Οι καρεκλοκένταυροι «σοσιαλιστές» ΠΑΣΟΚοι μπέρδεψαν τα λόγια και την περπατησιά τους και βαδίζουν αντί μπρος, πίσω. Στόχος τους ο Μεσαίωνας. Συναγωνίζονται την άλλοτε επάρατη Δεξιά, με την οποία, τώρα, έχουν γίνει «συγκοινωνούντα δοχεία». Την εξέλιξη και τον εκσυγχρονισμό τον θέλουν για το μεγάλο κεφάλαιο κι όχι για το λαό. Ετσι από «σοσιαλιστές», έγιναν εκσυγχρονιστές, φιλελεύθεροι, διαπλεκόμενοι και πάει λέγοντας...

«Η κυβέρνηση έχει δείξει αξιοθαύμαστη συνέπεια στις δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντι στο λαό», διαλαλεί ο κ. Ρέππας. Και βέβαια, οι συντάξεις έγιναν 152.000 δρχ, η λιτότητα... μακροημερεύει και η ανεργία «πήγε» από το 8% στο 13%.

«Η αντιμετώπιση της ανεργίας, είναι υπόθεση του κεφαλαίου, το οποίο πρέπει και να ενισχυθεί. Η ανάπτυξη και η απασχόληση δε θα 'ναι μέριμνα του κράτους, αλλά του κεφαλαίου (θα βάλουν δηλαδή τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα)». Αυτά λέει ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Χριστοδουλάκης.

Εχουμε τόσο εξελιχθεί και εκσυγχρονιστεί που γίναμε Ευρωπαίοι και κατέχουμε πολλά ρεκόρ: Είμαστε η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης και κατέχουμε την πρωτιά με πολλά ρεκόρ, από την ανάποδη βέβαια. Πρώτοι στην ψαλίδα πλουσίων και φτωχών, πρώτοι στην ΕΕ, στη μείωση θέσεων εργασίας, αντί για αύξηση. 20% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας. 40% το κόστος της εργασίας και 60% οι αμοιβές των Ελλήνων εργατών, με το μέσο όρο της ΕΕ. 70% Συνταξιούχοι ΙΚΑ στο υπερκατώτατο όριο σύνταξης πείνας. Μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία με Μαθητοδικεία και στην Υγεία με μια Νοσοκόμα σε 10 Ιατρεία και με ραντεβού στα Δημόσια Νοσοκομεία πάνω από 6 μήνες. Παράνομοι και καταχρηστικοί οι αγώνες για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αγροτοδικεία αντί συντάξεις στους αγρότες.

Προαποφασισμένος διάλογος -αποφασίζουμε και διατάσσουμε. Τρομονόμοι, αύρες, ΜΑΤ και δακρυγόνα. Ασυδοσία στο κεφάλαιο, χειροπέδες στο λαό. Να ποιος είναι ο εκσυγχρονισμός τους. Αν δε, πεις και για αξιοπρέπεια και πατριωτισμό, εκεί εξελισσόμαστε και εκσυγχρονιζόμαστε τόσο που δεν πάει άλλο.

Τα πράγματα είναι τόσο τραγικά, που δε δικαιολογούνται αυταπάτες και επανάπαυση. Ολα δείχνουν Μεσαίωνα. Το μόνο που φοβούνται και λογαριάζουν είναι η αντίσταση του λαού. Γι' αυτό επιβάλλεται επαγρύπνηση, αγώνας, συσπείρωση και ενότητα για να περιφρουρηθεί το δικαίωμα στη ζωή, η ελευθερία, η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια. Ο αγώνας τώρα, είναι πάνω από όλα.

Και το όνομα αυτού: «Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών». Είναι το κόμμα του κ. Αβραμόπουλου, αυτό που από καιρό προετοίμαζε και διαφήμιζε, ως κάτι καινούριο, σπάνιο και σωτήριο.

Σε ποιους όμως ελεύθερους πολίτες απευθύνεται ο κ. Αβραμόπουλος; Μήπως σ' αυτούς που βαρέθηκαν και αηδίασαν από τα δυο μεγάλα κόμματα που τους κοροϊδεύουν τόσα χρόνια συστηματικά; Μήπως σ' αυτούς που βγήκαν στους δρόμους και στα λιμάνια για να σταματήσουν το έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία; Στις φάλαγγες των ασπρομάλληδων συνταξιούχων, που απαιτούνε από τον κ. Σημίτη πίσω τα κλεμμένα; Σ' αυτούς που βγάλανε ασπροπρόσωπη την Ελλάδα στα βουνά της Αλβανίας και στα ματωμένα δικά μας βουνά πολεμώντας τους κατακτητές; 'Η μήπως στο λαό, που με επικεφαλής την σ. Α. Παπαρήγα υποδέχτηκε τον Κλίντον όπως του ταίριαζε;

Αυτή η πόρτα είναι κλειστή για τον κ. Αβραμόπουλο, δεν έχουν καμιά σχέση μαζί του. Πιστεύω πως το σκεπτικό του είναι να αγκαλιάσει το λαό που απηυδισμένος κι αηδιασμένος απ' τους μέχρι τώρα εθνοσωτήρες, θα θελήσει να τους εγκαταλείψει.

Σήμερα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας, από τη μια μεριά βρίσκονται οι σύγχρονοι Κροίσοι, οι κομπιναδόροι, οι διαπλεκόμενοι, που εκπροσωπούνται από τους πρασινογάλανους, οι οποίοι παρασύρουν κοντά τους ένα μεγάλο κομμάτι του λαού με τις ψεύτικες υποσχέσεις, τα ρουσφέτια και τα μεγάλα λόγια. Και από την άλλη ο προοδευτικός λαός, με μπροστάρη το ΚΚΕ, που έχει καταλάβει ότι ο δικομματισμός είναι ό,τι χειρότερο για τον τόπο και το μέλλον του και παλεύει για την ανατροπή του.

Το λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που δημιουργείται, είναι έτοιμο να δεχτεί κάθε Ελληνα πατριώτη, που θέλει να παλέψει για εθνική ανεξαρτησία και την προκοπή του τόπου.

Αν και οι ΗΠΑ έχουν κατά καιρούς βοηθήσει αρκετές χώρες - με το αζημίωτο βέβαια - και θα έπρεπε να χαίρουν της γενικής αποδοχής από την παγκόσμια κοινωνία, αυτές αντιθέτως εισπράττουν αντιπάθεια και έχθρα. Ο λόγος των έντονων αντιαμερικανικών αισθημάτων σ' ολόκληρο τον κόσμο οφείλεται στο ιμπεριαλιστικό πρόσωπο των ΗΠΑ. Για την κυβέρνηση των ΗΠΑ «τρομοκράτης» είναι όποιος βάζει βόμβες με τα χέρια, όχι όμως αυτός που τις ρίχνει με την πολεμική αεροπορία. Γιατί αν μετρήσουμε τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στις διάφορες χώρες, τότε αναδεικνύονται σε παγκόσμιο τρομοκράτη.

Από το 1945 ως σήμερα έχουν βομβαρδίσει τις εξής χώρες: 1. Κίνα το 1945-46, 2. Κορέα και Κίνα το 1950-53 (Κορεατικός Πόλεμος), 3. Γουατεμάλα 1954, 4. Ινδονησία 1958, 5. Κούβα 1959-61, 6. Γουατεμάλα 1960, 7. Κογκό 1964, 8. Περού 1965, 9. Λάος 1964-73, 10. Βιετνάμ 1961-73, 11. Καμπότζη 1969-70, Γουατεμάλα 1967-69, 12. Γρανάδα 1983, 13. Λίβανος 1983-84, 14. Λιβύη 1986, 15. Ελ Σαλβαδόρ 1980, 16. Νικαράγουα 1980, 17. Ιράν 1987, 18. Παναμάς 1989, 19. Ιράκ 1991-2001, 20. Κουβέιτ 1991, 21. Σομαλία 1993, 22. Βοσνία 1994-95, 23. Σουδάν 1998, 23. Αφγανιστάν 1998, 24. Γιουγκοσλαβία 1999.

Αυτοί οι πόλεμοι και επεμβάσεις δεν έγιναν ασφαλώς υπέρ της ελευθερίας, δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - όπως διακήρυτταν οι ηγέτες της - αλλά υπέρ των γεωστρατηγικών και οικονομικών τους συμφερόντων και εις βάρος των συμφερόντων των χωρών που υπέστησαν την επίθεση. Πέραν αυτών οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ενέχονται στην εγκατάσταση πολυάριθμων αιμοσταγών δικτατορικών καθεστώτων (Σουχάρτο, Πινοτσέτ, Παπα-ντοκ κλπ.) για την επιβολή εξοντωτικών εμπάργκο που αφάνισαν 1,5 εκατ. αθώους πολίτες στο Ιράκ και για την Τραγωδία της Κύπρου(Κίσινγκερ). Ο George Kennan είχε πει «έχουμε το 50% του παγκόσμιου πλούτου και το 6,5% του πληθυσμού. Εργο μας είναι να ανακαλύψουμε ένα μοντέλο σχέσεων το οποίο να διατηρήσει αυτή την ανισότητα». Τα λόγια περιττεύουν.

Βαγγέλης Κοσμίδης, Θεσσαλονίκη. Ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να βρει την πυξίδα του, να απαλλαγεί από την υποτέλεια και να ενταχθεί στο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Ο άνεργος δεν είναι λύση να αυτοπυρπολείται και οι απολυμένοι να αυτοεξορίζονται στη Μακρόνησο, αλλά να αγωνίζονται, όπως τότε οι εξόριστοι στα διάφορα ξερονήσια, όπως οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, όπως οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ενωτικά, όπως στο ΕΑΜ.

Ολα πετυχαίνονται με οργανωμένη πάλη και όλοι και όλα ανατρέπονται, όταν πιστεύεις στο δίκαιο αγώνα που διεξάγεις και σαν άτομο και ως σύνολο. Εχουμε το παράδειγμα και τις θυσίες των αγωνιστών του ΚΚΕ.

Γιώργος Καλογερόπουλος - Κάλβιος, Κρέσταινα, Ηλείας. Δεν μπορώ να μη φωνάξω, γιατί με πνίγει η αγανάκτηση, όταν ακούω αυτά που λέγονται από τους ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ, γύρω από τη σύσταση του λεγόμενου απελευθερωτικού στρατού των Αλβανών τρομοκρατών, είναι όλα αισχρά και γελοία. Λες και δεν ξέρουμε ποιοι φτιάχνουν αυτούς τους περίφημους απελευθερωτικούς στρατούς και ποιους εξυπηρετούν. Ετσι έλεγαν και τότε με τον Μιλόσεβιτς και έφτιαξαν τον «Ουτσεκά» «στρατό», που, μαζί με τις ΝΑΤΟικές βόμβες, μακέλεψαν τη Γιουγκοσλαβία.

Ετσι και τώρα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Δημιούργησαν νέες ανάλογες καταστάσεις ανωμαλίας στο Τέτοβο της ΠΓΔΜ. Και νάσου, έρχεται στα Σκόπια ο αιμοσταγής ψευτοσοσιαλιστής Σολάνα και διατάζει να μη χτυπάνε τόσο σκληρά τους Αλβανούς κακοποιούς - «αντάρτες». Τι είδους μεσολάβηση είναι αυτή; Λες και δεν είναι πόλεμος, αλλά παίζουνε.

Σωτήρης Σπύρου - Μπάρμπας, παλιός ΕΠΟΝίτης, Λάκκα Κόνιτσας. Με αφορμή τα 58 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ, ας σκύψουμε το κεφάλι, αποτίοντας φόρο τιμής, σ' αυτούς τους πατριώτες αγωνιστές, που δε λύγισαν και δεν έσκυψαν ποτέ μπροστά σε ντόπιους και ξένους κατακτητές.

Θωμάς Ακρωτηριανάκης. «Εκεί όπου εμείς δεν προσέξαμε - ενώ ο Μαρξ τα είπε - είναι ότι θεωρούσαμε πως ο σοσιαλισμός δεν ανατρέπεται. Ο σοσιαλισμός είναι μονόδρομος, αλλά και αυτός ως την παγκόσμια επικράτησή του θα περάσει από ζιγκ - ζαγκ». Η τοποθέτηση αυτή της σ. Αλέκας Παπαρήγα (συνέντευξη στο «ΒΗΜΑγκαζίνο», 18 Φλεβάρη 2001), που είναι και αξιοθαύμαστο δείγμα χειρισμού της γλώσσας, βαδίζει απαρέγκλιτα στο δρόμο του μαρξισμού - λενινισμού, είναι ελκυστική «ιδεολογική μουσική» στα αυτιά των ευρύτερων λαϊκών μαζών. Επίσης, μια άλλη θεωρητική απροσεξία είναι να μη βλέπει κάποιος ότι ο καπιταλισμός είναι πιο ασταθής στη Ρωσία απ' ό,τι στη Δύση.