Είπαν και άλλα πολλά ώσπου να καταλήξουν στην... εγγύηση ότι με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ η «Ολυμπιακή» θα παραμείνει εθνικός αερομεταφορέας που θα εξυπηρετεί τους εθνικούς στόχους.
Το ΠΑΣΟΚ... θυμάται να καταγγέλλει την πολιτική (συρρίκνωσης και ιδιωτικοποίησης του ομίλου ΟΑ) που εφάρμοσε όταν ήταν στην κυβέρνηση, τώρα που είναι στην αντιπολίτευση. Γιατί δεν μπορεί, θα θυμούνται τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ τις αποτυχημένες απόπειρες ιδιωτικοποίησης του ομίλου, που έγιναν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Οπως, επίσης, θα θυμούνται τις πλέον απαξιωτικές δηλώσεις του Θ. Πάγκαλου, ο οποίος πρόλαβε στη σύντομη θητεία του στο υπουργείο Μεταφορών - Επικοινωνιών να ξεστομίσει το «όποιος πετά με την "Ολυμπιακή" είναι τρελός».
Οσον αφορά τις... εγγυήσεις ΠΑΣΟΚ περί «εθνικού αερομεταφορέα», παραθέτουμε απλώς την απάντηση Ν. Σηφουνάκη στην ερώτηση δημοσιογράφου, εάν το ΠΑΣΟΚ τάσσεται υπέρ της παραμονής της «Ολυμπιακής» 100% υπό κρατικό έλεγχο.
Ν. Σηφουνάκης: «Η "Ολυμπιακή Αεροπορία" είναι μια ανώνυμη εταιρεία... αλλά την εποπτεία πρέπει να την έχει το κράτος».
Με αφορμή την αεροπορική τραγωδία στη Μαδρίτη θυμίζουμε επίσης το εξής όσον αφορά στην «απελευθέρωση» των αερομεταφορών και πώς αυτή αποδεικνύεται «φονική»: Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, που άρχισαν να καθιερώνονται στις ΗΠΑ οι όροι «ελεύθερη αγορά» και «διαρθρωτικές αλλαγές», επέρχονται και οι πρώτες σαρωτικές αλλαγές στο χάρτη των αεροπορικών εταιρειών.
Αλλαγές που σηματοδοτούν ταυτόχρονα και την αύξηση του δείκτη αεροπορικών ατυχημάτων, καθώς στο πλαίσιο του ανελέητου ανταγωνισμού και στο βωμό του κέρδους, άρχισε και η υποβάθμιση της σωστής συντήρησης των αεροσκαφών, μια διαδικασία που έχει υψηλό κόστος. Η ραγδαία αύξηση του δείκτη αεροπορικών ατυχημάτων και τεχνικών βλαβών στα αεροσκάφη στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, εξανάγκασε την αμερικανική κυβέρνηση να επιδοτήσει πριν μερικά χρόνια με 25 δισ. δολάρια τις αεροπορικές εταιρείες, προκειμένου να αυξήσουν τα επίπεδα ασφαλείας...
Πράγμα που σημαίνει ότι στην αρένα του ελεύθερου ανταγωνισμού η ασφάλεια των πτήσεων δεν έχει θέση και είναι βαμμένη με το αίμα χιλιάδων αθώων ανθρώπων.
Ξανάρχισε από τους κυβερνώντες το παραμύθι του «μικρή χώρα είμαστε, τόσα μετάλλια μπορούμε να πάρουμε». Παραμύθι εφόσον εύκολα ξεστομίζεται για να καλύψει τις ευθύνες τους, όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων, για την ανυπαρξία υποδομών, ελεύθερων χώρων, προγραμμάτων λαϊκού, μαζικού, ερασιτεχνικού αθλητισμού, για όλο τον πληθυσμό, από όπου θα προκύψουν και οι πρωταθλητές, οι ολυμπιονίκες.
Εμείς να θυμίσουμε ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας - όπου εμείς ως χώρα κερδίσαμε, όπως τα κερδίσαμε, 16 μετάλλια - η με ανάλογο πληθυσμό σοσιαλιστική Κούβα είχε 27. Και φέτος που εμείς περιοριστήκαμε στα 4, η σοσιαλιστική Κούβα κέρδισε 24. Αριθμούς ανάλογους επιτυγχάνει κάθε φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, π.χ. Βαρκελώνη 1992 31 μετάλλια, Ατλάντα 1996 25, Σίδνεϊ 2000 29. Αλλά είπαμε, η Κούβα έχει το κοσμητικό «σοσιαλιστική» μπροστά της. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε όλους τους τομείς (αθλητισμό, υγεία, παιδεία, εργασία, πρόνοια) που αφορούν τον άνθρωπο του μόχθου.
Είναι καιρός όμως, αυτό το παραμύθι να τελειώσει. Τα ίδια τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, εν τέλει, δεν κερδίζουν τίποτα απολύτως από αυτήν την επιδιωκόμενη και τη συνεχή αύξηση του ΑΕΠ.
Θέλετε δυο στοιχεία; Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ το 2005 ήταν 17.800 ευρώ, ενώ φέτος αναμένεται να διαμορφωθεί στα 22.300 ευρώ. Οπερ σημαίνει ότι όταν λέει ο πρωθυπουργός, όπως είπε χτες, ότι οι εργαζόμενοι ζούνε καλά, υπολογίζει πως σε κάθε εργαζόμενο αναλογούσαν το μήνα περίπου 1.500 ευρώ το 2005 και σε δυο - τρεις μήνες θα φτάσουν στα 1.858 ευρώ!!!
Συμπέρασμα; Μόνο σε αυτή τη βάση οφείλουν να μιλούν οι εργαζόμενοι με τους κυβερνώντες. Οχι απλά πώς δε θα υπάρχουν εργαζόμενοι που ζουν στην απόλυτη ανεργία ή με 200 και 300 ευρώ το μήνα, όπως αποκάλυψε ο «Ρ» την Κυριακή, αλλά με ποιο τρόπο οι πραγματικές τους - άμεσες και έμμεσες - αποδοχές θα πλησιάσουν στα επίπεδα του κατά κεφαλήν ΑΕΠ.
Τι χρειάζεται γι' αυτό; Μοιρασιά της πίτας που παράγεται κάθε χρόνο ανάμεσα στους παραγωγούς της και όχι κλέψιμό της από τους επιχειρηματίες! Κάτι που καμιά απολύτως κυβέρνηση δεν πρόκειται να μας το χαρίσει, αν δεν αλλάξουν, αν δεν παλέψουμε για να αλλάξουμε, συθέμελα, τα δεδομένα που καθορίζουν τις σημερινές παραγωγικές - κοινωνικές σχέσεις καταργώντας τους επιχειρηματίες.