Στη Θέση 12 αναφέρεται (σωστά) «Η απαίτηση για ολόπλευρη ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ισχυροποίηση του Κόμματος παραμένει σήμερα ως καθήκον που δεν έχει εκπληρωθεί, με βάση τόσο τις αρχικές κατευθύνσεις της ανασυγκρότησης, όσο και τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις των σύγχρονων εξελίξεων».

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως, για να κάνουμε τα βήματα προς τα εμπρός είναι να εκτιμήσουμε σωστά και δίχως ωραιοποιήσεις την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, τις αιτίες της και στη συνέχεια να χαράξουμε τους τρόπους για το ξεπέρασμά της.

Από τον μέχρι τώρα (δημόσιο τουλάχιστον) προσυνεδριακό διάλογο φαίνονται ανάγλυφα και οι αδυναμίες μας, αλλά και η ιδεολογική στάθμη του Κόμματος. Στις θέσεις, παρά την αυτοκριτική που γίνεται από την απερχόμενη ΚΕ για το έργο της, δε δίνεται ανάγλυφη, κατά τη γνώμη μου, η κατάσταση που επικρατεί στις ΚΟΒ στο «κύτταρο» αυτό του Κόμματος. Η εμπειρία μου από τη δράση μας το διάστημα που μεσολάβησε από το 16ο Συνέδριο δεν είναι ιδιαίτερα θετική. Σε πολλά ζητήματα δυστυχώς κάναμε βήματα πίσω όσον αφορά τη λειτουργία των ΚΟΒ και τη δράση των μελών. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος.

Οι ΚΟΒ μαζεύονται ολοένα και πιο σπάνια με ολοένα και μικρότερη συμμετοχή (μακάρι σε άλλους νομούς να μη συμβαίνει αυτό). Συνήθως μαζεύονται πριν από εκλογές (π.χ. βουλευτικές- ευρωεκλογές) ή οικονομικές εξορμήσεις. Οι εισηγήσεις όταν και αυτές υπάρχουν, είναι γενικόλογες, ενώ συνήθως ο εισηγητής είναι εκπρόσωπος του παραπάνω οργάνου. Τα κομματικά μέλη απλά ακούν, συνήθως δε μιλούν και επομένως ούτε πράττουν, αλλά ούτε και ελέγχονται γι' αυτά που (πιθανά) κάνουν. Τα Γραφεία των ΚΟΒ, ο Γραμματέας, συχνά δεν παίζει το ρόλο του (απλά ειδοποιεί για τις συνελεύσεις), ενώ σε μεγάλο βαθμό υποκαθίσταται από τον καθοδηγητή, όταν και αυτός εμφανίζεται. Αυτό δεν είναι «οργανωτικός φιλελευθερισμός» όπως αναφέρουν οι Θέσεις, αλλά κάτι πολύ χειρότερο!

Μεταξύ των συνελεύσεων των ΚΟΒ δεν υπάρχει δραστηριότητα της πλειοψηφίας των κομματικών μελών. Να σημειώσω ακόμη ότι στις πρόσφατες βουλευτικές - ευρωεκλογές παρατήρησα πως υπήρχε η μικρότερη συμμετοχή μελών που έχω παρατηρήσει όσα χρόνια συμμετέχω στο Κόμμα. Στις «οργανωτικές» έχουμε μέλη που ουσιαστικά είναι με το «ένα πόδι» σε αυτό.

Οι αντιλήψεις που υπάρχουν στα μυαλά των συντρόφων δεν είναι ενιαίες ούτε σε πολλά ζητήματα ξεκαθαρισμένες, ενώ εμφανής είναι η επίδραση της αστικής ιδεολογίας σε ορισμένους από αυτούς (π.χ. θρησκευτικό συναίσθημα, φαινόμενα ξενοφοβίας «να φύγουν οι ξένοι που μας παίρνουν τις δουλιές, «αντιπαλότητας» μεταξύ εργατών, αγροτών και δημοσίων υπαλλήλων, απόψεις περί κατάργησης του Δημοσίου κ.ά.).

Από όσο γνωρίζω, μετά το 16ο Συνέδριο δεν πραγματοποιήθηκε στις ΚΟΒ κανένα ιδεολογικό μάθημα, ενώ γενικότερα η ιδεολογικο-πολιτική δουλιά στις γραμμές μας, αλλά και η παρέμβαση από μέρους της καθοδήγησης είναι ανύπαρκτη. Οταν υπάρχουν μαζικά τέτοια φαινόμενα και δεν αντιμετωπίζονται τι να υποθέσει κανείς; Αδυναμία των οργάνων να παρέμβουν και να καθοδηγήσουν τις ΚΟΒ; Ανικανότητα; Συμβιβασμός με καταστάσεις; `Η στελέχη που δεν έχουν καταλάβει την ευθύνη που έχουν απέναντι στο Κόμμα γενικότερα, αδύνατα σε τελευταία ανάλυση με τη Μ-Λ ιδεολογία μας.

Εχει υποχωρήσει σε σχέση με τα πρώτα χρόνια της ανασυγκρότησης η αποφασιστικότητα, η διάθεση προσφοράς, ενώ εμφανής είναι η γενικότερη χαλαρότητα που κυριαρχεί, καθώς και οι παραβιάσεις προς τις καταστατικές αρχές μας, με λίγα λόγια το Καταστατικό μας δεν εφαρμόζεται.

Στα λεγόμενα μεσαία όργανα (δηλαδή σε επίπεδο ΝΕ, δε γνωρίζω τι γίνεται στα παραπάνω) εμφανίζονται φαινόμενα «παρεών», απόστασης από τα κομματικά μέλη και τις ΚΟΒ, ενώ δυστυχώς, κυριαρχεί συχνά η αντίληψη να κάνουμε ενέργειες ώστε να «φαινόμαστε» απλά προς τα «επάνω» και όχι ενέργειες ουσίας. Δεν είμαι σίγουρος ότι μεταφέρεται προς τα «πάνω» η πραγματική κατάσταση που υπάρχει στις ΚΟΒ, στα κομματικά μέλη, στην παρέμβασή μας προς το μαζικό κίνημα και δεν προστίθεται και «σάλτσα» προκειμένου από τη μια να καλυφτεί η αδυναμία που υπάρχει και από την άλλη να προωθηθούν με αυτόν τον τρόπο «φιλοδοξίες» στελεχών για ανώτερα κομματικά πόστα.

Πώς απέναντι σ' αυτά τα φαινόμενα στάθηκε η απερχόμενη ΚΕ; Πόσο κοντά βρίσκεται στις ΚΟΒ, κάτι το οποίο συνέβαινε (και σωστά) στα πρώτα χρόνια της πορείας της κομματικής ανασυγκρότησης; Πόσο, τελικά, βοήθησε η δημιουργία Επιτροπών Περιοχών και δε μετατράπηκαν αυτά στην πράξη σε όργανα που υποκαθιστούν τις ΝΕ και που λειτουργούν εν πολλοίς «γραφειοκρατικά»;

Στις Θέσεις, σε διάφορα σημεία, γίνεται αυτοκριτική από την απερχόμενη ΚΕ, π.χ. «δεν άνοιξε θαρραλέα το αναγκαίο ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο για τη μαχητική εκπλήρωση των αποφάσεων... υποχώρηση στο να οργανωθεί η εσωκομματική μόρφωση... δεν κατάφερε να συνδυάζει τις πολιτικές αποφάσεις με τη λήψη των απαραίτητων οργανωτικών μέτρων..» κ.ά. Σωστά όλα αυτά, όμως δεν απαντιέται το γιατί. Η απερχόμενη ΚΕ (του 16ου) ήταν ουσιαστικά πρόταση της ΚΕ που αναδείχτηκε στο 15ο Συνέδριο και θα έπρεπε φυσιολογικά να είναι «ένα σκαλί πάνω» από την προηγούμενη. Και αν τελικά αποδείχτηκε με σοβαρές αδυναμίες ποιος φταίει γι' αυτό; Μήπως πάλι τα κομματικά μέλη; Πώς σκοπεύουμε να αντιμετωπίσουμε αυτούς που σε επίπεδο ΚΕ έδειξαν τις μεγαλύτερες αδυναμίες; Θα τους ξαναπροτείνουμε πάλι μετά από «γενναία» αυτοκριτική τους; Μήπως θα πρέπει να δούμε πιο ολοκληρωμένα και με βάση τις λενινιστικές παρακαταθήκες συνολικά το ζήτημα της ανάδειξης στελεχών σε όλη την κλίμακα του Κόμματος; Μήπως θα πρέπει να διδαχτούμε από τον (αρνητικό) τρόπο ανάδειξης της κομματικής ηγεσίας στα ΚΚ των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, όπου κυριαρχούσαν φαινόμενα γραφειοκρατίας, οικογενειοκρατίας και «αυταρχισμού» προς τα κάτω και «υποταγής» προς τους επάνω;

Δεν έχω πρόθεση να μηδενίσω τα όποια βήματα έγιναν σε διάφορους τομείς της δράσης μας, απλά θέλω να εκφράσω τη βαθιά μου ανησυχία σε φαινόμενα και καταστάσεις που γνωρίζω και που απεύχομαι να συμβαίνουν και αλλού.

Και μια πλευρά ακόμη.

Στο 16ο Συνέδριο (στην εισήγηση) τονιζόταν «Τα στελέχη έχουν υποχρέωση να εξασφαλίζουν τις καλύτερες συνθήκες, ώστε να εκτίθενται όλες οι γνώμες, όσο διαφορετικές και αν είναι... Οι απόψεις και προτάσεις που απορρίπτονται δεν πρέπει να ξεχνιούνται, να πετιούνται στο καλάθι». Πόσο αυτό εφαρμόστηκε στην πράξη με την ευθύνη των οργάνων; Κατά πόσο, δηλαδή, κάποια από τα στελέχη δεν «κακοχαρακτηρίζουν» όσους εκφράζουν ανησυχίες για την κατάσταση, όσους κάνουν κριτική ή όσους εκφράζουν και αντιρρήσεις στα λεγόμενα ή τις πράξεις τους; Γιατί να συνεχίζονται φαινόμενα διαχωρισμού (αυθαίρετα) των μελών σε «κομματικούς και μη» με μοναδικό κριτήριο τη «συμφωνία» με τον εκάστοτε καθοδηγητή;

Από τη λύση των χρόνιων και σοβαρών οργανωτικού χαρακτήρα προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε θα κριθεί το βασικό σύνθημα του Συνεδρίου για «ΚΚΕ ισχυρό για το λαό, τη λαϊκή συμμαχία, το σοσιαλισμό». Διαφορετικά οι επικλήσεις για επιβεβαίωση της πολιτικής μας γραμμής και οι δηλώσεις για την πίστη μας στη Μαρξιστική - Λενινιστική διδασκαλία θα θυμίζουν τη ρόδα που γυρίζει στον αέρα.

Χαράλαμπος Χατζηθεοδωρίδης

Μέλος Εργατικής ΚΟΒ Βέροιας

Αγαπητοί αναγνώστες του «Ριζοσπάστη»,

Επιτρέψτε μου να εκθέσω και εγώ τις απόψεις μου επ' ευκαιρία του προσυνεδριακού διαλόγου για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Καλές οι Θέσεις, καλλίστη και η κομμουνιστική ιδεολογία, που την αποδέχομαι, αλλά στην πράξη και στην εφαρμογή τι γίνεται;

Ο καπιταλισμός, σαν σύγχρονος διάβολος προσπαθεί με τα πρότυπα ζωής που πλασάρει σε όλους τους τομείς, να μεταμορφώσει τους ανθρώπους σε άβολα όντα κατευθύνοντάς τα όπου αυτός θέλει. Ο σκοπός του, δυστυχώς, πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό. Αλλά και από την αρχαιότητα ακόμα είχαμε μια διαρκή πάλη του καλού και του κακού, με το δεύτερο πάντα να υπερτερεί. Γνωστή είναι η ιστορία του φιλοσόφου Διογένη που έψαχνε Ανθρωπο με το φανάρι του μέρα μεσημέρι στην αρχαία Αθήνα. Και στη σύγχρονη, όμως, Αθήνα και στην Ελλάδα και στον πλανήτη μας όλο, ζητούμενο είναι η ανθρωπιά. Ανθρωποι υπεράνω συμφέροντος, έτοιμοι να βοηθήσουν κάθε συνάνθρωπό τους, δίνοντας τους το παράδειγμα σε κάθε τομέα της ζωής του.

Θα μου πείτε. Μα αυτά δεν έλεγε και ο Χριστός;

Ναι, για μένα η διδασκαλία του Χριστού και η ζωή του είναι συνυφασμένη με του ανθρώπου που άγγιξε την τελειότητα. Ο Χριστός με την αγάπη, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την απλότητα, την ταπεινότητα, δίδαξε πρώτος το πρότυπο του κομμουνιστή και οι μαθητές με τους οπαδούς του τα πρώτα χρόνια εφάρμοσαν στην πράξη με τις «αγάπες» την κοινωνία που θέλουμε, την κομμουνιστική σε μικρογραφία. Η χριστιανική εκκλησία αυτά σχεδόν τα αποσιωπά και όπως κάνουν και οι άλλες θρησκείες, δίνει βαρύτητα στη μετά θάνατον ζωή. Οι δε πιστοί τής κάθε θρησκείας παίρνοντας το όπιο που τους προσφέρουν διαπράττουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο όνομά της.

Ζητούνται άνθρωποι, λοιπόν, στις μέρες μας, να αποτελέσουν τα φωτεινά παραδείγματα που σαν σύγχρονοι «Προμηθείς» θα ανάψουν τη φλόγα της εσωτερικής μας επανάστασης, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Να επαναστατήσουμε πρώτα με τον κακό μας εαυτό, για να δημιουργήσουμε την κοινωνία των υπεύθυνων πολιτών.

Πάνω απ' όλα ο άνθρωπος, λοιπόν, γιατί αυτός παρασυρόμενος από τη σειρήνα του καπιταλισμού που με τη μορφή του μπλου τζιν, καλτσόν και τσίχλας αρχικά, μετά με τις βαλίτσες των δολαρίων που (όπως τώρα ομολογούν διάφοροι πράκτορες) πλήρωναν τους υψηλά ιστάμενους Ιούδες του Κόμματος, γκρέμισε το οικοδόμημα του σοσιαλισμού που πήγε να δημιουργηθεί, που δεν το υπερασπίστηκε όταν κινδύνευε και που τώρα στη μεγάλη του πλειοψηφία το αναπολεί. Γιατί αν ρωτήσετε οποιονδήποτε Ρωσοπόντιο, Αλβανό, Βούλγαρο ή Ρουμάνο μετανάστη στη χώρα μας, θα σας πει για τη δωρεάν υγεία, τη στέγη, τη μόρφωση, για τη δουλιά που είχαν όλοι τους και για την ησυχία τους και ασφάλεια που ένιωθαν στον τόπο τους. Για την προσπάθεια που είχε αρχίσει ο Αντρόποφ, ερευνώντας τα στέκια των αργόσχολων, προσπαθώντας να βάλει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του.

Ολα αυτά τα αναπολούν τώρα που ήρθαν σε επαφή με την πραγματικότητα και ένιωσαν στο πετσί τους την εκμετάλλευση στο σύγχρονο σκλαβοπάζαρο του καπιταλισμού. Αλλά και πάλι στη μεγάλη τους πλειοψηφία παραμένουν παθητικοί θεατές ανεχόμενοι την καταρράκωση κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας από τους μικρούς και μεγάλους νταβατζήδες τους, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στον τζόγο, ανεβάζοντας τη μετοχή του ΟΠΑΠ κατακόρυφα και πιστεύοντας πως οι πατρίδες τους θα βρουν σωτηρία στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Θα ήταν, λοιπόν, κάλλιστες και οι Θέσεις για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ αν δίνανε μεγαλύτερη σημασία στον παράγοντα άνθρωπο που κινεί όλα τα νήματα της κομματικής ζωής και της κοινωνίας γενικότερα, ώστε κάθε μέλος του Κόμματος με τον τρόπο του, με τις πράξεις του παντού, όπου ζει και εργάζεται να είναι δαχτυλοδειχτούμενος με την καλή έννοια από τους συνανθρώπους του και να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, με αποτέλεσμα να ξεπηδήσουν νέοι Μπελογιάννηδες και Λαμπράκηδες και οι λέξεις «σύντροφος»και «κομμουνιστής» να έχουν τη βαρύτητα και την αξία που τους αρμόζει.

Οι υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες, λοιπόν, είναι αυτοί που θα οικοδομήσουν την κομμουνιστική κοινωνία και θα την υπερασπιστούν με τη ζωή τους από οποιαδήποτε συνωμοσία μετατρέποντας τον πλανήτη μας σε Παράδεισο. Αλλιώς ο καπιταλισμός θα μας οδηγήσει στην καταστροφή.

Μερικές επισημάνσεις.

1. Η Χαλκιδική, του ενός εκατομμυρίου κατοίκων το καλοκαίρι δεν ακούει καλά και δε βλέπει καθόλου 902.

2. Καλό θα ήταν να επισκέπτονται τα ξενοδοχεία της και τους άλλους χώρους δουλιάς κομματικά και συνδικαλιστικά στελέχη για να δίνουν κουράγιο στο προσωπικό τους που υποφέρει, προτρέποντάς το παράλληλα να αγωνίζεται και να διεκδικεί τα δικαιώματά του.

Ευχαριστώ

Παπαδόπουλος Παναγιώτης

Ν. Μουδανιά Χαλκιδικής

Σύντροφοι,

Δίνω και τη δική μου σκέψη στον προσυνεδριακό διάλογο, ίσως ελάχιστα χρήσιμη.

Διαβάζω από τις στήλες του «Ριζοσπάστη» και βλέπω φωτισμένα και αναβαθμισμένα, γνωστικά κείμενα συντρόφων που δίνουν κουράγιο και δύναμη, γιατί και η διανόηση αναλαμβάνει το μερτικό της.

Είναι γνωστά τα διατρέξαντα στην πορεία των αγώνων, θυσιών, αλλά και στραπάτσων στο ΚΚΕ. Τα μεγάλης ηλικίας στελέχη που διαδραμάτισαν ρόλους και είναι στη ζωή όπου και αν βρίσκονται θα πρέπει να εστιάσουν με κριτική μνήμη τη σκέψη τους. Θα έδιναν πλούσια συμπεράσματα και πολύ χρήσιμα.

Χωρίς καμία αμφισβήτηση η αλήθεια σήμερα πέταξε με φτερά και κρατάει φανάρι. Το συγγνώμη δεν είναι απαίτηση αλλά χρέος.

Θα ήθελα το 17ο Συνέδριο ενισχυμένο, να έχει καθαρή γραμμή πλεύσης στην τακτική του, μην αφήνοντας περιθώρια σε ταλαντεύσεις που μας κόστισαν την απαξίωση μεγάλης μερίδας οπαδών, απλών ανθρώπων που στερούνται το λεξιλόγιο έκφρασης.

Θα ήθελα η υπεύθυνη κατάληξη του συνεδρίου να μην αναλίσκεται σε φανταστικά προβλέψιμα σενάρια ανατροπής των γινομένων. Η σοσιαλιστική μας πίστη δεν αρκεί από μόνη της. Θέλει γερά μυαλά, αγώνες, θυσίες, συνεκτίμηση, χώρο, χρόνο και δυνάμεις.

Η βάση που εστιάζει το ενδιαφέρον απλών ανθρώπων των πόλεων και της υπαίθρου, να γίνεται κατανοητή. Λόγω των γνωστών περασμένων, πολλά μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ αποστασιοποιήθηκαν και άλλοι με βαριά καρδιά πήραν άλλους δρόμους. Επέδρασαν καίρια και στη νεολαία. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι και πολύ εύκολη η προσέγγιση. Χρειάζεται ανάλογη προσπάθεια για να πλαισιωθεί το Κόμμα με περισσότερους οπαδούς και να έχει δυνατότητες επιλογής μελών.

Χρειάζεται βοήθεια στις Οργανώσεις Βάσης από την κορυφή, από μέλη και οπαδούς, για να ανταποκριθούν στο δύσκολο έργο τους. Αν πράγματι βοηθηθούν και με συντροφικό τρόπο αποφύγουν τους χαρακτηριζόμενους, χατιρίζοντας και τους αρτηριοσκληρωτικούς, αλαφραίνοντάς τους, ίσως τότε υπάρξουν καλύτερες ελπίδες φίλιωσης και διαλόγου. Αν τον συνάνθρωπό μας που μοχθεί δεν μπορούμε αμέσως να τον κάνουμε κοινωνό, μην τον κάνουμε αντίπαλο. Ας αφήσουμε στην αναμονή την ελπίδα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν γνώσεις, στα γενόμενα γνωστά και ελκυστικά αστικά μέσα ενημέρωσης. Αγνοούν το «Ριζοσπάστη», την τηλεόραση του «902» και το ραδιόφωνο. Δεν τα προσεγγίζουν ακόμη και πολλοί που κάνουν τους αριστερούς. Να τους βοηθήσουμε να τα παρακολουθήσουν. Αν μαθαίνουν την αλήθεια για τα γενόμενα, θα έρθουν πιο κοντά μας. Ακουσα από συναγωνιστή ανάγνωση του καταστατικού για την εγγραφή μελών στο Σύλλογο Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, τους όρους εγγραφής και ακόμα να μην έχουν δικαίωμα να έρχονται στα γραφεία της ΠΕΑΕΑ, αλλά να έχουν δικά τους. Σύντροφοι, δε χύνονται τα λεφτά στο δρόμο και δεν είναι πλήθος οι ενδιαφερόμενοι, δε στριμώχνονται. Πρέπει να κουραστούμε να τους φέρουμε κοντά μας, για να συμβάλλουν και αυτοί το κατά δύναμη.

Απορώ με την ανεδαφική τυπολατρία της κορυφής η οποία βρίσκει ευχάριστους αποδέκτες. Προσέξτε τα σύντροφοι. Ας ανατρέξουμε στα δύσκολα χρόνια της τριπλής κατοχής, της εξαχρείωσης, της εξαθλίωσης που οι λίγοι εκείνοι σύντροφοι πρωταγωνιστές κατατρεγμένοι μέσα στον άθλια δομημένο κόσμο, όχι μόνο κατάφεραν να τον προσεγγίσουν, αλλά έγινε και στην πλειοψηφία του σύντροφος και συναγωνιστής. Οταν αργότερα επανήλθε η κατοχή και επίμονα μας επέβαλαν τον εμφύλιο, νέοι, ακόμη και αγρότες οι περισσότεροι και με οικογενειακές υποχρεώσεις, πιστοί στα ιδανικά που γνώρισαν δε λύγισαν μπροστά στα δικαστήρια σκοπιμότητας. Προτίμησαν ακόμη και το θάνατο. Εκτελέστηκαν γι' αυτά τα πάντα επίκαιρα ανθρώπινα ιδανικά και τον πατριωτικό τους αγώνα. Πόσα ανομολόγητα βάσανα πέρασαν: Φυλακές, εξορίες, ταπεινώσεις. Επιβίωσαν όμως χάρη στην πίστη τους. Δεν ήταν όλοι τους στελέχη. Ηταν απλοί άνθρωποι και χωρικοί.

Να θυμόμαστε και το ΔΣΕ. Δεν έχει προηγούμενο η ιστορία. Ας σκεφτούμε συντροφικά και καλύτερα να μετράμε τα λόγια και τις πράξεις μας και θα πορευτούμε περισσότεροι και καλύτερα στα δύσκολα χρόνια, στους αγώνες που μας περιμένουν.

Δεν άλλαξε ο τόπος μας. Και ο λαός εδώ είναι.

Καλή επιτυχία και πάντα μαζί σας.

Βασίλης Στεργίου

Καρδίτσα

ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ, σημαίνει κόμμα με ισχυρές ΚΟΒ, ικανά και άξια στελέχη, καθώς επίσης και με γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα άλλα στρώματα των εργαζομένων της πόλης και της υπαίθρου.

Αγαπητοί σύντροφοι,

1. Το κυρίαρχο θέμα που, κατά τη γνώμη μου, βάζουν οι Θέσεις για το 17ο Συνέδριο, είναι η ισχυροποίηση του Κόμματος.

Γεννάται επομένως αυτόματα η ερώτηση, με ποιους; (το για ποιους το 'χουμε καθαρό και λυμένο). Με ποιους λοιπόν!!

Ερχεται αμέσως στην επιφάνεια το μεγάλο θέμα της ανάδειξης των στελεχών μικρών και μεσαίων. (Για τα μεγάλα δε γνωρίζω).

Με τι κριτήρια λοιπόν προτείνουμε και αναδεικνύουμε γραμματείς και μέλη γραφείων ΚΟΒ;

Λαμβάνουμε υπ' όψη μας τη γενική προσφορά, τις γνώσεις, τη διάθεση, τη Μαρξιστική - Λενινιστική κατάρτιση, την κοινωνική καταξίωση;

Πώς και ποιοι αξιολογούν την ικανότητα των συντρόφων, ποιοι και με ποιους συνεργάζονται γι' αυτό;

Μήπως κυρίαρχο είναι οι προσωπικές γνωριμίες (το παρεουλίστικο δηλαδή στιλ) και οι σχέσεις μεταξύ μας, (προσωπικές, οικογενειακές, εργασιακές);

Δεν πρέπει βεβαίως να αποκλείονται οι εργαζόμενοι στην «Τυποεκδοτική» και σε συγγενείς δουλιές, αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι και το κυρίαρχο.

Μήπως επίσης σοβαρό κριτήριο αποτελεί το ΝΑΙ σε όλα, με αποτέλεσμα να αναδεικνύουμε στις παραπάνω θέσεις σ/φους Ναινέδες και άβουλους;

Γιατί τότε θα μεταβάλουμε το ΚΚΕ από Κόμμα της εγατικής τάξης που είναι, σε κόμμα ανίδεων και βολεμένων.

Είναι φανερό πως αν έχουμε τέτοια σαν τα παραπάνω κριτήρια και προτείνουμε τους ίδιους στα Σώματα των συνδιασκέψεων για εκλέκτορες, είναι φανερό τότε τι παραπάνω όργανα θα εκλέξουμε.

ΙΣΧΥΡΟ ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΑΣ ΟΤΑΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΥΠ' ΟΨΗ ΤΟΥ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ Κ.Μ. ΚΑΙ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΑ ΙΚΑΝΟΤΕΡΑ ΕΞ ΑΥΤΩΝ (Με κριτήρια γνώσης, προσφοράς, ηθικής, κοινωνικής καταξίωσης κλπ.). ΣΤΙΣ ΣΤΕΛΕΧΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ.

2. Παράλληλος δρόμος ισχυροποίησης Κόμματος είναι η επανένταξη πρώην μελών και στελεχών που αποχώρησαν για διάφορους (μη αντικομματικούς) λόγους, κράτησαν σταθερή πλάι στο κόμμα στάση και θέλουν να επανέλθουν.

3. Οι στρατολογίες πρωτοπόρων εργατών και άλλων εργαζομένων από τα συνδικάτα αλλά και από το μαζικό λαϊκό κίνημα, που πρέπει να γίνει με την ισχυροποίηση των εδαφικών ΚΟΒ και την πρωτοποριακή τους δράση, το ισχυρό θεμέλιο για το χτίσιμο του ΑΑΔ Μετώπου πάλης των εργαζομένων της χώρας μας, με προοπτική τη λαϊκή εξουσία και το Σοσιαλισμό.

Συντροφικά

Νίκος Αρβανίτης

Περιστέρι