Κελεύσματα υποταγής και κυριαρχίας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, προκειμένου να επιτευχθεί η «πολυπόθητη» «κοινωνική συναίνεση» και να προωθηθούν με μεγαλύτερη ευκολία και αποτελεσματικότητα τα αντιλαϊκά μέτρα, απευθύνει με το χτεσινό κύριο άρθρο της η «Καθημερινή». Συγκεκριμένα, σημειώνει: «Σε ορισμένες χώρες, όχι πολύ μακρινές μας, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις γίνονται με εθνική συνεννόηση. Συνέβη στην Πορτογαλία. Επαναλήφθηκε στην Ισπανία όπου κυβέρνηση και συνδικάτα κατέληξαν σε επώδυνες μεταρρυθμίσεις, όπως την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Πρόκειται για παραδείγματα ωριμότητας που δείχνουν πως όταν μια χώρα έχει σοβαρή και υπεύθυνη ηγεσία, σε όλα τα επίπεδα, μπορεί να λύνει τα πιο δύσκολα προβλήματα. Στην Ελλάδα δυστυχώς η μεν αντιπολίτευση είναι παγίως ταυτόσημη με τον λαϊκισμό, ο δε συνδικαλισμός σπανίως προστατεύει πραγματικά θέσεις εργασίας και τους αδύναμους της κοινωνίας μας. Ας ελπίσουμε ότι πριν η χώρα βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην κρίση και την ανομία, θα καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να ακολουθήσουμε τα παραδείγματα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας».

Η παραπάνω ωμή πρόσκληση που απευθύνει η εκδοτική επιχείρηση του Αλαφούζου, δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς η «Καθημερινή» έχει αναλάβει να εκφράζει με τον πιο ωμό τρόπο τις απαιτήσεις της πλουτοκρατίας. Αποδεικνύει, όμως, ότι η «ωριμότητα» από τη σκοπιά του κεφαλαίου, δεν είναι παρά η υποταγή, το ξεπούλημα και των τελευταίων κατακτήσεων των εργαζομένων, το κατάφωρο χτύπημα των εργασιακών, ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Επί της ουσίας, η «Καθημερινή» απαιτεί το περαιτέρω χτύπημα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και των ταξικών δυνάμεων που πρωτοστατούν στην οργάνωση της λαϊκής αντίστασης στην αντιλαϊκή λαίλαπα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, καλεί τις συμβιβασμένες ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού να ανασκουμπωθούν και να παίξουν χωρίς περιστροφές το ρόλο τους, δηλαδή να δώσουν τη συνδρομή τους στην εμβάθυνση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Μόνο που η «Καθημερινή» φοβάται την ωριμότητα του ταξικού εργατικού κινήματος που αντιπαλεύει το κεφάλαιο και την πολιτική του με γραμμή απειθαρχίας και ανυπακοής στις επιταγές του που κάνει πράξη η κυβέρνηση, με γραμμή ρήξης μ' αυτή την πολιτική. Και φοβάται τη δυναμική του. Οι εργαζόμενοι, ο λαός ενιαία με την πάλη τους να τους τρομάξουν ακόμη πιο πολύ. Και η απεργία στις 23 Φλεβάρη είναι σταθμός σ' αυτή την κατεύθυνση.

Τα παραδείγματα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, όπου τα συνδικάτα συμφώνησαν και προσυπέγραψαν «επώδυνες μεταρρυθμίσεις» για τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, προβάλλουν προς μίμηση, όπως ήταν φυσικό, τα αστικά ΜΜΕ, και για τη χώρα μας. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν απευθύνονται στις συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Οι εργατοπατέρες των συνδικάτων έχουν δώσει εξετάσεις εδώ και πολλά χρόνια και τις έχουν περάσει με επιτυχία. Επί δεκαετίες τώρα υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις με «αυξήσεις» της ντροπής, που έχουν ως αποτέλεσμα να κρατηθεί ο βασικός μισθός σε επίπεδα πείνας. Εδώ και πολλά χρόνια έχουν αποδεχθεί το τζογάρισμα και την αξιοποίηση της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων, έχουν συναινέσει στον αντιασφαλιστικό νόμο Ρέππα, έχουν δώσει το πράσινο φως για την ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, έχουν προσυπογράψει τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης και έχουν συμφωνήσει στην υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων στο πλαίσιο μάλιστα ενός «οδικού χάρτη για τη διάσωση των επιχειρήσεων»... Δεν υστερούν καθόλου λοιπόν σε «υπευθυνότητα», δηλαδή σε ταξική συνεργασία, οι εγχώριοι εργατοπατέρες από τους ομοϊδεάτες τους στις άλλες χώρες της ΕΕ. Το μήνυμα λοιπόν απευθύνεται στους εργαζόμενους, ακριβώς γιατί τη δική τους συναίνεση δεν κατάφεραν να υφαρπάξουν και θέλουν να το κάνουν τώρα. Δεν θα τα καταφέρουν όμως, εκτός των άλλων γιατί η γραμμή του συμβιβασμού μόνο νέα δεινά έφερε στους εργαζόμενους. Είναι ρεαλιστικό λοιπόν ο λαός και οι εργαζόμενοι στη χώρα μας να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση από την ανάποδη, προχωρώντας στην ταξική συσπείρωση και αντεπίθεση με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Μπορεί να της πήρε λίγο χρόνο παραπάνω αλλά τελικώς η ηγεσία του ΣΥΝ τον ανακάλυψε τον ένοχο, για τη θύελλα που σαρώνει το λαό και τα δικαιώματά του. Σύμφωνα με προχτεσινή απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «ευθυγραμμίζεται με τις επιταγές της τρόικας», η οποία με τη σειρά της εισακούει όσα υπαγορεύουν οι «πλέον ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές των αντιδραστικών κέντρων της ΕΕ»! Εν ολίγοις λέει στο λαό ότι υπεύθυνος για τα προβλήματά του είναι κάποια αντιδραστικά κέντρα της ΕΕ. Ο ευρών - τα κέντρα αυτά - αμειφθήσεται.

...

Αμοιβή θα μπορούσε να διεκδικήσει και όποιος απαντήσει πώς έγινε και επήλθε «καθυπόταξη της πολιτικής στους νόμους και τα συμφέροντα των αγορών»... Γιατί η πραγματικότητα δείχνει ότι πολιτική και οικονομία είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, άρρηκτα συνδεδεμένες, με την πολιτική να εκφράζει την οικονομική εξουσία.

Από την απόφαση της ΠΓ του ΣΥΝ αξίζει να σημειώσουμε και το σημείο της εκείνο όπου ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί πως η πολιτική της υποκινεί την αντίδραση και αντίσταση των εργαζόμενων και πως «είναι καιρός να το αντιληφθεί». Και ακόμα ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να υπερβεί την κρίση «με τη μετάβαση σ' έναν πιο άγριο καπιταλισμό»! Εμείς θεωρούσαμε ως σήμερα ότι αυτή είναι μια αντικειμενική εξέλιξη, ο καπιταλισμός όσο σαπίζει τόσο αγριεύει και δείχνει τα δόντια του στους λαούς, πόσο μάλλον προσπαθώντας να απεγκλωβιστεί από την ίδια του την κρίση με το μόνο τρόπο που μπορεί να το κάνει, καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις και βυθίζοντας στην εξαθλίωση το λαό. Και ότι όποια διαχείριση, άγρια ή πιο ήπια - αυτή η δεύτερη που ευαγγελίζονται οι του ΣΥΝ - δεν θα τον κάνει πιο ανθρώπινο τον καπιταλισμό, αφού είναι σύστημα εκμετάλλευσης και μάλιστα στο σημερινό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, δεν «ημερεύει».

Κι επειδή είναι έτσι, αυτό που χρειάζεται είναι η συντριβή του πριν η σαπίλα του μολύνει το σύμπαν, και όχι «κινήματα (...) που θα οδηγήσουν στην ανατροπή των πολιτικών και των κυβερνήσεων των μνημονίων», όπως επιμένει ο ΣΥΝ. Πάντως όλα τα παραπάνω είναι συμβολή των αριστερούληδων στην προσπάθεια να τη βγάλει «καθαρή» το σύστημα.