Παπαγεωργίου Βασίλης

Ιδού μια αποκωδικοποίηση των βασικών, κοινών σημείων τους: Πρώτον, πολύ καλά έκανε ο Κ. Σημίτης κι έβγαλε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας το ζιβάγκο. Και τούτο, κυρίως, γιατί οι τελευταίες εξελίξεις, για το ασφαλιστικό, «δημιούργησαν σύγχυση για τη διαφορά πολιτικής μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας». Ουσιαστικά, δηλαδή, επειδή έμπαινε σ' ένα κάποιο κίνδυνο ο δικομματισμός και η λειτουργία του. Δεύτερον, θεωρούν λάθος τη διατήρηση της τακτικής αυτής, επί μακρόν. Δε διστάζουν, μάλιστα, να τη χαρακτηρίσουν, ως μια «πολιτική οξύτητας και στείρων φραστικών αντιπαραθέσεων», ομολογώντας έτσι τον υποκριτικό χαρακτήρα της πρόσφατης κυβερνητικής τακτικής. Πάνω απ' όλα τους ενδιαφέρει η φιλομονοπωλιακή αντιμετώπιση των καυτών προβλημάτων (Ασφαλιστικό, Υγεία, Παιδεία, κλπ.) και γνωρίζουν ότι αυτό δυσκολεύεται με αντιδεξιές ρητορείες και όρκους πίστης - έστω και υποκριτικούς - στο «κοινωνικό πρόσωπο» του ΠΑΣΟΚ. Τρίτον, «συμβουλεύουν» μια τακτική ανάδειξης των διαφορών του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ. Ποιες είναι αυτές; Οι «διαφορές ουσίας στον τρόπο άσκησης της πολιτικής». Με δυο λόγια, δηλαδή, εφαρμόστε δεξιά πολιτική, αλλά με «κοινωνικό διάλογο», έχοντας το λαό παγιδευμένο στον δικομματισμό, στις αυταπάτες και τις ψεύτικες ελπίδες.

Αμείωτες συνεχίζονται οι αναλύσεις στον Τύπο και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, για το ποιος εκ των Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή κέρδισε τις εντυπώσεις κατά τη συζήτηση στη Βουλή, για το Ασφαλιστικό. Μόνο, που «σκορδοκαΐλα» του κόσμου για το ποιος από τους δυο είναι πιο «μάστορας» στο «λέγειν», ποιος... φόρεσε ζιβάγκο και ποιος... έμεινε στη γραβάτα και το... κλασικό κοστούμι. Μια φιλολογία που αποσκοπεί στην απόσυρση των ευθυνών από τις κυβερνήσεις και των δύο κομμάτων, στον αποπροσανατολισμό και τον εγκλωβισμό του λαού, ώστε να σταματήσει τις αντιδράσεις του και να «περάσουν» τ' αντιασφαλιστικά μέτρα. Το γεγονός ότι τώρα πολύ πιο δύσκολα ξεγελιέται ο κόσμος -ιδιαίτερα σε ζητήματα όπως το Ασφαλιστικό - είναι πολύ σημαντικό. Και, βεβαίως, ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι παρά τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού που προέρχονται από την κυβέρνηση, τη ΝΔ κι άλλους «καλοθελητές», οι αγώνες για την υπεράσπιση και διεύρυνση της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Πρόνοιας και της Δημόσιας Υγείας συνεχίζονται και εντείνονται.

Τελικά, εσείς, τι λέτε; Το πολυσυζητούμενο τον καιρό αυτό ασφαλιστικό πρόβλημα είναι θέμα κακής -στον ένα ή άλλο βαθμό- διαχείρισης των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων ή θέμα, πρώτα και κύρια, ταξικού προσανατολισμού και περιεχομένου της πολιτικής τους; Οι κυβερνώντες και οι «παρατρεχάμενοί» τους πασχίζουν, βέβαια, να μας πείσουν ότι είναι το πρώτο. Η αλήθεια, όμως -όπως φανερώνει η ίδια η ζωή και η πράξη- καταδείχνει το δεύτερο. Για παράδειγμα, η διατήρηση και η παραπέρα ενίσχυση, από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, του αντιασφαλιστικού νόμου Σιούφα -της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1992- παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις περί κατάργησής του, προφανώς και δεν είναι θέμα διαχείρισης. Δεν... ξέχασαν να τον καταργήσουν. Τον εφάρμοσαν, επειδή ερχόταν γάντι στη φιλομονοπωλιακή πολιτική τους.

Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα, που ανέφερε η Αλ. Παπαρήγα, στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή. Από το 1994 και μέσα σε έξι χρόνια, είπε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, οι εργαζόμενοι υπέστησαν αύξηση των εισφορών κατά 100,33%. Η εργοδοσία αύξησε τις εισφορές επίσημα - άλλο τι καταβάλλει - κατά 78% με 81%. Δεν υπάρχουν στοιχεία τι κατέβαλε το κράτος, αν και δεν κατέβαλε το θεσμοθετημένο ποσοστό. Οπωσδήποτε πάμε σε μειούμενη κρατική συμμετοχή - αυτός είναι ο στόχος σας - και σε μειούμενη συμμετοχή των εργοδοτών. Διότι όταν οι ρυθμοί αύξησης των εργατικών εισφορών είναι 100% και της εργοδοσίας είναι 78%, αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι μειώνονται οι εργοδοτικές εισφορές και αυξάνονται αυτές των εργαζομένων.

Το παράδειγμα, όμως, που ανέφερε η Αλέκα Παπαρήγα, φανερώνει και κάτι ακόμη, εξίσου σημαντικό: Οσοι υπόσχονται τη διατήρηση της λεγόμενης τριμερούς χρηματοδότησης, χωρίς να λένε τι εννοούν συγκεκριμένα, ή προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Και, βέβαια, το δεύτερο ενδεχόμενο είναι αποκλειστικά και μόνο θεωρητικό...

Τι σημαίνει η διατήρηση της «τριμερούς χρηματοδότησης»; Προφανώς, να διατηρηθεί και να συνεχιστεί -αν όχι και να ενταθεί παραπέρα- η μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενη πολιτική αύξησης της εργατικής συμμετοχής και μείωσης των εργοδοτικών εισφορών και της κρατικής συμμετοχής. Γιατί, κανένας τους δε λέει συγκεκριμένα, ότι θα αυξηθούν οι εισφορές της εργοδοσίας και η κρατική συμμετοχή και, κυρίως, δε λέει, ότι δε θα αυξηθούν, ούτε δραχμή, οι εισφορές των εργαζομένων, δε θα αυξηθούν τα ήδη ψηλά όρια ηλικίας ή δε θα μειωθούν οι ήδη πενιχρές, παροχές των ασφαλιστικών ταμείων;