«Το τραγούδι του δρόμου» διαδραματίζεται στις αρχές του αιώνα σ' ένα μικρό χωριό της Βεγγάλης και αφηγείται την ιστορία μιας πολύ φτωχής αγροτικής οικογένειας, ο πατέρας της οποίας αναγκάζεται να μεταναστεύσει για να βρει δουλειά και να μπορέσει να θρέψει την γυναίκα και τα δυο παιδιά του. Οι δύσκολες συνθήκες ζωής, ο αγώνας για την επιβίωση και ο ξεριζωμός της οικογένειας «περνούν» μέσα από το βλέμμα του μικρού Απου, που γίνεται το δικό μας βλέμμα...

Είναι η πρώτη ταινία μιας τριλογίας, η οποία αποτελεί ορόσημο για τον ινδικό κινηματογράφο, μιας και θεωρείται μια από τις πρώτες ρεαλιστικές ινδικές ταινίες. Ο καθαρά κοινωνικός κινηματογράφος του Ράι αποτελεί υπόδειγμα εθνογραφικού κινηματογράφου, που αντιπαρατέθηκε στην ευκολία του «ευτυχισμένου τέλους» και είναι η πρώτη ταινία που γυρίστηκε από την ανεξάρτητη πλέον, από το Ηνωμένο Βασίλειο, Ινδία. «Το τραγούδι του δρόμου» βραβεύτηκε σε πολλά φεστιβάλ και τράβηξε την προσοχή πολύ σπουδαίων σκηνοθετών όπως ο Χιούστον, ο Κουροσάβα και ο Ρενουάρ.

Ο Ράι, αυτοδίδακτος σκηνοθέτης, είναι αξιοζήλευτα ταλαντούχος στα κάδρα του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάθε καρέ είναι μια εκπληκτική φωτογραφία της Ινδίας του 1950. Οι ηθοποιοί του είναι ερασιτέχνες και οι διάλογοι φυσικοί, σχεδόν αυτοσχεδιαστικοί, παρότι στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της ινδικής λογοτεχνίας του 1928. Η μουσική επένδυση του τεράστιου Ινδού συνθέτη Ραβί Σανκάρ είναι τόσο αρμονικά δεμένη με την εικόνα του Ράι, που δεν γίνεται να μην αναφερθεί κανείς.

Η Ιουλιέτα, μια πλούσια κυρία του καλού κόσμου, περνά το καλοκαίρι στην όμορφη βίλα της. Στη γιορτή της επετείου του γάμου της με τον σύζυγό της Τζόρτζιο, πραγματοποιείται μια πνευματιστική συγκέντρωση και οι προσβολές ενός από τα πνεύματα - φαντάσματα που καλούνται, μαζί με την αμφιβολία ότι ο σύζυγός της την απατά, την οδηγούν σε μια κρίση ταυτότητας. Απελπισμένη και περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που δεν την καταλαβαίνουν, προσπαθεί να βρει απαντήσεις και καταφύγιο, αλλά μάταια...

Πώς να περιγράψει κανείς την πρώτη έγχρωμη ταινία του Ιταλού μαέστρου και μάγου της μεγάλης οθόνης; «Η Ιουλιέτα των πνευμάτων», ταινία αφιερωμένη στη μούσα του, Τζουλιέτα Μασίνα, είναι ένα οπτικό, ονειρικό ποίημα συνεχούς αντιδιαστολής της ψυχικής κατάστασης της Ιουλιέτας και του αλλοπρόσαλλου ντελιριακού κόσμου που την περιβάλλει. Ο Φελίνι στην Ιουλιέτα δημιουργεί φαντασίωση και ενοχή σε κάθε κάδρο. Τα κουστούμια και η σκηνογραφία του Πιέρο Γκεράρντι ξεπερνούν κάθε όριο, όπως κι η μουσική του Νίνο Ρότα. Η Ιουλιέτα, όπως έλεγε ο ίδιος, είναι ένα «παραμύθι για ενήλικες». Η φετινή χρονιά, επετειακή των 100 χρόνων από τη γέννησή του, ελπίζουμε να μας γεμίσει με αφιερώματα - διεξόδους στα όνειρα.

Μια μέρα της ζωής του μεσήλικα συγγραφέα Λίο, που πάσχει από πρόωρη άνοια, και της κόρης του Μόλι, η οποία τον επισκέπτεται για να τον πάει στους απαραίτητους γιατρούς...

Ο κατακερματισμός της σκέψης που έχει επιφέρει η επιδείνωση της ασθένειας, εμποδίζει τον Λίο να επικοινωνήσει ακόμα και για τα στοιχειώδη με την κόρη του. Εκείνη προσπαθεί να συζητήσει μαζί του, να τον κάνει να θυμηθεί ακόμα και την ίδια της την ύπαρξη. Την ίδια στιγμή ο Λίο μέσα στο μυαλό του ζει τρεις διαφορετικές πραγματικότητες. Εναλλακτικές ζωές που θα μπορούσε να έχει ζήσει. Από τον γάμο του με την παλιά του αγαπημένη στο Μεξικό, την πιθανή καριέρα του ως ντράμερ στη Νέα Υόρκη, ακόμα και τη μοναχική ζωή του συγγραφέα σε ένα απομακρυσμένο ελληνικό νησί. Η Σάλι Πότερ, έχοντας ζήσει η ίδια στο στενό της περιβάλλον την πρόωρη άνοια και τον θάνατο του αδερφού της, φτιάχνει μια ταινία που σε βυθίζει μέσα της, παρουσιάζοντας παράλληλα τις δυσκολίες που βιώνει ο φροντιστής του ανθρώπου με άνοια, αλλά και τα ίδια τα ταξίδια του μυαλού.

Επώδυνη, χαοτική και τρυφερή η εξιστόρηση της Πότερ, στηριγμένη όμως σχεδόν αποκλειστικά στον Χαβιέ Μπαρδέμ, που κάνει άλλη μια καταπληκτική ερμηνεία της καριέρας του μετά από εκείνη του «Η θάλασσα μέσα μου».

Η Αγγελική Αντωνίου παρακολουθεί επί 6 χρόνια τη ζωή των αδέσποτων σκύλων στο κέντρο Αθήνας και τη σχέση τους με τους ανθρώπους και τον χώρο γύρω τους. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι ότι εάν δεν υπήρχαν κάποιοι λιγοστοί άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη φροντίδα των σκυλιών, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν...