Βιαστικό, απρόσωπο και ισχνό αφηγηματικά χρονικό της εξέγερσης του Γενάρη του 2011 λόγω ελλείμματος μιας ολοκληρωμένης παρουσίασης του θέματος. Στην βάση του υπάρχοντος αυτού ελλιπέστατου υλικού δεν μπορεί παρά να παραπέμπει η ταινία, μάλλον συρραφή, αποσπασματικών και ατάκτως ερριμμένων στοιχείων, κάτι που είθισται να ντύνει τα δελτία ειδήσεων και όχι σε ολοκληρωμένο, με πολιτικό θέμα ντοκιμαντέρ, με κινηματογραφικές αρετές, φτιαγμένο για να καταλήξει στις αίθουσες. Την καλύτερη περιγραφή για το φιλμ την δίνει το ίδιο το φιλμ μέσα από την στιχομυθία ενός πατέρα με τον μικρό του γιο, μέσα στο αυτοκίνητο της οικογένειας, στον επίλογο της ταινίας. Πατέρας(προς το μικρό): Σου άρεσε η επανάσταση; Μικρός: Ναι. Πατέρας: Τι ακριβώς σου άρεσε; Μικρός: Οι επιτροπές γειτονιάς, οι σφαίρες, τα δακρυγόνα... Ο χαρακτήρας της εξέγερσης διαγράφεται ξεκάθαρα εναντίον του διεφθαρμένου ηγέτη Μπεν Αλί και του διεφθαρμένου του κυβερνητικού μηχανισμού, ενώ το internet, μέσο, εργαλείο, σχεδόν ταυτίζεται με το περιεχόμενο μιας εξέγερσης που ουσιαστικά, αξιώνει εκσυγχρονισμό. Η εξέγερση αυτή λέει κάποιος, δεν είναι καρπός της ένδειας αλλά «η κραυγή απόγνωσης μιας γενιάς μορφωμένων ανθρώπων» που, με ζήλο νεοφώτιστου, ξημεροβραδιάζεται στο διαδίκτυο υπό τον αστερισμό του facebook και των rapers(μουσικών της ραπ). Και η τυνησιακή «κοινωνία των πολιτών», ελεύθερη πια από Μπεν Αλί, περιμένει με ανυπομονησία τις εκλογές του ερχόμενου Οκτώβρη ελπίζοντας να ζήσει το θρίαμβο της δημοκρατίας. Πολλές ευχές.