Αυτό, για το οποίο εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι της Γερμανίας οργάνωσαν αρκετές Δευτέρες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, γίνεται από τις αρχές του νέου έτους σκληρή πραγματικότητα: Ενας στους τέσσερις μακροχρόνια ανέργους δε θα παίρνει πια καμιά κρατική υποστήριξη, αναφέρει ο γερμανικός Τύπος. Συγκεκριμένα, 23% αυτών που έως τώρα επιδοτούνται με βάση τη λεγόμενη «βοήθεια ανεργίας», από το Γενάρη του 2005 θα μένουν αβοήθητοι. Η «βοήθεια ανεργίας» ήταν πάντα αρκετά κατώτερη του «επιδόματος ανεργίας». «500.000 από τους τώρα συνολικά πάνω από 2.000.000 λήπτες της "βοήθειας ανεργίας" θα βρεθούν με άδεια τα χέρια», αναφέρει σχετικά η «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (6/7 Νοέμβρη).

Η ίδια εφημερίδα πληροφορεί ότι οι αρμόδιες αρχές της Νυρεμβέργης - το Ομοσπονδιακό Πρακτορείο Εργασίας - υπολογίζουν ότι 10-15% των πληττόμενων δεν πρόκειται να υποβάλουν καν αίτηση βοήθειας, επειδή (σύμφωνα με τους όρους που τους έχουν τεθεί) δεν υπολογίζουν να πάρουν κάτι. Αλλες 200.000 - 300.000 που θα υποβάλουν αιτήσεις αναμένουν αρνητικές απαντήσεις. Ο λόγος γι' αυτό είναι ότι «ζουν μαζί με συντρόφους της ζωής που έχουν ανώτερα έσοδα» ή ότι «διαθέτουν περιουσία, με την οποία μπορεί να εξασφαλίζουν τα προς το ζην».

Οι αρχές της Νυρεμβέργης υπολογίζουν ότι με τους νέους διακανονισμούς, που αρχίζουν από την Πρωτοχρονιά (με τη συγχώνευση προς τα κάτω του επιδόματος ανεργίας και της «βοήθειας ανεργίας»), θα πληγούν ιδιαίτερα οι γυναίκες της πρώην ΓΛΔ. Αυτό γίνεται ακριβώς επειδή στο τμήμα αυτό της Γερμανίας εργάζονταν περισσότερες γυναίκες απ' όσες στη Δυτική Γερμανία και συνεπώς οι πρώτες περιλαμβάνονταν στην επιδότηση.

Οι διαμαρτυρίες του πρόσφατου παρελθόντος ενάντια σ' αυτά τα ριζικά μέτρα σπρωξίματος και άλλων χιλιάδων οικογενειών στη φτώχεια αποτελούσαν και έκφραση αγανάκτησης κατά της προσβολής του δικαιώματος του κάθε εργαζόμενου: Να αμείβεται δίκαια για την εργασία του και να επιδοτείται, όταν χωρίς δική του ευθύνη γίνεται άνεργος, ανεξάρτητα από την κατάσταση του «συντρόφου της ζωής του».

Αλλο επακόλουθο - στο πρωτοχρονιάτικο δώρο - θα είναι ότι οι άνεργοι και στερημένοι από πόρους ζωής θα αναγκάζονται σε υπομισθοδοτούμενες απασχολήσεις και μη ανταποκρινόμενες στις γνώσεις και τις ειδικότητές τους.