Το 1957 ο Αλέκος Σακελλάριος έγραψε και σκηνοθέτησε το σενάριο «Η θεία απ' το Σικάγο». Μια εξαιρετικά μαστορεμένη - στους χαρακτήρες και στο μυθοπλαστικό εύρημά της - κωμωδία, που πάντα προσφέρει ευφρόσυνο γέλιο, με αυτές τις αρετές της και με τις αριστοτεχνικές ερμηνείες ανεπανάληπτων ηθοποιών, όπως η Γεωργία Βασιλειάδου και ο Ορέστης Μακρής. Μια ηθογραφική κωμωδία, με φαρσικές καταστάσεις, με κεντρικά πρόσωπα τον -αυστηρών αρχών - πατέρα τριών θυγατέρων, που ίσως έμεναν στο ράφι αν η θεία τους - η οποία εξαιτίας του αυστηρού αδελφού δεν παντρεύτηκε το νεανικό της έρωτα, μετανάστευσε στο Σικάγο, από όπου επιστρέφει χήρα, με αμερικάνικα «μυαλά» - και με «παγίδα» το πέταγμα μιας στάμνας από το μπαλκόνι σε έναν περαστικό, φέρελπιν γαμπρό, όπως διαπιστώνει, στήνει το γάμο της μεγαλύτερης ανιψιάς της, ώστε να ακολουθήσουν κι οι επόμενες, ακόμα και ο δικός της γάμος με το νεανικό της έρωτα. Κωμωδία, που «καθρέφτιζε» την αλλαγή των παραδοσιακών αξιών, ηθών, συμπεριφορών, αισθητικών γούστων και του τρόπου ζωής των μικροαστών, στην αμερικανοκρατούμενη μετεμφυλιακή ελληνική κοινωνία. Η εμπειρότατη στην κωμωδία και την επιθεώρηση Αννα Παναγιωτοπούλου διασκεύασε το σενάριο σε σφιχτοδεμένο, δραστικότατο κωμωδιογραφικά και χαρακτηρολογικά θεατρικό κείμενο, σχολιάζοντας εύστοχα και τη μετάβαση από την εποχή του «μπαρμπα-Γιάννη κανατά» στον εξαμερικανισμό ακόμα και των μουσικών γούστων. Η καλή διασκευή ευδοκίμησε καθ' όλα. Με την εύρυθμη, καλοζυγιασμένης κωμικότητας, χωρίς υπερβολές, σκηνοθεσία του έργου ως μουσικοχορευτικής κωμωδίας (Πέτρος Φιλιππίδης). Με το εξαιρετικό ρεαλιστικό σκηνικό (Πέτρος Γαβαλάς), τα κοστούμια εποχής (Γιάννης Μετζικώφ), τη μουσική διδασκαλία παλιών τραγουδιών (Παναγιώτης Τσεβάς), τις χορογραφίες (Ελπίδα Νίνου) και τις κωμικά ευφρόσυνες ερμηνείες των άξιων και έμπειρων ηθοποιών - Αννας Παναγιωτοπούλου, Σοφίας Ολυμπίου, Κώστα Τριανταφυλλόπουλου, Παύλου Ορκόπουλου. Γόνιμοι σκηνικά είναι όλοι οι ηθοποιοί στους μικρότερους ρόλους.