Associated Press

Από τις πρόσφατες αντιπολεμικές διαδηλώσεις

-- Σχετικά με το άρθρο 18 του ιταλικού εργατικού κώδικα, γνωρίζουμε ότι η Κομμουνιστική Επανίδρυση πρωτοστάτησε για να γίνει το δημοψήφισμα, αφού μάζεψε και πολλές από τις υπογραφές. Πώς σχολιάζετε την τελική αποτυχία;

-- Το δημοψήφισμα απέτυχε για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος ήταν ότι δεν κατορθώσαμε να καταστήσουμε αυτή τη δίκαιη υπόθεση, υπόθεση του εσωτερικού της ιταλικής κοινωνίας. Και βεβαίως σε αυτό συντέλεσε πάρα πολύ η πλήρης απομόνωση αυτής της προσπάθειας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως επίσης και από μεγάλο μέρος της Κεντροαριστεράς. Είναι σίγουρα μια ήττα, αλλά παρ' όλα αυτά περίπου 11 εκατομμύρια ψήφων για τη διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων είναι μια βάση από την οποία μπορεί κανείς να παλέψει. Και αν κάποιος θέλει να πολεμήσει την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι μπορεί να ξεκινήσει από αυτή τη γενική απαίτηση.

Ο Φάμπιο Αμάτο

-- Ο Κοφεράτι είναι στο Κόμμα των Δημοκρατών της Αριστεράς και είναι συνεπής με την πολιτική τους τοποθέτηση (όχι στην επέκταση του άρθρου 18) και φυσικά ανακόλουθος με τις προηγούμενες πολιτικές του μάχες.

-- Πώς σχολιάζετε την παραχώρηση ασυλίας από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι στον εαυτό του;

-- Η κοινοβουλευτική μας ομάδα έφυγε από την αίθουσα κατά την ψήφιση της συγκεκριμένης τροπολογίας. Είναι η προσπάθεια των κυβερνητικών κομμάτων να βγάλουν την πάλη έξω από το Κοινοβούλιο και να ασκήσουν πολιτική με δικαστικές μεθόδους.

-- Θα λέγατε ότι αυτές οι αυταρχικές ενέργειες της κυβέρνησης έχουν να κάνουν και με ένα γενικότερο πλάνο σε σχέση με το εργατικό κίνημα;

-- Ναι, βέβαια, η κυβέρνηση ήδη έχει προβεί σε ορισμένες αλλαγές στην αγορά εργασίας, που καθιστούν την ιταλική νομοθεσία την πιο ελαστική της Ευρώπης. Εμείς δουλεύουμε πάνω σε αυτό και προετοιμάζουμε κινητοποιήσεις. Προβλέπουμε ακόμη και γενικές απεργίες αλλά πρέπει πρώτα να διαμορφώσουμε τις συνθήκες.

-- Πώς κρίνετε το ρόλο των κεντρώων (CISL, UIL) συνδικάτων και τις συμφωνίες που υπογράφουν με την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι για την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων;

-- Υπάρχει μια μακροχρόνια σύγκρουση γιατί αυτοί δε νομιμοποιούνται μέσα από την εκπροσώπηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αλλά από την υποστήριξη που τους δίνει ο σύνδεσμος βιομηχάνων. Με αυτό τον τρόπο καταργούν ακόμα και τη δημοκρατία στον κόσμο της εργασίας υπογράφοντας γενικές συμβάσεις. Είναι ενάντια ακόμα και στο Σύνταγμα, αφού δεν μπορούν να υπάρξουν συμβόλαια που δεν υπογράφονται από τη μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας (CGIL) ή δεν τίθενται σε δημοψήφισμα.

-- Τι μπορείτε να μας πείτε σχετικά με τα σχέδια της κυβέρνησης για τα εργασιακά και το συνταξιοδοτικό;

-- Η μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό έχει ήδη γίνει από το 1996 αλλά τώρα αν και δεν το λένε καθαρά προτίθενται να κάνουν και νέες αλλαγές ακόμα πιο σκληρές. Και σε αυτό το ζήτημα βρίσκουν αντίθετα όλα τα συνδικάτα. Η ιδέα είναι να υπάρξει ένα Μάαστριχτ για τις συντάξεις.

-- Είναι αυτές οι αλλαγές ανάλογες αυτών που είδαμε πρόσφατα στην Αυστρία (αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μέχρι τα 65 και 60 για άντρες και γυναίκες αντίστοιχα και μειώσεις συντάξεων από 10% μέχρι και 20%);

-- Μα στην Ιταλία είναι ήδη έτσι, σε ορισμένους τομείς οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλεύουν μέχρι τα 65. Τώρα προσπαθούν να κάνουν χειρότερα τα πράγματα και να εφαρμόσουν πλήρως το ευρωπαϊκό πλαίσιο αλλά δε θεωρούν ότι μπορούν να το κάνουν από μόνοι τους, γιατί το 1994 τελικά κατέρρευσαν εν μέσω της πρώτης μεταρρύθμισης.

-- Στη βάση του αντιπολεμικού κινήματος αλλά και αυτού για τα εργασιακά μπορεί να χτιστεί ένα ρεύμα αντίστασης; Πώς μπορεί η «Επανίδρυση» να το αξιοποιήσει;

-- Βεβαίως πιστεύουμε ότι πάνω σε αυτά τα κινήματα ήδη έχει δημιουργηθεί ένας «λαός των κινημάτων», ο οποίος μπορεί να αποτελέσει μια εναλλακτική αριστερή πρόταση και με αυτό τον τρόπο να πολεμήσουμε ενάντια στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι αλλά και να αλλάξουμε το συσχετισμό δυνάμεων του κόμματός μας με την Κεντροαριστερά. Μην ξεχνάμε ότι για τον πόλεμο ενάντια στη Γιουγκοσλαβία ήμασταν οι μόνοι που διαδηλώναμε, ενώ τώρα συγκεντρώθηκαν 3 εκατομμύρια ανθρώπων στη Ρώμη (15 του Φλεβάρη), πράγμα που δείχνει μια πρόοδο.

-- Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι σε σχέση με τη Διεθνή Συνάντηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων;

-- Να σημειώσουμε ότι το κίνημα κατά του πολέμου θα είναι ένα κίνημα διαρκείας. Και αυτό το κίνημα είναι ένα πολύ σημαντικό όπλο για την καταπολέμηση της υπερδύναμης και πρέπει να πούμε ότι στιγμές σαν τη σημερινή συντελούν στη συνεννόηση και στην οικοδόμηση συμμαχιών για να καταπολεμηθεί η πολιτική Μπους.

Στην Αργεντινή της εξαθλίωσης και της απόγνωσης η εικόνα ενός 14χρονου, του Τεό στην προκειμένη περίπτωση, στη μεσοαστική γειτονιά του Παλέρμο της πρωτεύουσας Μπουένος Αϊρες, να αναζητά το μεροκάματο στους κάδους απορριμμάτων δεν είναι πρωτόγνωρη. Εξάλλου, ο Τεό αποτελεί ένα μόνο από τα χιλιάδες παιδιά της, μέρος του στρατού των δρόμων, των καντονέρος, που επιβιώνουν ψάχνοντας όλη την ημέρα τα σκουπίδια, αναζητώντας χαρτιά ή αλουμίνια ή οποιοδήποτε ανακυκλωμένο υλικό όπου το μεταπωλούν σε εργοστάσια και βιομηχανίες. Αξία μεροκάματου: 2 με 3 δολάρια. Τα παιδιά απλά αφήνουν το σχολείο και γίνονται καντονέρος.

Στην Αργεντινή των 26 εκατομμυρίων ψυχών, τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο παιδιά εργάζονται, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στο φως της δημοσιότητας η UNICEF, αλλά και το υπουργείο Παιδείας της Αργεντινής. Αριθμός εξαπλάσιος από τον αντίστοιχο αριθμό των εργαζομένων παιδιών 8 χρόνια πριν. Και κανείς πρέπει να λάβει υπόψη του ότι για δεκαετίες η Αργεντινή βρισκόταν στην πρωτοπορία όλης της Νότιας Αμερικής, όσον αφορά στο πολύ υψηλό ποσοστό των παιδιών που συμμετέχουν στη σχολική διαδικασία, ενώ ακόμη έχει το αξιολογούμενο ως καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα της ηπείρου, τουλάχιστον σύμφωνα με το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, που σημειώνει επίσης ότι όλα αυτά τα επιτεύγματα του παρελθόντος τελούν σε κίνδυνο.

Τα τελευταία πέντε χρόνια βαθιάς ύφεσης και οικονομικής κρίσης έχουν προκαλέσει μία πραγματική αιμορραγία, καθώς 1 στους 5 Αργεντίνους έχουν εξοβελιστεί σχεδόν οριστικά από την αγορά εργασίας, ενώ ποσοστό μεγαλύτερο του 60% διαβιεί πολύ κάτω από το όριο που καθορίζει την απόλυτη φτώχεια. Για το λόγο αυτό χιλιάδες παιδιά, όπως ο Τεό, βοηθούν τις οικογένειές τους να επιβιώσουν. Και καθώς δεν υπάρχουν δουλιές...

«Η μέρα ξεκινά στις 8 το πρωί, στο σχολείο. Η οικογένειά μου θέλει να παρακολουθώ τα μαθήματα για να εξασφαλίζω τουλάχιστον ένα πλήρες γεύμα που δίνεται. Συνήθως τα μαθήματα τελειώνουν στις 2 το μεσημέρι, όμως δεν πάω σπίτι για να κάνω τα μαθήματά μου ή παίζω μπάλα με τους φίλους μου. Παίρνω ένα από τα πολλά ειδικά τρένα, που είναι ειδικά για να μεταφέρουν τους καντονέρος από τις παραγκουπόλεις τις παρυφές της ευρύτερης περιοχής του Μπουένος Αϊρες, και κατεβαίνω στο κέντρο.

Ετσι περνώ όλο μου το απόγευμα μαζεύοντας σκουπίδια, τα οποία τα πάω για να τοποθετηθούν στο ειδικό ανακυκλωτικό μηχάνημα, λίγο πριν πάρω το ειδικό τρένο για να επιστρέψω σπίτι. Μετά τις 10 το βράδυ. Την επόμενη μέρα μου είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ στην τάξη. Είμαι εξαντλημένος...».

Αυτή είναι μία συνηθισμένη μέρα του Τεό, οποιουδήποτε Τεό που επιβεβαιώνει τις αναφορές και καταγγελίες διαφόρων οργανώσεων και των ίδιων των πικετέρος, ότι τα παιδιά των ανέργων και των χαμηλοεισοδηματιών, που εξαναγκάζονται να δουλέψουν για να επιβιώσουν, σταδιακά μένουν πίσω στα μαθήματα και εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σχολείο. Ενώ η έκθεση της UNICEF συμπληρώνει ότι εάν δεν αναστραφεί αμέσως η εν λόγω τάση, που ήδη έχει εξωθήσει το 40% των παιδιών να εγκαταλείψουν το σχολείο, αυτή η γενιά των Αργεντίνων θα μεγαλώσει και θα αποτελεί το μελλοντικό περιθώριο, αφού θα περιορίζεται σε εργασίες ανειδίκευτων, όπερ και πενιχρά αμειβόμενων εργαζομένων, χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής από την παγίδα της απόλυτης ένδειας.

Η υποθήκευση του μέλλοντος της χώρας, είναι ουσιαστικά γεγονός, παρά τις ανακοινώσεις της UNICEF για ενίσχυση ή αναθεώρηση των προγραμμάτων βοήθειας των παιδιών, που μέχρι στιγμής δεν έχουν κατορθώσει τίποτα, αφού ελάχιστη βοήθεια φτάνει τελικά. Εξάλλου η λύση του «γόρδιου δεσμού» δεν μπορεί να προέλθει από τους παράγοντες ή τους παρατρεχάμενους αυτών, που δημιούργησαν το πρόβλημα. Ακριβώς επειδή η Αργεντινή έγινε, στη δεκαετία του '90, το πρότυπο μιας καπιταλιστικής οικονομίας της απόλυτης ελεύθερης αγοράς, όπου όλες οι διεθνείς τάσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών χρηματιστικής και καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης βρήκαν ένα ανεμπόδιστο πεδίο δράσης, των εσωτερικών αντιφάσεων του κεφαλαίου που αυτή παγκοσμιοποίησε.

Ουσιαστικά τίποτα το πρωτότυπο ούτε καινοφανές στην ιστορία του κόσμου, δεν ενέχεται στην περίπτωση της αποσύνθεσης της σημερινής Αργεντινής. Δε χρειάζονται νέα «εγχειρίδια» για την εξέταση του «φαινομένου, ως η περίπτωση της Αργεντινής». Η χώρα του Τσε αποτελεί ίσως το πιο έντονο παράδειγμα προς προβληματισμό, για όσους μπορούν να δουν «ως εν εσόπτρω» το μέλλον τους, τον κόσμο που έρχεται. Εκτός...

Η νέα πρωθυπουργός του Περού, Μπεατρίς Μερίνο, ζήτησε μια πολιτική εκεχειρία για την κυβέρνηση του προέδρου Αλεχάνδρο Τολέδο, λίγες μόνο ώρες αφού ανέλαβε τα καθήκοντά της, εν μέσω μιας σοβαρότατης εθνικής κρίσης.

Ο διορισμός της προέκυψε μετά από μια βδομάδα ανασφάλειας και μετά την παραίτηση του προκατόχου της, Λουίς Σολάρι, στις 23/6, καθώς και άλλων 5 υπουργών της κυβέρνησης Τολέδο.

Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση, που σαφώς οδήγησε και στις παραπάνω παραιτήσεις και η οποία δεν πρόκειται να λυθεί με μια απλή αλλαγή υπουργών.

Είναι προφανές ότι τόσο οι παραιτήσεις, όσο και η δήλωση του Τολέδο ότι στη νέα κυβέρνηση θα συμπεριλάμβανε εκπροσώπους όλων των κομμάτων, δεν είναι παρά μια αναζήτηση εξισορρόπησης της κυβέρνησης με τη στήριξη των διαφόρων κομμάτων. Ωστόσο, πολύ δύσκολα αυτό θα καλμάρει τα πνεύματα ενός φλεγόμενου λαού, που προχώρησε από διαμαρτυρία σε διαμαρτυρία κατά τη διάρκεια των δύο χρόνων, που σύντομα θα συμπληρώσει στην εξουσία ο Τολέδο... αν τελικά φτάσει μέχρι εκεί. Τα αιτήματα του κόσμου δεν έτυχαν προσοχής, ούτε συγκεκριμένων λύσεων.

Στο τελευταίο κύμα κινητοποιήσεων πρωταγωνιστές ήταν οι καθηγητές, που διαμαρτύρονταν για την αθέτηση εκ μέρους της κυβέρνησης των υποσχέσεων για αύξηση στους μισθούς τους. Η απάντηση που πήραν ήταν η άγρια καταστολή και η κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που ισχύει μέχρι σήμερα, και αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής του περουβιανού λαού.

Ας θυμηθούμε, αν μη τι άλλο, τις μαζικότατες κινητοποιήσεις που συντάραξαν το Περού πριν ένα χρόνο, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε την ιδιωτικοποίηση των δύο σημαντικότερων εταιριών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας EGASA και EGESUR.

Η κυβέρνηση, τελικά, αναγκάστηκε να αποσύρει το μέτρο. Αμέσως μετά προσπάθησε να συγκρατήσει τη θύελλα των αντιδράσεων με την αντικατάσταση του πρωθυπουργού.

Σήμερα η κατάσταση είναι παρόμοια, μόνο που αυτή τη φορά προκύπτουν και άλλα εσωτερικά προβλήματα.

Για λίγους πέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι οι παραιτήσεις των υπουργών έγιναν αμέσως μετά την απόρριψη από το Κοινοβούλιο ενός σχεδίου για αύξηση των φόρων. Η κυβέρνηση είχε πει ότι στόχος της ήταν με το παραπάνω νομοσχέδιο να εισπράξει 218.000.000 δολάρια, με τα οποία θα στήριζε, τάχα, τον προϋπολογισμό, ώστε να μπορούν να γίνουν οι αυξήσεις στους μισθούς. Γι' αυτό και ο πρώτος υπουργός που παραιτήθηκε ήταν ο πρώην υπουργός οικονομικών Χαβιέρ Σίλβα Ρουέτε.

Αλλοι πάλι θεωρούν ότι το πρόβλημα είναι πολιτικού σεκταρισμού, αφού στην προηγούμενη κυβέρνηση υπήρχαν πολλά μέλη του κόμματος του Τολέδο.

Αναμφισβήτητα, όμως, το μεγαλύτερο κακό είναι αυτό της αξιοπιστίας της κυβέρνησης, που αμφισβητείται λόγω του νεοφιλελεύθερου προγράμματος που εφαρμόζει και της αθέτησης των προεκλογικών της εξαγγελιών.

Και οι κριτικές γενικεύονται. Μιλούν για διαφθορά στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας και πληθαίνουν οι διαμαρτυρίες για τους πολύ υψηλούς μισθούς των κυβερνητικών υπαλλήλων, τη στιγμή που η πλειοψηφία του περουβιανού λαού φυτοζωεί.

Το μεγαλύτερο και σοβαρότερο μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας οφείλεται στις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν και δεν εκπληρώθηκαν από την κυβέρνηση Τολέδο. Πολλοί αναρωτιούνται πού πήγε η εξαγγελθείσα πρόθεση του Προέδρου Τολέδο να κυβερνήσει «πιο κοντά στο λαό».

Πολύ πρόσφατες εκθέσεις ανέφεραν ότι το ΑΕΠ αυξήθηκε στη διάρκεια του μήνα Απρίλη κατά 2,5%. Ωστόσο, οι φτωχοί ξεπερνούν το μισό πληθυσμό του Περού.

Για πολλούς αναλυτές, οι επίπονες προσπάθειες ώστε να βρεθεί νέος πρωθυπουργός αποκάλυψαν την αναξιοπιστία του καθεστώτος και του ίδιου του Τολέδο, του οποίου η δημοτικότητα σε λιγότερο από δύο χρόνια έπεσε κατακόρυφα, φτάνοντας μετά βίας στο 9% με 11%. Μια δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε φέτος στο τέλος Ιούνη, αποκαλύπτει πως μόνο το 6,8% των ερωτηθέντων είναι υπέρ της παραμονής του Προέδρου Τολέδο στην εξουσία μέχρι το τέλος της θητείας του και με οποιονδήποτε τρόπο, ενώ το 92,5% του αρνείται κάθε εμπιστοσύνη.

Ακούγονται προειδοποιητικές φωνές που λένε πως «οποιαδήποτε εξέλιξη είναι πιθανή» στο Περού, και πολλοί συμφωνούν. Πιθανότατο, λοιπόν, κάτω από αυτές τις συνθήκες και με τη λαϊκή δυσαρέσκεια να έχει φτάσει σε εκρηκτικά επίπεδα, και το ενδεχόμενο να δούμε να πέφτει ακόμα και η προεδρική... κεφαλή.