Το τραγικό εργατικό δυστύχημα στις 19 Μάρτη στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά,με θύμα τον Ε. Χαλαζονίτη,ανέδειξε με τον πιο μακάβριο τρόπο το πόσο επικίνδυνα είναι τα "οράματα" της διαχειρίστριας πολυεθνικής "Μπράουν εντ Ρουτ" για εργαζόμενους και ναυπηγείο. Η κατεδάφιση δικαιωμάτων, η "ελαστικοποίηση" των εργασιακών σχέσεων και η πιο επικίνδυνη χαλάρωση των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, πάνε "πακέτο" με τη δραστική συρρίκνωση του ναυπηγείου που φτάνει στα όρια της διάλυσής του.

Στη λογική αυτή της πολυεθνικής έχει όχι μόνο προσχωρήσει, αλλά και πρωτοστατήσει η πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου. "Ευέλικτο και άμεσα λειτουργικά δομημένο σχήμα, που να αξιοποιεί στο έπακρο όλες τις δυνατότητες του προσωπικού"! Αυτή την πρόταση έκανε προς την εταιρία, με την οποία συμφώνησε η τελευταία (!), όπως σημειώνεται σε ανακοίνωση του σωματείου με ημερομηνία 28 Φλεβάρη '97.

Και έχει σημασία η ημερομηνία, γιατί είναι μόλις μια μέρα μετά την ανακοίνωση της Ενωσης Ηλεκτροτεχνιτών Αττικής για τις ελλείψεις σε μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, όπου τονιζόταν: "Στο ναυπηγείο επικρατεί μια κατάσταση απαράδεκτη και επικίνδυνη. Στα πλαίσια της δημιουργίας ανθρώπων για όλες τις δουλιές και την ανατροπή της προηγούμενης κατάστασης, η εταιρία όχι μόνο παρανομεί, αλλά, καταστρατηγώντας βασικές διατάξεις της ηλεκτρολογικής νομοθεσίας δημιουργεί κινδύνους για εργαζόμενους και εγκαταστάσεις" και συνέχιζε, αναφέροντας τις ελλείψεις σε μέτρα προστασίας υπάρχουν και τι πρέπει να γίνει. Ανακοίνωση, που η πλειοψηφία του σωματείου δε δέχτηκε καν να πρωτοκολλήσει! Ακόμα και μετά το δυστύχημα, το οποίο σε σύμπνοια με την εταιρία και πριν βγει το πόρισμα το απέδιδαν στην"κακιά στιγμή", ο πρόεδρος του σωματείου, Σ. Μαρκάτος,δήλωνε ότι "τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας είναι ικανοποιητικά" και πως "είναι υπέρ της διπλής βάρδιας"!

Η κατάργηση του δικαιώματος της ειδικότητας και η εφαρμογή της πολλαπλής απασχόλησης,ήταν το πρώτο βήμα της πολυεθνικής στην κατεύθυνση της επιβολής ενός εργασιακού καθεστώτος, που παραπέμπει στις φοβερές εποχές Νιάρχου. Επίσης, η μη συντήρηση των μηχανημάτων, η κατάργηση βαρδιών κύρια στις δεξαμενές, η κατάργηση των ελέγχων και όλα στο όνομα της "πάση θυσία" μείωσης του κόστους παραγωγής. Ακολούθησε η εντατικοποίηση και η τρομοκρατία, με την επαναφορά του παλιού εσωτερικού κανονισμού (Νιάρχου) που είχε επιβληθεί με Βασιλικό Διάταγμα! Η ποινή απόλυσης, επικρέμεται όχι μόνο πάνω απ' τα κεφάλια των εργατών, που δε δουλεύουν όπου και όπως θέλει, αλλά και πάνω απ' τους προϊσταμένους που δεν αστυνομοκρατούν το προσωπικό. Στη συνέχεια ήρθε η συμφωνία για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, με μείωση ή κατάργηση των διαφόρων επιδομάτων και με αντάλλαγμα μηδαμινές αυξήσεις της τάξης του 3% + 3,5%. Και η κατεδάφιση συνεχίζεται...

Ερημιά και μαρασμός,είναι η άλλη όψη των ναυπηγείων σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά την τυχάρπαστη συμφωνία του 51%-49% που επέβαλαν κυβέρνηση και πλειοψηφία σωματείου και εφτά μήνες μετά την είσοδο της πολυεθνικής. Ηδη έχουν απομακρυνθεί απ' το ναυπηγείο 1.000 εργαζόμενοι, παραμένουν 2.140 και ετοιμάζονται να φύγουν άλλοι 250 με μετατάξεις και αρκετοί είναι αυτοί που είναι κοντά στη σύνταξη. Και όμως, όπως ο ίδιος ο πρόεδρος του σωματείου είχε παραδεχτεί, "κάτω από 2.000 άτομα, δε νοείται οργανωμένο ναυπηγείο".

Με "το κιάλι" ψάχνεις να βρεις εργαζόμενο στο βαρύ και ελαφρύ ελασματουργείο, στο εφαρμογείο, στο μηχανουργείο... Η μόνη παραγωγική δραστηριότητα που υπάρχει είναι η ναυπήγηση των δυο φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού, που ωστόσο είναι στο στάδιο της ολοκλήρωσης και κάποιες ελάχιστες και μικρές επισκευαστικές εργασίες.

Αλλωστε, η πολυεθνική δε δεσμεύεται, για να φέρει δουλιές και κερδοφορία. Το μόνο δεσμευτικό στη σύμβαση, με την οποία η κυβέρνηση παρέδωσε στα χέρια της το ναυπηγείο, είναι η υπέρογκη αμοιβή της. Τα 500 εκατ. δρχ. που παίρνει ετησίως και το 25% επί της διαφοράς των κερδών.Εχοντας τις πλάτες κυβέρνησης και σωματείου, η πολυεθνική έφτασε στο σημείο να ισχυρίζεται - λίγες μέρες πριν το δυστύχημα - ότι φταίνε οι εργαζόμενοι που οι εφοπλιστές δε δίνουν δουλιές, γιατί δε φοράνε τα κράνη!

Την ίδια στιγμή οι εργολάβοι κάνουν δυναμική εμφάνιση και διεισδύουν σε όλο και περισσότερες εργασίες του ναυπηγείου. Πάμπολλες καταγγελίες που φτάνουν και στο σωματείο μιλούν για αξιοποίηση από τους εργολάβους αλλοδαπών σε συνθήκες "μαύρης εργασίας", ακόμα και Ελλήνων ανασφάλιστων.Αλλά το ίδιο "μαύρο" μέλλον επιφυλάσσεται και για το προσωπικό του ναυπηγείου.

Το πιο τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι οι εργαζόμενοι ως "μέτοχοι" πληρώνουν αδρά, για να "απολαύσουν" ένα τέτοιο εργασιακό καθεστώς που εγκυμονεί κινδύνους και για την ακεραιότητά τους. Ηδη πληρώνουν 167.000 δρχ. το χρόνο μόνο για το επενδυτικό πρόγραμμα και δεν έχουν αρχίσει ακόμη οι δόσεις για τις μετοχές!

Το "πρότυπο" - όπως χαρακτηρίστηκε - ξεπούλημα του Ναυπηγείου Νεωρίου Σύρου,επιχειρεί η κυβέρνηση να επαναλάβει, σε ακόμα πιο χειρότερη έκδοση, στα Ναυπηγεία Ελευσίνας,μετατρέποντας το δεύτερο μεγαλύτερο ναυπηγείο της χώρας σε καρνάγιο και σκλαβοπάζαρο.

Η επανάληψη δεν αφορά μόνο τη μεθόδευση και το στόχο, αλλά και το ίδιο πρόσωπο και συγκεκριμένα τον Ν. Ταβουλάρη,στον οποίο δόθηκε το Νεώριο και πρόκειται να δοθούν και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Αλλωστε ήδη έχει εγκατασταθεί στο Ναυπηγείο, ανοίγοντας γραφείο.

Η υφυπουργός Ανάπτυξης, Α. Διαμαντοπούλου, σε πρόσφατη συνάντησή της με το σωματείο ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική για τις διαπραγματεύσεις με τον Ν. Ταβουλάρη, λέγοντας πως "δεν έχουμε καταλήξει για όλους τους υπάρχοντες εργαζόμενους που θα μείνουν στο Ναυπηγείο". Το εργασιακό καθεστώς είναι το σημείο "κλειδί" των διαπραγματεύσεων, καθώς ανοιχτά ο υποψήφιος αγοραστής έχει βάλει όρο να απολυθεί όλο το προσωπικό και να απασχολήσει εκ των υστέρων όσους θέλει και όπως θέλει.Πρόκειται για το ίδιο "πρότυπο" σενάριο που παίχτηκε και στο Νεώριο, όπου απολύθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι. Σταδιακά, σε δυο χρόνια, προσλήφθηκαν 600 άτομα (1.300 απασχολούσε πριν), με μισθούς πείνας. Οσο για το εργασιακό καθεστώς, σε 400 - 450 ανέρχονται οι συμβασιούχοι μιας μέρας ή μιας βδομάδας!Ούτε η ζωή τους δεν υπολογίζεται, καθώς τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας είναι από ελλιπή ως ανύπαρκτα. Σύμφωνα με πληροφορίες από το υπουργείο, ανάλογο καθεστώς μεθοδεύεται να ισχύσει και στην Ελευσίνα και ο αριθμός των εργαζομένων που προτίθεται ο εργοδότης να απασχολήσει είναι μέχρι 600!

Για διευκόλυνση της συρρίκνωσης και του ξεπουλήματος, η κυβέρνηση προχώρησε σε 400 "κοινωνικές" (! ) απολύσεις. Μαζί ανακοινώθηκαν και 700 μετατάξεις, ενώ με νομοθετική ρύθμιση οριζόταν ότι οι μετατασσόμενοι θα διατηρήσουν τις οικονομικές τους αποδοχές. Εδώ και αρκετούς μήνες οι μετατάξεις κωλυσιεργούν, κάτι που έχει να κάνει με το ότι συγκρούονται με την πολιτική μείωσης των εργαζομένων στο δημόσιο. Αν και η υφυπουργός είπε πως θα γίνουν, ωστόσο με μια νέα τροπολογία που ετοίμασε, καταργεί τη ρύθμιση για διατήρηση των αποδοχών τους.

Με βάση το "πρότυπο" του Νεωρίου, το Ναυπηγείο ξεπουλιέται έναντι προκαταβολής 1 δισ. δραχμών, το οποίο αντισταθμίζεται με ισόποσο δάνειο που προσφέρεται στον ιδιώτη. Παράλληλα προικοδοτείται με έτοιμες δουλιές, (συμβάσεις ΟΣΕ και Πολεμικού Ναυτικού), αρκετών δισ. δραχμών. Οπως είπε η υφυπουργός, "οι συμβάσεις έχουν καταληχτεί με τον αγοραστή και είναι έτοιμες για υπογραφή"!

Η δραστική μείωση του προσωπικού ακυρώνει την όποια ελπίδα για συνέχιση της λειτουργίας του ως οργανωμένο ναυπηγείο και οδηγεί μαθηματικά στη μετατροπή του σε καρνάγιο, δηλαδή επισκευαστική ζώνη.

Η πολιτική συστηματικής απαξίωσής του, έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και ακολουθήθηκε πιστά και από την κυβέρνηση της ΝΔ και απ' το ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια. Το Ναυπηγείο σήμερα βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. Στο όλο παιχνίδι παίζει και το "λουκέτο", σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί τέτοιο κλίμα απογοήτευσης που να οδηγηθούν οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν τον ενταφιασμό των δικαιωμάτων τους, να εργάζονται σε συνθήκες σκλαβοπάζαρου. Το "λουκέτο" άλλωστε είχε προηγηθεί στο Νεώριο Σύρου του ξεπουλήματος.

Τα κείμενα έγραψε η Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ

Σε οριακό σημείο έχει φέρει τη ναυπηγική βιομηχανία της χώρας η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων και συρρίκνωσης που ακολούθησαν και ακολουθούν οι κυβερνήσεις. Μια πολιτική που καθορίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση στα πλαίσια του ανελέητου ανταγωνισμού μεταξύ πολυεθνικών και ιμπεριαλιστικών κέντρων, για τη μοιρασιά της παγκόσμιας ναυπηγικής "πίτας" και στο όνομα του οποίου ανατρέπονται άρδην οι εργασιακές σχέσεις.

Ετσι, σε μια περίοδο όπου ο πολλαπλασιασμός του όγκου του διεθνούς εμπορίου, η μεταφορά πετρελαίου με τάνκερ απ' την Κασπία στην Ευρώπη, η αναγκαιότητα ανανέωσης του διεθνούς και ελληνικού εμπορικού στόλου, επιτρέπουν τη δυνατότητα ανάπτυξης των ναυπηγείων της χώρας, αυτά διαλύονται στο βωμό της ανάπτυξης των ναυπηγείων της βορειοκεντρικής Ευρώπης και κύρια της Γερμανίας. Αποκαλυπτική αυτής της πολιτικής είναι η κατάσταση στα δυο μεγαλύτερα ναυπηγεία της χώρας, Σκαραμαγκά και Ελευσίνας.