Ο «Ριζοσπάστης», βέβαια, έχει πολλές φορές σημειώσει και υπογραμμίσει τον μεγάλο κίνδυνο ενός πυρηνικού ολέθρου τα τελευταία χρόνια. Είτε, με αφορμή την εμμονή των αμερικανικών ηγεσιών στο λεγόμενο πρόγραμμα της «αντιπυραυλικής ασπίδας», είτε με την «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» του Μπους και άλλες εκφράσεις της αυξανόμενης συνεχώς ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, αλλά και των εντεινομένων ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Εχει υπογραμμίσει, επίσης, ότι η αποφασιστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτού του μεγάλου κινδύνου δεν μπορεί να στηρίζεται σε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις του τύπου «η κακή Αμερική και η καλή Ευρώπη». Ούτε, στον κίβδηλο και αποπροσανατολιστικό διαχωρισμό των ιμπεριαλιστικών ηγεσιών σε «ιέρακες» και «περιστερές». Μόνον η εγρήγορση, η μαζική κινητοποίηση και η αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών μπορεί να υπερασπιστεί την ειρήνη και να αποτρέψει τα ολέθρια, φιλοπόλεμα σχέδια των κάθε λογής πολεμοκάπηλων.

Μπόλικη ήταν η φιλολογία για τον εκλογικό νόμο και τα διάφορα σενάρια αλλαγής του ισχύοντος στις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου. Αρθρα επί άρθρων και αναλύσεις επί αναλύσεων επιχειρούν, υποτίθεται, να φωτίσουν το σχετικό ζήτημα. Τι θέλουμε να παρατηρήσουμε για όλ' αυτά; Τα εξής:

Πριν μερικά χρόνια, η όποια αντίστοιχη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο διεξαγόταν στη βάση, κυρίως, ορισμένων θεμελιωδών δημοκρατικών αρχών και, ιδιαίτερα, αυτής της ισονομίας των πολιτών και των κομμάτων. Το όποιο εκλογικό σύστημα κρινόταν, πρώτα και κύρια, από το βαθμό δημοκρατικότητας ή της αντιδημοκρατικότητάς του, αντίστοιχα. Από το αν καθιέρωνε όρους ίσης ή άνισης, δίκαιης ή άδικης, αντιμετώπισης των κομμάτων και κατ' επέκταση των πολιτών - ψηφοφόρων.

Σήμερα, η καλλιεργούμενη συζήτηση επιχειρεί να βάλει στο περιθώριο τις προαναφερόμενες αρχές. Θέλει να επιβάλει, ως βασικά κριτήρια της επιλογής του όποιου εκλογικού νόμου, είτε αυτό της «άνετης δημιουργίας πλειοψηφιών και κυβερνήσεων» και της «σταθερότητας του συστήματος», είτε αυτό του «μοχλού, για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού».

Το γεγονός πως και τα δυο αυτά «κριτήρια» πολύ λίγη ή καμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη, δε φαίνεται να απασχολεί τους διάφορους αναλυτές και αρθρογράφους.

Σημειώνουμε το προαναφερόμενο γεγονός, γιατί αποτελεί μια χαρακτηριστική απόδειξη της αντιδημοκρατικής πορείας που επιβάλλεται - άλλες φορές υπόγεια και σιγά σιγά και άλλες απότομα και προκλητικά - στη δημόσια ζωή της χώρας. Μια πορεία, βέβαια, που δε βρίσκεται μόνον ή κυρίως στο επίπεδο της όποιας φιλολογίας και του κλίματος, αλλά και στην πράξη. Η πολύμορφη ενίσχυση των διάφορων κατασταλτικών μηχανισμών, οι «ευρω-τρομονόμοι» και τα «ευρω-φακελώματα», η συνήθης πλέον αυταρχική αντιμετώπιση της όποιας λαϊκής κινητοποίησης, οι αλλεπάλληλες δίκες σε βάρος εργατών και αγροτών συνδικαλιστών, μαθητών, φιλειρηνιστών, κλπ., κλπ. αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Το σημειώνουμε, ακόμη, γιατί στη λογική αυτή έχει εγκλωβιστεί ένας σημαντικός αριθμός δημοσιογράφων, με συνέπεια να μετατρέπονται ουσιαστικά σε προπαγανδιστές και στηρίγματα της αντιδημοκρατικής αυτής πορείας. Δε νομίζουν, για παράδειγμα, αρκετοί εξ αυτών, ότι αποτελεί - τουλάχιστον - ειρωνεία να διεκδικούν από τη μια την καθιέρωση της ανόθευτης απλής αναλογικής στην ΕΣΗΕΑ και από την άλλη να αναμασούν τα κυβερνητικά ψευτοεπιχειρήματα για το εκλογικό σύστημα των βουλευτικών εκλογών;