Οταν το 2002 είχε συζητηθεί και ψηφιστεί στη Βουλή ο νόμος 3029, ο γνωστός και ως νόμος Ρέππα, η ΝΔ, ως αντιπολίτευση τότε, δήλωσε τη διαφωνία της και τον καταψήφισε. Δε διαφώνησε, βέβαια, επί της ουσίας, ούτε στην κατεύθυνση του αντιασφαλιστικού αυτού νόμου. Η διαφωνία της ήταν απλά και μόνο για τα μάτια. Και στην τότε διοίκηση της ΓΣΕΕ, η ΔΑΚΕ έκανε «πλάτες» στην ΠΑΣΚΕ, η οποία υποστήριξε ολόπλευρα το νόμο και κατέπνιξε τις αντιδράσεις των εργαζομένων.

Τρία χρόνια μετά, η ΝΔ, ως κυβέρνηση πλέον, εφαρμόζει το νόμο Ρέππα και το ΠΑΣΟΚ, από τη θέση της αντιπολίτευσης, διαφωνεί και καταγγέλλει την κυβέρνηση, γιατί δεν εφαρμόζει σωστά το νόμο, ενώ ο Χρ. Πολυζωγόπουλος... ξαναθυμήθηκε τους ταξικούς αγώνες, ενάντια σ' αυτό που υποστήριζε πριν τρία χρόνια.

Αντε, να δούμε μέχρι πότε θα κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους...

Ετσι γίνεται σε όλη την Ευρώπη, λένε οι κυβερνώντες, προκειμένου να υποστηρίξουν την προωθούμενη διεύρυνση του ωραρίου των καταστημάτων και από κοντά συμπληρώνουν, ότι το μέτρο θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα αυξήσει την εμπορική κίνηση και το τζίρο και θα ωφελήσει τους καταναλωτές.

Για να δούμε, όμως, έτσι έχουν τα πράγματα; Η μόνη αλήθεια είναι, ότι στις άλλες χώρες της ευρωένωσης υπάρχει διευρυμένο - «απελευθερωμένο» ωράριο καταστημάτων και σε ορισμένες απ' αυτές, εδώ και αρκετά χρόνια. Τούτο, όμως, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός, πως όλες οι κυβερνήσεις (κεντροδεξιές, κεντροαριστερές, κλπ.) εφαρμόζουν την ίδια ουσιαστικά πολιτική και εξυπηρετούν τα αντίστοιχα μεγάλα συμφέροντα.

Από την άλλη, οι εμπειρίες των άλλων χωρών της ευρωένωσης οδηγούν στα αντίθετα συμπεράσματα, απ' τους υπόλοιπους ισχυρισμούς των κυβερνώντων. Πέρα απ' αυτό, όμως, θα μπορούσαμε να δώσουμε την εξής απάντηση στους κυβερνητικούς ισχυρισμούς: Ας βγάλουν μια απόφαση διπλασιασμού των μισθών, των μεροκάματων και των συντάξεων - τόσο είναι στην Ευρώπη... - και τότε να δουν, πόσο γρήγορα θα αυξηθεί η εμπορική κίνηση, πόσες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν και πόσο ευχαριστημένοι θα είναι οι καταναλωτές...

Ας δούμε, όμως, περισσότερο αναλυτικά την εμπειρία αυτών των χωρών. Σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, τα μέτρα «απελευθέρωσης» του ωραρίου ενίσχυσαν σοβαρά τη συγκέντρωση του εμπορίου, των πωλήσεων και των κερδών από τα πολυκαταστήματα και τις μεγάλες «αλυσίδες», σε βάρος των μικρότερων μαγαζιών και των αυτοαπασχολουμένων, που δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στον άνισο και εντεινόμενο ανταγωνισμό. Δεν οδήγησαν σε καμιά αύξηση της κατανάλωσης και της εμπορικής κίνησης, αφού η τελευταία εξαρτάται από το τι έχει το πορτοφόλι των καταναλωτών (δηλαδή, των λαϊκών στρωμάτων) και όχι από τις περισσότερες ώρες λειτουργίας των καταστημάτων. Ανάξια λόγου ήταν η όποια αύξηση των θέσεων εργασίας, ακόμη κι αν δεν παρθεί υπόψη ότι αυτή συνδυάστηκε με την προώθηση των «ευλύγιστων» εργασιακών σχέσεων και, επομένως, με την πολύ μεγαλύτερη αύξηση της υποαπασχόλησης (τρίωρα και τετράωρα). Ετσι ή αλλιώς, όσοι μικρομεσαίοι οδηγήθηκαν στο λουκέτο και την καταστροφή ήταν περισσότεροι από τις όποιες νέες θέσεις εργασίας (στην Ελλάδα το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων είναι κατά πολύ μεγαλύτερο).

Και πέρα απ' όλ' αυτά, δεν είναι αρκετή η σημερινή εικόνα της Γερμανίας, της Γαλλίας και άλλων ευρωενωσιακών χωρών, για να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα; Δεν αρκούν οι δεκάδες εκατομμύρια άνεργοι, η στασιμότητα ή πτώση της κατανάλωσης, η συνεχιζόμενη ύφεση της οικονομίας, κλπ.;