Οι αγρότες που, αυτές τις μέρες, βρίσκονται στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι επειδή οι τιμές των προϊόντων τους είναι πολύ χαμηλές και μεγάλο μέρος της παραγωγής τους μένει απούλητο - όπως και πολλοί άλλοι που δεν αγωνίζονται, αλλά αγωνιούν - πρέπει να 'χουν ξεκάθαρο στο μυαλό τους, τι και ποιος φταίει. Πρέπει, για παράδειγμα, να συνειδητοποιήσουν ότι οι αθρόες εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, που εκτοπίζουν από την αγορά τα ντόπια, είναι αποτέλεσμα της «ελεύθερης» αγοράς και των συμφωνιών που υπογράφουν οι ελληνικές κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

Μια τέτοια συμφωνία είναι η ΓΚΑΤΤ, με την οποία η χώρα μας δεσμεύτηκε να διευκολύνει τις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων από τρίτες χώρες, μειώνοντας τους δασμούς κατά 36% και να δυσκολέψει τις εξαγωγές της, μειώνοντας το ύψος των εξαγωγικών επιδοτήσεων κατά 36% και την ποσότητα των επιδοτήσεων εξαγωγών κατά 21%. Ταυτόχρονα, μειώνει τις επιδοτήσεις στην εγχώρια παραγωγή κατά 20%.

Εχοντας αυτά υπόψη τους οι αγρότες θα πρέπει αναλόγως να διαμορφώσουν το διεκδικητικό πλαίσιο των κινητοποιήσεών τους, στοχεύοντας στην ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής που δημιουργεί τα προβλήματά τους. Διότι, αν περιοριστούν στο αίτημα για απορρόφηση της φετινής σοδειάς, με μερικά λεπτά παραπάνω στην τιμή, δεν πρόκειται να δουν καλύτερες μέρες...

Διευρύνεται το χάσμα και, μάλιστα, με εντεινόμενους ρυθμούς, μεταξύ πλούσιων και φτωχών κρατών. Αυτό είναι το συμπέρασμα από την έκθεση, που έδωσε τις προάλλες στη δημοσιότητα ο ΟΗΕ, για την κατάσταση του παγκόσμιου πληθυσμού. Ενώ, το 1960 η αναλογία (του κατά κεφαλήν εισοδήματος) ήταν 1:30, το 1999 έφτασε το 1:60 και σήμερα είναι 1:75. Κι όλ' αυτά, όταν ο παγκόσμιος πλούτος οκταπλασιάστηκε από το 1950 μέχρι σήμερα.

Βέβαια, η τάση αυτή δεν υπάρχει μόνο στις τελευταίες δεκαετίες. Η εμφάνιση και κυριαρχία του καπιταλισμού, τον 18ο και 19ο αιώνα, σε μια σειρά χώρες έδωσε σοβαρή ώθηση στη διεύρυνση των ανισοτήτων και την όξυνση των αντιθέσεων. Κι ακόμη περισσότερο, όταν ο καπιταλισμός πέρασε στο ανώτατο και τελευταίο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό. Χαρακτηριστική γι' αυτό απόδειξη αποτελούν τα παρακάτω στοιχεία: Το 1820 η αναλογία φτωχών και πλούσιων χωρών ήταν 3 προς 1. Το 1913 η αναλογία έγινε 11 προς 1. Το 1950 έγινε 35 προς 1. Το 1973 έγινε 44 προς 1 και το 1992 έφτασε στις 72 προς 1.

Τα προαναφερόμενα στοιχεία, βέβαια, αδυνατούν να εμφανίσουν το πραγματικό μέγεθος και ένταση των κοινωνικών ανισοτήτων στο σύγχρονο κόσμο. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι οι μεσοσταθμικοί όροι, είτε αναφέρονται στο μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είτε συνολικά σε χώρες, μόνο σ' ένα βαθμό φανερώνουν την πραγματικότητα. Αλλωστε, ακόμη και στις φτωχές χώρες της Αφρικής και της Ασίας υπάρχουν πλούσιες μικρές μειοψηφίες - «τοποτηρητές» των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών. Οπως υπάρχουν και εκατοντάδες εκατομμύρια φτωχοί στις λεγόμενες πλούσιες χώρες της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής.

Στην πραγματικότητα και παρά την τεράστια αύξηση του παραγόμενου παγκόσμιου πλούτου, που έχει συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες, ο πλανήτης Γη μοιάζει σήμερα με μια τεράστια έρημο μεγαλύτερης ή μικρότερης φτώχειας και εξαθλίωσης, με κάποιες ελάχιστες οάσεις τεράστιου και απροσμέτρητου πλούτου.