Στο Τατζικιστάν που δοκίμασε τον εμφύλιο πόλεμο κατά την περίοδο 1992 - 1993 συνεχίζεται η πίεση από μέρους της εσωτερικής και εξωτερικής αντίδρασης για την αλλαγή των ισορροπιών των πολιτικών δυνάμεων, που παλεύουν για τη σοβιετική δημοκρατική ανάπτυξη της κοινωνίας. Υπό την πίεση αυτών των καταστρεπτικών δυνάμεων, οι σημερινές αρχές της Δημοκρατίας προχωρούν σε μεθοδευμένες ενέργειες για τον περιορισμό των συνταγματικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών, της δράση του ΚΚ Τατζικιστάν και του κινήματος σοσιαλιστικού προσανατολισμού.

Στις 27 Δεκέμβρη 1997, τα νομοτελεστικά όργανα απαγόρευσαν στους συγκεντρωθέντες απ' όλες τις περιοχές της Δημοκρατίας αντιπροσώπους να πραγματοποιήσουν το 2ο Συνέδριο του λαϊκού κινήματος "Για την ένωση και την αδελφοσύνη των λαών" (ένας από τους ιδρυτές είναι το ΚΚ). Μολονότι αυτό το κίνημα υπάρχει από το 1994 και συσπειρώνει στις γραμμές του περίπου 2.000.000 άτομα (πάνω από τα 2/3 του πληθυσμού της χώρας), το υπουργείο Δικαιοσύνης αρνείται την καταγραφή του.

Δε σταματούν αυτές οι ενέργειες και σε ό,τι αφορά το Κομμουνιστικό Κόμμα. Το Απρίλη 1997, παραβιάζοντας το Σύνταγμα και τους νόμους της Δημοκρατίας, με Διάταγμα του Προέδρου πέρασε στο μηχανισμό του Προέδρου το εκδοτικό - τυπογραφικό σύμπλεγμα του Κομμουνιστικού Κόμματος "Σάρκι όζοντ", εμποδίζοντας έτσι τη μόνιμη κυκλοφορία των εφημερίδων μας.

Στις 25 Μάη 1998 ο πρόεδρος Ε. Σ. Ραχμόνοφ υπέγραψε το Διάταγμα "Για την περιουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Τατζικιστάν", σύμφωνα με το οποίο όλη η περιουσία του κατάσχεται, αν και σ' ένα κράτος δικαίου παρόμοιες πράξεις πρέπει να υιοθετούνται ύστερα από απόφαση των δικαστικών οργάνων, ενώ το άρθρο 12 του Συντάγματος εγγυάται την προστασία όλων των μορφών ιδιοκτησίας.

Η 9η Σύνοδος του Μετζελίς Ολί (Κοινοβούλιο) υιοθέτησε στις 23 Μάη το Νόμο"Για τα πολιτικά κόμματα", που δημιουργεί επιπρόσθετα εμπόδια στη λειτουργία τους, μεταξύ τους είναι η απαίτηση για ανακαταγραφή όλων των κομμάτων, η έλλειψη εγγυήσεων για την προστασία της περιουσίας τους, η δυνατότητα αναστολής της δράσης των κομμάτων μέχρι έξι μήνες (άρθρο 20) και η απαγόρευση να έχει αυτή την περίοδο το δικαίωμα νομικού προσώπου (άρθρο 21) κ.ά.

Στις 27 Μάη 1998 συνήλθε η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚ Τατζικιστάν, η οποία εξέτασε τη διαμορφούμενη κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη χώρα. Στην απόφαση της Ολομέλειας υπογραμμίζεται: "Το Διάταγμα του Προέδρου και ο Νόμος "Για τα πολιτικά κόμματα" αποβλέπει στο νομοθετικό περιορισμό της σφαίρας δράσης των πολιτικών κομμάτων, στην αφαίρεση από τα κόμματα της υλικής βάσης στις παραμονές των εκλογών λαϊκών βουλευτών στο Ανώτατο Νομοθετικό Οργανο της Δημοκρατίας και στις επικείμενες προεδρικές εκλογές".

Οι μετέχοντες στην Ολομέλεια καταδίκασαν το Διάταγμα που αντιβαίνει στο Σύνταγμα, υιοθέτησαν Εκκληση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με την πρόταση να αναστείλει την ισχύ του Διατάγματος μέχρι την επίλυση του ζητήματος σύμφωνα με το νόμο και να δεχτεί εκπροσώπους του ΚΚ. Η Ολομέλεια ανέθεσε στους λαϊκούς βουλευτές του Μετζελίς Ολί, μέλη της ΚΕ του ΚΚ Τατζικιστάν να κάνουν έφεση στο Συνταγματικό Δικαστήριο και σε άλλα νομοθετικά όργανα της Δημοκρατίας για την ακύρωση του Διατάγματος ως μη αντίστοιχο με το Σύνταγμα της Δημοκρατίας του Τατζικιστάν και σε περίπτωση ανάγκης να αποταθούν στους διεθνείς νομικούς οργανισμούς. Ανέθεσε στους κομμουνιστές βουλευτές στην επόμενη Σύνοδο να προτείνουν τροποποιήσεις στο Νόμο "Για τα πολιτικά κόμματα", που αφορούν τους περιορισμούς της δράσης τους.

Σήμερα, σε όλες σχεδόν τις πόλεις και τις επαρχίες της Δημοκρατίας, σε πολλές εργασιακές κολεκτίβες διεξάγονται συνελεύσεις των κομμουνιστών και των οπαδών του ΚΚ, όπου οι μετέχοντες ζητούν να ανασταλεί η ισχύος του Διατάγματος Νο. 1006 και ο Νόμος "Για τα πολιτικά κόμματα", στέλνουν στον Πρόεδρο Επιστολές και Εκκλήσεις με υπογραφές δεκάδων χιλιάδων πολιτών της Δημοκρατίας. Μετά την έκδοση του Διατάγματος του Προέδρου, αυξάνει ο αριθμός των αιτήσεων για εγγραφή στις γραμμές του ΚΚ. Σε μια σειρά επαρχίες, οι εγγραφές αυξήθηκαν κατά 1,2 - 2 φορές.

Πήραμε τηλεγραφήματα πολιτικής και ηθικής υποστήριξης από τη Γραμματεία της Ενωσης Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ, από τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες των κομμουνιστών των Ανωτάτων Σοβιέτ της Μολδαβίας και της Λευκορωσίας, της Ανώτατης Ράντα της Ουκρανίας, της Κρατικής Δούμας της Ρωσικής Ομοσπονδίας, από τα ΚΚ των Δημοκρατιών ΚΑΚ.

Το Προεδρείο της ΚΕ του ΚΚ απηύθυνε επίσημη διαμαρτυρία για τις ενέργειες των αρχών στον επικεφαλής της αποστολής του ΟΑΣΕ στο Τατζικιστάν, στον ειδικό εκπρόσωπο του ΓΓ του ΟΗΕ και στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Δημοκρατίας.

Τα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ της Δημοκρατίας αποσιωπούν τα συντελούμενα γεγονότα, διότι τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν πρόσβαση σ' αυτά.

Βέβαιο για την υποστήριξη των αδελφών κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων του κόσμου, το ΚΚ Τατζικιστάν συνεχίζει τον αγώνα για τα ιδανικά μας, τη δημιουργία της ανανεωμένης Ενωσης των αδελφών λαών και την επιστροφή στο δρόμο του σοσιαλισμού.

Σ. ΣΑΜΠΝΤΟΛΟΦ

Πρόεδρος του ΚΚ Τατζικιστάν

Δάκρυα έρχονται στα μάτια μας/ καθώς μνήμες γυρνούν στο άκουσμα ενός τραγουδιού/ για το όμορφό μας Αφγανιστάν/ τη γη όπου ανήκουμε/

Τόσος θάνατος/ τόση καταστροφή/ τόση απόγνωση/ μερικές φορές αναρωτιέμαι/ αν αυτοί που έμειναν πίσω ξέρουν/ ότι ακόμα νοιαζόμαστε (...)

Μαρία Μομάντ: "Αφγανιστάν" (1)

Οι φανατικοί Ισλαμιστές Ταλιμπάν ("Φοιτητές") φαίνεται πως μετά τις μάχες των δύο τελευταίων βδομάδων έθεσαν υπό τον έλεγχό τους πλήρως την πόλη - κλειδί στο βόρειο άκρο του Αφγανιστάν, Μαζάρ - ι - Σαρίφ. Τούτη η στρατιωτική τους επιτυχία θεωρείται από αναλυτές η πιο σημαντική μετά την κατάληψη της πρωτεύουσας Καμπούλ, το 1996. Ο λόγος; Οι ελέγχοντες τα τρία τέταρτα της χώρας γενειοφόροι Σουνίτες είναι σε θέση πλέον να διαπραγματευτούν εκ του ασφαλούς δημιουργία αγωγών, που θα διασχίζουν τη χώρα, προσφέροντας στις Δημοκρατίες της Κεντρασίας πρόσβαση στην αραβική θάλασσα, μέσω Πακιστάν.

Το έξωθεν ενδιαφέρον παραμένει, χωρίς αμφιβολία, πάντοτε υψηλό. Αμερικανικό κονσόρτσιουμ μαζί με μια επιχείρηση της Αργεντινής συζητούν τώρα την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου από το Τουρκμενιστάν μέσω Αφγανιστάν προς το Πακιστάν, ένα πρότζεκτ ύψους 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων (2).

Φυσικά, έπεται και συνέχεια. Ο έλεγχος των οδών διαμετακομιδής πετρελαίου και αερίου από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες μέσω Αφγανιστάν - διάβαζε: με παράκαμψη του Ιράν - από τους Ταλιμπάν "αναγκάζει" άπασα την παγκόσμια βιομηχανία ενέργειας να στρέψει το βλέμμα της στα δύσβατα αφγανικά βουνά. Πρόκειται για το περιλάλητο "Μεγάλο Παιχνίδι", που έχει ανακινηθεί από την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης, το 1991.

Το μεγάλο βραβείο στην ...κουρτίνα 1: Το δίκτυο που θα αξιοποιήσει το τρίτο μεγαλύτερο ενεργειακό απόθεμα πετρελαίου και φυσικού αερίου στον πλανήτη Γη, που διαθέτουν μαζί Καζαχστάν, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν και Τουρκμενιστάν (οι τρεις τελευταίες χώρες τυχαίνει να συνορεύουν με το Αφγανιστάν). Πρόσθετο μεγάλο βραβείο στην ...κουρτίνα 2: Ο νικητής παίρνει μαζί καθοριστικές επιρροές, πολιτικοοικονομικής υφής, στην Κεντρασία, που χαρακτηρίζεται η "επόμενη Μέση Ανατολή", αλλά και μέσα πίεσης προς τη Ρωσία, η οποία παραμένει οργανικά εξαρτημένη από αυτήν.

Κατάφεραν, λοιπόν, ο (πρώην Μουτζαχεντίν) Μουλάς Μοχαμάντ Ομάρ και οι Ταλιμπάν του, έστω και χωρίς εκεχειρία με τους αντιπάλους τους στον εμφύλιο, να συλλάβουν τη χρυσοτόκο όρνιθα; Οχι ακόμα - και όχι απαραίτητα.Πρόβλημα πρώτο: Η αντιπολίτευση της "Συμμαχίας του Βορρά", που συντάσσεται πίσω από τον πρώην Πρόεδρο Μπουρχανουντίν Ραμπανί (και περιλαμβάνει μάλλον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, όπως ο κάποτε σύμμαχος της ΕΣΣΔ Ουζμπέκος στρατηγός Αμπντούλ Ρασίντ Ντόστουμ, ο κάποτε μουτζαχεντίν και σύμμαχος της CIA Αχμέντ Σαχ Μασούντ, ο πρώην πρωθυπουργός Γκουλμπουντίν Χεκματιάρ κ.ά.) δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη. Παραμένει υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη και διαρκής "πονοκέφαλος" των Ταλιμπάν στον Βορρά. Ενώ, κατά πληροφορίες, απέκτησε άφατη, πλην έντονη, υποστήριξη της Μόσχας σε οικονομικό - στρατιωτικό - πολιτικό επίπεδο (3). Πρόβλημα δεύτερο: Η διεθνής απομόνωση του "αποκρουστικού" καθεστώτος των Ταλιμπάν. Μόνο Σαουδική Αραβία, Πακιστάν και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα τους έχουν αναγνωρίσει, απ' όταν ανεφάνησαν ως "ισχυροί παίκτες" το 1996. Ο ΟΗΕ (στον οποίο την έδρα του Αφγανιστάν ακόμη δε διασαφηνίζεται ποιος δικαιούται να κατέχει, ο Ραμπανί ή οι Ταλιμπάν) τους κατηγορεί για τις άγριες "παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", ειδικά των γυναικών, στις οποίες προβαίνουν, ελέω εφαρμογής της πιο σκληρής εκδοχής της σαρία (Ισλαμικός Νόμος) στον κόσμο. Κι εκείνοι απαντούν με de facto αποπομπή των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Χειρότερα, εκεχειρία στον ατελείωτο εμφύλιο, άρα μια διαπραγμάτευση, που θα έδινε έστω επίφαση ειρήνης (ή... μη πολέμου) στη χώρα και θα εξομάλυνε τα πράγματα, μοιάζει μακρινή, αφού οι "ευκαιρίες" έχουν περάσει όλες ανεκμετάλλευτες, με τελευταία την αμερικανική πρωτοβουλία του Απρίλη φέτος.

Πρόβλημα τρίτο: Το Ιράν. Η Τεχεράνη αποτελεί ανταγωνιστή του Αφγανιστάν στους σχεδιαζόμενους αγωγούς. Εκτός αυτού, ο εξ Ανατολών γείτονας της Καμπούλ γίνεται όλο και πιο νευρικός τελευταία. Μετά τη σύλληψη 35 Ιρανών διπλωματών, δημοσιογράφων και οδηγών, η ιρανική ηγεσία σκλήρυνε τη στάση της. Αποκαλεί τους Ταλιμπάν "μαριονέτες του Πακιστάν, της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΠΑ" (4), "ένα μάτσο βλάκες που δυσφημούν το Ισλάμ σε διεθνές επίπεδο" (5), ενώ ενισχύει διαρκώς τα σύνορά της με στρατεύματα, μετά από ένα επεισόδιο με ανταλλαγές πυρών σε φυλάκιά της (6). Η αντίθεση των δύο ισλαμικών ηγεσιών, που θεωρούνται αμφότερες "φονταμενταλιστικές" στη Δύση, έχει βαθιά αίτια. Για αρχή, οι Σιίτες Ιρανοί αντιμετωπίζουν με οργή τις διώξεις ιερέων, τις καταστροφές σιιτικών ναών, τις σφαγές αμάχων από τους Σουνίτες Ταλιμπάν. Ακόμα, το Ιράν κατηγορεί χρόνια τώρα την Καμπούλ ότι περνάει από το έδαφός της τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών, που κατευθύνονται στην Ευρώπη (η συμφωνία Ταλιμπάν - ΟΗΕ, για τον περιορισμό παραγωγής οπίου, το 1997 μάλλον πήγε - μακρύ - περίπατο). Οι Ταλιμπάν απαγορεύουν στους 2 εκατομμύρια Αφγανούς πρόσφυγες, που ζουν στο Ιράν, να επαναπατριστούν. Και πάει λέγοντας.

Υπάρχει κίνδυνος εμπλοκής του Ιράν σε ένοπλη σύρραξη με τους Ταλιμπάν; Ακραίο σενάριο. Αλλά με την Τεχεράνη να διαλαλεί, διά στόματος του αρχηγού του στρατού μάλιστα, πως "δε θα ανεχθούμε ανασφάλεια και αστάθεια. Θα απαντήσουμε με ισχύ" (7), οφείλει κανείς να είναι πολύ προσεκτικός.

Πρόβλημα τέταρτον: Το Πακιστάν. Μέρος της ηγεσίας της χώρας, όπου οι Ταλιμπάν ανδρώθηκαν (τα ισλαμικά σχολεία στα οποία οι πρόσφυγες "Φοιτητές" κατά πλειοψηφία μεγάλωσαν ανήκουν στο πακιστανικό κόμμα JUI) μελετά, λέγεται, ένα σενάριο που θα ζήλευε κι ο Μακιαβέλι. "Στήριξη των Ταλιμπάν μέχρις ότου εξοντώσουν όλους τους πολέμαρχους του Αφγανιστάν. Εγκατάλειψη των Ταλιμπάν και εξουδετέρωσή τους. Επιστροφή του βασιλιά που ανετράπη πριν είκοσι χρόνια. Ο εξόριστος στη Ρώμη μονάρχης Ζαχίρ Σαχ και ο γαμπρός του Αμπντούλ Ουάλι είναι το κρυφό χαρτί του Πακιστάν για το μέλλον" (8).

Το σενάριο είναι ένα από τα πολλά που μελετά το Ισλαμαμπάντ - αφού το "τέρας" που δημιούργησαν οι μυστικές του υπηρεσίες (υπό την "ομπρέλα" της Inter - Services Intelligence Branch), με τις ευλογίες των ΗΠΑ, αποδεικνύεται, εκτός από αδηφάγο, επικίνδυνο. Ο Πακιστανός πρωθυπουργός Ναουάζ Σαρίφ, εξάλλου, δεν έχει καμιά "συμπάθεια" προς τους Ταλιμπάν, όπως η προκάτοχός του Μπεναζίρ Μπούτο...

Το μωσαϊκό παραγόντων, διαρκώς μεταβαλλομένων συμμαχιών, δυνάμεων και υπερδυνάμεων, που εμπλέκονται λιγότερο ή περισσότερο στην αφγανική κρίση, γίνεται όλο και πιο δυσανάγνωστο. Το "μεγάλο παιχνίδι" μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ...

Οπως δεν τελειώνει και μία άλλη, παράλληλη ιστορία. Των παιδιών, που μεγαλώνουν - αν προλάβουν - μέσα στον ανηλεή πόλεμο, την ασύλληπτη στέρηση, το διαρκή τρόμο. Που γαλουχούνται στο μίσος. Που σπουδάζουν την προδοσία και το θάνατο. Αλλ' αυτό αφορά άλλη συζήτηση.

Μπ. Γ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1). Η πρώτη στροφή από ένα ποίημα της εξόριστης διανοούμενης για το περιοδικό της αφγανικής διασποράς "Lemar - Aftaab", Ιούλιος - Σεπτέμβρης 1998.

2). Η πληροφορία από τον "Economist", "Iran and Afghanistan: Tetchy Neighbours", 15/08/1998.

3). Σχετική επιχειρηματολογία στην εφημερίδα "The New York Times", "Russians Are Back in Afghanistan, Aiding Rebels", 27/07/1998.

4). Δήλωση του εκπροσώπου του Κοινοβουλίου του Ιράν Αλί Ακμπάρ Νατέκ - Νουρί. Στον "Economist", όπ.π.

5). Δήλωση του θρησκευτικού ηγέτη του Ιράν Αγιατολάχ Αλί Χαμενεϊ, Associated Press, 18/08/1998.

6). Ειδησεογραφικό πρακτορείο IRNA, 18/08/1998.

7). Δήλωση του στρατηγού Ραχίμ Σαφαβί, διοικητή των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν. Στον "Economist".

8). Τηλεγράφημα 64 του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, 12/08/1998. Το σενάριο δημοσιεύτηκε στην ιταλική "Ρεπούμπλικα" της ίδιας μέρας.

"Οταν ο στρατός είναι ανήσυχος και καχύποπτος, είναι σίγουρο ότι θα έρθουν ταραχές από άλλους ηγεμόνες. Αυτό απλώς φέρνει αναρχία στο στρατό και διώχνει τη νίκη μακριά...". Λένε ότι ο Μακιαβέλι είχε με κάποιο μυστήριο τρόπο πρόσβαση σε μεταφρασμένη εκδοχή στα χειρόγραφα του "Σουν Τζου" για την "Τέχνη του πολέμου", όταν έγραφε τον "Ηγεμόνα". Λένε, επίσης, ότι ήταν το αγαπημένο εγχειρίδιο του Προέδρου Μπους, όταν επανέφερε, μετά το αμερικανικό νταηλίκι στον Κόλπο, στο λεξιλόγιο και στην πράξη της διεθνούς πολιτικής πραγματικότητας την ορολογία και πρακτική της λεγόμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων. Λένε ακόμα ότι το διδάσκονται, εκτός από τις σχολές πολέμου, οι αξιωματικοί του στρατού των ΗΠΑ και τα μελλοντικά ανώτατα στελέχη των μεγάλων επιχειρήσεων. Λένε, τέλος, ότι κρύβει αλήθειες "νίκης" ή "ήττας" σε πολλές πλευρές του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού.

Μπορεί όλος αυτός ο "μύθος" γύρω από το πολύ μικρό παλιό κινέζικο δοκίμιο να είναι ένα απλό κόλπο των εκδοτών του, που ξαφνικά πραγματικά στα τελευταία χρόνια το είδαν να εκτοξεύει τις πωλήσεις του και όλο και πιο πολλοί "μη ειδικοί" άνθρωποι, που θεωρητικά δεν έχουν σχέση με τον πόλεμο, να ψάχνουν με πολεμικές αρχές να επιβιώσουν, ή να βρουν άλλοθι, ή να ερμηνεύσουν τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Πάντως, ο ίδιος ο συγγραφέας του πολύ αρχαίου πολεμικού δοκιμίου, αν ποτέ υπήρξε, έγραφε χαρακτηριστικά: "Η ανθρωπιά και η δικαιοσύνη είναι αρχές, με τις οποίες διοικείς ένα κράτος, αλλά όχι ένα στρατό. Ο καιροσκοπισμός και η ευελιξία, απεναντίας, είναι στρατιωτικές μάλλον, παρά πολιτικές αρετές".

Και όμως, η πράξη αποδείχνει πως ο σύγχρονος κόσμος προσανατολίζεται από εκείνους που επιχειρούν να τον κουμαντάρουν όλο και περισσότερο να λειτουργεί με τις αρχές του πολέμου. Πρόκειται για τρόπους που επιχειρείται να επιβληθούν σχεδόν σε κάθε τομέα της σύγχρονης ζωής. Οχι ότι δεν ήταν πάντα έτσι στα πλαίσια των εκμεταλλευτικών συστημάτων. Τώρα όμως, στις συνθήκες της λεγόμενης Νέας Τάξης, σε πολλές περιπτώσεις δε χρησιμοποιείται πλέον κανένα πρόσχημα, ακριβώς για να επιβληθεί το "δίκαιο" του τρόμου και η "ισορροπία" του ισχυροτέρου.

Το τελευταίο αυθαίρετο πειρατικό χτύπημα των Αμερικάνων σε στόχους του Σουδάν και του Αφγανιστάν περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία. Το κύριο ζήτημα δεν είναι ο πιθανός αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης για να ξανακερδίσει λίγη από τη "χαμένη τιμή του" ο Πρόεδρος των ΗΠΑ και, όπως γράφτηκε, "να ξεπλύνει με αίμα" τον περίφημο λεκέ σε κάποιο γυναικείο φουστάνι.

Οπως ισχυρίζονται πολλοί εκπαιδευτές ζώων, ο σκύλος αναγνωρίζει για αφεντικό μόνο εκείνον που τον τιμωρεί και του απευθύνεται επιτακτικά. Αυτή τη "σιγουριά" τρόμου του άβουλου συμπαθέστατου τετράποδου θέλησαν, για άλλη μια φορά, να εκπέμψουν οι Αμερικάνοι σε ολόκληρο τον κόσμο. Να γιατί, ενώ, την ίδια ακριβώς ώρα που πρωτοέβγαινε προχτές η είδηση του πειρατικού χτυπήματος και ενώ καλά - καλά δεν ήταν γνωστές ούτε οι περιοχές που δέχτηκαν την επίθεση, σχεδόν ταυτόχρονα το Χρηματιστήριο στις ΗΠΑ άρχισε να δείχνει τάσεις ανόδου. Οποιος παρακολουθούσε τις απ' ευθείας αναμεταδόσεις του CNN και έβλεπε και τη ροή των τηλεγραφημάτων από τα διεθνή πρακτορεία, μπορεί να διασταυρώσει πως η άνοδος στο Χρηματιστήριο διαπιστώθηκε την ώρα ακριβώς που ήταν στο βήμα ο Ου. Κοέν για να ανακοινώσει - κομπάσει τις λεπτομέρειες της επίθεσης, που, έτσι και αλλιώς, αν και συνοδεύονταν και από τον αρχηγό του Πενταγώνου, δε θεώρησε κανένας από τους δυο τους αναγκαίο να τις δώσουν. Ούτε τον τρόπο που επιτέθηκαν δεν ανακοίνωσαν ακριβώς, γιατί αυτό που μετρούσε για άλλη μια φορά ήταν το γεγονός ότι ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΝ.

Ελάχιστο χρόνο αργότερα και ενώ το "πού και πώς" παρέμενε σχεδόν άγνωστο, δημοσκόπηση του ABC σε ενήλικες πολίτες έβγαζε πως το 80% των ερωτηθέντων εξέφρασε την υποστήριξή του στην αμερικάνικη ενέργεια. Μπορεί η δημοσκόπηση να ήταν και κατασκευή ή ακόμα και προκατασκευή, προκειμένου να εξασφαλιστούν οι πρώτες καλές εντυπώσεις και να μην δρομολογηθούν αντανακλαστικά αντίστασης, όπως έγινε πρόσφατα με την περίπτωση του Κόλπου. Πάντως, έτσι και αλλιώς, το μήνυμα του "δίκαιου του ισχυροτέρου" παραμένει το ίδιο και είναι αυτό που ενδιέφερε τους κυνικούς σφαγείς να περάσουν και λειτουργεί ταυτόχρονα είτε με τη δημοσκόπηση γνήσια είτε προκατασκευασμένη. Μάλιστα, η ίδια δημοσκόπηση, προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης του τι ακριβώς επιδίωκαν οι Αμερικάνοι με την επίθεση, δείχνει την κοινή γνώμη να απορρίπτει σε αναλογία δύο προς ένα τον υπαινιγμό ότι η τρομοκρατική ενέργεια έγινε για να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από το σκάνδαλο Λεβίνσκι. Αρα, "μήνυμα ελήφθη..." σε κάθε περίπτωση και είναι δεδομένη, για άλλη μια φορά, η "σιγουριά" του τρόμου.

Με τον ίδιο τρόπο, φαινομενικά απερίσκεπτα, έτρεξαν να υποστηρίξουν νωρίς - νωρίς όλοι οι σύμμαχοι - συνένοχοι - ανταγωνιστές των ΗΠΑ στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Οι κυβερνήσεις της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Γαλλίας, του Ισραήλ, της Ισπανίας, της Ιαπωνίας... κ.ά., η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση, μπορεί κατά περίπτωση και κατά σκοπιμότητα να γνώριζαν, να υπέθεταν, ή να συμμετείχαν στο σχεδιασμό, μπορεί και απλώς να αιφνιδιάστηκαν. Σημασία έχει ότι βγήκαν σχεδόν "τυφλά" να υποστηρίξουν, για άλλη μια φορά, την εγκληματική ενέργεια των Αμερικάνων, γνωρίζοντας ότι τους βολεύει η επιβολή του στρατιωτικού τρόμου και η ταύτιση με τον δυνατό. Γνωρίζοντας ότι μόνο σε τέτοιο έδαφος μπορούν να φυτρώσουν "λουλούδια", όπως τα αρπαχτικά ιμπεριαλιστικά σχέδια που έχουν και για τους λαούς τους. Το γεγονός ότι τα περί Διεθνούς Δικαίου και διεθνών οργανισμών τα παίζουν στα δάχτυλα, δεμετατρέπει όλους αυτούς μόνο σε υποκριτές, αφού σκόπιμα έδειξαν στην πράξη, με την ταχύτητα της θετικής αντίδρασής τους, ότι ακριβώς βολεύονται και θέλουν να περάσει η τακτική της ασύδοτης τρομοκρατίας στους λαούς. Στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, δε χρειάζονται την υποκρισία, χρειάζονται το μαζικό φόβο, τον εθισμό των λαών στην ασυδοσία τους.

Οπως ακριβώς οι Αμερικάνοι επίσημοι και ο ίδιος ο Πρόεδρος δεν μπήκαν, σκόπιμα, στον κόπο να ξεπεράσουν τις λογικές αντιφάσεις που είχαν οι ανακοινώσεις τους, έτσι και οι συνένοχοι - ανταγωνιστές δεν τους θύμισαν, με κανέναν τρόπο, αυτές τις αντιφάσεις. Σαν κάπου να βρήκαν όλοι "γραμμένο" ότι μπορεί όποιος έχει τη δύναμη να παίρνει φόρα και να βομβαρδίζει ασύδοτα χωρίς να είναι υποχρεωμένος να δώσει αναφορά ή να αποδείξει τουλάχιστον το όποιο "δίκαιο ή άδικό" του. Αυτή είναι η πραγματικότητα της Νέας Τάξης Πραγμάτων και με το ζόρι επιχειρείται να επιβληθεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Αυτοί που κατηγορούν οι Αμερικάνοι σήμερα ότι είναι τρομοκράτες, αν είναι αυτοί υπεύθυνοι για τους βομβαρδισμούς των πρεσβειών στην Κένυα και στην Τανζανία, είναι τρομοκράτες γιατί οι Αμερικάνοι τους έκαναν τέτοιους. Ακόμα καλύτερα, είναι πράκτορες γιατί οι Αμερικάνοι τους τάισαν, τους εκπαίδευσαν, τους προετοίμασαν. Για παράδειγμα, ο Σαουδάραβας Οσάμα Μπιν Λάντεν, που απότομα προέκυψε πρωταγωνιστής της διεθνούς ειδησεογραφίας, έγινε εκατομμυριούχος, όταν, στα "καλά καθούμενα", αφού ήταν Σαουδάραβας βρέθηκε τη δεκαετία του '80 να εξοπλίζει με όπλα και βαρύ πολεμικό υλικό εκείνους που πολεμούσαν τότε ενάντια στη Σοβιετική Ενωση. Ανέλαβε και στρατολόγησε ο ίδιος, σύμφωνα με τα αμερικάνικα ειδησεογραφικά πρακτορεία, χιλιάδες έμμισθους Αιγύπτιους, Λιβανέζους, Τούρκους κ.ά. και τους πλήρωνε (με τινος τα χρήματα;) για να μάχονται ενάντια στο λαό του Αφγανιστάν και τους Σοβιετικούς στρατιώτες. Μάλιστα, σύμφωνα με το δελτίο του CNN, σε εκείνες τις μάχες "κέρδισε φήμη για ανδρεία και αποφασιστικότητα". Αλίμονο να μην παινέσουν "δικό τους παιδί", που είναι άγνωστο αν έχει κόψει τις εξυπηρετήσεις στα σχέδιά τους, γιατί πραγματικά πολύ παράξενα παραμένουν τα χτυπήματα στις δυο αμερικάνικες πρεσβείες και σε εντελώς "μυστήριο" χρόνο και τόπο. Στο κάτω - κάτω, όπως επίσημα ανακοινώθηκε, ούτε γρατζουνιά δεν έπαθε ο ίδιος στις προχτεσινές αμερικάνικες επιθέσεις στο Αφγανιστάν και ούτε βρισκόταν εκεί κοντά...

Με δεδομένα αυτά τα αντανακλαστικά των ιμπεριαλιστών, κανένας δεν μπορεί να "κοιμάται" ήσυχος και σε κανένα δεν επιτρέπεται να "το αφήσει να περάσει". Πολύ, φυσικά, περισσότερο, να ταυτιστεί, ακόμα και άθελά του, με την "ασφάλεια" του τρόμου που επιδιώκουν να του επιβάλουν ή με παραλλαγή αυτής της εκδοχής να ελπίζει "άσπρη μέρα" από έναν ιμπεριαλιστή ενάντια σε κάποιον άλλο.

Για παράδειγμα, η περιοχή των Βαλκανίων όλο τον τελευταίο καιρό τρέφει για άλλη μια φορά τη δυνατότητα της ανάφλεξης. Ολη την περασμένη βδομάδα καθόλου τυχαία οι Αμερικάνοι διέδιδαν ότι περιμένουν χτύπημα ισλαμιστών και στην πρεσβεία τους στα Τίρανα και πήραν και τα ανάλογα μέτρα. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχουν με βάση την "ηθική" του τρόμου ακόμα και με την υποψία, αλλά και χωρίς αυτήν, αφού δε δείχνουν να τους ενδιαφέρει, για άλλη μια φορά άλλοθι για αιματοκύλισμα, που, όμως, ανακατεύει επικίνδυνα ολόκληρη την περιοχή μας.

Οποιος παγιδευτεί σε άλλους ιμπεριαλιστές για να αντιδράσουν, ας πάρει παράδειγμα για το πώς "αντέδρασαν" προχτές το βράδυ, ταυτόχρονα με τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς. Οποιος ελπίζει σε Γερμανίες, ΕΕ, ή ό,τι άλλο και σε υπαρκτούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, να θυμηθεί "πως όταν τα βουβάλια μαλώνουν στο βάλτο, την πληρώνουν πάντα τα βατράχια".

Σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει οι λαοί να κάνουν το "ιμπεριαλιστικό χατίρι" και ή να φοβηθούν, ή να ησυχάσουν, ή να πιστέψουν πως μπορούν να "χειριστούν" την υπόθεση. Χρειάζεται παρατήρηση, γνώση και ετοιμότητα μαζικής, λαϊκής, συντονισμένης αντίδρασης.

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ

Πεδίο μάχης, 25 μίλια βορειοανατολικά της Καμπούλ

Πολεμιστές Ταλιμπάν πανηγυρίζουν γιαμια από τις πρόσφατες νίκες τους