ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η νεολαία ΠΑΣΟΚ φιλοδοξεί φαίνεται να βγάλει το "φίδι από την τρύπα" με την Πρωτομαγιάτικη ανακοίνωσή της, που έδοσε στη δημοσιότητα. Ενώ το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο γενικά περί ενότητας, η νεολαία του ΠΑΣΟΚ αναφέρεται σε "κινήσεις που πληγώνουν και διασπούν την κοινή έκφραση του συνδικαλιστικού κινήματος", χωρίς την οποία "αποδυναμώνεται και ο ρόλος και το κύρος των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργάνων".

Βεβαίως το κύρος των οργάνων και ο ρόλος τους αποδυναμώνεται κυρίως όταν αυτά τα όργανα τάσσονται στην υπηρεσία της εκάστοτε κυβερνητικής, αντεργατικής πολιτικής και δεν προασπίζονται αταλάντευτα τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων. Εξίσου αποδυναμώνεται ο ρόλος τους όταν δε φροντίζουν να κινητοποιούν με συνέπεια, αποτελεσματικότητα και συνέχεια τους εργαζόμενους για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους.

Αν λίγα μόνο από τα μέλη της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, ή τα στελέχη της - που θεωρούν ότι "ο κοινωνικός διάλογος αποτελεί για ένα σοσιαλιστικό φορέα τη βασική μέθοδο για την άσκηση πολιτικής" - βρίσκονταν προχθες στο Πεδίον του Αρεως και περνούσαν και από το Σύνταγμα, θα έβλεπαν στην πράξη πώς και από ποιους αποδυναμώνεται ο ρόλος των συνδικαλιστικών οργάνων.

"Δεν είναι οι άλλοι που θα καθορίσουν την πολιτική μας ατζέντα, εμείς θα την καθορίσουμε και θα σύρουμε την κυβέρνηση εκεί που πρέπει να τη σύρουμε". Με αυτή τη φράση ο πρόεδρος της ΝΔ επιχείρησε να απαντήσει στις επικρίσεις που διατυπώνονται περί "αργοπορίας" στη διαμόρφωση της αντιπολιτευτικής τακτικής. Φυσικά πρόκειται για ανυπόστατες κατηγορίες. Η νέα ηγεσία της ΝΔ έχει ξεκαθαρίσει ότι η τακτική της έγκειται στη στήριξη των νεοφιλελεύθερων επιλογών της κυβέρνησης, καθώς και στις υποδείξεις της για "τολμηρότερα βήματα" σε αυτή την κατεύθυνση. Η φιλοδοξία της εξαντλείται στο "να σύρει την κυβέρνηση" εκεί που επιθυμεί. Πρόκειται για ρηχή φιλοδοξία, αφού η κυβέρνηση Σημίτη πλειοδοτεί σε νεοφιλελεύθερη πολιτική, δημιουργώντας αδιέξοδα στη Ρηγίλλης.

Αυτή είναι η αιτία που η ηγεσία της ΝΔ καθυστερεί στη διαμόρφωση της "πολιτικής ατζέντας"...

Το χαζό παριστάνει ο Χρ. Πρωτόπαππας στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να πείσει ότι ο κοινωνικός διάλογος - απάτη δεν είναι κακό πράγμα και πρέπει όλοι να συμμετέχουν έστω και αν διαφωνούν. Αφελώς αναρωτιόταν χτες από το "Φλας", "οι άλλοι που λένε "δεν κάθομαι" τελικά δε θα υπερασπιστούν τις δικές τους θέσεις; Δε θα αντιδράσουν με επιχειρήματα απέναντι στις κυβερνητικές απόψεις, αφού είναι τόσο κακές όσο λένε; Δε θα ενημερώσουν τον ελληνικό λαό κάνοντας χρήση της διαλογικής αντιπαράθεσης και του τραπεζιού του κοινωνικού διαλόγου;". Κατανοούμε την... ανησυχία του για την ενημέρωση του λαού από τις δυνάμεις που δε θέλουν να νομιμοποιήσουν με τη συμμετοχή τους την προσχεδιασμένη επίθεση κατά των δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων. Ομως για το έγκλημα που επιχειρεί η κυβέρνηση, γιατί αποφεύγει να μιλήσει; Γιατί παριστάνει τον ανήξερο για τις κυβερνητικές θέσεις, λέγοντας ότι "κανείς από την κυβέρνηση δεν ξέρει τι θα γίνει" (!).

Ας μην κουράζεται άδικα. Οι εργαζόμενοι, ακόμα και οι πιο "ανυποψίαστοι", διαισθάνονται ότι μετά την αντιλαϊκή λαίλαπα τίποτα δε θα μείνει όρθιο από τις κατακτήσεις δεκαετιών. Και από αυτή τη σκοπιά συσπειρώνονται στη γραμμή της αντίστασης και του αγώνα.

Η θριαμβολογία για την εκλογή του Τ. Μπλερ κυριάρχησε, τόσο στα ΜΜΕ, όσο και στις δηλώσεις των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ανεξάρτητα από κομματικό χρωματισμό. Οι πάντες πανηγύριζαν για την ανάδειξη του "χαμογελαστού διαδόχου" της Θάτσερ. Μαζί τους πανηγύριζαν ο Κλίντον, ο Κολ, ο Σιράκ, οι Βρυξέλλες, οι μεγάλες έγκυρες συντηρητικές εφημερίδες όλου του κόσμου, οι οποίες στήριξαν τον εκλεκτό τους, η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Μπρόντι, κ.ο.κ. Ο τελευταίος, μάλιστα, ξεπέρασε τους πάντες, δηλώνοντας ότι "η συντηρητική εποχή τελείωσε και αρχίζει η εποχή της Αριστεράς, που είχε το θάρρος να ανανεωθεί και να γίνει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση" (!).

Ισως, όμως, στο σημείο αυτό να βρίσκεται και η πηγή της χαράς όσων πανηγυρίζουν. Οι Εργατικοί στην Αγγλία, όπως και η Κεντροαριστερά στην Ιταλία και αλλού, δίνουν "νέα πνοή" στη γενικευμένη επίθεση κατά των λαϊκών συμφερόντων, είναι περισσότερο αποτελεσματικοί από τους παραδοσιακούς συντηρητικούς και, γενικά, είναι το βαρύ πυροβολικό τους.

Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης έχουν δοκιμάσει σκληρά στο πετσί τους τις "αλλαγές" που επαγγέλλονται οι διάφοροι Μπλερ, όπως και οι Ελληνες εργαζόμενοι, που βρίσκονται αντιμέτωποι με μια χωρίς προηγούμενο επίθεση από τον ομοϊδεάτη του Εργατικού ηγέτη, Κ. Σημίτη. Το ζητούμενο είναι η συντονισμένη δράση για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Μόνο σ' αυτόν το δρόμο μπορούν να υπάρξουν ελπίδες.

Δεν υπάρχει άλλη πολιτική από αυτή που ακολουθεί η κυβέρνηση στα ελληνοτουρκικά. Και τα υπόλοιπα κόμματα συμφωνούν μαζί μας, δήλωσε χτες, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Δ. Ρέππας, μετά το τέλος της κυβερνητικής επιτροπής. Τώρα, βέβαια, κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι ο άνθρωπος, ό,τι θέλει λέει. Αλλά να υποστηρίζει ότι τα "ευχαριστώ κύριε Κλίντον" και τα "μάλιστα κύριε Κολ", εκτός όλων των υπόλοιπων, αφορούν και το ΚΚΕ, αυτό πια...

Φαίνεται, πως χειρότερο κομφούζιο απ' αυτό που υπάρχει αυτή τη στιγμή, σχετικά με την ελληνοτουρκική επιτροπή εμπειρογνωμόνων, δεν μπορεί να υπάρξει. Σύμφωνα, λοιπόν, με όσα λέει η κυβέρνηση, η επιτροπή αυτή, ναι μεν θα ανταλλάσσει απόψεις, αλλά τα μέλη της δε θα συνομιλούν μεταξύ τους. Εάν, όμως, οι απόψεις συμπέσουν, τότε βεβαίως και θα συνομιλήσουν μεταξύ τους... Και άλλα τέτοια "ωραία και εκσυγχρονιστικά".

Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω εξόχως... χιουμοριστικά, το πράγμα αρχίζει να αγγίζει τα όρια του γελοίου, όταν η κυβέρνηση ορκίζεται ότι "δε συνδιαλέγεται" με την Τουρκία. Και αυτό το διατυμπανίζει όταν ο Πάγκαλος με την Τσιλέρ και ο Γ. Παπανδρέου με τον Οϊμέν, συναντιούνται συχνότερα απ' ό,τι συναντιούνται μεταξύ τους ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, με τον αναπληρωτή του...

Δυστυχώς, όμως, αυτές και άλλες πολλές είναι οι συνέπειες ενός διαλόγου που γίνεται με άνωθεν εντολές. Επιχειρώντας να κρατήσεις τα προσχήματα, την ίδια ώρα ακριβώς που συμμετέχεις και προστρέχεις σε αυτόν, "αγκαζέ" με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, καταλήγεις να χρησιμοποιείς σαν απόδειξη του "εθνικοανεξαρτησιακού σου πνεύματος", το ότι είσαι... μουγκός.

Δεν επάτησε

ψυχή,

ήταν, λέει,

η ...βροχή,

λες και ήλιο

αν είχε βγάλει

θα πηγαίνανε

και άλλοι!

Δεν επάτησε

ουδείς

κι όπως πάνε

θα το δεις,

κόσμο πλέον

οι κουρσάροι

θα ζητούν

με το ...φανάρι!

Δεν επάτησε

ψυχή,

μπράβο έγιν'

η αρχή,

"μια του κλέφτη,

δυο του κλέφτη",

ε, ο κόσμος πια

εσκέφτη!

Ο οίστρος

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικές - όπως, άλλωστε, συνέβαινε πάντα - ήταν και οι φετινές εικόνες, που μετέδωσαν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, από τις εργατικές πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Από αυτήν της Κούβας, όπου εκατοντάδες χιλιάδες Κουβανοί, μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο και την ηγεσία της χώρας, διαδήλωσαν την πίστη τους στην επανάσταση και το σοσιαλισμό, έχοντας στο στόμα τους το όνομα του Ερνεστο "Τσε" Γκεβάρα, καθώς κλείνουν φέτος 30 χρόνια από την άνανδρη δολοφονία του, μέχρι αυτήν της γειτονικής μας Τουρκίας, όπου η εργατική Πρωτομαγιά παραμένει ακόμη και σήμερα παράνομη και βάφεται κάθε χρόνο με το αίμα των διαδηλωτών, ή της Μόσχας, όπου ο Γιέλτσιν κάλεσε τους εργαζόμενους, να ξεχάσουν τα προβλήματά τους και να πάνε να ...ξεκουραστούν.

Ο καθείς εφ' ο ετάχθη, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Αλλοι με την εργατική τάξη, τους ανθρώπους που παράγουν και δημιουργούν τον καθημερινό, παγκόσμιο πλούτο και άλλοι, με τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές, ό,τι πιο σκουριασμένο, σάπιο και παρασιτικό υπάρχει στο σύγχρονο κόσμο.

Οι τελευταίες - ελπίζουμε - ανοιξιάτικες βροχές πέφτουν αυτές τις μέρες και παρότι δεν ήταν ιδιαίτερα έντονες, αρκετοί δρόμοι της πρωτεύουσας μεταβλήθηκαν σε λίμνες, ενώ δεκάδες σπίτια και καταστήματα πλημμύρισαν. Ετσι, για να θυμόμαστε όλοι, ότι χρειάζονται μια σειρά αντιπλημμυρικά έργα και παρεμβάσεις, που τόσες και τόσες φορές έχουν επισημανθεί και ακόμη περισσότερες τα έχουν υποσχεθεί οι αρμόδιοι. Κι όταν λέμε όλοι, δε συμπεριλαμβάνουμε και την κυβέρνηση. Οχι, τέτοιες αυταπάτες δεν έχουμε. Η δική της μνήμη δεν "ξυπνά" με μια, δυο βροχές και κάμποσους απελπισμένους πλημμυροπαθείς. Χρειάζεται τη... βοήθεια της ενεργητικής και μαχητικής διεκδίκησης των εργαζομένων, πρώτα και κύρια των κατοίκων όσων περιοχών είναι ιδιαίτερα ευπαθείς και συχνά πυκνά πλημμυρίζουν. Μόνον έτσι υπάρχουν ελπίδες...