Η αναλογιστική μελέτη για το Ασφαλιστικό, που έδωσε στη δημοσιότητα η διοίκηση της ΓΣΕΕ, περιέχει ενδιαφέροντα στοιχεία. Ορισμένα από αυτά τα αναδεικνύουν οι συντάκτες της, ενώ αρκετά ακόμα μπορούν να αξιοποιηθούν, στην κατεύθυνση της αποκάλυψης των συνεπειών που έχει η επί δεκαετίες εφαρμοζόμενη πολιτική για το σύνολο των εργαζομένων της χώρας.

Το κείμενο, βέβαια, αυτό καθεαυτό δεν αποτελεί μια ολοκληρωμένη πρόταση. Τόσο από τη σκοπιά της κωδικοποίησης των όποιων προτάσεων, αλλά και σε ό,τι αφορά στη σύνδεση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος με τα σημαντικά προβλήματα της δημόσιας Υγείας, της κοινωνικής Πρόνοιας, των κρατικών κονδυλίων κοινωνικού χαρακτήρα. Η παλινδρόμηση ανάμεσα στα... κακώς κείμενα και τα... επαπειλούμενα, η ιδέα δηλαδή του «μη χείρον βέλτιστον» είναι εμφανής. Αν και στη μελέτη - και με δεδομένο ότι είναι μελέτη της διοίκησης της ΓΣΕΕ - υπάρχουν κάποιες διαπιστώσεις και ομολογίες για τις κοινωνικές αδικίες του ασφαλιστικού συστήματος, τη μαζική φτώχεια στην οποία καταδικάζει τους συνταξιούχους, τον κινδυνολογικό χαρακτήρα των κυβερνητικών παρεμβάσεων, τα σχέδια της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την ανάδειξη της ιδιωτικής ασφάλισης σε... πυλώνα του συστήματος κ.ο.κ.

Βέβαια, οι συντάκτες της κινούνται αυστηρά μέσα στα πλαίσια της «επικρατούσας λογικής». Αυτής που λέει «όχι» στην αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, «όχι» στη φορολογία των κερδών του κεφαλαίου, «όχι» στη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων στην κοινωνία. Ετσι, αν και πολλές φορές υπάρχει η εκτίμηση ότι οι αποφάσεις για το ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να κινούνται σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο και όχι να εξαρτώνται από ποσοτικές αριθμητικές προσεγγίσεις, τα γενικά πορίσματα και η «δέσμη προτάσεων» της ΓΣΕΕ κινούνται σ' αυτή την κατεύθυνση: Στην επεξεργασία επιχειρημάτων ότι τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων μπορούν να ελεγχθούν με βάση το ισχύον ασφαλιστικό σύστημα. Γι' αυτό και το τελικό «διά ταύτα» - ανεξάρτητα από τα οικονομικά μοντέλα και τις οικονομικοτεχνικές προβολές - το μόνο που προβλέπει στην πραγματικότητα είναι η διεύρυνση της λεγόμενης «τριμερούς χρηματοδότησης», με καταβολή ασφαλιστικών εισφορών από το κράτος και για τους πριν από το 1993 εργαζόμενους.

Τα στοιχεία που παρατίθενται στη μελέτη της ΓΣΕΕ αποκαλύπτουν ότι επιμέρους παρεμβάσεις στο ισχύον κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, από τη σκοπιά των εργαζομένων, δεν προσφέρουν λύσεις. Στην καλύτερη περίπτωση είναι πασαλείμματα και μάλιστα πρόσκαιρα. Κι αυτό γιατί κάθε προσέγγιση δεν προϋποθέτει τη ριζική ανατροπή των όσων ισχύουν σήμερα, απλά διατηρεί ανοιχτή την όρεξη της άρχουσας τάξης και των κυβερνώντων, να επανέλθουν ξανά στο προσκήνιο με τα γνωστά μέτρα πλήρους ανατροπής του δημόσιου χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Η διαφορά που υπάρχει σήμερα, σε σχέση με τη μέρα που η κυβέρνηση δημοσιοποίησε τους απόκρυφους στόχους της, είναι μία και οι εργαζόμενοι ήδη αρχίζουν να τη συνειδητοποιούν: Οταν ενεργοποιείται το λαϊκό κίνημα και μαζικά ορθώνει το ανάστημά του στις αντιλαϊκές μεθοδεύσεις, οι εμπνευστές των μεθοδεύσεων αυτών εξαναγκάζονται σε - πρόσκαιρη έστω - υποχώρηση. Αυτό είναι το κλειδί. Εκεί βρίσκεται και η λύση. Αρα αυτό που χρειάζεται σήμερα δεν είναι οι... διάλογοι βάσει αναλογιστικών μελετών, αλλά η ακόμα μεγαλύτερη ένταση των αγώνων. Η κλιμάκωσή τους, στην κατεύθυνση της αντίστασης στα όσα στην ΕΕ συνολικά - και στην Ελλάδα - σχεδιάζονται και της αντεπίθεσης για ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα καταπολεμά τη φτώχεια. Θα αναβαθμίζει την κοινωνική Πρόνοια. Θα βελτιώνει τις συντάξεις. Θα συμβάλλει - με μείωση των ορίων ηλικίας και αύξηση των απολαβών - στην καλυτέρευση των συνθηκών ζωής του συνόλου των εργαζομένων.