Η θριαμβολογία για την εκλογή του Τ. Μπλερ κυριάρχησε, τόσο στα ΜΜΕ, όσο και στις δηλώσεις των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ανεξάρτητα από κομματικό χρωματισμό. Οι πάντες πανηγύριζαν για την ανάδειξη του "χαμογελαστού διαδόχου" της Θάτσερ. Μαζί τους πανηγύριζαν ο Κλίντον, ο Κολ, ο Σιράκ, οι Βρυξέλλες, οι μεγάλες έγκυρες συντηρητικές εφημερίδες όλου του κόσμου, οι οποίες στήριξαν τον εκλεκτό τους, η κεντροαριστερή κυβέρνηση του Μπρόντι, κ.ο.κ. Ο τελευταίος, μάλιστα, ξεπέρασε τους πάντες, δηλώνοντας ότι "η συντηρητική εποχή τελείωσε και αρχίζει η εποχή της Αριστεράς, που είχε το θάρρος να ανανεωθεί και να γίνει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση" (!).

Ισως, όμως, στο σημείο αυτό να βρίσκεται και η πηγή της χαράς όσων πανηγυρίζουν. Οι Εργατικοί στην Αγγλία, όπως και η Κεντροαριστερά στην Ιταλία και αλλού, δίνουν "νέα πνοή" στη γενικευμένη επίθεση κατά των λαϊκών συμφερόντων, είναι περισσότερο αποτελεσματικοί από τους παραδοσιακούς συντηρητικούς και, γενικά, είναι το βαρύ πυροβολικό τους.

Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης έχουν δοκιμάσει σκληρά στο πετσί τους τις "αλλαγές" που επαγγέλλονται οι διάφοροι Μπλερ, όπως και οι Ελληνες εργαζόμενοι, που βρίσκονται αντιμέτωποι με μια χωρίς προηγούμενο επίθεση από τον ομοϊδεάτη του Εργατικού ηγέτη, Κ. Σημίτη. Το ζητούμενο είναι η συντονισμένη δράση για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Μόνο σ' αυτόν το δρόμο μπορούν να υπάρξουν ελπίδες.