Ενα πολυχρησιμοποιημένο και σαθρό επιχείρημα της κυβερνητικής προπαγάνδας - που εμφανίζεται και πάλι λόγω αγροτικών κινητοποιήσεων - είναι ότι η αντιλαϊκή πολιτική, που ασκεί, έχει εγκριθεί από το λαό και συμφωνεί μαζί της η πλειοψηφία του. Γνωρίζει πολύ καλά, βέβαια, η κυβέρνηση ότι ψηφίστηκε από τη μειοψηφία (41,5%) του ελληνικού λαού και, βέβαια, ότι από ένα μεγάλο τμήμα υφάρπαξε την ψήφο του με παραπλανητικές υποσχέσεις για βελτίωση εισοδημάτων, κ. ο. κ.

Ομως και όλα τα στοιχεία, ακόμη και των δικών τους γκάλοπ, αυτό ακριβώς αποδεικνύουν: Η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων αποδοκιμάζει και απορρίπτει τα αντιλαϊκά μέτρα. Η τελευταία δημοσκόπηση που έγινε μεταξύ των υπαλλήλων της Εθνικής Τράπεζας - απασχολεί 14.000 εργαζόμενους - δείχνει ότι το 61% απορρίπτει την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση, ενώ συμφωνεί απόλυτα μαζί της μόνο το 4% (!).

Επίσης, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, το 50% των εργαζομένων στην Τράπεζα αποδοκιμάζει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Ποιον νομίζει, λοιπόν, ότι κοροϊδεύει και πολύ περισσότερο ότι τρομοκρατεί η κυβέρνηση, όταν ωρύεται πως οι αγρότες θέλουν να ανατρέψουν την πολιτική της και την Κοινή Αγροτική Πολιτική;

Σε διλήμματα επιχειρεί να βάλει η "Γνώμη" του χτεσινού "Εθνους" τους αγωνιζόμενους αγρότες και σημειώνει - ανάμεσα σε άλλα - με περισσή αφέλεια, αναμασώντας ορισμένα κυβερνητικά επιχειρήματα: "Οφείλουν, δηλαδή, να συνειδητοποιήσουν οι αντιμετωπίζοντες πολλά και σοβαρά προβλήματα αγρότες ότι η πορεία προς την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πλέον μονόδρομος και άρα η εμμονή σε αιτήματα, που υπερβαίνουν το πλαίσιο της κοινής αγροτικής πολιτικής, αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική θέση τους".

Και, βέβαια, τα αιτήματα των αγροτών είναι σε όλους γνωστά και όλοι έχουν παραδεχτεί όχι μόνο το αναμφισβήτητα δίκαιο του περιεχομένου τους, αλλά και το χαρακτήρα επιβίωσης που έχουν. Ουσιαστικά και αντικειμενικά αποκτούν εθνική σημασία και αφορούν όλους τους Ελληνες εργαζόμενους και την εθνική οικονομία συνολικά. Επόμενα, το δίλημμα επιστρέφεται προς το "Εθνος", την κυβέρνηση, αλλά και προς οποιονδήποτε μεταχειρίζεται το προαναφερόμενο "επιχείρημα".

Και συμπληρωματικά αναφέρουμε ότι η απάντηση στο γνωστό "ή ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουμε" είναι ολοφάνερη σε κάθε στοιχειωδώς λογικό άνθρωπο, εξαιρουμένων των νηπίων και όσων θέλουν σώνει και καλά να στραβώσουν το γιαλό...

Πάντως, η μέχρι σήμερα εμπειρία διδάσκει ότι η ρήση των αρχαίων μας προγόνων "φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες" επαληθεύεται πλήρως. Θέλουμε, δηλαδή, να πούμε ότι κάθε φορά που η κυβέρνηση εξαγγέλλει μεγαλεπήβολα σχέδια - όπως για παράδειγμα τώρα, την ελεύθερη δήθεν εισαγωγή στα ΑΕΙ - δεν κρύβεται από πίσω, μόνο ή κυρίως, η επιδίωξη της κυβέρνησης για αποπροσανατολισμό του λαού, αλλά λογικές και μέτρα που θα κάνουν πολύ χειρότερες τις συνθήκες της μόρφωσης και της εκπαίδευσης, για τη μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας και της κοινωνίας μας γενικότερα.

Ας το πάρουν υπόψη τους όσοι, παρασυρμένοι από κάποιους πομπώδεις πρωτοσέλιδους τίτλους, έσπευσαν να χαρούν και να ανασάνουν, ίσως, με ανακούφιση...

Σε μια αύξηση 7 - 10% των εισακτέων στα ανώτατα και ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, φαίνεται πως προσανατολίζεται για φέτος η κυβέρνηση και για μια ακόμη φορά, ξανασκέφτεται το ενδεχόμενο της σταδιακής και στο... άγνωστο μέλλον εισαγωγής στα ΑΕΙ των αποφοίτων του Λυκείου χωρίς εξετάσεις.

Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, δηλαδή, όταν την ίδια ώρα περισσεύουν τα οξύτατα προβλήματα σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης, οι καθηγητές δικαιολογημένα κατεβαίνουν σε απεργία διαρκείας από τη Δευτέρα και η παραπαιδεία, μαζί με την ιδιωτική εκπαίδευση, κερδοσκοπούν ασύδοτες, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Οταν, την ίδια στιγμή, η ανεργία τσακίζει κόκαλα, ανάμεσα στους πτυχιούχους όλων σχεδόν των ειδικοτήτων.

Και όμως, το κυβερνητικό αυτό "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε", έγινε πρωτοσέλιδο θέμα στις περισσότερες χτεσινές εφημερίδες. Προφανώς, προς δόξαν της αντικειμενικής ενημέρωσης... Και όπως συνήθως, σ' αυτές τις περιπτώσεις, το βραβείο το παίρνει επαξίως το "Εθνος". "ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΕΙ - ΤΕΙ", κραυγάζει ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας.

Φαίνεται, πως είναι... αποδοτικές οι συναντήσεις της υπουργού Ανάπτυξης. Αυτές, με τους μεγαλόσχημους της λεγόμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας εννοούμε, όπου ανάμεσά τους ξεχωρίζουν και οι μεγαλοεκδότες.

Πριν μερικά χρόνια, η τότε Σοβιετική Ενωση μπορούσε δίκαια να υπερηφανεύεται - ανάμεσα σε άλλα - και για τον τομέα της παιδείας. Σήμερα, στη Ρωσία του Γιέλτσιν, τη Ρωσία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και των "νόμων της αγοράς", τα πράγματα έχουν πολύ αλλάξει. Η παιδεία, όπως και άλλοι, ιδιαίτερα κοινωνικού χαρακτήρα, τομείς του δημοσίου έχουν πάρει μια απερίγραπτη κατηφόρα και βρίσκονται σε μια κατάσταση εκφυλιστικής αποσύνθεσης.

Οι συνέπειες πολύμορφες και σοβαρότατες. Ανάμεσά τους και τα χρέη της ρωσικής κυβέρνησης προς τους δασκάλους. Χρέη τα οποία έχουν φθάσει τα 6,5 τρισ. ρούβλια ή τα 300 περίπου δισεκατομμύρια δραχμές. Απόλυτα δικαιολογημένα, λοιπόν και οι δάσκαλοι, από 10.000 περίπου σχολεία όλης της χώρας, έχουν κατέβει σε απεργία, ζητώντας ένα χρονοδιάγραμμα - τουλάχιστον - εξόφλησης των δεδουλευμένων.

Και αυτό, σε ό,τι αφορά το πρόβλημα των χρεών. Ενα σοβαρό, μεν, αλλά πολύ μικρότερο και μάλλον, μη συγκρίσιμο, με τις μακροπρόθεσμες, αρνητικές συνέπειες, που συνεπάγεται η τόσο τραγική υποβάθμιση της παιδείας, για μια χώρα.

Και άλλες συγκρίσεις, όμως, γίνονται σχετικά με τη σημερινή και την προ του 1990 κατάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Πρόσφατα, το γερμανικό ινστιτούτο "Allensbach" πραγματοποίησε σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης ανάμεσα στους κατοίκους της πρώην Ανατολικής Γερμανίας και σύμφωνα, με τα συμπεράσματα, που το ίδιο δημοσιοποίησε, το ποσοστό όσων εκφράζουν ευνοϊκή άποψη για τη δυτικού τύπου οικονομία της ενοποιημένης πλέον χώρας, έχει μειωθεί από 77% πριν το 1990, σε 22% τον περσινό Νοέμβρη.

Η σφυγμομέτρηση, δίνει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία, που φανερώνουν, όχι μόνο τις υπάρχουσες τάσεις, αλλά και τη φοβερά πολύπλοκη διαδικασία της διαμόρφωσης της κοινωνικής και ατομικής συνείδησης. Ετσι, περισσότεροι από τα τρία τέταρτα των ερωτηθέντων Ανατολικογερμανών θεωρούν το προηγούμενο, σοσιαλιστικό καθεστώς, ως ειρηνικό και συντροφικό, ενώ το ποσοστό εκείνων, που το χαρακτηρίζουν αντιδημοκρατικό μειώθηκε από 66% πριν το 1990 σε 30%. Και ενώ, η πλειοψηφία των Ανατολικογερμανών υπήρξε ιδιαίτερα επικριτική για τον καπιταλισμό, ως κοινωνικό σύστημα και εκφράστηκε πιο θετικά, για πολλές πλευρές του τρόπου ζωής του σοσιαλιστικού καθεστώτος, που επέκρινε πριν το 1990, το 75% των ερωτηθέντων θεωρεί θετικό τον ανταγωνισμό, πιστεύοντας ότι ενεργεί ως κίνητρο για τους εργαζόμενους. Προφανώς, δεν τον έχουν γνωρίσει καλά ακόμη τον καπιταλισμό και τα βασικά του γνωρίσματα...