Παλιά, εξαιρετική και πολύπλευρη είναι η συμβολή (συλλογικά, με το «Ελεύθερο Θέατρο» και την «Ελεύθερη Σκηνή» και ατομικά με κείμενα, σκηνοθεσίες και ερμηνείες του) του Σταμάτη Φασουλή για την ουσιώδη και εκσυγχρονιστική αναζωογόνηση της ελληνικής επιθεώρησης. Μετά το μακρόχρονο κορεσμό του είδους και την κόπωση όσων (και του Στ. Φασουλή) επιχείρησαν την «αναγέννησή» της, η επιθεώρηση περιέπεσε σε κατάσταση νεκροφάνειας. Και ξάφνου, η παράσταση του Σταμάτη Φασουλή «Το τρέντι θα σφυρίξει τρεις φορές», στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», της ξαναδίνει «το φιλί της ζωής». Η ανάκαμψη του δημοφιλέστατου λαϊκού θεατρικού είδους είναι υπόθεση πολλών παραμέτρων. Αλλά μια σημαντική ατομική προσπάθεια, όπως είναι η παράσταση του Στ. Φασουλή, μπορεί να ωθήσει εκ νέου στην αναγέννησή του. Η ερμηνευτική και σκηνοθετική πείρα του Στ. Φασουλή, η πολύχρονη εμπειρία του από την επιθεώρηση, η γνώση του για τις ειδικές απαιτήσεις της (μουσική, τραγούδι, χορός, σκηνικά - κοστούμια, υποκριτικοί «κώδικες»), το πληθωρικό του χιούμορ, η οξυμένη αντίληψή του για την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα, η ευθύβολη σατιρικά, πυκνή νοηματικά, ευλύγιστη λεκτικά, χυμώδης, άμεση, παιγνιώδης γλώσσα των κειμένων του, καθοδήγησε και ανέδειξε με το «Τρέντυ» τρεις νέους επιθεωρησιακούς κειμενογράφους (Κοσμά Βίδο, Βαγγέλη Νάση, Παντελή Καναράκη) και ελπιδοφόρους για το είδος νέους ηθοποιούς. Τα ευφάνταστα θεματικά κείμενα, η γάργαρη γλώσσα, το άμεσα σαρκαστικό, το τσουχτερά ειρωνικό χιούμορ, περιπαικτικό και στα τραγούδια (στίχοι Λίνας Νικολακοπούλου, μουσική επιμέλεια - ενορχήστρωση Γιάννη Ζουγανέλη), η ανάλαφρη χορογραφία (Δημήτρης Παπάζογλου), το λιτό, αλλά ευφάνταστο σκηνικό (Γιώργος Γαβαλάς) και τα αρμόζοντα κοστούμια (Αγγελος Μέντης -Παναγιώτα Κοκορού), υπό τη σκηνοθετική μπακέτα του Στ. Φασουλή, συνθέτουν μια πολύ «φρέσκια» κειμενικά και μορφολογικά, εύστοχης πολιτικοκοινωνικής επικαιρότητας, ευφρόσυνης όψης, απολαυστική, νοήμονα και χορταστικά γελαστική παράσταση, την οποία «κλέβουν» ερμηνευτικά ο πολύπειρος Στ. Φασουλής και ο ασκημένος στο «θέατρο - καμπαρέ» Γιάννης Ζουγανέλης. Αμεσότητα, αίσθηση του χιούμορ και σκηνικό νεύρο διαθέτουν οι Μαριάννα Τουμασάτου και Ελένη Καστάνη. Αξίζουν αναφοράς και οι Εφη Παπαθεοδώρου, Σταύρος Νικολαΐδης, Οθων Μεταξάς, Μαριάννα Πολυχρονίδη, Ναταλία Λιονάκη, Δημήτρης Τσέλιος.

Το 1957 ο Αλέκος Σακελλάριος έγραψε και σκηνοθέτησε το σενάριο «Η θεία απ' το Σικάγο». Μια εξαιρετικά μαστορεμένη - στους χαρακτήρες και στο μυθοπλαστικό εύρημά της - κωμωδία, που πάντα προσφέρει ευφρόσυνο γέλιο, με αυτές τις αρετές της και με τις αριστοτεχνικές ερμηνείες ανεπανάληπτων ηθοποιών, όπως η Γεωργία Βασιλειάδου και ο Ορέστης Μακρής. Μια ηθογραφική κωμωδία, με φαρσικές καταστάσεις, με κεντρικά πρόσωπα τον -αυστηρών αρχών - πατέρα τριών θυγατέρων, που ίσως έμεναν στο ράφι αν η θεία τους - η οποία εξαιτίας του αυστηρού αδελφού δεν παντρεύτηκε το νεανικό της έρωτα, μετανάστευσε στο Σικάγο, από όπου επιστρέφει χήρα, με αμερικάνικα «μυαλά» - και με «παγίδα» το πέταγμα μιας στάμνας από το μπαλκόνι σε έναν περαστικό, φέρελπιν γαμπρό, όπως διαπιστώνει, στήνει το γάμο της μεγαλύτερης ανιψιάς της, ώστε να ακολουθήσουν κι οι επόμενες, ακόμα και ο δικός της γάμος με το νεανικό της έρωτα. Κωμωδία, που «καθρέφτιζε» την αλλαγή των παραδοσιακών αξιών, ηθών, συμπεριφορών, αισθητικών γούστων και του τρόπου ζωής των μικροαστών, στην αμερικανοκρατούμενη μετεμφυλιακή ελληνική κοινωνία. Η εμπειρότατη στην κωμωδία και την επιθεώρηση Αννα Παναγιωτοπούλου διασκεύασε το σενάριο σε σφιχτοδεμένο, δραστικότατο κωμωδιογραφικά και χαρακτηρολογικά θεατρικό κείμενο, σχολιάζοντας εύστοχα και τη μετάβαση από την εποχή του «μπαρμπα-Γιάννη κανατά» στον εξαμερικανισμό ακόμα και των μουσικών γούστων. Η καλή διασκευή ευδοκίμησε καθ' όλα. Με την εύρυθμη, καλοζυγιασμένης κωμικότητας, χωρίς υπερβολές, σκηνοθεσία του έργου ως μουσικοχορευτικής κωμωδίας (Πέτρος Φιλιππίδης). Με το εξαιρετικό ρεαλιστικό σκηνικό (Πέτρος Γαβαλάς), τα κοστούμια εποχής (Γιάννης Μετζικώφ), τη μουσική διδασκαλία παλιών τραγουδιών (Παναγιώτης Τσεβάς), τις χορογραφίες (Ελπίδα Νίνου) και τις κωμικά ευφρόσυνες ερμηνείες των άξιων και έμπειρων ηθοποιών - Αννας Παναγιωτοπούλου, Σοφίας Ολυμπίου, Κώστα Τριανταφυλλόπουλου, Παύλου Ορκόπουλου. Γόνιμοι σκηνικά είναι όλοι οι ηθοποιοί στους μικρότερους ρόλους.