Αυτό, για το οποίο εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι της Γερμανίας οργάνωσαν αρκετές Δευτέρες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, γίνεται από τις αρχές του νέου έτους σκληρή πραγματικότητα: Ενας στους τέσσερις μακροχρόνια ανέργους δε θα παίρνει πια καμιά κρατική υποστήριξη, αναφέρει ο γερμανικός Τύπος. Συγκεκριμένα, 23% αυτών που έως τώρα επιδοτούνται με βάση τη λεγόμενη «βοήθεια ανεργίας», από το Γενάρη του 2005 θα μένουν αβοήθητοι. Η «βοήθεια ανεργίας» ήταν πάντα αρκετά κατώτερη του «επιδόματος ανεργίας». «500.000 από τους τώρα συνολικά πάνω από 2.000.000 λήπτες της "βοήθειας ανεργίας" θα βρεθούν με άδεια τα χέρια», αναφέρει σχετικά η «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (6/7 Νοέμβρη).

Η ίδια εφημερίδα πληροφορεί ότι οι αρμόδιες αρχές της Νυρεμβέργης - το Ομοσπονδιακό Πρακτορείο Εργασίας - υπολογίζουν ότι 10-15% των πληττόμενων δεν πρόκειται να υποβάλουν καν αίτηση βοήθειας, επειδή (σύμφωνα με τους όρους που τους έχουν τεθεί) δεν υπολογίζουν να πάρουν κάτι. Αλλες 200.000 - 300.000 που θα υποβάλουν αιτήσεις αναμένουν αρνητικές απαντήσεις. Ο λόγος γι' αυτό είναι ότι «ζουν μαζί με συντρόφους της ζωής που έχουν ανώτερα έσοδα» ή ότι «διαθέτουν περιουσία, με την οποία μπορεί να εξασφαλίζουν τα προς το ζην».

Οι αρχές της Νυρεμβέργης υπολογίζουν ότι με τους νέους διακανονισμούς, που αρχίζουν από την Πρωτοχρονιά (με τη συγχώνευση προς τα κάτω του επιδόματος ανεργίας και της «βοήθειας ανεργίας»), θα πληγούν ιδιαίτερα οι γυναίκες της πρώην ΓΛΔ. Αυτό γίνεται ακριβώς επειδή στο τμήμα αυτό της Γερμανίας εργάζονταν περισσότερες γυναίκες απ' όσες στη Δυτική Γερμανία και συνεπώς οι πρώτες περιλαμβάνονταν στην επιδότηση.

Οι διαμαρτυρίες του πρόσφατου παρελθόντος ενάντια σ' αυτά τα ριζικά μέτρα σπρωξίματος και άλλων χιλιάδων οικογενειών στη φτώχεια αποτελούσαν και έκφραση αγανάκτησης κατά της προσβολής του δικαιώματος του κάθε εργαζόμενου: Να αμείβεται δίκαια για την εργασία του και να επιδοτείται, όταν χωρίς δική του ευθύνη γίνεται άνεργος, ανεξάρτητα από την κατάσταση του «συντρόφου της ζωής του».

Αλλο επακόλουθο - στο πρωτοχρονιάτικο δώρο - θα είναι ότι οι άνεργοι και στερημένοι από πόρους ζωής θα αναγκάζονται σε υπομισθοδοτούμενες απασχολήσεις και μη ανταποκρινόμενες στις γνώσεις και τις ειδικότητές τους.

Ο Μιχαήλ Ρογκόφσκι, πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συνδέσμου της γερμανικής βιομηχανίας, ζητάει τη γενική καθιέρωση της εργάσιμης βδομάδας των 40 ωρών στη Γερμανία. Στο εβδομαδιαίο μαγκαζίνο «Focus» του Μονάχου δήλωσε: «Αν επιστρέψουμε στην εβδομάδα των 40 ωρών, αυτό θα ισοδυναμούσε με τη διαγραφή έντεκα εορτάσιμων ημερών, πράγμα που θα αποτελούσε πραγματική ώθηση στην κονγιουκτούρα και δε θα πονούσε κανένα».

Ο ίδιος είναι υπέρ της διαγραφής και της Πρωτομαγιάς σαν διεθνούς ημέρας των εργατών. Κι αυτό θα «βοηθούσε την κονγιουκτούρα» και δε θα πονούσε κανένα! Φυσικά όχι τους βιομήχανους, αλλά τους εργάτες, γιατί την αύξηση των εργάσιμων ωρών την προτείνει χωρίς αντίστοιχη αύξηση αμοιβής.

Την πρόταση του Ρογκόφσκι έσπευσαν να την ασπαστούν διάφοροι πολιτικοί του χριστιανοκοινωνικού και του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, κάνοντας τον περιορισμό ότι είναι υπέρ της 40ωρης εβδομαδιαίας εργασίας χωρίς όμως τη διαγραφή ή τη μείωση των χριστιανικών εορτών.

Αφορμή για τη συζήτηση μεγαλύτερου χρόνου εργασίας έδωσε η πρόταση του καγκελάριου Σρέντερ να μετατεθεί η «εθνική εορτή της 3ης Οκτώβρη, ημέρας της ενοποίησης της Γερμανίας» μόνιμα σε Κυριακή, ώστε να κερδηθεί χρόνος εργασίας για την οικονομία, όταν η 3η Οκτώβρη συμπίπτει με εργάσιμη μέρα της βδομάδας.

Σε πρώτη δήλωση της συνδικαλιστικής ομοσπονδίας προσφοράς υπηρεσιών ver-di τονίζεται ότι μπροστά στη διαρκούσα μαζική ανεργία, η παράταση του χρόνου εργασίας, αντί να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας θα κατέστρεφε πολλές άλλες. Παράταση του χρόνου εργασίας π.χ. στις δημόσιες υπηρεσίες σε 42 ώρες τη βδομάδα θα στοίχιζε την περικοπή 150.000 θέσεων.