Από όταν άρχισε να γίνεται κουβέντα για την αντικατάσταση του τέως υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας Α. Κόζιρεφ, πέρασε αρκετός χρόνος και στο μεσοδιάστημα ειπώθηκαν, αποκαλύφθηκαν, υπονοήθηκαν, αλλά και δρομολογήθηκαν πολλά, ειδικά για την ιδιαίτερη μεταχείριση που του επιφύλασσαν πάντα οι Δυτικοί. Με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο παρουσιάστηκε τόσο από τους Ρώσους όσο και από τους Δυτικούς σαν το αγαπημένο παιδί της Δύσης και αυτά τα... προσχήματα (μπορεί να είναι και πραγματικές ανησυχίες) διατηρήθηκαν μέχρι και μετά την αντικατάστασή του, αφού όλος σχεδόν ο ξένος Τύπος έκανε... και καλά κριτική για αυτή του την ενέργεια στον Ρώσο Πρόεδρο Μ. Γιέλτσιν. Πραγματικά και με δεδομένο ότι στο μεταξύ δημιουργήθηκε το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, οι κύκλοι της ρωσικής Προεδρίας εκμεταλλεύτηκαν δεόντως αυτήν την ανησυχία, μιλώντας πλέον για "καμπή" στην εξωτερική πολιτική της Ρωσίας. Τίποτα δεν είναι απίθανο αλλά είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό ότι η εξωτερική πολιτική είναι δυνατόν να καθορίζεται από ένα μόνο άνθρωπο, ερήμην της κυβέρνησης της χώρας του. Τουλάχιστον, δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στο παρελθόν. Από την άλλη, πολλά θα πρέπει ήδη να λέει το γεγονός ότι ο καινούριος υπουργός Εξωτερικών, Γ. Πριμακόφ, αναδείχτηκε όταν η τότε Σοβιετική Ενωση χρειαζόταν μεσολαβητή με Αμερικάνους και Ιράκ στον πόλεμο του Κόλπου.

Π. Α.

Πάνω από 382.000 μέλη αποχώρησαν, μέσα στο 1995, από τα συνδικάτα των εργαζομένων της Γερμανίας. Το κύμα αποχωρήσεων από τα συνδικάτα άρχισε μετά το 1990, εντάθηκε στα δυο τελευταία χρόνια και οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στους "συμβιβασμούς" με την εργοδοσία, στους οποίους προχώρησε η συνδικαλιστική ηγεσία, καθώς και στις αποκαλύψεις για καταχρήσεις και προκλητικό τρόπο ζωής ορισμένων επαγγελματικών συνδικαλιστικών στελεχών.

Η λογική και η πρακτική "ταξικού συμβιβασμού" που ακολουθούν οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες των γερμανικών συνδικάτων, έχει απογοητεύσει τους εργαζόμενους, οι οποίοι, τα τελευταία χρόνια, βλέπουν να μειώνονται οι αποδοχές τους, να παίρνονται πίσω κοινωνικές κατακτήσεις, να θεριεύει η ανεργία, χωρίς οι ηγεσίες να αντιδρούν.

Στην ίδια ρότα κινούνται και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στη χώρα μας κι ύστερα "παραπονιούνται" - στην πραγματικότητα τους βολεύει - ή και προκαλούν κατηγορώντας ότι οι εργαζόμενοι έχουν τις ευθύνες που δε συμμετέχουν μαζικά στα συνδικάτα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι μόνο η ανάπτυξη ενός ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, που θα εκφράζει γνήσια τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, που θα διεκδικεί δυναμικά την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους και που θα στρέφεται κατά της πολιτικής που αποφασίζεται από το μεγάλο κεφάλαιο κι εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις του, μπορεί να προσελκύσει στις τάξεις του όλους τους εργαζόμενους και να επιβάλει λύσεις προς όφελός τους. Μια υπόθεση που στη σημερινή φάση την έχουν πάρει "πάνω τους", αποκλειστικά οι ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος.

Φθηνότερα 50 δραχμές το κιλό, σε σχέση με πέρσι, πουλούν το προϊόν τους οι βαμβακοπαραγωγοί. Ταυτόχρονα, οι Ενώσεις Συνεταιρισμών θα "μπουν μέσα" πολλά εκατομμύρια δραχμές, αφού η τιμή του εκκοκκισμένου βαμβακιού στις διεθνείς αγορές είναι πάνω από 150 δραχμές το κιλό μικρότερες από πέρσι. Αυτά είναι τα χειροπιαστά αποτελέσματα της εφαρμογής του νέου κανονισμού της ΕΕ για το βαμβάκι. Ευρωπαϊκή Ενωση και κυβέρνηση πέτυχαν "μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια": Και το εισόδημα των παραγωγών να μειώσουν τραγικά - αποθαρρύνοντάς τους ν' ασχολούνται με την καλλιέργεια - και τους συνεταιρισμούς - που αποτελούν το μόνο στήριγμα των αγροτών μας - να χρεοκοπήσουν, πλήττοντας γενικότερα τη συνεταιριστική ιδέα.

Ο υπουργός Γεωργίας, Θ. Στάθης - ο οποίος είχε υποσχεθεί αύξηση της τιμής του βαμβακιού και καλούσε τις Ενώσεις Συνεταιρισμών να παρέμβουν στην εμπορία του προϊόντος, στηρίζοντας την κυβερνητική πολιτική - έχει υποχρέωση να παρέμβει, ώστε το κράτος να καλύψει τις ζημιές των συνεταιρισμών, που άσκησαν κοινωνική πολιτική και να αναπληρώσει το χαμένο εισόδημα των βαμβακοπαραγωγών. Σε άλλη περίπτωση προκαλεί πάλι τα "τρακτέρ της οργής" ν' αποκλείσουν ολόκληρη τη χώρα και την ευθύνη γι' αυτό την έχει ο ίδιος ο υπουργός και ο αντιαγροτικός δρόμος που διάλεξε.