Το αστικό τοπίο είναι ο χώρος όπου ζει και δραστηριοποιείται ο σύγχρονος άνθρωπος. Σε αυτόν το χώρο εκτυλίσσονται γεγονότα και διαμορφώνονται καταστάσεις με κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές και οικολογικές προεκτάσεις. Αποδέκτης είναι και πάλι ο άνθρωπος, που το μεταφράζει σε μια συναισθηματική και ψυχολογική κατάσταση. Εδώ καλείται ο καλλιτέχνης να ερευνήσει το θέμα και να εκφράσει αυτό που αισθάνεται με τη δική του εικαστική ματιά...

Σήμερα, Παρασκευή, στις 7.30 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί μουσική βραδιά στον εξωτερικό χώρο της έκθεσης. Κιθάρα θα παίξει ο Κωστής Ζαχαριάδης, ενώ μουσικό σχήμα θα παρουσιάσει έντεχνη ελληνική μουσική.

Μέρες και ώρες λειτουργίας της έκθεσης: Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: 10.00 - 18.00. Πέμπτη: 12.00 - 20.00. Δευτέρα κλειστά.

Κλασικοί («Ολύμπια» και Δημοτικό Ωδείο Δράμας) αλλά και νέοι χώροι, όπως ο θερινός κινηματογράφος «Αλέξανδρος» και το «Drive - in» δίπλα στο γήπεδο Κραχτίδη θα φιλοξενήσουν τις συνολικά 141 ταινίες από 37 χώρες σε όλα τα προγράμματα του φεστιβάλ. Στο ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα θα προβληθούν 35 ταινίες μικρού μήκους. Αρκετές θα είναι και οι παράλληλες δράσεις που θα πλαισιώνουν το Φεστιβάλ, όπως τα αίθρια λογοτεχνικά απογεύματα με παρουσιάσεις βιβλίων, δράσεις για παιδιά και πολλά ακόμη.

Επίσης, θεσπίζονται αρκετά νέα βραβεία, ανάμεσα σε αυτά και τα Βραβεία Κοινού: Μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας του φεστιβάλ (OnLine Festival). Οι θεατές θα μπορούν να πάρουν μέρος στην ψηφοφορία για την ανάδειξη της καλύτερης ταινίας για το Audience award και για τα τρία διαγωνιστικά προγράμματα του φεστιβάλ.

Οσοι επιθυμούν να παρακολουθήσουν το φεστιβάλ on line, θα πρέπει να εγγραφούν στην πλατφόρμα του με το άνοιγμά της στις 20/9/2020: https://www.dramafilmfestival.gr/online-festival/profile/login/?redirect_to=https://www.dramafilmfestival.gr/online-festival/

Το ελληνικό πρόγραμμα του φεστιβάλ, οι βραβευμένες ταινίες του διεθνούς και επιλεγμένα προγράμματα θα προβληθούν από 8 έως 14 Οκτώβρη στην Αθήνα στον κινηματογράφο «Τριανόν».

Οι ζωές που δεν έζησα

Είναι η πρώτη ταινία μιας τριλογίας, η οποία αποτελεί ορόσημο για τον ινδικό κινηματογράφο, μιας και θεωρείται μια από τις πρώτες ρεαλιστικές ινδικές ταινίες. Ο καθαρά κοινωνικός κινηματογράφος του Ράι αποτελεί υπόδειγμα εθνογραφικού κινηματογράφου, που αντιπαρατέθηκε στην ευκολία του «ευτυχισμένου τέλους» και είναι η πρώτη ταινία που γυρίστηκε από την ανεξάρτητη πλέον, από το Ηνωμένο Βασίλειο, Ινδία. «Το τραγούδι του δρόμου» βραβεύτηκε σε πολλά φεστιβάλ και τράβηξε την προσοχή πολύ σπουδαίων σκηνοθετών όπως ο Χιούστον, ο Κουροσάβα και ο Ρενουάρ.

Ο Ράι, αυτοδίδακτος σκηνοθέτης, είναι αξιοζήλευτα ταλαντούχος στα κάδρα του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάθε καρέ είναι μια εκπληκτική φωτογραφία της Ινδίας του 1950. Οι ηθοποιοί του είναι ερασιτέχνες και οι διάλογοι φυσικοί, σχεδόν αυτοσχεδιαστικοί, παρότι στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της ινδικής λογοτεχνίας του 1928. Η μουσική επένδυση του τεράστιου Ινδού συνθέτη Ραβί Σανκάρ είναι τόσο αρμονικά δεμένη με την εικόνα του Ράι, που δεν γίνεται να μην αναφερθεί κανείς.

Το τραγούδι του δρόμου

Πώς να περιγράψει κανείς την πρώτη έγχρωμη ταινία του Ιταλού μαέστρου και μάγου της μεγάλης οθόνης; «Η Ιουλιέτα των πνευμάτων», ταινία αφιερωμένη στη μούσα του, Τζουλιέτα Μασίνα, είναι ένα οπτικό, ονειρικό ποίημα συνεχούς αντιδιαστολής της ψυχικής κατάστασης της Ιουλιέτας και του αλλοπρόσαλλου ντελιριακού κόσμου που την περιβάλλει. Ο Φελίνι στην Ιουλιέτα δημιουργεί φαντασίωση και ενοχή σε κάθε κάδρο. Τα κουστούμια και η σκηνογραφία του Πιέρο Γκεράρντι ξεπερνούν κάθε όριο, όπως κι η μουσική του Νίνο Ρότα. Η Ιουλιέτα, όπως έλεγε ο ίδιος, είναι ένα «παραμύθι για ενήλικες». Η φετινή χρονιά, επετειακή των 100 χρόνων από τη γέννησή του, ελπίζουμε να μας γεμίσει με αφιερώματα - διεξόδους στα όνειρα.

Η Ιουλιέτα των πνευμάτων

Ο κατακερματισμός της σκέψης που έχει επιφέρει η επιδείνωση της ασθένειας, εμποδίζει τον Λίο να επικοινωνήσει ακόμα και για τα στοιχειώδη με την κόρη του. Εκείνη προσπαθεί να συζητήσει μαζί του, να τον κάνει να θυμηθεί ακόμα και την ίδια της την ύπαρξη. Την ίδια στιγμή ο Λίο μέσα στο μυαλό του ζει τρεις διαφορετικές πραγματικότητες. Εναλλακτικές ζωές που θα μπορούσε να έχει ζήσει. Από τον γάμο του με την παλιά του αγαπημένη στο Μεξικό, την πιθανή καριέρα του ως ντράμερ στη Νέα Υόρκη, ακόμα και τη μοναχική ζωή του συγγραφέα σε ένα απομακρυσμένο ελληνικό νησί. Η Σάλι Πότερ, έχοντας ζήσει η ίδια στο στενό της περιβάλλον την πρόωρη άνοια και τον θάνατο του αδερφού της, φτιάχνει μια ταινία που σε βυθίζει μέσα της, παρουσιάζοντας παράλληλα τις δυσκολίες που βιώνει ο φροντιστής του ανθρώπου με άνοια, αλλά και τα ίδια τα ταξίδια του μυαλού.

Επώδυνη, χαοτική και τρυφερή η εξιστόρηση της Πότερ, στηριγμένη όμως σχεδόν αποκλειστικά στον Χαβιέ Μπαρδέμ, που κάνει άλλη μια καταπληκτική ερμηνεία της καριέρας του μετά από εκείνη του «Η θάλασσα μέσα μου».

Οι άγνωστοι Αθηναίοι