των ταγματασφαλιτών - Χιτών, ΜΑΥδων, Σούρληδων, Μαγγανάδων κ.ά. σε βάρος των αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα, που ακολούθησε τη διάλυση του ΕΛΑΣ, υπό την καθοδήγηση, μάλιστα, των «συμμάχων» μας Αγγλων και άλλων. Ανάμεσα στα χιλιάδες θύματα των πατριωτών που βασανίστηκαν απάνθρωπα και εσφάγησαν ήταν και οι: Κώστας Βιδάλης, Νίκος Μπαντέκος, η αδελφή μου Ουρανία Τζιόκα.

Αυτά τα γεγονότα, τα γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Σούρλας, σημειώνει και καταλήγει: Τώρα υπάρχει άλλου είδους τρομοκρατία, με την ανεργία, τους εκβιασμούς κλπ. Γι' αυτό και αλλού πρέπει να θέτει ερωτήματα ο κ. Σούρλας: Και στο κόμμα του και στον εαυτό του...

Γιάννης Ζώχιος, επίτιμος πρόεδρος Ομοσπονδίας Κερκυραϊκών Συλλόγων Αττικής(ΟΚΕΣΑ): Η απόλυτα συνειδητή συστράτευση της ΝΔ με τους Γλίξμπουργκ, σε βάρος του ελληνικού λαού, τα λάθη και κυρίως οι απαράδεκτες σκοπιμότητες του ΠΑΣΟΚ οδήγησαν, έστω, σε μικρή δικαίωση των τέως ληστάρχων και καταπιεστών του λαού. Οι αγώνες του λαού, και ιδιαίτερα των Κερκυραίων, δε δικαιώθηκαν πλήρως, αφού οι τέως κατάφεραν ν' αρπάξουν 4,6 δισ.

Στο Νομό Κέρκυρας, ο λαός, με όλους τους μαζικούς φορείς του, αγωνίστηκε με κάθε μέσο και ανέδειξε το συνολικό πρόβλημα: «Βασιλική περιουσία». Η ΟΚΕΣΑ και οι Σύλλογοι στην Αθήνα, αλλά και τα Σωματεία της Αμερικής πραγματοποίησαν δυναμικές κινητοποιήσεις.

Κράτος, Τοπική Αυτοδιοίκηση και μαζικοί φορείς της χώρας οφείλουν ν' αναδείξουν αμέσως τις τεράστιες εκτάσεις που στερήθηκε για δυο περίπου αιώνες ο ελληνικός λαός. Παλαιόπολη (Μον - Ρεπό), Τατόι και Πολυδένδρι, να μετατραπούν σε χώρους ιδιαίτερων χρήσεων, που θα δίνουν τη δυνατότητα στο λαό να απολαμβάνει, αλλά και να «γιορτάζει». Η κυβέρνηση, επιπλέον, πρέπει να μην επιτρέψει την «επιστροφή» των τέως, δίχως την αποδοχή του «πολιτειακού» και την εγγραφή, με επίθετο, στα δημοτολόγια. Επίσης, έχει υποχρέωση να απαιτήσει να επιστραφούν τα κλεμμένα κειμήλια και όλα όσα αποτελούν περιουσία του λαού.