Να πείσει ότι είναι αδιάλλακτος εχθρός του κράτους, πάσχιζε ο Κ. Καραμανλής μπροστά στο "εκλεκτό ακροατήριό" του στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο. Ανάμεσα στα άλλα επικαλέστηκε τα εξής επιχειρήματα: "Ο μεγάλος ασθενής στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και οικονομία είναι το κράτος... Ο φετινός προϋπολογισμός προβλέπει κονδύλιο, που είναι κοντά στα 900 δισ. δρχ. για κρατικές προμήθειες... Το αφανές χρέος του δημοσίου είναι 5 τρισ. δρχ... Το 80% του τραπεζικού συστήματος ελέγχεται από το κράτος", κ.ο.κ. Προφανώς, προσποιούνταν ότι δε γνώριζε πως οι περισσότεροι, αν όχι από το ακροατήριό του, είναι γνωστοί κρατικοδίαιτοι. Χωρίς το "μεγάλο ασθενή" να τους τροφοδοτεί διαρκώς και αφειδώς, θα είχαν προ πολλού "πεθάνει". Αυτό, βέβαια, δεν τους εμποδίζει να εμφανίζονται ως αντικρατιστές, εννοώντας ότι το κράτος πρέπει να σταματήσει να "δίνει" στα λαϊκά στρώματα και να τα "μαζεύει" για χάρη τους.

"Το 2004 αποτελεί καταλυτική ημερομηνία για ολόκληρο το έθνος...Τα έργα πρέπει να γίνουν οπωσδήποτε και μάλιστα όλα μαζί για να ανοίξουν μιά και καλή οι δρόμοι του μέλλοντος...Μπαίνει βέβαια στη μέση το μείζον θέμα της χρηματοδότησης των έργων. Ισως ένα κρατικό λαχείο να δώσει σημαντικές "ενέσεις" για το ξεκίνημα και θα αποτελέσει σίγουρα σοβαρό κίνητρο για να γίνει σωστή δουλειά και μέσα στις προθεσμίες...Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει τώρα! Και πρέπει και μπορούμε και θέλουμε!". Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από την ομιλία του γνωστού μεγαλοεργολάβου Κ. Σαραντόπουλου, προέδρου της ομώνυμης τεχνικής εταιρείας, στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητήριου. Είναι ολοφάνερο ότι οι μεγαλοεργολάβοι βιάζονται ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Είναι όμως σίγουροι ότι η κυβέρνηση δεν θα διαψεύσει τις προσδοκίες τους.

Μέχρι προχτές ο ΣΥΝ έλεγε ότι δεν εμπλέκεται σε λογικές συζήτησης για συμφωνία - "πακέτο" με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές. Χτες η Νομαρχιακή Β Αθήνας του ΣΥΝ αποφάσισε ότι το κόμμα θα στηρίξει την Δαμανάκη μαζί με το ΠΑΣΟΚ, αν το τελευταίο στηρίξει "πακέτο" όσους υποψήφιους υποδείξει ο ΣΥΝ σε 7 δήμους της Β Αθήνας. Αλήθεια, σήμερα τι ισχύει; Πέραν, βέβαια, των γνωστών "κεντροαριστερών" αξιών, οι οποίες ίσχυαν και ισχύουν ανέκαθεν...

"Ούτε η Αστυνομία, ούτε η Πολιτεία επιθυμεί αυτές τις εμπλοκές με τους πολίτες"! Το παραπάνω εκστόμισε χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με αφορμή ερώτημα που του τέθηκε για την εκ νέου ανάσυρση του χουντικού νόμου που απαγόρευε τις δημόσιες συναθροίσεις, κατά των κατοίκων της Ολυμπιάδας Χαλκιδικής, στο όνομα της υπεράσπισης μιας πολυεθνικής, της TVX.

Είναι προφανές ότι το θράσος των ανθρώπων δεν έχει όριο. Κάθε άλλο σχόλιο περιττεύει. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι, μετά από τα ανωτέρω, ο Δ. Ρέππας είπε ότι ναι μεν η κυβέρνηση θα καταργήσει αυτή τη χουντική διάταξη, αλλά θα την αντικαταστήσει με άλλη, που θα λέει ακριβώς τα ίδια, δηλαδή θα επιτρέπει στην Αστυνομία να απαγορεύει συγκεντρώσεις πολιτών!

Αρκετοί φαίνεται πως "την έχουν στημένη", προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, περιμένοντας την απόφαση του ΣτΕ για τα απορρίμματα, στην οποία οδήγησαν οι τυχοδιωκτισμοί της κυβέρνησης και, συγκεκριμένα, του ΥΠΕΧΩΔΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ενας από αυτούς είναι προφανώς ο εκδότης του "Εθνους", μεγαλοεργολάβος Μπόμπολας. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι το χτεσινό κύριο άρθρο της εφημερίδας του προτείνει αδίστακτα την ολέθρια καύση ως μέθοδο διαχείρισης των απορριμμάτων στην Αττική και, μάλιστα, εν ονόματι της ...προστασίας του περιβάλλοντος. Κι αυτό, όταν είναι γνωστό ότι τα εργοστάσια καύσης εκπέμπουν διοξίνες, μια απειροελάχιστη ποσότητα των οποίων φτάνει για να γεμίσουν καρκινοπάθειες οι κάτοικοι της πρωτεύουσας. Κι όταν - επιπλέον - η καύση εγκαταλείπεται, προς όφελος της υγειονομικής ταφής, ακόμη και στις χώρες παραγωγής της τεχνολογίας αυτής, όπως η Γερμανία (το 1992 έπεσε στο 24% ως μέθοδος διαχείρισης των απορριμμάτων, από 31% το 1985, ενώ, αντίθετα, η υγειονομική ταφή αυξήθηκε στο 74%, από το 66% το ίδιο χρονικό διάστημα).

Οι "πλασιέ", όμως, της καύσης, οι οποίοι βλέπουν ακόμη και τα σκουπίδια μόνο ως χρυσοφόρα πηγή δεν πτοούνται με τίποτα. Και γιατί να διστάσουν, άλλωστε; Εδώ πήγαν να πουλήσουν παλιότερα το νερό της Τριχωνίδας στην Αθήνα ως άλλοι "νερουλάδες"...

Βέβαια, προκύπτει κι ένα καλό, απ' όλη αυτή τη φασαρία. Ερχεται ξανά στη δημοσιότητα το μέγεθος της αμύθητης περιουσίας του Ωνάση, της οποίας ένα μόνο μέρος έχει κληρονομήσει η μικρή εγγονή του και συνειρμικά των υπολοίπων Ελλήνων και μη, μεγιστάνων του πλούτου. Κι από κοντά, αναρωτιέσαι με ποιες μεθόδους και τρόπους έγινε δυνατή η συσσώρευση των ασύλληπτων αυτών ποσών.

Οπως ο καθένας καταλαβαίνει, οι αμύθητες αυτές περιουσίες δε γίνονται, ούτε με ιδρώτα και κόπο, ούτε χάρις σε κάποιες έξυπνες και ιδιοφυείς κινήσεις και πρωτοβουλίες. Πρώτα και κύρια, είναι θεμελιωμένες πάνω στο αίμα και τον ιδρώτα χιλιάδων και χιλιάδων εργαζομένων. Είναι χτισμένες με τη βαριά και απάνθρωπη εκμετάλλευση, με ανθρώπινες ζωές, που χάθηκαν μια για πάντα ή που σημαδεύτηκαν οριστικά και αμετάκλητα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ολα τα υπόλοιπα δεν κάνουν ούτε καν για υλικό αμερικάνικης σαπουνόπερας...

Δε λέμε, 750 δισεκατομμύρια δραχμές - ίσως κι ένα τρισεκατομμύριο - είναι ένα ποσό τεράστιο. Ούτε λίγο, ούτε πολύ είναι περίπου το ένα δέκατο του κρατικού προϋπολογισμού της χώρας. (Αν δεν ξέρετε, περί τίνος πρόκειται, είναι η κληρονομιά του Αρ. Ωνάση και πιο συγκεκριμένα το ποσό, που θα πάρει στα "χέρια" της η μικρή εγγονή του, όταν ενηλικιωθεί). Μεγάλο είναι, επίσης, το ποσό των 2 εκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή των 550 περίπου εκατομμυρίων δραχμών, το οποίο εισπράττει ετησίως ο πατέρας της μικρής, από το ίδρυμα Ωνάση, για να τη μαθαίνει ελληνικά και να τη φέρνει και καμιά βόλτα στην Ελλάδα... (Αλήθεια, δασκάλα ελληνικών θα προσλάβει ο άνθρωπος αυτός ή ολόκληρο πανεπιστήμιο θα μισθώσει;).

Πάντως, πρόκειται για ποσά, που προκαλούν ζαλάδα. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι να γίνεται πρωτοσέλιδο θέμα ή αντικείμενο ολόκληρων τηλεοπτικών εκπομπών, ο γνωστός σε όλους πλέον πόλεμος, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ακόμη περισσότερο, όταν γίνεται προσπάθεια, να προσδοθεί στη διαμάχη ένας εθνικός χαρακτήρας. Λίγο ακόμα και θα κηρύξουμε τον πόλεμο στην Ελβετία...