Στην πεπατημένη της αύξησης των φόρων για την υγεία με ταυτόχρονη άγρια λιτότητα για τα νοσοκομεία καταφεύγει για άλλη μια φορά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Οπως δήλωσε χτες ο υπουργός Κ. Γείτονας στο Α Πρόγραμμα της ΕΡΑ, "ο νέος προϋπολογισμός θα προβλέπει μια αύξηση φόρων για το ΕΣΥ". Και για να μειώσει τις εντυπώσεις απ' τη φορομπηχτική πολιτική, πρόσθεσε ότι δε θα είναι η "μόνη διάσταση του προϋπολογισμού". "Χρειάζεται, είπε, να πάμε σε ένα σύστημα εξορθολογισμού των δαπανών υγείας, με συμπίεση του κόστους νοσηλείας, με αποφυγή οποιασδήποτε σπατάλης και με καλύτερα οργανωτικά σχήματα για να έχουμε καλύτερες επιδόσεις".

Στον προϋπολογισμό του 1994 είχε προβλεφτεί μια αύξηση κατά 42,2% του φόρου καπνού για την υγεία. Η αύξηση αυτή μεταφράστηκε σε 87 δισ. δραχμές - και τα συνολικά έσοδα απ' το φόρο καπνού έφτασαν τα 327 δισ. δραχμές. Μάλιστα το Φλεβάρη του 1994 ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας υποσχέθηκε ότι τα χρήματα αυτά θα πάνε στην υγεία, αλλά εκτός από 11 δισ. τα υπόλοιπα τα έφαγε η "μαύρη τρύπα".

Πρώτο δείγμα της συμπίεσης - κατά τον Κ. Γείτονα - του κόστους νοσηλείας, είναι η μείωση στο ένα τρίτο,σε σχέση και με αυτά τα εξευτελιστικά κονδύλια του 1996, των λειτουργικών δαπανών για τα νοσοκομεία.

Οπως καταγγέλλει με χτεσινή ανακοίνωσή της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), στον προϋπολογισμό του 1997 προβλέπονται μόλις τρία δισ. δραχμές, έναντι 9,44 δισ. του 1996 (και 9,2 δισ. του 1995).

Ακόμα και τα εννέα δισ. είναι σταγόνα στον ωκεανό, καθώς οι λειτουργικές δαπάνες απορροφούν κοντά στο 40% των προϋπολογισμών των νοσοκομείων. Το 1996 οι προϋπολογισμένες δαπάνες υγείας ήταν 554,8 δισ. (έναντι 487,8 δισ. του 1995). Μ' άλλα λόγια οι λειτουργικές δαπάνες ξεπερνούν - σε σημερινές τιμές - τα 220 δισ. ετησίως. Ετσι τα νοσοκομεία αναγκάζονται να καλύπτουν τα έξοδα αυτά παίρνοντας κονδύλια και απ' τη μισθοδοσία - που είναι ανελαστικές δαπάνες. Αποτέλεσμα αυτών είναι η μετατόπιση του βάρους στα ασφαλιστικά ταμεία με την αύξηση των νοσηλίων.

Ηδη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετέρχεται και μια άλλη λαθροχειρία. Καλύπτει το 75% της μισθοδοσίας με τα εγγεγραμμένα κονδύλια στον κρατικό προϋπολογισμό. Ηταν μια συνηθισμένη πρακτική όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια και έρχονταν στο τέλος με συμπληρωματικές επιχορηγήσεις και κάλυπταν το 25%.

Ομως οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ την τελευταία τριετία δεν καλύπτουν αυτό το άνοιγμα. Ακόμα και στην πανελλαδική σύσκεψη των προέδρων των νοσοκομείων που έγινε στο Θριάσιο Νοσοκομείο (30.10.1996) ορισμένοι πρόεδροι έθεσαν το ζήτημα της κάλυψης της μισθοδοσίας για να βρουν τα κονδύλια για τα υπόλοιπα έξοδα.

"Με τον περιορισμό των επιχορηγήσεων στα πλαίσια του 1996 σημαίνει πρακτικά το κλείσιμο των νοσοκομείων", τονίζει η ΠΟΕΔΗΝ.

Στο χώρο της υγείας, επισημαίνει σε άλλο σημείο η ΠΟΕΔΗΝ, έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί με αρνητικά αποτελέσματα ο τομέας της καθαριότητας, με ιδιωτικά συνεργεία, με αλλοδαπούς εργάτες και μερική ή καθόλου ασφαλιστική κάλυψη. Ακόμα μια σειρά δραστηριότητες (πλυντήρια, μαγειρεία, ραφεία) εκχωρούνται στον ιδιωτικό τομέα.

Ο περιορισμός των προσλήψεων, υπογραμμίζει σε άλλο σημείο η ΠΟΕΔΗΝ, ναρκοθετεί τη λειτουργία των νοσοκομείων όταν υπάρχουν 10 - 12 χιλιάδες κενές θέσεις μόνο του νοσηλευτικού προσωπικού.

Η ΠΟΕΔΗΝ ζητά, μεταξύ των άλλων, κάλυψη κατά 100% της μισθοδοσίας (συμπεριλαμβανομένων και των 5.562 θέσεων του 1996 και των 3.700 θέσεων για το 1997).

Η Ομοσπονδία δηλώνει την αντίθεσή της τόσο στο νομοσχέδιο για τον περιορισμό των δαπανών όσο και για το ενιαίο μισθολόγιο.

Η ΠΟΕΔΗΝ έχει αποφασίσει παναθηναϊκή 4ωρη στάση εργασίας (11 π.μ. - 3 μ.μ.) στις 21 Νοέμβρη 1996, συγκέντρωση στο θέατρο "Βρετάνια" και πορεία στο υπουργείο Οικονομικών και πανελλαδική απεργία στις 28 Νοέμβρη 1996 με την ΑΔΕΔΥ.

Στάσεις εργασίας άρχισαν το πρωί (10.30 πμ - 2.30 μμ) και το απόγευμα (5 - 8.30 μμ) από χτες και θα συνεχιστούν μέχρι και την Παρασκευή οι τραπεζοκόμες στο Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας, με αίτημα την άμεση πρόσληψη τουλάχιστον δέκα τραπεζοκόμων. Μια τραπεζοκόμος εξυπηρετεί 60 - 70 ασθενείς ενώ θα έπρεπε να εξυπηρετεί 35 ασθενείς.

Ομως ήρθε η πρώτη εξορθολογιστική ψυχρολουσία στο πνεύμα του Κ. Γείτονα. "Οσο και να απεργήσετε, αυτές οι δυνατότητες υπάρχουν", τους είπε χτες ο πρόεδρος του νοσοκομείου...

Γ. Μ.

"Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη χρήση κάποιας ουσίας και στην τοξικομανία, την εξάρτηση δηλαδή ως τρόπο ζωής", επισήμανε στο πρώτο μέρος της συνέντευξής της στο "Ρ" (17.11.1996) η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα και υπεύθυνη του προγράμματος απεξάρτησης "18 Ανω" στο Δημόσιο Ψυχιατρείο Αττικής.

"Η τοξικομανία, υπογράμμισε μεταξύ των άλλων, είναι το προϊόν της συνάντησης, σε μια δεδομένη στιγμή, μιας ουσίας με μια προσωπικότητα ευάλωτη, ελλειμματική, εύθραυστη, με εσωτερικά κενά, με βαθιές και ανικανοποίητες συναισθηματικές ανάγκες, μια προσωπικότητα που προδιαθέτει στην εξάρτηση, μέσα σ' ένα πλαίσιο οικογενειακό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό που βρίσκεται σε βαθιά κρίση".

Δημοσιεύουμε σήμερα το δεύτερο μέρος της συνέντευξης της Κ. Μάτσα.

- Πόσοι είναι οι τοξικομανείς στην Ελλάδα;

- Ο αριθμός των τοξικομανών στην Ελλάδα σήμερα έχει σαφώς μικρότερες διαστάσεις απ' αυτές που σκόπιμα προβάλλουν κάποιοι κύκλοι συνηγορούντων και κάποιων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ).

Κατά προσέγγιση υπολογίζονται γύρω στις 50.000-60.000. Και αυτός ο αριθμός έχει μεγάλο ειδικό βάρος,αφού αφορά ένα τεράστιας σημασίας κοινωνικό πρόβλημα, που τρώει τα σπλάχνα της κοινωνίας, καταστρέφοντας πρώτα και κύρια τη νεολαία. Η ποσοτική διόγκωσή του συναρτάται με σκοπιμότητες, κύρια ιδεολογικές, πολιτικές και οικονομικές, αφού αποτελεί το κύριο επιχείρημα που επικαλούνται οι υπέρμαχοι της νομιμοποίησης των ναρκωτικών.

Στην προσπάθεια τους αυτή οι κύκλοι βρίσκουν πρόθυμο αρωγό τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου και της τηλεόρασης που, μέσα από το κλίμα της ναρκολαγνείας που δημιουργούν, αποβλέπουν στη χειραγώγηση της συνείδησης των πολιτών, αποσπώντας την προσοχή από άλλα φλέγοντα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, συσκοτίζοντας τον προβληματισμό για τα βαθύτερα αίτια του κοινωνικού αυτού φαινομένου, πολώνοντας τη συζήτηση ανάμεσα στη μεγαλύτερη ακόμα καταστολή και τη νομιμοποίηση και, τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, αποσπώντας τεράστια κέρδη από την αυξημένη τηλεθέαση.

Μέσα στην έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα κάτω από τη βαριά σκιά του θανάτου (ακόμα και σε τηλεφωνικούς θαλάμους) επιχειρείται να περάσει στους πολίτες η θέση ότι είμαστε ανήμποροι να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, οφείλουμε να αποδεχτούμε τα τετελεσμένα, σκύβοντας το κεφάλι μπροστά σε μια κοινωνική μάστιγα που μας ξεπερνά. Ετσι και λύσεις δεν αναζητούνται και άλλοθι εξασφαλίζονται στο κράτος και την κυβέρνηση για την αδράνειά της.

- Μπορεί ένας νέος να παίρνει κάποια ουσία και να ζει φυσιολογικά όπως θέλει;

- Η απάντηση είναι πολύ δύσκολη. Γιατί δεν μπορεί να στηριχτεί μόνο στις χημικές ιδιότητες της ουσίας ("σκληρή", "μαλακή" κλπ.). Σε μια κοινωνία που σε πιέζει, που σου κλείνει το δρόμο (επαγγελματικά, συναισθηματικά κλπ.), που σε εμποδίζει να είσαι ο εαυτός σου, να σχεδιάζεις τη ζωή σου και να έχεις ένα μέλλον, όταν αρχίσεις να χρησιμοποιείς μια ουσία, ακόμα και αν ξεκίνησες από περιέργεια, πολύ σύντομα θα φτάσεις να τη χρησιμοποιήσεις "για να νιώσεις καλύτερα", "για να είσαι πιο κοινωνικός", "για να κάνεις σχέσεις με τους άλλους", "για να ανακουφιστείς από την ένταση και το άγχος", "για να γεμίσεις το κεφάλι σου και να ξεφύγεις", "για να βρεις αυτό που λείπει", "για να γεμίσεις τις ατελείωτες ώρες της ανίας, της πλήξης, του ανικανοποίητου".

Η χρήση της ουσίας σιγά σιγά θα σου παίρνει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από τη ζωή σου, που έτσι και αλλιώς δε σου κάνει. Στο τέλος δε θα μείνει τίποτα για σένα, τίποτα δικό σου, θα ζεις γι' αυτήν, θα εξαρτηθείς απ' αυτήν.

- Πόσο ριζοσπαστικές είναι οι προτάσεις για τη νομιμοποίηση;

- Φαντάζει ριζοσπαστική η θέση του πρώην υπουργού Παιδείας Γ. Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα εμπαίζει κυνικά τη νεολαία. Γυρίζει την πλάτη στα προβλήματά της, στην κρίση που τη συνθλίβει και της προτείνει έτσι απλά το χασίς σαν μέσο ανακούφισης των δεινών της.

- Γιατί επιχειρείται αυτή η ιδεολογική χειραγώγηση της νεολαίας με - ας επιτραπούν οι νεολογισμοί - "ναρκοεπιχειρήματα" ή "υποκαταστατοεπιχειρήματα";

- Φοβούνται την κοινωνική αντίσταση και τη συλλογική διαμαρτυρία. Φοβούνται τη νεολαία που αντιστέκεται στους δρόμους και διεκδικεί τα δικαιώματά της με καθαρό μυαλό, ακέραιες τις αισθήσεις και οξυμένα αντανακλαστικά.

Γι' αυτό προτιμούν τη νεολαία αποχαυνωμένη και έτσι κοινωνικά ελεγχόμενη.

- Λένε κάποιοι πως η ευφορία απ' το "άγιο χασισάκι" οδήγησε στα ρεμπέτικα αριστουργήματα. Ποια σχέση έχουν τέτοια επιχειρήματα με την τοξικομανία ως τρόπο ζωής;

- Σίγουρα δεν περνούν στην ηρωίνη όλοι όσοι παίρνουν χασίς. Ομως δεν υπάρχει ούτε ένας ηρωινομανής που να μην έχει πάρει και χασίς.

Ποιος λοιπόν μπορεί να εγγυηθεί στον κ. Παπανδρέου ότι ο νέος που κατέφυγε στο "αθώο" χασίς, υποχρεωμένος καθώς είναι να ζει μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης οικονομικής και πολιτιστικής φτώχειας, κοινωνικής περιθωριοποίησης, χωρίς κοινωνικούς δεσμούς, μοναχικός, ανασφαλής, φοβισμένος, απελπισμένος, άβουλος, ανώριμος και παθητικός, μέσα σ' ένα απάνθρωπο περιβάλλον, αυτός ο νέος δε θα "επιλέξει" τελικά τη χρήση ουσιών ως τρόπο ζωής και έτσι δε θα περάσει και στις άλλες ουσίες, καταλήγοντας στην ηρωίνη;

- Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης έκαναν πίσω όσον αφορά την αντιμετώπιση των χρηστών. Τι σηματοδοτούν όμως οι δηλώσεις Γιαννόπουλου;

- Η πολιτική της ενίσχυσης της καταστολής, όπως προκύπτει μέσα από τις προτάσεις του Ε. Γιαννόπουλου, εκφράζει το πλήρες αδιέξοδο μπροστά σ' ένα πολύπλοκο και πολυπαραγοντικό, κοινωνικό βασικά, φαινόμενο.

Δε λύνεται το πρόβλημα της τοξικομανίας, στέλνοντας όλους τους χρήστες στη φυλακή. Δεν είναι όλοι οι χρήστες έμποροι ναρκωτικών (άλλωστε οι χρήστες γίνονται "βαποράκια" βασικά για να εξασφαλίσουν τη δόση τους).

Ούτε κυκλοφορούν ελεύθεροι οι μεγαλέμποροι ναρκωτικών, επειδή υπάρχει το συγκεκριμένο "χαλαρό", κατά τον Ε. Γιαννόπουλο, νομοθετικό πλαίσιο. Κυκλοφορούν ελεύθεροι γιατί έχουν τις προσβάσεις - πολιτικές, οικονομικές και άλλες - στον κρατικό μηχανισμό, συχνά βρίσκονται μέσα σ' αυτόν, ίσως και στα ανώτερα κλιμάκιά του, ελέγχουν και διαμορφώνουν καταστάσεις και πολιτικές, κινούν μηχανισμούς, διαφθείρουν συνειδήσεις, εκβιάζουν, εξαγοράζουν κρατικούς λειτουργούς, συντηρούν και αναπαράγουν όλο το μηχανισμό της διαφθοράς. "Δεν ξεπλένει μόνο η Ελβετία καλύτερα". Ξεπλένει και η Ελλάδα το ναρκοχρήμα.

- Πώς ηχούν - έστω και σαν δήλωση που παίρνεται πίσω - τα λόγια ενός υπουργού ότι "δεν μπορείς να πας μόνο για απεξάρτηση, γιατί δεν ξέρω πόσα νοσοκομεία χρειάζονται";

- Μετά από μια υπερδεκαετή προσπάθεια απεξάρτησης στην Ελλάδα με αξιόλογα αποτέλεσμα, κάποιος που συμμετέχει στα προγράμματα και δίνει αυτή τη μάχη θα μπορούσε να μιλήσει - με επιείκεια μάλιστα - για θράσος μιας επικίνδυνης άγνοιας.

Θα 'πρεπε ο υπουργός Δικαιοσύνης - και δεν υπάρχει ελαφρυντικό γι' αυτό - να γνωρίζει ότι η απεξάρτηση δε γίνεται σε νοσοκομεία αλλά σε ειδικά κέντρα απεξάρτησης, όπου υλοποιούνται θεραπευτικά προγράμματα. Η πολιτεία οφείλει να εξασφαλίσει όλους τους όρους για τη δημιουργία πολλών θεραπευτικών προγραμμάτων πολλών τύπων, για την ένταξη σ' αυτά εκείνων των εξαρτημένων που παίρνουν οι ίδιοι σε κάποια στιγμή τη δύσκολη απόφαση να απεξαρτηθούν, να πετάξουν τα δεκανίκια της ουσίας και να επανενταχθούν κοινωνικά. Και για να το πετύχουν εντάσσονται σ' ένα θεραπευτικό πρόγραμμα που τους ταιριάζει και το πιστεύουν.

- Ποια είναι η διαφορά ενός απεξαρτημένου και ενός συντηρούμενου με διάφορα μέσα στην εξάρτηση;

- Οι απεξαρτημένοι έχουν τη δυνατότητα ν' αποδείξουν ότι αξίζουν και μπορούν να έχουν μια ισότιμη με όλους τους πολίτες θέση στο κοινωνικό σύνολο (δουλιά, στέγη, ευκαιρίες, αξιοπρέπεια), αναλαμβάνοντας τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους σε όλα τα επίπεδα, δίνοντας οι ίδιοι τη μάχη ενάντια στους γενεσιουργούς παράγοντες της εξάρτησης. Στη φυλακή είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ξαναρχίσουν τη χρήση των ναρκωτικών που κυκλοφορούν ελεύθερα εκεί.

Τελικά, αν η θέση τους είναι στη φυλακή, γιατί και με τι κουράγιο να μπουν στη δύσκολη, επίπονη, μακρόχρονη θεραπευτική διαδικασία της απεξάρτησης, που σημαίνει ριζική αλλαγή τρόπου ζωής; Μήπως οι δηλώσεις Γιαννόπουλου δεν είναι παρά η φωνή της αλήθειας, όσο κι αν αποδοκιμάζεται, μιας κυβερνητικής πολιτικής που απέναντι στο πρόβλημα των ναρκωτικών δεν έχει να προτείνει παρά μόνο δύο λύσεις: Τη φυλακή και την υποκατάσταση με μεθαδόνη; Μιας πολιτικής που δεν έχει στρατηγική και δε σχεδιάζει μια συνολική πολιτική απέναντι στο πρόβλημα των ναρκωτικών σε επίπεδο πρόληψης, θεραπείας και κοινωνικής επανένταξης. Μιας πολιτικής που αρκείται στην κινητοποίηση μηχανισμών, νομοθετικών, ιδεολογικών και άλλων, δημιουργίας εξιλαστήριων θυμάτων (των τοξικομανών), που φορτώνονται όλο το βάρος της κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.

Τα ναρκωτικά δαιμονοποιούνται, γιατί απειλούν τους κοινωνικούς θεσμούς και οι τοξικομανείς θεωρούνται υπεύθυνοι για τα κοινωνικά δεινά. Στιγματίζονται, εξοστρακίζονται, φυλακίζονται, ίσως και να θανατώνονται (όπως ζητούν κάποιοι). Ετσι εξασφαλίζεται το κοινωνικό άλλοθι, που απενοχοποιεί όλους όσοι ενέχονται στο πρόβλημα και ευθύνονται για την επέκταση και την αναπαραγωγή του. Μήπως λοιπόν, διά στόματος Γιαννόπουλου, η ανάγκη της κυβέρνησης - προκειμένου να περάσει τον άγριο φιλελευθερισμό της "σύγκλισης" - να εντείνει την αστυνόμευση της νεολαίας - λύνοντας τα χέρια της Αστυνομίας - να επιδοθεί σ' ένα κυνήγι μαγισσών (τους δεκαπεντάρηδες μαθητές που καπνίζουν χασίς), να ξαναρχίσει τις αλήστου μνήμης "επιχειρήσεις αρετής) στις πλατείες, να τσακίσει κάθε κοινωνική αντίσταση της νεολαίας στο όνομα της πάταξης της μάστιγας των ναρκωτικών;

- Γιατί υπάρχει μια εντονότερη φιλολογία περί των υποκατάστατων;

- Η υποκατάσταση μιας ουσίας από μια άλλη - νόμιμη και ελεγχόμενη - δεν καταργεί την εξάρτηση ως τρόπο ζωής. Προγράμματα μεθαδόνης είναι χρήσιμα για συγκεκριμένες όμως περιπτώσεις (πάσχοντες από Εϊτζ, τοξικομανείς έγκυες, τοξικομανείς που απέτυχαν επανειλημμένα σε προγράμματα απεξάρτησης, πάσχοντες από βαριές αρρώστιες κ. ά.), όχι ως θεραπεία, ούτε βέβαια ως λύση του προβλήματος, όπως άκριτα και ανόητα ακούγεται από διάφορες πλευρές. Στην - ας επιτραπεί η έκφραση - "Ψωροκώσταινα" όλα έρχονται με καθυστέρηση. Μετά από δεκαετίες εμπειρίας τέτοιων προγραμμάτων στο εξωτερικό, φαίνεται πως τώρα κάποιοι στην Ελλάδα ανακάλυψαν την Αμερική. Και ευαγγελίζονται τη μεθαδόνη για να μην πεθαίνουν λένε οι νέοι από ναρκωτικά. Γνωρίζουν, όμως, τουλάχιστον οι ραδιοτηλεοπτικοί αστέρες, εμφανιζόμενοι ως ειδικοί, ότι η πλειοψηφία των ενταγμένων σε προγράμματα μεθαδόνης, σ' όλο τον κόσμο, συνδυάζει τη νόμιμη μεθαδόνη με την παράνομη ηρωίνη και άλλες ουσίες, ακριβώς γιατί η εξάρτηση είναι τρόπος ζωής και συχνά η νόμιμη δόση της μεθαδόνης "δε φτάνει για να γεμίσει το κεφάλι σου". Γνωρίζουν επίσης ότι όσο δεν αντιμετωπίζονται οι γενεσιουργοί παράγοντες της εξάρτησης ως τρόπου ζωής πλατιών στρωμάτων της νεολαίας και όσο φουντώνει η φιλολογία για τα αγαθά της μεθαδόνης τόσο πιο γρήγορα ωθούμαστε στην αναζήτηση μιας καινούριας ουσίας, που θα υποκαθιστά τη μεθαδόνη, όπως η ηρωίνη ήρθε κάποτε να υποκαταστήσει τη μορφίνη.

Ενάντια στις ύποπτα υπεραπλουστευτικές λογικές "ή με το Γιαννόπουλο και την Αστυνομία" "ή με την αντιαπαγορευτική πολιτική", εμείς έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να αποκαλύψουμε την αληθινή φύση και τη λογική αυτού του ψευτοδιλήμματος. Και αυτή είναι η λογική της διαχείρισης της τοξικομανίας σε επίπεδο οικονομικό και πολιτικό.

Είναι βαθιά αντιδραστική και απολογητική ενός σάπιου συστήματος, το οποίο έχει σαν υπέρτατη αξία του τους νόμους της αγοράς και του κέρδους, και μέσα στην κρίση και την παρακμή του αναζητά, σ' όλο το πολιτικό φάσμα, στους γιατρούς, τους δικαστές, τους αστυνόμους, απολογητές, συνενόχους, διαχειριστές, μικρεμπόρους (ή μεγαλεμπόρους) του ψυχικού και σωματικού πόνου του εξαρτημένου ατόμου. Είναι η λογική και η πολιτική που μιλά στο όνομα του εξαρτημένου, χρησιμοποιώντας τον για να αποκομίσει τα δικά της οφέλη (οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά). Είναι η λογική της άρχουσας τάξης, που ενδιαφέρεται μόνο για την εξασφάλιση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας σε υπερεθνικό επίπεδο, αποκλείοντας όλους τους "διαφορετικούς", επικυρώνοντας σε τελευταία ανάλυση με αυτή τη στάση τους συμφωνίες τύπου Σένγκεν.

- Δεν είναι ριζοσπαστικές οι προτάσεις που στρέφονται κατά της αστυνόμευσης, της φυλακής, της διαφθοράς κλπ.;

- Η νεοφιλελεύθερη, αντιναρκωτική πολιτική, στρέφοντας τα πυρά της ενάντια στην αστυνόμευση, τη φυλακή, τη διαφθορά, εμφανίζεται ως ριζοσπαστική. Στην πραγματικότητα είναι βαθιά συντηρητική, υποκριτική, αντιδραστική.

- Γιατί;

- Αναφέρεται στην "ελευθερία διάθεσης του σώματος", απ' την οποία συνεπάγεται το "δικαίωμα στη χρήση της ουσίας".

Κι έχουμε την ...ανύψωση "του δικαιώματος στη χρήση της ουσίας", όταν το αστυνομικό κράτος εδραιώνεται σε κάθε χώρα, καταπατώντας όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα (στην υγεία, τη δουλιά, τη στέγη, την αξιοπρεπή διαβίωση), αποκλείοντας κοινωνικά το νέο πριν καν μπει στον κοινωνικό στίβο. Δεν αποτελεί υποκρισία και μόνο η αναφορά στην "ελεύθερη διάθεση του σώματός του", στο "δικαίωμα στην ουσία"; Τι άλλο σημαίνει η διεκδίκηση αυτού του δικαιώματος, παρά την επιδίωξη της καθυπόταξης των ανήσυχων νέων, μέσα από την αποχαύνωση των ουσιών; Δεν εξασφαλίζεται έτσι κάτω από τη σημαία του ριζοσπαστισμού ο μεγαλύτερος κοινωνικός έλεγχος και η περιθωριοποίηση της νεολαίας, που απαιτεί μέσα από τη συλλογική της δράση ουσιαστικές λύσεις στα πραγματικά της προβλήματα; Αναρωτήθηκαν ποτέ όσοι κόπτονται ενάντια στη μαύρη αγορά της ηρωίνης, που υποτίθεται θα την καταργήσει η αντι-απαγορευτική πολιτική, πόσο με τις θέσεις τους συντηρούν και προάγουν τη μαύρη αγορά ψυχών;

- Ποια τα διεθνή χαρακτηριστικά της αντι-απαγόρευσης;

- Η νομιμοποίηση των ναρκωτικών προβάλλεται κατά κόρον από ισχυρότατους οικονομικούς κύκλους, με επικεφαλής τον Milton Friedman (οικονομολόγο του Pinoclat), κύκλους του "Economist", γερουσιαστές και άλλους. Το επιβάλλουν, λένε, οι νόμοι της αγοράς σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Για να φορολογείται το εμπόριο των ουσιών, για να μην έχουν, όπως λένε, τα κράτη διαφυγόντα κέρδη.

Ετσι σε μια κοινωνία αδιάφορων και αποχαυνωμένων πολιτών "που θέλουν την ησυχία τους", οι ισχυρότατες οικονομικές δυνάμεις, με φερέφωνα τους κάθε λογής "ριζοσπάστες", στήνουν την οικονομική και πολιτική τους επιχείρηση με θύμα τη νεολαία και τους εφησυχασμένους μικροαστούς. Θα πατάξει λένε η νομιμοποίηση το έγκλημα. Μα υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από την προβολή και προαγωγή της εξάρτησης ως τρόπου ζωής της νεολαίας; Υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα από την περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό, εκείνου ιδιαίτερα του κοινωνικού στρώματος που αντιπροσωπεύει την ελπίδα; Γιατί το κύριο ζήτημα δεν είναι οι χημικές ιδιότητες ή η φαρμακολογική δράση της ουσίας (σκληρή ή μαλακή). Το κύριο ζήτημα είναι η εξάρτηση ως τρόπος ζωής και σ' αυτό πρέπει να δοθεί όλο το βάρος.

- Και το "διά ταύτα";

- Το "όχι" στα ναρκωτικά, "σκληρά" και "μαλακά", σημαίνει "ναι" σε μια άλλη στάση ζωής,με νόημα, αξίες, απαιτήσεις, αγώνες, ελευθερία και αξιοπρέπεια, μέσα σε άλλη κοινωνία, ελεύθερη από καταπίεση, πραγματικά ανθρώπινη.

Γιώργος ΜΟΥΣΓΑΣ

Υ. Γ. Η δημοσίευση της συνέντευξης της Κ. Μάτσα συνέπεσε με το γιορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο οποίος απέδειξε ότι υπάρχουν οι νέοι που εμπνέονται απ' το ασυμβίβαστο πνεύμα του και βαδίζουν - όσο κι αν ενοχλεί κάποιους - στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης. Ανάμεσά τους διακρίναμε και νέους που τελείωσαν προγράμματα απεξάρτησης και ένωσαν τη φωνή τους μαζί με τους άλλους νέους στα συνθήματα για "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία"...

Η Μονάδα Απεξάρτησης του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου εκπέμπει και πάλι σήμα κινδύνου, καθώς επανέρχεται το πρόβλημα με τις εργασιακές σχέσεις των 33 θεραπευτών, που αποτελούν το μισό προσωπικό της μονάδας.

Η εκκρεμότητα της οριστικής λύσης του προβλήματος είναι πολύ παλιά. Αντιμετωπίστηκε προσωρινά με τροπολογία που κατέθεσε ο υφυπουργός Υγείας Μ. Σκουλάκης στο νόμο 2335/95, αλλά στο τέλος του περασμένου Σεπτέμβρη έληξε η σύμβασή τους και οι 33 θεραπευτές παραμένουν, από τότε, απλήρωτοι, παρότι εξακολουθούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Την περασμένη Πέμπτη (14.11.1996) ο Μ. Σκουλάκης, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή ΚΚΕ Απ. Τασούλα,υποσχέθηκε ότι θα υπάρξει νέα τροπολογία που θα ρυθμίζει το πρόβλημα των 33 θεραπευτών.

"Ομως η τροπολογία αυτή παρά τις προσπάθειες του Μ. Σκουλάκη δεν έχει κατατεθεί ακόμα στη Βουλή", επισημαίνει σε χτεσινή ανακοίνωσή του το "18 Ανω" και τονίζει: "Η Μονάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τους παραπάνω θεραπευτές. Ηδη δημιουργήθηκαν νέα τμήματα (διαχωρισμός των αλκοολικών και τοξικομανών, ειδικό πρόγραμμα απεξάρτησης των γυναικών, νέο τμήμα συμβουλευτικής και θεραπείας οικογένειας κλπ.), ενώ αυξήθηκε η ζήτηση των υπηρεσιών της μονάδας".

Και η ανακοίνωση καταλήγει: "Το έργο της απεξάρτησης δεν επιτρέπει υπολειτουργίες και ημίμετρα, αφού απαιτεί απ' τους θεραπευτές να δώσουν την ψυχή τους σε αυτό, προκειμένου με την εκπαίδευση, την εμπειρία τους και προπαντός με τη στάση ζωής τους να βοηθήσουν τους εξαρτημένους από ηρωίνη όχι μόνο να σταματήσουν τη χρήση ναρκωτικών, αλλά να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο ζωής τους".

Αυτά βέβαια έχουν οι τροπολογίες που ρυθμίζουν προσωρινά - και όχι μόνιμα - κάποια θέματα πρώτης γραμμής στις ελάχιστες μονάδες απεξάρτησης.

Τη συμμετοχή τους σε όλες τις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των συνταξιούχων, "καθώς και σε εκείνες που θα ακολουθήσουν και όποια μορφή κι αν πάρουν", αποφάσισαν 15 σωματεία που απαρτίζουν τη Συντονιστική Επιτροπή (ΣΕ) Συνταξιουχικών Σωματείων του Πειραιά.

Η ΣΕ των Συνταξιουχικών Σωματείων του Πειραιά καλεί τους συνταξιούχους να πάρουν μέρος στην 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που θα γίνει στις 28.11.1996, καθώς και στο πανελλαδικό συλλαλητήριο των συνταξιούχων στις 10 Δεκέμβρη στην Αθήνα, που οργανώνει η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα (ΣΕΑ) των συνταξιουχικών οργανώσεων Ελλάδας. Η ΣΕΑ εκπροσωπεί τους συνταξιούχους του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ, του ΤΣΑ, του ΝΑΤ, του ΟΣΕ, του ΟΤΕ, των ΕΛΤΑ, της ΔΕΗ, του δημοσίου και των τραπεζών. Το πανελλαδικό συλλαλητήριο θα γίνει στην πλατεία Κάνιγγος, ώρα 10 μμ.

Η ΣΕΑ ζητά συναντήσεις με τις ηγεσίες όλων των κομμάτων στη Βουλή για να εκθέσει τα σοβαρά προβλήματα των συνταξιούχων και τους διαγραφόμενους κινδύνους των ασφαλιστικών ταμείων.

Η Κ. Μάτσα

Τάβλι στο "18 Ανω". Αυτή είναι η εύκολη παρτίδα. Η δύσκολη παρτίδα είναι ο αγώνας για την απεξάρτηση

10.3.1995: Γονείς και μέλη του προγράμματος του "18 Ανω" έκαναν παράσταση στον Μ. Σκουλάκη, ζητώντας τη λύση του ίδιου προβλήματος