Μετά τη διοχέτευση σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης των απολογιών των φερομένων ως μελών της «17Ν», τώρα βλέπουμε να διοχετεύονται και οι κάθε λογής εκθέσεις, από τις έρευνες σπιτιών, χειρόγραφα σημειώματα των κατηγορουμένων, αντζέντες με ονοματεπώνυμα και τηλέφωνα, κλπ., κλπ. Εγγραφα, τα οποία υποτίθεται πως είναι όλα απόρρητα και βρίσκονται στα χέρια των διωκτικών αρχών. Προφανώς, όλ' αυτά γίνονται για να ...δικαιωθεί και πάλι η προχθεσινή -και πολλοστή- επίσημη κυβερνητική αποδοκιμασία των ΜΜΕ, που δημοσιεύουν ή μεταδίδουν ονόματα πολιτών, ως εμπλεκομένων στην υπόθεση της τρομοκρατίας. Ποιος είπε, ότι έχει όρια η υποκρισία;

Μια και συνεχίζεται η παρέλαση των διαφόρων «ειδικών» της «τρομολογίας» από τα τηλεπαράθυρα, σημειώνουμε τα συγκεντρωτικά, σχετικά στοιχεία, που έδωσε τις προάλλες στη δημοσιότητα η εταιρία μετρήσεων TNSM. Εχουμε και λέμε λοιπόν: Από τις 30 Ιούνη μέχρι τις 4 Αυγούστου, στα κεντρικά και μόνο τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, προσκλήθηκαν 242 διαφορετικά πρόσωπα, για να καταθέσουν τη γνώμη τους, σχετικά με την υπόθεση της «17Ν». Απ' όλους αυτούς, αδιαμφισβήτητοι πρωταθλητές αναδείχνονται οι παρακάτω: ο Ν. Κακαουνάκης με 52 παρουσίες, ο Γ. Τράγκας με 28, ο Γ. Καραμπελιάς με 23, οι Ντ. Κρυστάλλης και Μ. Τριανταφυλλόπουλος με 21, ο Αλ. Λυκουρέζος με 15 και ο Μ. Βορίδης με 12.

Τώρα, γιατί αυτοί και όχι κάποιοι άλλοι είναι οι ειδικοί, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Ούτε καταλαβαίνουμε, γιατί έχει τόση περισσότερη σημασία η γνώμη του Ντ. Κρυστάλλη (πρώην πράκτορα της ΚΥΠ, που έβαζε βόμβες με εντολή των προϊσταμένων του) ή του Μ. Βορίδη (ακροδεξιού και στενού φίλου του Λεπέν), από οποιονδήποτε άλλον. Το μόνο που κατανοούμε, είναι η συχνότητα παρουσίας του Ν. Κακαουνάκη. Τέλος πάντων, πρέπει και η Αστυνομία να εκλαϊκεύει τις απόψεις της...

Δε λέμε, πάμπολλα τραβάει η έννοια της Αριστεράς στη χώρα μας, καθώς ο κάθε «προοδευτικός» εκπρόσωπος του μεγάλου κεφαλαίου την κόβει και τη ράβει στα μέτρα του και ο κάθε «εκσυγχρονισμένος» απολογητής του ιμπεριαλισμού, που... σέβεται τον εαυτό του, ορκίζεται στο όνομά της, αλλά υπάρχουν και... χειρότερα. Διαβάζουμε, για παράδειγμα, σε ανταπόκριση από την Αγκυρα: «Η τουρκική Αριστερά παρουσιάζεται στις εκλογές χωρισμένη σε τρία κόμματα: το Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς του Μπουλέντ Ετσεβίτ (σ.σ. ο πρωθυπουργός της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και σημερινός πρωθυπουργός της χώρας), το Κόμμα της Νέας Τουρκίας του Ισμαήλ Τζεμ (σ.σ. μέχρι πρότινος υπουργός Εξωτερικών) και το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα του Ντενίζ Μπαϊκάλ (σ.σ. νυν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης), όπου προσχώρησε την περασμένη βδομάδα ο πρώην υπουργός Οικονομίας Κεμάλ Ντερβίς».

Οσο για την πραγματική τουρκική Αριστερά, και υπάρχει, και παλεύει μέσα κι έξω από τις φυλακές και τα μπουντρούμια, και εκπροσωπείται από κόμματα. Τα τελευταία, όμως, ούτε καν αναφέρονται σε ανταποκρίσεις, σαν την προηγούμενη.