«Πρώτη και βασική προϋπόθεση για να πετύχει το λαϊκό κίνημα κάποιες, έστω και περιορισμένες, νίκες είναι να αρχίσει ο απεγκλωβισμός από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα, ταυτόχρονα, να χάσουν θέσεις στο Κοινοβούλιο, στα όργανα του μαζικού κινήματος, στα συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους και συνεταιρισμούς, στις οργανώσεις των ΕΒΕ, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ευκαιρία που δίνουν οι επερχόμενες τοπικές εκλογές. Αλλαγή συσχετισμού δύναμης παντού, στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, για να απελευθερωθούν οι δυνάμεις του κινήματος, για να δρομολογηθούν πολιτικές ανακατατάξεις, για να ανοίξει ο δρόμος της εναλλακτικής λύσης που έχει ανάγκη ο λαός».

Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες στη μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Παραθέτουμε στη συνέχεια ολόκληρη την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Χρόνια τώρα», σημείωσε στην αρχή της ομιλίας της η Αλέκα Παπαρήγα, «δεν υπάρχει μέρα που να μη δέχονται οι εργαζόμενοι τον καταιγιστικό βομβαρδισμό όρων, συνθημάτων, όπως, "παγκοσμιοποίηση", "ανταγωνιστικότητα", παραγωγικότητα, "αειφόρος" ανάπτυξη, "σύγκλιση", "αποκέντρωση", "αρχή της επικουρικότητας", "κοινοτική αλληλεγγύη", "κοινοτικό κεκτημένο" και άλλα τινά. Εμπλουτίσθηκε η προπαγάνδα με τη "διευθέτηση του χρόνου εργασίας", την "ενεργό και ανενεργό εφημερία", επιστρέφει η λεγόμενη εθελουσία έξοδος. Οι νέοι όροι ένα στόχο έχουν: Να αποκρύψουν ότι το μυστικό της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι η υπεραξία, η απλήρωτη δουλιά των εργαζομένων. Οτι στον καπιταλισμό όταν γίνεται λόγος περί του ανθρώπου ένα πράγμα εννοούν, την εργατική δύναμη-εμπόρευμα. Χάρη σ' αυτό το εμπόρευμα πραγματοποιείται η συγκέντρωση του κεφαλαίου, η κερδοφορία, το υπερκέρδος.

Η ισότητα που το αστικό σύστημα, έστω τυπικά, αναγνώριζε στα Συντάγματα, σήμερα έχει περιπέσει στον όρο "ίσες ευκαιρίες". Ο ασθενής, για το σύστημα Υγείας, έγινε πελάτης. Ο συνδρομητής για τις υπηρεσίες, έγινε επίσης πελάτης. Η εργασία έγινε απασχόληση και απασχολησιμότητα, αλλά και εφημερία.

Τα ίδια ισχύουν στη διεθνή πολιτική. Η ιμπεριαλιστική κυριαρχία και ληστεία, με οικονομικά, εμπορικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα, ονομάζεται παγκοσμιοποίηση, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος βαφτίζεται εκστρατεία υπέρ της δημοκρατίας, κατά της τρομοκρατίας.

Δε σκιαμαχούμε με λέξεις και όρους. Αντιπαλεύουμε το ταξικό τους περιεχόμενο.

Σήμερα μεγάλη σημασία αποκτά η απάντηση στο ερώτημα: Πώς θα αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση. Πώς θα ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική. Δηλαδή, πώς θα ανατρέψουμε το συσχετισμό δύναμης παντού.

Να αλλάξει πολιτική η ΝΔ δε γίνεται, να αλλάξει πολιτική το ΠΑΣΟΚ επίσης δε γίνεται, άρα η λύση είναι να αλλάξει στάση το λαϊκό κίνημα, οι εργαζόμενοι.

Ο αντίπαλος είναι ισχυρός, όχι παντοδύναμος. Γιατί έως τώρα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δε συνάντησε την απαιτούμενη αντίσταση, δε συνάντησε ισχυρά εμπόδια, και έτσι έδειξε μόνο τα δόντια του, όχι και την αδυναμία του.

Οι εξελίξεις στην τελευταία σύνοδο της ΕΕ έφεραν πιο καθαρά στην επιφάνεια αυτό που εμείς πολλές φορές έχουμε υπογραμμίσει: Τον ταξικό χαρακτήρα της ΕΕ, τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, τις αντιφάσεις, το φόβο της ύφεσης, της κρίσης. Αυτές τις δυσκολίες τα λαϊκά κινήματα στην Ελλάδα και στις χώρες της Ευρώπης πρέπει να τις αξιοποιήσουν προς όφελός τους. Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αξιοποιηθεί το ΟΧΙ του γαλλικού και ολλανδικού δημοψηφίσματος.

Δε συνιστά κίνδυνο για τους λαούς όταν σκοντάφτει η ΕΕ. Κίνδυνος είναι όταν οι λαοί τής δίνουν χέρι για να μείνει σταθερή και όρθια. Κίνδυνος είναι όταν οι λαοί μπροστά στις δυσκολίες της ΕΕ περιορίζουν τα αιτήματά τους.

Δε συνιστά κίνδυνο για τους λαούς αν δε συμφωνήσουν οι εταίροι πώς θα μοιράσουν την πίτα. "Από πίτα που δεν τρως τι σε μέλει κι αν καεί".

Ζημιά κάνουν στο κίνημα οι λεγόμενες αριστερο-ανανεωτικές δυνάμεις της ΕΕ, ιδιαίτερα το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα, που ανησυχεί μήπως δεν προχωρήσει η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση».

«Σήμερα», συνέχισε η ομιλήτρια, «περισσότερο από πριν, σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, με βάση τις τάσεις και τις εξελίξεις στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, στις ιμπεριαλιστικές διακρατικές ενώσεις, προβάλλει η ανάγκη να ζυμωθεί και να παλευτεί η εναλλακτική λύση στο επίπεδο της εξουσίας.

Βεβαίως, η νίκη των λαών δε θα έρθει σε μια μέρα, σε ένα βράδυ, ούτε μπορεί να μπει ημερομηνία, να προσδιοριστεί ακριβώς το πότε. Σημασία έχει να μπούμε σε φάση αντιστροφής της κατάστασης.

Χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι χάνουν κατακτήσεις, τις οποίες είχαν αποσπάσει με αίμα και θυσίες, ή τους είχαν παραχωρηθεί από ανάγκη, από φόβο μήπως οι εργαζόμενοι πάνε πιο πέρα, κάτω από την επίδραση των κατακτήσεων στις χώρες του σοσιαλισμού. Πάντως, τίποτε δεν τους δόθηκε εθελοντικά και από φιλοτιμία. Είτε αυτές οι παραχωρήσεις έγιναν από τη ΝΔ είτε από το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη τετραετία της διακυβέρνησής του μετά το 1981.

Αγώνες έγιναν, ορισμένοι μάλιστα από αυτούς είχαν πανευρωπαϊκή ακόμα και διεθνή απήχηση. Οπως, οι μεγάλες εργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις, οι μαθητικοί αγώνες, οι αγροτικές καταλήψεις στους εθνικούς δρόμους και αλλού. Το ελληνικό κίνημα πέρασε στην πρώτη γραμμή των αντιπολεμικών κινημάτων στην Ευρώπη, και στις πρώτες θέσεις διεθνώς.

Γιατί, λοιπόν, δεν έγινε δυνατό να μπει κάποιος φραγμός στα αντιδραστικά μέτρα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;

Δε θα επικαλεστούμε, αυτή τη στιγμή, γνωστά πράγματα που εμπόδισαν την αλλαγή συσχετισμού δύναμης. Τη σύγχυση, την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, τον αποπροσανατολισμό και τη φοβία που σκόρπισε η νίκη της αντεπανάστασης στο σοσιαλιστικό σύστημα της Ευρώπης. Δε θα σταθούμε στις συνέπειες που είχε στη συνείδηση των ριζοσπαστικών λαϊκών δυνάμεων η δράση όλων εκείνων που σε ένα βράδυ αποφάσισαν ότι δε χρειάζεται το ΚΚΕ.

Ολα αυτά δεν είναι, βέβαια, περασμένα-ξεχασμένα, όμως θέλουμε να αναδείξουμε ορισμένους παράγοντες που σήμερα αποκτούν βαρύνουσα σημασία:

Οταν η κυβέρνηση της ΝΔ έκανε την πρώτη αρχή να υλοποιήσει τις κατευθύνσεις του Μάαστριχτ, να δρομολογήσει την ελληνική συμμετοχή στην πολεμική στρατηγική του ιμπεριαλισμού, τότε, σημαντικά τμήματα των εργαζομένων βγήκαν στο δρόμο, όμως στην πλειοψηφία τους κάτω από την επιρροή των συνθημάτων του ΠΑΣΟΚ. Θυμάστε το σύνθημα αέρα αέρα να φύγει η χολέρα, με επίκεντρο την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας;

Την ίδια ώρα το ΠΑΣΟΚ και από κοντά ο νέος Συνασπισμός, που προέκυψε χωρίς το ΚΚΕ, προπαγάνδιζαν απόψεις του τύπου, ότι δεν έχει σημασία πόσες μετοχές μιας κρατικής επιχείρησης θα περάσουν στους ιδιώτες. Σημασία έχει πώς λειτουργεί μια επιχείρηση. Οτι δεν έχει σημασία αν μια επιχείρηση είναι κρατική ή ιδιωτική, το κύριο είναι ποιος έχει το μάνατζμεντ. Οτι σημασία δεν έχει αν μια κρατική επιχείρηση πουλιέται στους ιδιώτες, αλλά το πόσο πουλιέται.

Την ίδια ώρα και τα δύο κόμματα, προκειμένου να κρύψουν τη μεγαλύτερη δεξιά στροφή που πήραν με τη νίκη της αντεπανάστασης, άρχισαν να μπερδεύουν τους εργαζόμενους λέγοντας "ναι" στους εκσυγχρονισμούς του συστήματος "αλλά στους προοδευτικούς".

Η ΝΔ έπεσε το 1993 κάτω από τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια. Ομως, δεν "έπεσε" η πολιτική της, αφού το ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια και για οκτώ χρόνια αποδείχτηκε ικανός διαχειριστής όλων των αντιλαϊκών αποφάσεων. Από τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, από τα βαριά φορολογικά μέτρα κατά των αυτοαπασχολουμένων ΕΒΕ μέχρι το ξεκλήρισμα ενός μέρους της αγροτιάς. Η ΝΔ έδωσε χέρι βοήθειας στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, και το ΠΑΣΟΚ έδωσε χέρι πολεμικής βοήθειας σε τρεις πολέμους, στα Βαλκάνια, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Μαζί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οδήγησαν τους εισαγγελείς και την αστυνομία εναντίον των μαθητικών κινητοποιήσεων που διεκδικούσαν ουσιαστική μόρφωση και ζωή με δικαιώματα.

Ολα αυτά τα χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και με ειδικό μερίδιο ευθύνης του ΣΥΝ, έκαναν συστηματική δουλιά για τη διάβρωση των αγωνιστικών συνειδήσεων, ο καθένας με τα επιχειρήματά του. Αλλος σιγοντάριζε τις οπισθοδρομικές απόψεις, άλλος αξιοποιούσε το ριζοσπαστισμό, άλλος αξιοποιούσε την ήττα του κινήματος, το φόβο για τη ρήξη».

«Ενας από τους πιο βασικούς παράγοντες», τόνισε στη συνέχεια η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «που εμπόδισαν να ξεδιπλωθεί η αποτελεσματική αντίσταση του λαού, και ιδιαιτέρα της πρωτοπόρας ηγετικής δύναμής του, της εργατικής τάξης, ήταν η βαθιά διαλυτική κρίση που διαπέρασε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με ευθύνη, βεβαίως, των κομμάτων εξουσίας και των εκπροσώπων τους στα ηγετικά όργανα.

Πριν από πολλά χρόνια η κοινή δράση των εργαζομένων, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις, ήταν δυνατόν να φέρει κάποια αποτελέσματα στην απόσπαση ορισμένων κατακτήσεων. Σήμερα αυτό δεν ισχύει με τον ίδιο τρόπο.

Δε φθάνει η κοινή δράση των εργαζομένων σε έναν κλάδο, σε έναν τομέα, σε μια περιοχή, που και αυτή είναι σε κατώτατο επίπεδο, πολύ πίσω από τις ανάγκες. Για να αποκτήσει το εργατικό και το λαϊκό κίνημα δύναμη και ικανότητα αντεπίθεσης, πρέπει να συνοδεύεται από το μαζικό απεγκλωβισμό από τη λογική του μονόδρομου και της μοιρολατρίας. Να εγκαταλείψουν τα λαϊκά στρώματα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Το λέμε και το εννοούμε.

Βεβαίως, εμείς οι κομμουνιστές δε θα διαρρήξουμε τους δεσμούς μας με τα μέλη και τους ψηφοφόρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με αριστερούς και ριζοσπάστες, έστω και αν ασκούν κριτική στο Κόμμα, αν έχουν και διαφορές μαζί μας. Στα κινήματα, στις μαζικές οργανώσεις θέλουμε κοινή δράση. Ομως, τα αποτελέσματα θα είναι φτωχά, μικρά, ακόμα και μηδαμινά, αμφιλεγόμενα. Οι αγώνες υφίστανται και αυτοί φθορά, γίνονται και αυτοί παράγοντες αλλοίωσης συνείδησης όταν δεν έχουν ταξική κατεύθυνση, όταν περιορίζονται σε τουφεκιές στο παραπέντε ή στο και πέντε.

Οι εργάτες και οι εργάτριες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες που είναι στο δόκανο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν μπορούν να δράσουν αποτελεσματικά και με σταθερότητα, με συνέχεια. Δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν όλα τα όπλα τους.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι ζητούν σταθερή δουλιά, διεκδικούν αυξήσεις, θέλουν επαρκείς δωρεάν κοινωνικές παροχές και καλά κάνουν. Οταν, όμως, εγκλωβίζονται στο σύνθημα "της ανταγωνιστικότητας", "της σύγκλισης", όταν επιθυμούν ή νομίζουν ότι τους συμφέρει να προχωρήσει η ευρωπαϊκή ενοποίηση, τότε τα πυρά τους γίνονται άσφαιρα.

Δεν έχει αποτέλεσμα ο αγώνας

- όταν οι εργαζόμενοι επηρεάζονται από τα συνθήματα ότι πρέπει να μεγαλώσει η πίτα των κερδών της εργοδοσίας για να πάρουν και αυτοί ένα κομμάτι

- όταν επηρεάζονται από τα διχαστικά κηρύγματα της ΝΔ περί των "ρετιρέ" και των "υπογείων", σύνθημα που λανσάρισε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

- όταν εργάτες και υπάλληλοι υιοθετούν τις διχαστικές αντιλήψεις ότι οι αγρότες είναι μπαταχτσήδες και χαραμοφάηδες, όταν οι αγρότες θεωρούν ότι οι εργάτες και οι υπάλληλοι των πόλεων ζουν σε βάρος τους

- όταν εργαζόμενοι διαμαρτύρονται για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται από μια διαδήλωση, ή ότι φταίνε οι απεργοί που δεν μπορούν να εισπράξουν τις συντάξεις από τα τραπεζικά καταστήματα

- όταν συμφωνούν να υπάρχουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά γι' αυτούς που προσλήφθηκαν πριν το 1993 και άλλα γι' αυτούς που προσλήφθηκαν μετά.

Δεν έχει αποτέλεσμα ένας αγώνας

- όταν ο εργαζόμενος με τις άδειες τσέπες φορτώνει την ακρίβεια στο μικροπωλητή

- όταν τα βάζει με τον διπλανό πάγκο

- όταν οι μικροί έμποροι τα βάζουν με τους πλανόδιους

- όταν ο εργαζόμενος από τη μια μεριά θέλει πραγματικό εισόδημα και καλά κάνει, και από την άλλη νομίζει ότι εξυπηρετείται όταν τα μαγαζιά είναι ανοιχτά από τις 9 έως τις 9 και αύριο και τις Κυριακές.

Δεν έχει αποτέλεσμα

- όταν οι εργαζόμενοι μιας περιοχής έρχονται σε αντίθεση με κάποιους άλλους για το πού θα πάει μια χωματερή, ένα νεκροταφείο, μια κεραία για τη λειτουργία των κινητών, ένας υποσταθμός της ΔΕΗ και άλλα. Αντικειμενικότητα χρειάζεται. Βεβαίως, είναι αδύνατο η Δυτική Αττική να φορτωθεί και άλλα λύματα, κάπου πρέπει να πάνε αυτά, υπάρχουν ελεύθεροι χώροι. Είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να καθορίσει τους Χώρους Υγειονομικής Ταφής των Απορριμμάτων, με βάση επιστημονικές μελέτες και προτάσεις.

Παλεύουμε στα συνδικάτα, στις συσπειρώσεις ενάντια στην επίθεση στα κοινωνικά-ασφαλιστικά δικαιώματα, στην απελευθέρωση του ωραρίου, ενάντια στις απολύσεις. Προετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε την αντεργατική καταιγίδα που έρχεται με τη "διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου", κατά όλων των μέτρων που εντείνουν την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Πρώτη και βασική προϋπόθεση για να πετύχει το λαϊκό κίνημα κάποιες έστω και περιορισμένες νίκες είναι να αρχίσει ο απεγκλωβισμός από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα, ταυτόχρονα, να χάσουν θέσεις στο Κοινοβούλιο, στα όργανα του μαζικού κινήματος, στα συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους και συνεταιρισμούς, στις οργανώσεις των ΕΒΕ, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ευκαιρία που δίνουν οι επερχόμενες τοπικές εκλογές.

Η μάχη των τοπικών εκλογών παίρνει γενικό πολιτικό χαρακτήρα με επίκεντρο την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων. Οσοι θέλουν να εκφράσουν την αντίθεση στη γενικότερη πολιτική, που έχει μοχλό την Τοπική Αυτοδιοίκηση, πρέπει να χρησιμοποιήσουν και τις τοπικές εκλογές για την ανάδειξη εκείνων των δυνάμεων που θα προβάλλουν αντίσταση, θα διεκδικούν φιλολαϊκές λύσεις. Να υπερψηφίσουν τα ψηφοδέλτια και τους υποψήφιους που θα στηρίξει το ΚΚΕ και οι συνεργαζόμενοι μαζί του.

Κοροϊδεύουν όσοι επικαλούνται τις λεγόμενες "τοπικές κοινωνίες" και τους τοπικούς υποψηφίους. Ολοι οι υποψήφιοι υποστηρίζονται από κόμματα, πολιτεύονται ανάλογα με τη γενική τους πολιτική τοποθέτηση και τις δεσμεύσεις που έχουν. Κατά τη διάρκεια των τοπικών εκλογών γεμίζει ο τόπος από τους λεγόμενους αντάρτες του ΠΑΣΟΚ κυρίως, αλλά και στο χώρο της ΝΔ. "Αντάρτες" είναι μέχρι να εκλεγούν. Από εκεί και πέρα γίνονται ακόμα πιο υποτακτικοί στα κόμματά τους, στις επιλογές και στους μηχανισμούς της ΕΕ, για να μη χρειαστεί να ξαναγίνουν "αντάρτες".

Αλλαγή συσχετισμού δύναμης παντού, στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, για να απελευθερωθούν οι δυνάμεις του κινήματος, για να δρομολογηθούν πολιτικές ανακατατάξεις, για να ανοίξει ο δρόμος της εναλλακτικής λύσης που έχει ανάγκη ο λαός. Και μια ακόμη προϋπόθεση: Οι εργαζόμενοι να απορρίψουν τον αριστερο-ανανεωτικό καιροσκοπισμό, κοινώς λεγόμενο οπορτουνισμό.

Καλούμε τους εργαζόμενους να ενταχθούν στα σωματεία τους, στις επαγγελματικές τους οργανώσεις, στις μαζικές οργανώσεις του τόπου κατοικίας. Να πάρουν ενεργητικά μέρος με τη δράση και την ψήφο τους στην ανάδειξη ταξικών δυνάμεων, συνεπών αγωνιστών και αγωνιστριών. Να γίνουν τα σωματεία και οι μαζικές οργανώσεις κυψέλες που προσελκύουν, που μαθαίνουν τα μέλη τους να οργανώνονται, να παίρνουν ευθύνες. Να αποφασίζουν, να ελέγχουν τους εκπροσώπους τους συνεχώς, να τους ανακαλούν όταν εγκαταλείπουν ή τα βρίσκουν με την εργοδοσία και το κράτος.

Το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ και μια σειρά από μετωπικές οργανώσεις, όπου συμμετέχουν από κοινού κομμουνιστές, συνεργαζόμενοι, ριζοσπάστες, αγωνιστές, με τις δικές τους απόψεις, είναι όμως σταθεροί στη γραμμή του αντιμονοπωλιακού αγώνα, είναι η ελπίδα ότι το κίνημα θα βρει τη μαζικότητα και την αγωνιστική ενότητα, τη ρώμη που του χρειάζεται.

Εμείς οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες, οφείλουμε να μη γινόμαστε "δάσκαλος που δίδασκε και λόγο δεν εκράτει". Με το δικό μας παράδειγμα, με τη δική μας αυτοθυσία, με τη δική μας συμπεριφορά και στάση πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να αναγεννηθεί το κίνημα και κυρίως να αποκτήσει τα πολιτικά χαρακτηριστικά που σήμερα απαιτούνται, να προωθεί τη συσπείρωση, την ενότητα στη δράση γύρω από αντιμονοπωλιακούς αντιιμπεριαλιστικούς στόχους.

Ταξική πάλη σημαίνει πολιτική πάλη κατά των κομμάτων που υπηρετούν την πλουτοκρατία. Κατά των κυβερνητικών επιλογών, των οργανώσεων της εργοδοσίας, των αποφάσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ. Ενάντια στις συμφωνίες και δεσμεύσεις με τις ΗΠΑ, που ανανέωσε και διεύρυνε ο πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του.

Ταξική πάλη σημαίνει αγώνας γύρω από σύγχρονα λαϊκά αιτήματα που απαντούν στις πραγματικές ανάγκες του εργαζόμενου λαού, της λαϊκής οικογένειας, αιτήματα που πλήττουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας».

«Υπάρχουν δύο μεγάλες εφεδρείες», τόνισε στη συνέχεια η ομιλήτρια, «που αν προσεχτούν και στηριχτούν θα φέρουν δυναμισμό και μαζικότητα στο κίνημα.

Είναι η νεολαία, οι νέες ηλικίες, είναι και οι γυναίκες που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα.

Η ανεργία στη νεολαία τσακίζει κόκαλα, η εκμετάλλευσή τους είναι κάτι παραπάνω από βάρβαρη. Τα παιδιά της εργατικής τάξης έχουν τα πιο κουτσουρεμένα δικαιώματα στην απόκτηση γνώσεων. Τα παιδιά των εργατών προσανατολίζονται για το ρόλο του εργάτη, της πιο φθηνής εργατικής δύναμης, ενώ των καπιταλιστών για το ρόλο των διευθυντών, των εκλεκτών.

Μέσω της γυναικείας και νεανικής ελαστικής απασχόλησης έγινε και γίνεται όλο και πιο εντατική προσπάθεια να εδραιωθεί η σύγχρονη εργασιακή βαρβαρότητα. Αν κάποτε η γυναικεία εργασία θεωρούνταν περιττή και αφύσικη, σήμερα θεωρείται πολύ φυσική. Αρκεί να είναι εργασία υποταγμένη στους νέους, πιο σκληρούς όρους του κεφαλαίου. Γυναίκες και νέοι, νέες κοπέλες χρησιμοποιούνται ως αγωγοί των πιο βάρβαρων αναδιαρθρώσεων.

Η πολιτική γραμμή και οι επιλογές που έκαναν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έφεραν σε δεινή θέση τη νεολαία της υπαίθρου. Η ΕΕ επιδιώκει να υπερισχύσουν πλούσιοι αγρότες-επιχειρηματίες, νέοι σε ηλικία. Οι προϋποθέσεις αποκλείουν από χέρι τους νέους αγρότες που οι εκμεταλλεύσεις τους κινούνται στα επίπεδα του σημερινού μέσου όρου.

Η ΕΕ και οι ελληνικές κυβερνήσεις, τα τελευταία χρόνια, προβάλλουν με περισσή αναίδεια την πρόσκληση στις νέες ηλικίες να γίνουν επιχειρηματίες, αξιοποιώντας τα ιδιαίτερα προγράμματα που έχει εκπονήσει η Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Τα προγράμματα αυτά απευθύνονται επίσης σε πολύ λίγους. Οι νέοι αυτοαπασχολούμενοι, ξεκινώντας με όνειρα και φιλοδοξίες, τελικά βρίσκονται στο μεγαλύτερο μέρος δέσμιοι δανείων, κάτω από την ασφυκτική πίεση των μονοπωλίων που διεισδύουν παντού και με μικρές ευέλικτες μονάδες.

Από αυτό το βήμα αναγγέλλουμε ότι προχωρούμε, σύμφωνα με την πολιτική απόφαση του 17ου Συνεδρίου, στην πραγματοποίηση Πανελλαδικής κομματικής Συνδιάσκεψης με θέμα τη δράση του Κόμματος για τα προβλήματα και τις σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας, των νεότερων ηλικιών που βρίσκονται στα δύσκολα πρώτα χρόνια της οικογενειακής ζωής και της επαγγελματικής απασχόλησης.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη είναι ένα σημαντικό κομματικό σώμα, το κυριότερο μετά το Συνέδριο. Στρέφουμε την προσοχή μας στα προβλήματα του παιδιού από τη γέννησή του, τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Ασχολούμαστε με την προεφηβική ηλικία, στη διάρκεια της οποίας αρχίζει πιο φανερά ο επηρεασμός από την κυρίαρχη ιδεολογία και προπαγάνδα, μέσα από το σχολείο και γενικότερα απ' όλους τους μηχανισμούς επηρεασμού και παραπλάνησης. Ρίχνουμε βάρος στους μαθητές, στους σπουδαστές, στους φοιτητές, σε εκείνους που αναζητούν επαγγελματικό προσανατολισμό και ειδίκευση. Επεκτείνουμε τον προβληματισμό και τις προτάσεις μας έως την ηλικία των 35 χρόνων, παίρνοντας υπόψη ότι έχει ανέβει το όριο ηλικίας που οι νέοι φτιάχνουν οικογένεια, έχει ανέβει ο μέσος όρος ηλικίας απόκτησης παιδιών για τις νέες κοπέλες.

Απευθυνόμαστε και ζητάμε συμμετοχή στο διάλογο στο κρίσιμο αυτό ζήτημα. Σε φίλους του Κόμματος, σε συνεργαζόμενους, σε ειδικούς επιστήμονες που θέλουν να προσφέρουν στον προβληματισμό του, στις αποφάσεις του. Σε όλους εκείνους που συνειδητοποιούν ότι πρέπει να αντισταθούν και να αγωνιστούν για ριζική αλλαγή».

«Ορισμένοι αναρωτιούνται», παρατήρησε η Αλέκα Παπαρήγα, «δέκα χρόνια τώρα, από το 15ο Συνέδριο, το ΚΚΕ προτείνει τη συγκρότηση του Μετώπου, ακόμα όμως δεν υπάρχει αποτέλεσμα.

Η δική μας πρόταση συμμαχίας δεν είναι μια πρόταση για τη διαχείριση της σημερινής πολιτικής, δεν είναι μια πρόταση απλώς αντιπαραθετική στη σημερινή πολιτική, είναι πρόταση ρήξης και τελικά ανατροπής της.

Το Μέτωπό δεν το υποστηρίζουμε για να βρούμε τρόπο να πάρουμε μέρος σε μια κυβέρνηση, κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή. Βεβαίως και πρέπει να επιταχύνουμε το ζήτημα, βεβαίως και δεν πρέπει να περιμένουμε παθητικά.

Ολα όσα αναφέραμε παραπάνω για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, για τη διεύρυνση της συμμετοχής νέων και γυναικών, για τις κοινωνικές συμμαχίες είναι ενταγμένα και στην πρόταση για το Μέτωπο.

Το Μέτωπο με όρους κινήματος θα κτιστεί. Δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να μη γίνει, γιατί πατάει σε κοινωνικές δυνάμεις και στις πολιτικές εκφράσεις που αυτές θα πάρουν.

Το Μέτωπο δε θα είναι μια συμφωνία κορυφών αλλά μια συμφωνία και στην κορυφή που εκφράζει ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος και πολιτικοποίησης, ένα ορισμένο επίπεδο κοινωνικής συμμαχίας, ένα ορισμένο επίπεδο όξυνσης της ταξικής πάλης.

Ορος για το Μέτωπο δεν είναι ο σοσιαλισμός, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το Μέτωπο θα κτισθεί στη βάση του εξανθρωπισμού του καπιταλισμού, της διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού. Το Μέτωπο θα διεκδικήσει την εξουσία, τη λαϊκή εξουσία, ώστε να δρομολογήσει, με την ενεργητική στήριξη του λαού, τα μέτρα της λαϊκής οικονομίας.

Το κτίσιμο του Μετώπου δεν είναι ευθύνη μόνο του ΚΚΕ. Αν το ΚΚΕ ήθελε ένα σχήμα υποκατάστατό του, ένα σχήμα με φίλους και οπαδούς, ένα ψευδεπίγραφο Μέτωπο, θα το είχε κάνει, αλλά αυτό θα ήταν μέγα λάθος.

Γι' αυτό και σήμερα δίνουμε βάρος στις επιμέρους συσπειρώσεις και μέτωπα πάλης, σε μετωπικές οργανώσεις γύρω από μεγάλα ζητήματα. Σ' αυτές έχουν θέση όλοι εκείνοι που προβληματίζονται για μια γενική πολιτική συνεργασία, ή ακόμα δεν έχουν καταλήξει στο πλαίσιό της, όμως συμφωνούν σε συγκεκριμένους αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους.

Μέσα από αυτά τα ρυάκια θα επιταχύνουμε όλοι μαζί τη διαδικασία για το Μέτωπο. Η δύναμη του Μετώπου σε μεγάλο βαθμό θα κριθεί από τη δύναμη του εργατικού κινήματος, από την κυρίαρχη τάση στη μισθωτή απασχόληση, που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.

Το Μέτωπο θα διαμορφώσει προϋποθέσεις κοινής δράσης ανάμεσα στους μισθωτούς και στους αυτοαπασχολούμενους, ανάμεσα στους εργαζόμενους στα μεγάλα αστικά κέντρα, στα ημιαστικά και στην ύπαιθρο. Θα συμβάλει στην ανάπτυξη νέων μορφών οργάνωσης των εργαζομένων, αλλά και στη γέννηση νέων λαϊκών θεσμών, που όταν το Μέτωπο βρεθεί στην εξουσία θα αποτελέσουν γνήσιους θεσμούς λαϊκής συμμετοχής, διεύθυνσης και ελέγχου.

Προτάσεις συνεργασίας και ενότητας προβάλλουν και τα άλλα κόμματα. Για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε άλλο παρά την πολιτική ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών στην πολιτική που εξυπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο.

Οσον αφορά στην πρόταση του ΣΥΝ, δεν είναι ούτε εναλλακτική αλλά ούτε και ειλικρινής. Είναι πρόταση διαχείρισης. Ο Συνασπισμός υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων κάτω από την ομπρέλα της ανταγωνιστικότητας. Λες και δε βλέπει ή δεν ξέρει ότι η ανταγωνιστικότητα είναι στη φύση του κεφαλαίου. Οτι ο ανταγωνισμός προϋποθέτει ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης. Προτείνει μάλιστα δράση για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας μέσα από τη συνεργασία των μικρών χωρών κατά των μεγάλων. Λες και το μονοπωλιακό κεφάλαιο των μικρών χωρών είναι φιλεργατικό.

Η ανταγωνιστικότητα δεν έχει όριο ούτε στα κέρδη, ούτε στην εκμετάλλευση. Δεν υπάρχει ένα καθορισμένο όριο ανταγωνιστικότητας. Είναι ένα "άθλημα", ας το πούμε, που σπάει όλα τα ρεκόρ, και πάνω απ' όλα το ρεκόρ καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η κούρσα του ανταγωνισμού δε γίνεται για να φθάσουν τα καπιταλιστικά κράτη στο ίδιο επίπεδο, αλλά για το ποιο θα εκτοπίσει τα άλλα. Οι εργαζόμενοι είναι χαμένοι πάντα, και εκείνοι που ζουν στις ηγετικές καπιταλιστικές χώρες και εκείνοι που ζουν στις εξαρτημένες με χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα.

Τον τελευταίο καιρό ο ΣΥΝ προβάλλει στην πρώτη γραμμή τον κίνδυνο ακροδεξιών αντιλήψεων ανάμεσα στα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Δεν υποτιμούμε καθόλου τις αντιλήψεις εκείνες που ανάγουν το πρόβλημα της ανεργίας σε πρόβλημα μεταναστών, που παραγνωρίζουν την ταξική ενότητα άσχετα από καταγωγή, θρησκεία, χρώμα, πολιτιστικές παραδόσεις. Γνωρίζουμε καλά από Ιστορία, ξέρουμε όμως επίσης πολύ καλά ότι η ασπίδα κατά του εθνικισμού και του ρατσισμού, του αντικομμουνισμού είναι η ταξική πάλη, ο αντιιμπεριαλιστικός, σε τελευταία ανάλυση, ο αντικαπιταλιστικός αγώνας.

Ας μας επιτραπεί να έχουμε αμφιβολία για το κίνητρο του ΣΥΝ όσον αφορά στον ακροδεξιό κίνδυνο, όχι μόνο γιατί δε βλέπει τη ρίζα του προβλήματος. Ισως χρησιμοποιεί αυτό το πρόβλημα ως δικαιολογία για το πλησίασμα με το ΠΑΣΟΚ, ως άλλοθι απέναντι στις συνεχείς εκπτώσεις που κάνει σε θέσεις που είχαν κάποια αριστερή προέλευση. Μυρίζει προεόρτιο, ίσως γέφυρα "κεντροαριστερού σεναρίου"».

«Για άλλη μια φορά», σημείωσε, ολοκληρώνοντας την ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «βροντοφωνάζουμε ότι υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας: Ο δρόμος που υπηρετεί την πλουτοκρατία, τον ιμπεριαλισμό. Και ο άλλος, ο δικός μας, του λαού, αυτός που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, ο δρόμος της συγκρότησης του Μετώπου. Είναι ο δρόμος της φιλολαϊκής ανάπτυξης που προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας - λαϊκής οικονομίας. Αλλος δρόμος, δήθεν ενδιάμεσος, δεν υπάρχει.

Είμαστε αποφασισμένοι κάθε μέρα, κάθε ώρα να γινόμαστε καλύτεροι, με λιγότερες αδυναμίες και ελλείψεις, ΤΕΛΙΚΑ με καμία αδυναμία και έλλειψη.

Απαιτούμε πριν απ' όλα από τους εαυτούς μας, γι' αυτό και έχουμε δικαίωμα να μιλάμε ανοιχτά και καθαρά γι' αυτούς που έχουν ευθύνες, γι' αυτούς που δυσκολεύονται να δούνε τις δικές τους.

Δεν έχουμε περιθώριο να κάνουμε λάθη ούτε να κάνουμε πίσω. Δυσκολίες υπάρχουν, εμπόδια υπάρχουν, αλλά εμείς δεν ξεχνάμε ότι ο λόγος ύπαρξής μας είναι να συμβάλουμε να αλλάξει ο κόσμος. Ο εφικτός κόσμος δεν είναι ο καπιταλισμός αλλά ο σοσιαλισμός.

Δεν πρόκειται να παραιτηθούμε από την υποχρέωσή μας, μαζί με το λαό να φτιάξουμε και να παραδώσουμε στους νέους ανθρώπους έναν καλύτερο κόσμο χωρίς πολέμους, πείνα, δυστυχία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δε θα παραιτηθούμε από την ευθύνη μας να βοηθήσουμε τη νεολαία να πάρει στα χέρια της την τύχη της. Κυρίως να αναδείξουμε τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης και τους νέους κομμουνιστές πιο ώριμους και ικανούς στην ταξική πάλη, για την κοινωνική αλλαγή, την απελευθέρωση ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό.

Οπως είπε και ο σύντροφός μας Χαρίλαος, "οι ζευγάδες φεύγουν, η σπορά μένει".

Εμπρός, λοιπόν, με νέα ορμή και πείρα».