Αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζουν, τον καιρό αυτό, οι πολλές και διάφορες αναλύσεις και άρθρα όλων όσοι στηρίζουν τον δικομματισμό και το σύστημα, δεκαετίες τώρα, παρέχοντας συνήθως διακριτική - πλην σαφή - στήριξη στον ΠΑΣΟΚικό πόλο του.

Ιδού μια αποκωδικοποίηση των βασικών, κοινών σημείων τους: Πρώτον, πολύ καλά έκανε ο Κ. Σημίτης κι έβγαλε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας το ζιβάγκο. Και τούτο, κυρίως, γιατί οι τελευταίες εξελίξεις, για το ασφαλιστικό, «δημιούργησαν σύγχυση για τη διαφορά πολιτικής μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας». Ουσιαστικά, δηλαδή, επειδή έμπαινε σ' ένα κάποιο κίνδυνο ο δικομματισμός και η λειτουργία του. Δεύτερον, θεωρούν λάθος τη διατήρηση της τακτικής αυτής, επί μακρόν. Δε διστάζουν, μάλιστα, να τη χαρακτηρίσουν, ως μια «πολιτική οξύτητας και στείρων φραστικών αντιπαραθέσεων», ομολογώντας έτσι τον υποκριτικό χαρακτήρα της πρόσφατης κυβερνητικής τακτικής. Πάνω απ' όλα τους ενδιαφέρει η φιλομονοπωλιακή αντιμετώπιση των καυτών προβλημάτων (Ασφαλιστικό, Υγεία, Παιδεία, κλπ.) και γνωρίζουν ότι αυτό δυσκολεύεται με αντιδεξιές ρητορείες και όρκους πίστης - έστω και υποκριτικούς - στο «κοινωνικό πρόσωπο» του ΠΑΣΟΚ. Τρίτον, «συμβουλεύουν» μια τακτική ανάδειξης των διαφορών του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ. Ποιες είναι αυτές; Οι «διαφορές ουσίας στον τρόπο άσκησης της πολιτικής». Με δυο λόγια, δηλαδή, εφαρμόστε δεξιά πολιτική, αλλά με «κοινωνικό διάλογο», έχοντας το λαό παγιδευμένο στον δικομματισμό, στις αυταπάτες και τις ψεύτικες ελπίδες.