Ενας μικρός χωροφύλακας σε μια γωνιά της Βαλκανικής προσπαθεί, εδώ και δεκαετίες, να αποδείξει στα μεγάλα αφεντικά τουκαι στην ντόπια άρχουσα τάξη ότι έχει τις ικανότητες να προωθήσει τα συμφέροντά τους, όπου και όποτε χρειαστεί. Από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας μέχρι την Αδριατική, η Ελλάδα οικοδομεί το δικό της φρικτό προφίλ, με εμπλοκές της στις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών κατά λαών που αντιστέκονται στα σχέδιά τους. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, υποταγμένες στα κελεύσματα των ΝΑΤΟικών ή άλλων στρατοκρατών, έχουν στείλει στρατεύματα σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, συμβάλλοντας στην επιβολή του δικαίου του ισχυρού και προσμένοντας κάθε φορά κόκαλα, από το τραπέζι του.

Η τωρινή ελληνική κυβέρνηση δικαιολογείται - για την εμπλοκή της στο βρώμικο πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας - με το παραμύθι της "συμβατικής υποχρέωσης" της χώρας να στηρίζει τις ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις, ως μέλος του ΝΑΤΟ. Αυτή ακριβώς, η συμβατική υποχρέωση στήριξης σε σφαγές αμάχων έχει βρει και παλαιότερα την πρακτική της εφαρμογή. Με τη χώρα να στηρίζει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όποιον μανδύα αυτές ενδύονται, ΝΑΤΟικό ή άλλον.

Το 1919, πάνω από 23 χιλιάδες Ελληνες στρατιώτες, μαζί με 10 χιλιάδες Γάλλους, περίπου 3 χιλιάδες Πολωνούς και 2 με 3 χιλιάδες "λευκούς" προσπαθούν να πατάξουν τον "μπολσεβίκικο κίνδυνο" εν τη γενέσει του και εκστρατεύουν στην Ουκρανία.Το αποτέλεσμα; Οι "συμμαχικές δυνάμεις" μαθαίνουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει παλλαϊκή αντίσταση και πετάγονται στη θάλασσα. Ο επίσημος απολογισμός της τρίμηνης εκστρατείας κάνει λόγο για 379 Ελληνες στρατιώτες νεκρούς και 616 τραυματίες.

Το 1950 έρχεται η σειρά της Κορέας να γνωρίσει τι εστί ελευθερία. Είναι η ώρα, μετά τους "Ρώσους Ερυθρούς", να πνιγούν και οι "κιτρινιάρηδες" στο αίμα τους. Στον πόλεμο που κράτησε τρία χρόνια και η παραμονή του εκστρατευτικού σώματος πέντε, τους Αμερικανούς στρατιώτες ακολουθούν και αγήματα από 15 χώρες - συμμάχους τους. Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα - που φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει - ανταπέδωσε τη βοήθεια που δέχτηκε μερικά χρόνια πριν, στην αντιμετώπιση των εγχώριων λησταρχοκομμουνιστοσυμμοριτών.

Το Γενάρη του 1991, οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοί τους εξαπολύουν την "Καταιγίδα της Ερήμου" ενάντια στο Ιράκ,προκειμένου να απελευθερώσουν το Κουβέιτ, περιοχή δικών τους πετρελαϊκών συμφερόντων.

Σε αυτήν την εκστρατεία, οι κυβερνώντες τη χώρα προβάλλουν την ανάγκη ελληνικής εμπλοκής, ως αναγκαίο αντιστάθμισμα του "αναβαθμισμένου τουρκικού ρόλου" στην περιοχή, αλλά και προμήνυμα εφαρμογής της "διεθνούς νομιμότητας και στην Κύπρο". Μερικά χρόνια αργότερα, ο ελληνικός λαός έρχεται αντιμέτωπος με τα Ιμια, τα πρωθυπουργικά "ευχαριστώ" προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ, τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο και το φιάσκο των πολυθρύλητων S - 300. Προφανώς η ελληνική εμπλοκή έπιασε τόπο: τα σύνορα δεν κατέβηκαν στη Λάρισα.

Πάντως, τότε, η ελληνική κυβέρνηση αποστέλλει στην Ερυθρά Θάλασσα τις φρεγάτες "Ελλη" και "Λήμνος".Κατά τη διάρκεια της κρίσης, τα κυβερνητικά στελέχη σπεύδουν να καθησυχάσουν τον ελληνικό λαό πως τα ελληνικά πλοία θα μείνουν μακριά από το πεδίο των πολεμικών επιχειρήσεων. Αποστολή τους, ο θαλάσσιος οικονομικός αποκλεισμός των Ιρακινών.

Τον Οκτώβρη του 1992, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, με την κάλυψη του ΟΗΕ επεμβαίνουν στη Σομαλία,για ανθρωπιστικούς - και εκεί - λόγους. Η χώρα βρίσκεται στη δίνη του εμφυλίου πολέμου. Η επέμβαση υποτίθεται ότι γίνεται για τη διευθέτηση της κρίσης και παρατείνεται μέχρι το 1994. Οπως και οι βομβαρδισμοί των κυανόκρανων εναντίον κατοικημένων περιοχών, με πρόσχημα την αντιμετώπιση του "πολεμάρχου" Αϊντίτ.

Ο ελληνικός στρατός δε λείπει ούτε απ' αυτό το πανηγύρι. Στις 22/2/93 αποπλέουν από τον Πειραιά 110 Ελληνες κυανόκρανοι, με το οχηματαγωγό "Golden Vergina".Απευθυνόμενος προς το στρατιωτικό κλιμάκιο, πριν αποχωρήσει για τη Σομαλία, ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας Γ. Βαρβιτσιώτης,αναφέρει: "Εσείς οι οποίοι θα παραπλεύσετε σαν οργανωμένο ελληνικό τάγμα την Αίγυπτο, την αραβική χερσόνησο και τις ακτές της Αφρικής, έχετε το ιστορικό δικαίωμα να αισθάνεστε συνεχιστές της παραδόσεως του ενδόξου στρατηλάτη και εκπολιτιστή Μεγάλου Αλεξάνδρου...".

Οι σημερινές επιθέσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία βρίσκουν το ελληνικό αντιτορπιλικό "Κίμων",στην Αδριατική,κοντά στις ακτές του Μαυροβουνίου. Εφοδιασμένο με πυραύλους "Πένγκουιν", συμμετέχει στη Μόνιμη Ναυτική Δύναμη Μεσογείου του ΝΑΤΟ. Τα οπλικά του συστήματα, μαζί με αυτά των λοιπών ΝΑΤΟικών πλοίων, έχουν στραφεί σε γιουγκοσλαβικούς στόχους. Επίσης, το ελληνικό αντιτορπιλικό συμβάλλει στην κάλυψη των αμερικανικών πλοίων που εξαπολύουν πυραύλους κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Η μεγαλύτερη και επιθετικότερη επιχειρησιακή εμπλοκή της χώρας μεθοδεύεται. Για την ώρα, στρατηγικής σημασίας για το ΝΑΤΟ είναι η αεροπορική βάση στο Ακτιο,από την οποία απογειώνονται τα ιπτάμενα ραντάρ ΑΒΑΚΣ, το "αυτί και το μάτι" του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Ελληνικά πληρώματα επανδρώνουν τα ΑΒΑΚΣ, που απογειώνονται και από βάσεις στην Ιταλία και τη Γερμανία. Τα συγκεκριμένα αεροπλάνα, που απογειώνονται από ελληνικό έδαφος, μαζί με τους στρατιωτικούς δορυφόρους των ΗΠΑ, εντοπίζουν τους επίγειους και εναέριους γιουγκοσλαβικούς στόχους και καθοδηγούν ανάλογα τα μαχητικά αεροσκάφη και τους πυραύλους του ΝΑΤΟ, προκειμένου να σπείρουν τον όλεθρο στο γιουγκοσλαβικό λαό.

Εκτός από τα παραπάνω, η Κεντρική Μακεδονία,με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, έχουν μετατραπεί στο μεγάλο πολεμικό προγεφύρωμα του ΝΑΤΟ. Από την περιοχή έχει διέλθει το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης των 10 χιλιάδων ανδρών και βαρέως οπλισμού, που προσωρινά σταθμεύουν στα Σκόπια, με προορισμό την εισβολή τους στη Γιουγκοσλαβία. Η δε συμπρωτεύουσα έχει καταντήσει η πίσω αυλή των ΝΑΤΟικών, όπου μπορούν να στρατοπεδεύουν, να αποθηκεύουν όπλα και άρματα, να προετοιμάζονται με την άνεσή τους για την προώθησή τους στο Κοσσυφοπέδιο.

Για τους ΝΑΤΟικούς αποτελούν στρατηγικά σημεία, για τη μετακίνησή τους προς το Κόσσοβο, το λιμάνι και το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, το λιμάνι του Λιτόχωρου και ο οδικός άξονας Θεσσαλονίκης - Σκοπίων. Αυτά θα χρησιμοποιήσουν, όποτε κρίνουν αναγκαίο, με δεδομένη την υποτελή στάση της ελληνικής κυβέρνησης.

Η "Διεθνής Στρατιωτική Παρουσία" στη Βοσνία - ή καλύτερα, η ΝΑΤΟική κατοχή της - άρχισε την 1η Γενάρη του '97, με την παρουσία της SFOR ("Stabilization Force", ή "Δύναμη Σταθεροποίησης"). Η Ελλάδα συμμετέχει στη SFOR με δύναμη 277 ανδρών ("Ελληνική Δύναμη Βοσνίας"). Η ΕΛΔΥΒ είναι εγκαταστημένη στη Βίσοκο της κεντρικής Βοσνίας, κοντά στο Σεράγεβο.

Στη γειτονική χώρα παραμένει δύναμη τάγματος 250 ανδρών, εγκαταστημένη σε βάση στο προάστιο Ισμπερίς των Τιράνων. Πρόσφατα, η Επιτροπή Αμυνας της Αλβανικής Βουλής ενέκρινε την παράταση παραμονής της "Ελληνικής Δύναμης Αλβανίας" (ΕΛΔΑΛ), μέχρι τις 25 Μάρτη του '99. Το κόστος παραμονής της στην Αλβανία εκτιμάται, από στρατιωτικούς κύκλους, ότι θα αγγίξει το 1 δισ. δρχ.

Η ΕΛΔΑΛ έχει επιφορτιστεί, κύρια, με τα ακόλουθα καθήκοντα: Παραλαμβάνει και προωθεί στις αλβανικές ένοπλες δυνάμεις τη στρατιωτική βοήθεια που χορηγεί η Ελλάδα για την αναδιοργάνωση του αλβανικού στρατού, με βάση τα ΝΑΤΟικά πρότυπα και ανάγκες. Εκπαιδεύει Αλβανούς στρατιωτικούς (οδηγούς, μηχανικούς, χειριστές μηχανημάτων κτλ.). Και παρακολουθεί τις επισκευές στρατοπέδων, ναυτικών βάσεων και αεροδρομίων, την αναδιοργάνωση των οποίων έχει αναλάβει η Ελλάδα.

Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Επιχειρησιακής Υποστήριξης του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμυνας,στην περίοδο '96-'98, οι Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις έχουν προχωρήσει σε διάφορες παροχές προς τις αντίστοιχες αλβανικές, ύψους 1,4 δισ. δρχ. Ακόμα, οι Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις ανέλαβαν έργα και δραστηριότητες στην Αλβανία κόστους 78,2 εκατ. δρχ.

Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα προσπαθεί να πουλήσει στην Αλβανία αντιαεροπορικά συστήματα "Αρτεμις - 30".Μάλιστα, η Εμπορική Διεύθυνση της Ελληνικής Βιομηχανίας Οπλων εισηγήθηκε πρόσφατα στο διευθύνοντα σύμβουλο της ΕΒΟ να κινήσει τις διαδικασίες, προκειμένου η ελληνική πλευρά να πουλήσει στην αλβανική έξι τέτοια συστήματα, αξίας 17 δισ. δρχ.

Η κατάληψη της Θεσσαλονίκης από ΝΑΤΟικές λεγεώνες - κατ' εικόνα και ομοίωση της κατάληψής της από τις χιτλερικές δυνάμεις στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - απέδειξε για άλλη μια φορά και το πόσο η κυρίαρχη τάξη σέβεται τα ίδια τα νομοθετήματά της.

Η είσοδος, διέλευση και παραμονή ξένων στρατευμάτων σε ελληνικά εδάφη έγινε και γίνεται κατά παρέκκλιση (ή καλύτερα "κατά ξέσκισμα") του Συντάγματος, από τους κυβερνώντες. Αυτούς που ξέρουν να το επικαλούνται μόνον όποτε τους συμφέρει και να το γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, όποτε κληθούν να εκδηλώσουν την οσφυοκαμψία τους.

Ειδικότερα, στη 2η παράγραφο του άρθρου 27 του Συντάγματος τονίζεται κατηγορηματικά: "Χωρίς νόμο, που ψηφίζεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, δεν είναι δεκτή στην Ελληνική Επικράτεια, ξένη στρατιωτική δύναμη, ούτε μπορεί να διαμένει σε αυτήν ή να περάσει μέσα από αυτήν".

Ούτε νόμος υπήρξε, ούτε απόλυτη πλειοψηφία. Αυτό που υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει είναι ένας τεράστιος αριθμός μισθοφόρων να εγκαθίσταται στα ελληνικά εδάφη. Να υψώνει, καθημερινά, τα πολεμικά του λάβαρα. Να χρησιμοποιεί - για την εκπλήρωση της αποστολής θανάτου που έχει αναλάβει - το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας. Η Βόρεια Ελλάδα ξαναζεί "δόξες" του '41.

Η εμπλοκή της χώρας σε στρατιωτικές επεμβάσεις, καθ' υπόδειξη των προστατών της, βρίσκει την "ιστορική αποτύπωσή" της και στα ημερολόγια του ελληνικού στρατού. Το 7ο Επιτελικό Γραφείο του Γενικού Επιτελείου Στρατού συμπεριλαμβάνει στο επιτραπέζιο ημερολόγιο που εκδίδει κάθε χρόνο και "ιστορικό επετειολόγιο". Στο τελευταίο, ανάμεσα στα άλλα σημαντικά που καθόρισαν τις "μοίρες του έθνους", γίνονται συχνές αναφορές και στην παρουσία του ελληνικού στρατού στα ξένα.

Αντιγράφουμε από το στρατιωτικό πόνημα:

"1-1-1919

Αρχίζει η μεταφορά ατμοπλοϊκώς του Α' Σώματος Στρατού στα λιμάνια της Μεσημβρινής Ρωσίας, προκειμένου να συμμετάσχει στις επιχειρήσεις των Συμμάχων κατά των Ρώσων Ερυθρών (Μπολσεβίκων).

8-2-1919

Τμήματα του 1ου και 34ου Ελληνικών Συνταγμάτων Πεζικού αντιμετωπίζουν μεγάλες δυνάμεις των Ερυθρών στο Βασλίνοβο και την Μπερζεβόβκα της Μεσημβρινής Ρωσίας. Οι μάχες διήρκεσαν μέχρι τις 5-3-1919, οπότε μετά από σχετική διαταγή, τα ελληνικά τμήματα υποχώρησαν.

19-3-1919

Αποφασίζεται και επιτυγχάνεται από 19-3-1919 έως 29-3-1919 η εκκένωση της Οδησσού και η σύμπτυξη προς Βεσσαραβίθα. Μονάδες της Ελληνικής ΙΙ Μεραρχίας αναλαμβάνουν την οργάνωση της όλης αμυντικής γραμμής.

22-3-1919

Το ΙΙΙο και 5/42 Ελληνικά ΣΠ συνάπτουν σκληρή μάχη στην Κουμπάνκα - Μαλ Μπουγιαλίκ βόρεια της Οδησσού. Η ηρωική δράση τους επιτρέπει την απαγκίστρωση και σύμπτυξη του συνόλου των συμμαχικών δυνάμεων της περιοχής και δίνει τον απαιτούμενο χρόνο για την εκκένωση της Οδησσού.

26-5-1919

Αρχίζει η αντικατάσταση των ελληνικών μονάδων του Εκστρατευτικού Σώματος στη Μεσημβρινή Ρωσία από ρουμανικά στρατεύματα.

8-6-1919

Αρχίζει η μεταφορά του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος Μεσημβρινής Ρωσίας στο Γαλάζιο Ρουμανίας, η οποία ολοκληρώθηκε στις 26-6-1919.

20-6-1919

Εναρξη μεταφοράς θαλασσίως του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος Μεσημβρινής Ρωσίας, από τη Ρουμανία στη Μικρά Ασία".

"11-11-1950

Σμήνος ελληνικών πολεμικών αεροπλάνων αναχωρεί για την Κορέα, προκειμένου να λάβει μέρος στις εκεί επιχειρήσεις, υπό τις δυνάμεις του ΟΗΕ.

16-11-1950

Αναχώρηση του Τάγματος του ΕΚΣΕ για την Κορέα, προκειμένου να συμμετάσχει με τις λοιπές δυνάμεις του ΟΗΕ στον Κορεατικό Πόλεμο.

9-12-1950

Το Στρατηγείο και το Τάγμα ΕΚΣΕ φτάνουν στο Πουσάν της Νότιας Κορέας μετά πλου 24 ημερών, με το αμερικάνικο οπλιταγωγό "Τζένεραλ Χαν".

26-1-1951

Το Τάγμα ΕΚΣΕ ενεργεί επιτυχείς επιθετικές αναγνωρίσεις στην περιοχή Σαγιόν - Νι και υψ. 406, βόρεια της πόλεως Ικτσόν της Κορέας, όπου σημειώνονται και οι πρώτες απώλειές του. Οπλίτες νεκροί 3, τραυματίες 2 και 1 αγνοούμενος.

5-10-1951

Το Τάγμα ΕΚΣΕ, μετά από 3ήμερη σφοδρή επίθεση, καταλαμβάνει το υψ. 313 (Σκοτς) κοντά στον Ιμτζίν ποταμό. Πρόκειται για την πλέον αιματηρή επιχείρησή του (νεκροί 28, τραυματίες 87).

27-7-1953

Υπογράφεται στην πόλη Μουνσάν της Βορείου Κορέας η ανακωχή, με την οποία τερματίζεται ο πόλεμος της Κορέας. Εκτοτε το ΕΚΣΕ μεταπίπτει σε Σύνταγμα και επαναπατρίζεται τον Οκτώβριο 1955".

Το σύγχρονο ελληνικό κράτος ακολούθησε από πολύ νωρίς τα χνάρια των Ελλήνων μισθοφόρων στους στρατούς των Περσών βασιλιάδων και των "stradioti", που επάνδρωναν τις βενετσιάνικες και φλωρεντιανές πολεμικές γαλέρες.

Μόλις την άνοιξη του 1860, τα πολεμικά πλοία "Αφρόεσσα", "Σαλαμινία", "Πανόπη", "Αριάδνη", "Πάραλος" και "Αθηνά" αποστέλλονται στη Βηρυτό. Αιτία, ο εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε τότε στο Λίβανο - τμήμα ακόμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας - ανάμεσα σε χριστιανούς (κύρια καθολικούς Μαρωνίτες) και τους Δρούζους μουσουλμάνους. Οι τελευταίοι προβαίνουν σε εμπρησμούς χριστιανικών χωριών. Η Δύση "αναστατώνεται" και αποφασίζει την ένοπλη επέμβαση για την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών.

Η Ελλάδα - σύμφωνα με τα στοιχεία του τότε υπουργείου των Στρατιωτικών - στέλνει στην περιοχή έξι από τα 14 μάχιμα πλοία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού της εποχής. Μάλιστα, τα τέσσερα ήταν και "σιδηρά ελικοκίνητα".

Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα ασχολείται κύρια με την περισυλλογή προσφύγων από κατεστραμμένα χωριά, τη διανομή τροφίμων και την παροχή ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης. Ομως, όταν η Γαλλία αποφασίζει, τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, να στείλει κάποιες χιλιάδες λεγεωνάριους στη Βηρυτό, τα ελληνικά πλοία σπεύδουν να χορηγήσουν λέμβους για την απόβαση.

Οι Γάλλοι επεμβαίνουν δήθεν για την προστασία των χριστιανών και κύρια για να ασκήσουν πίεση στο σουλτάνο, που αντιδρούσε στην κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ. Το ελληνικό Σώμα επέστρεψε σταδιακά στη χώρα. Τελευταίο σκάφος, η "Αφρόεσσα", επιστρέφει στον Πειραιά στις 16 του Οκτώβρη (1860).

Το 1882, ελληνικά πολεμικά πλοία και Ελληνες στρατιώτες συμμετέχουν στην πολυεθνική δύναμη που εισβάλει στην Αίγυπτο. Αποικιοκράτες και υποτακτικοί τους εκστρατεύουν ενάντια στο ελεγχόμενο από τους εθνικιστές του συνταγματάρχη Αχμέτ Αραμπί Κοινοβούλιο της Αιγύπτου. Οι Αιγύπτιοι δεν αναγνωρίζουν την κηδεμονία της αγγλογαλλικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου της χώρας τους (το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει προγόνους)...

Οι πολεμικοί στόλοι των Μεγάλων Δυνάμεων φτάνουν στην Αλεξάνδρεια. Κάποια επεισόδια ανάμεσα σε ντόπιους και Ευρωπαίους υπήκοους δίνουν την ευκαιρία στον Αγγλο αντιναύαρχο Σέιμουρ, να διατάξει το βομβαρδισμό της πόλης, στις 11 του Ιούλη.

Τα στρατεύματα των αποικιοκρατών αποβιβάζονται στην Αλεξάνδρεια, προχωρούν μέχρι το Κάιρο, νικούν τον αιγυπτιακό στρατό, ανατρέπουν τον Αραμπί και μετατρέπουν την Αίγυπτο σε βρετανική αποικία. Οι Βρετανοί καταφέρνουν ό,τι δεν κατάφεραν οι Γάλλοι με το Ναπολέοντα.

Το ελληνικό εκστρατευτικό Σώμα, που πήγε στην Αίγυπτο για να προστατεύσει- υποτίθεται - τις ζωές και τις περιουσίες των εκεί Ελλήνων ("Αιγυπτιωτών"), μετείχε ενεργά στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των Αιγυπτίων.

Υπό ΝΑΤΟική κατοχή βρίσκεται η Θεσσαλονίκη με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης

ΚΕΙΜΕΝΑ:

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ