Ταγμένος αταλάντευτα στο ποιοτικό, αισθητικά ανήσυχο και κοινωνικά προβληματισμένο, ξένο και ελληνικό ρεπερτόριο, ο δημιουργός του θεάτρου «Σημείο», Νίκος Διαμαντής, ανέβασε το βραβευμένο (στο Διαγωνισμό Κρατικών Θεατρικών Βραβείων) μονόπρακτο του Γιάννη Παπάζογλου «Οι εξόριστοι». Εργο όχι χωρίς κάποιες δραματουργικές αδυναμίες, αλλά με ενδιαφέρουσα, ελλειπτική, υπονοηματική γραφή, με πολύ ουσιώδες, κρισιμότατο σήμερα θέμα και προοδευτική, μέσα από μια βαθιά ανθρωπιστική ματιά και αγωνία για το πού ωθείται ο άνθρωπος από τη σημερινή κοινωνία της γενικευμένης πολεμικής, κρατικής και ατομικής βίας, του μαζικού ξεριζωμού πολιτικών και οικονομικών μεταναστών, του σύγχρονου σκλαβοπάζαρου, της εκπορνευτικής σωματεμπορίας, της διάχυτης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της μοναξιάς και αποξένωσης των ανθρώπων, της ανικανότητάς τους για επικοινωνία, αλληλοκατανόηση, αλληλοσεβασμό τους. Μέσα από δύο άνδρες (έναν δύστυχο, κρατούμενο σε τμήμα, βίαια ανακρινόμενο για φόνο που δεν έκανε, μετανάστη και τον αστυνόμο ανακριτή) και μια γυναίκα, αλλά σε δύο εκδοχές (τη σύζυγο του αστυνομικού, η οποία τον εγκαταλείπει και μια νεαρή μετανάστρια από πρώην σοσιαλιστική χώρα, η οποία βίαια εκπορνεύεται από κάποιο σωματέμπορο και ονειρεύεται, μαζί με το μετανάστη, μια λεύτερη ζωή), ο συγγραφέας καταδικάζει την παράλληλη - διά της βίας -θυματοποίηση του ανθρώπου. «Εξόριστοι», θύματα αυτής της κοινωνίας, δεν είναι μόνο ο μετανάστης και η μετανάστρια. «Εξόριστη» και θύμα είναι και η σύζυγος του αστυνομικού, «εξόριστος» και θύμα της επίσημης βίας και ο αστυνομικός, ώστε να γίνει όργανό της, ακόμα και σε βάρος του γάμου του και της ζωής του. Ο Νίκος Διαμαντής, αφήνοντας σκόπιμα «ολόγυμνο» το παλιό τσιμεντένιο γκαράζ (όπου στεγάζεται το «Σημείο»), υπογράμμισε το σύγχρονο σκληρό, απάνθρωπο κοινωνικό «τοπίο» της βίας, της μοναξιάς και απελπισίας, αναδείχνοντας την «εικονογραφική» ικανότητα του έργου, μέσα από την καθοδήγηση λιτότατων ρεαλιστικών ερμηνειών από τους Ελενα Αρβανίτη, Αυγουστίνο Ρεμούνδο και Νίκο Παντελίδη.