«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΠΕΜΠΤΟΥ» είναι ο τίτλος του γαλλοβρετανικού θρίλερ του 2011 που σκηνοθέτησε ο πολωνικής καταγωγής Πάβελ Παβλικόφσκι και βάση έχει το μυθιστόρημα του Nεοϋορκέζου συγγραφέα Ντάγκλας Κένεντι. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα ζοφερό Παρίσι, με απεικόνιση καφκικής συνειρμικά πόλης που συγγενεύει μάλλον με πνευματικό τοπίο όπως το χρωματίζει η ψυχολογική κατάσταση του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα Τομ Ρικς. Ο Ρικς είναι Aμερικανός συγγραφέας και θύμα βιβλικής ατυχίας με το που πάτησε το πόδι του στην γαλλική μητρόπολη. Οσο περνάει ο χρόνος διαλύεται στα αδιέξοδα του λαβύρινθου που μπλέχτηκε, χωρίς να έχει καταλάβει πώς και από τον οποίο πασχίζει να βγει, αγγίζοντας τα τοιχώματα της σχιζοφρένειας. Στο ρόλο της Μάργκιτ, της μυστηριώδους γοητευτικής κοσμοπολίτισσας της ιστορίας, η Κριστίν Σκοτ Τόμας - εξειδικευμένη πια στο στερεότυπο της αινιγματικής γυναίκας μαγνήτη.

Ταινία δράσης, περιπέτειας, φαντασίας σκέτης αλλά και επιστημονικής, η αμερικάνικη παραγωγή του 2012 «Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ». Ο σκηνοθέτης Τζόναθαν Λίμπεσμαν μέσα από μια μεγαλόσχημη ιστορία που θυμίζει κομμάτι της ελληνικής μυθολογίας και με πρωταγωνιστές τους δημοφιλείς στο πλατύ κοινό Λίαμ Νίσον, Ρέιφ Φάινς και Σαμ Γουόρθινγκτον σε ρόλους θεοτήτων του Ολύμπου, μας μεταφέρει στη μυθική γη Θεών και Τεράτων όπου επανενώνεται ο ημίθεος Περσέας, με τον πατέρα του Δία και τον θείο του, Αδη.

«100» είναι ο τίτλος του ωριαίου ντοκιμαντέρ του Γεράσιμου Ρήγα που συμμετείχε στο 14o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και σκιαγραφεί την καθημερινότητα στο κέντρο επιχειρήσεων της άμεσης δράσης.

Τέλος, διαφαίνεται ότι το ενδιαφέρον της βδομάδας θα στραφεί μάλλον γύρω από το αφιέρωμα «Ο Ντίκενς στον κινηματογράφο» που διοργανώνεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας από σήμερα, Πέμπτη 29 Μάρτη έως και την Τρίτη, 3 Απρίλη, με ευκαιρία την επέτειο 200 χρόνων από τη γέννηση του εξαίρετου κλασικού συγγραφέα. Στο αφιέρωμα - το οποίο θα φιλοξενηθεί στη Θεσσαλονίκη από τις 5 έως τις 8/04 - θα προβληθούν 13 συνολικά ταινίες που γυρίστηκαν από το 1913 έως το 2005 - 6 απ' αυτές, προβάλλονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Στα σπάνια αριστουργήματα που θα προβληθούν στο αφιέρωμα συγκαταλέγονται ο βωβός «ΟΛΙΒΕΡ ΤΟΥΙΣΤ» (1922) του Φρανκ Λόυντ, «Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΣ ΝΙΚΛΕΜΠΙ» (1947) του Βραζιλιάνου κινηματογραφιστή Αλμπέρτο Καβαλκάντι και άλλες. Οι καθημερινές προβολές στους χώρους της Ταινιοθήκης πλαισιώνονται και από ωριαίες συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης με ενδιαφέρουσα θεματολογία... Για τις λεπτομέρειες του αφιερώματος, αποταθείτε στην Ταινιοθήκη.

Εχει γίνει μεγάλος ντόρος γι' αυτήν την κωμωδία, στην οποία η πλούσια Γαλλία των λευκών αστών συναντά τη δεύτερη γενιά των μαύρων, φτωχών και βουτηγμένων στα προβλήματα μεταναστών. Δυο διαφορετικοί, αντιθετικοί κόσμοι που φαίνεται να μπαίνουν σε τροχιά σύγκρουσης που όμως πεθαίνει εν τη γενέσει της. Την πνίγει η πυροσβεστική μεγαλοψυχία του μεγαλοαστού που εκβιάζει συγκινησιακά τον περιθωριακό μαύρο μικροαπατεωνίσκο και η σύγκρουση καταλήγει σε σημείο συνάντησης που θα εκφραστεί μέσα από μια τρελή και απρόσμενα βαθιά φιλία που θα καταστήσει το ντουέτο «άπιαστους»!

Ο ένας πάμπλουτος, αριστοκράτης, παραπληγικός, μετά από ένα σοβαρό ατύχημα έχει χάσει κάθε όρεξη για ζωή. Ο άλλος, Αφρικανός από τα γκέτο, άνεργος, περιθωριακός και γεροδεμένος. Ο πρώτος στο περιθώριο της ζωής με ετικέτα «απελπισμένου», ο δεύτερος περιθωριακός με ετικέτα «χωρίς ελπίδα». Ο πρώτος σοβαρός, κινείται στα θεσμοθετημένα όρια του κοινωνικά ορθού, ο άλλος κλόουν, φορέας των πραγματικών «χύμα» αξιών της ζωής, που οι δημαγωγοί αποδίδουν στο λαό. Ο παράλυτος εκατομμυριούχος ακούει μόνο κλασική μουσική, το παιδί των προαστίων εξεγερτικό ροκ. Και οι δυο είναι περιθωριακοί από διαφορετικές αφετηρίες. Και οι δυο είναι ανάπηροι. Ο ένας κυριολεκτικά, ο άλλος κοινωνικά. Οι δυο τους ενώνονται, τα χνότα τους κόλλησαν κι απόκτησαν μια βαθιά φιλική σχέση. Μπορεί ο ακαλλιέργητος νεαρός να διακωμωδεί τις πολιτισμικές και πολιτιστικές αξίες της αστικής τάξης - ξεσπά σε γέλια σε παράσταση όπερας, παράγει «μοντέρνα» ζωγραφική με τέτοια ευκολία που ξεγελά και τους αγοραστές - αλλά δεν βγάζει κιχ για τις υλικές: Τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα καλοραμμένα ρούχα, τα ιδιωτικά αεροπλάνα, τα ταξίδια... Ο νεαρός που σφύζει από καλά αισθήματα θα μπορούσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς, ο πλούσιος όμως πρόλαβε και τις εξαγοράζει με το αζημίωτο. Στα 10 πρώτα λεπτά της ταινίας, οι δυο κύριοι χαρακτήρες έχουν αποσαφηνισθεί πλήρως και από κει και πέρα δεν αναπτύσσονται περισσότερο. Ο πρόλογος, η δυναμική flashforward (αντίθετο του flashback) σεκάνς, με το σπορ αυτοκίνητο - με οδηγό τον μαύρο και συνοδηγό τον παραπληγικό - να τρέχει ιλιγγιωδώς στους νυχτερινούς δρόμους του Παρισιού και η φάρσα που παίζεται όταν το σταματά η αστυνομία συνοψίζει την ουσία της ύψιστης «ελευθερίας», της ζωτικά απαραίτητης στην ύπαρξη ενός «ελεύθερου» ανθρώπου!

Η ταινία δεν πάει πέρα από το να κάνει το θεατή να συγκινηθεί ή/και να γελάσει. Να συγκινηθεί πραγματικά κάποιος αποκλείεται, γιατί στο αφελές αυτό κατασκεύασμα δεν υπάρχει ίχνος συγκινησιακής αυθεντικότητας. Σε ό,τι αφορά το γέλιο, αυτό βασίζεται τόσο στο συνδυασμό έξυπνης δοσολογίας βωμολοχίας και δράματος, όσο και ποικιλίας χοντροειδών κλισέ, τόσο λεκτικά, μέσα από ατάκες με σφραγίδα «εδώ γελάμε» που αναφέρονται στο ανάπηρο σώμα, όσο και σημειολογικά, που μπαίνουν σε χρήση με τη διείσδυση σε λεπτομέρειες της γλυκόπικρης σχέσης του εκπροσώπου της υψηλής μπουρζουαζίας και ενός αλήτη των υποβαθμισμένων προαστίων. Το ντουέτο των σκηνοθετών, αντί να δουλέψει τον καμβά του σεναρίου κατά τρόπο που να προσδώσει στην αφήγηση ενδιαφέρον και βάρος, συνθέτει όπως - όπως και χωρίς ρυθμό συνταγές «ολίγης» σαπουνόπερας, «ολίγου» τραβηγμένου στα άκρα χιούμορ, «ολίγων» στερεοτύπων και κάποιων ευρημάτων και δένει το κοινό γύρω από το υλικό αυτό. Το μοντέλο αυτό εκσυγχρονισμού της κωμωδίας χαρακτηρίζεται από έλλειψη σκηνοθετικού οράματος, δομή κατά βάση τηλεοπτική, αισθητική διαφημιστική και επίδειξη στείρας τεχνικής.

Οι ταξικοί αντίποδες δρομολογούν και επιτυγχάνουν σύζευξη των ταξικών τους αντιθέσεων με κοινή στάση απέναντι στη ζωή, υπό το μοναδικό, το «αγνό» λάβαρο των καλών αισθημάτων! Μια αληθινή ιστορία για τη συμπόνια και τη φιλία δε συνεπάγεται υποχρεωτικά ένα καλό φιλμ. Και η ρηχή, φασαριόζικη αυτή ταινία δε δικαιολογεί τον ντόρο που η διαφήμιση πασχίζει να της προσδώσει, γιατί ουσιαστικά ούτε υπολείπεται, ούτε προσθέτει κάτι στο είδος!

Παίζουν: Φρανσουά Κλουζέ, Ομάρ Σι, Αν Λε Νι, Οντρέ Φλερό, Κλοτίλντ Μολέ κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (2011).