Ας δούμε, όμως, περισσότερο αναλυτικά την εμπειρία αυτών των χωρών. Σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, τα μέτρα «απελευθέρωσης» του ωραρίου ενίσχυσαν σοβαρά τη συγκέντρωση του εμπορίου, των πωλήσεων και των κερδών από τα πολυκαταστήματα και τις μεγάλες «αλυσίδες», σε βάρος των μικρότερων μαγαζιών και των αυτοαπασχολουμένων, που δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στον άνισο και εντεινόμενο ανταγωνισμό. Δεν οδήγησαν σε καμιά αύξηση της κατανάλωσης και της εμπορικής κίνησης, αφού η τελευταία εξαρτάται από το τι έχει το πορτοφόλι των καταναλωτών (δηλαδή, των λαϊκών στρωμάτων) και όχι από τις περισσότερες ώρες λειτουργίας των καταστημάτων. Ανάξια λόγου ήταν η όποια αύξηση των θέσεων εργασίας, ακόμη κι αν δεν παρθεί υπόψη ότι αυτή συνδυάστηκε με την προώθηση των «ευλύγιστων» εργασιακών σχέσεων και, επομένως, με την πολύ μεγαλύτερη αύξηση της υποαπασχόλησης (τρίωρα και τετράωρα). Ετσι ή αλλιώς, όσοι μικρομεσαίοι οδηγήθηκαν στο λουκέτο και την καταστροφή ήταν περισσότεροι από τις όποιες νέες θέσεις εργασίας (στην Ελλάδα το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων είναι κατά πολύ μεγαλύτερο).

Και πέρα απ' όλ' αυτά, δεν είναι αρκετή η σημερινή εικόνα της Γερμανίας, της Γαλλίας και άλλων ευρωενωσιακών χωρών, για να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα; Δεν αρκούν οι δεκάδες εκατομμύρια άνεργοι, η στασιμότητα ή πτώση της κατανάλωσης, η συνεχιζόμενη ύφεση της οικονομίας, κλπ.;