Τις αγωνίες, τα βάσανα, το μόχθο και την ελπίδα, που πάντα είχε και έχει η εργατιά για έναν αληθινά καλύτερο κόσμο, τραγούδησαν αμέσως μετά την κεντρική ομιλία οι καλλιτέχνες που πλαισίωσαν τη χτεσινή εκδήλωση. «Στον πόλεμο όλα για όλα, κουβαλούσα πολυβόλα, να σκοτώνονται οι λαοί, για τ' αφέντη το φαΐ», τραγούδησε ο Βασίλης Λέκκας, ερμηνεύοντας την μπαλάντα του κυρ-Μέντιου.

Παίρνοντας τη σκυτάλη, η Μαρία Δημητριάδου, υπογράμμισε την υπόσχεση που δίνουν καθημερινά οι κομμουνιστές: «Ετσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη, ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Θα παλέψουμε εμείς γι' αυτό». Ακολουθώντας τη μελωδία με παλαμάκια κι ανεμίζοντας κόκκινες σημαίες ανταποκρίθηκαν οι ΚΝίτες, στο άλλοτε αντάρτικο σάλπισμα του ΕΛΑΣ: «Εμπρός, αδέλφια εμπρός, κι είναι μαζί μας ο λαός, στα πιο μεγάλα μας τα κατορθώματα... Ελα και πάρε τη μόνος σου τη λευτεριά, με τραγούδια, όπλα και σπαθιά!». Κι ο κόσμος πρόσθεσε τη δική του κουβέντα: «Εννιά δεκαετίες αγώνα και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία».

«Περίσσια κέρδη βγάζουν από τη δύναμή μας», τραγούδησε ο Γιάννης Λάρδης. Το τραγούδι που καυτηριάζει την εκμετάλλευση του κάθε εργάτη και της κάθε εργάτριας. Πιο πίσω από τον καλλιτέχνη ήταν γραμμένη σε ταμπλό με μεγάλα γράμματα η πρόταση του ΚΚΕ «Καμία θυσία για την πλουτοκρατία, ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ».

Με θερμά χειροκροτήματα έγινε δεκτός και ο Λάκης Χαλκιάς, ειδικά όταν ερμήνευσε τη «Φάμπρικα», θυμίζοντας την τρομοκρατία που βιώνει καθημερινά ο εργαζόμενος: «Με τους εργάτες μη μιλάς, τη μέρα να την κρατάς, το γιο σου μην τον λησμονάς, πεινάει κι είναι κρίμα». Για να ολοκληρωθεί το καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τον κόσμο να τραγουδά «Οταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο... Οταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα...». και μερικούς συντρόφους της ΚΝΕ να 'χουν στήσει το χορό.