Τρικυμία εν κρανίω στο ΠΡΙΝ και το ΝΑΡ, στην προσπάθειά τους να ασκήσουν κριτική στο ΚΚΕ. Γράφει μεταξύ άλλων: «(...) Εμφανίζεται η θεμελιακή λογική του ΚΚΕ ότι η αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών υπέρ του αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για να υπάρξουν ουσιαστικές νίκες και βελτιώσεις στο σήμερα και για να ανοίξει ο δρόμος στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας (...) Στο πλαίσιο αυτό χαρακτηρίζεται σαν ρεφορμιστικό και οπορτουνιστικό κάθε αίτημα που σηματοδοτεί μια επιθετική γραμμή αντικαπιταλιστικής ρήξης». Λίγο παρακάτω, αναιρώντας τον ίδιο τον εαυτό του, ο ίδιος συντάκτης προσπαθεί να πείσει ότι, ενόψει των εκλογών, το ΚΚΕ εγκαταλείπει την πάλη για τη λαϊκή εξουσία και «προβάλλει μια σειρά από "προσγειωμένα" αιτήματα που μπορούν να υλοποιηθούν από τους "κομμουνιστές συμβούλους" μέχρι ακόμα και "την πρόληψη των σεισμικών επιπτώσεων" ή "τον περιβαλλοντικό σχεδιασμό αντιπλημμυρικών έργων"». Προφανώς, το ΝΑΡ θεωρεί ότι τέτοια «προσγειωμένα» αιτήματα μπορεί να τα τακτοποιήσουν αφεαυτού τους το καπιταλιστικό σύστημα και οι δυνάμεις που το υπηρετούν. Αρα, δε χρειάζεται να τα αναδεικνύει κανείς ως στόχους πάλης ενός ρωμαλέου κινήματος που θα τα επιβάλλει, κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. Οσο για τις ασυναρτησίες περί «κοινοβουλευτικών συσχετισμών» σαν «βασική προϋπόθεση για να υπάρξουν ουσιαστικές νίκες και βελτιώσεις», μάλλον δυσκολεύονται ακόμα και στο διάβασμα εκεί στο ΝΑΡ, πόσο μάλλον στην κατανόηση των όσων λέει και γράφει το ΚΚΕ. Γι' αυτό τα φέρνουν στα μέτρα τους. Του ρεφορμισμού δηλαδή. Γιατί το ΚΚΕ δε μιλά μόνο για τις εκλογές, αλλά επιμένει και σωστά ότι η χειραφέτηση από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, με ταυτόχρονη ενίσχυση του ΚΚΕ, σημαίνει χειραφέτηση από την αστική πολιτική και ταυτόχρονα επιλογή της πολιτικής για την ανατροπή του σάπιου συστήματος. Σημαίνει βεβαίως και εμπόδια στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Αποδυναμωμένη κυβέρνηση, αποδυναμωμένη αξιωματική αντιπολίτευση αυτό σημαίνει. Οπως σημαίνει ενίσχυση της ανυπακοής, της απειθαρχίας στην αντιλαϊκή πολιτική, ενίσχυση της οργανωμένης πάλης. Η ενίσχυση και με την ψήφο αυτής της γραμμής είναι αναγκαίος όρος για να θεριέψει σήμερα το κίνημα, να αποσπάσει κατακτήσεις και να ανοίξει δρόμους προς όφελός του. Το ΝΑΡ προφανώς είναι ικανοποιημένο με το να κλίνει τον «αντικαπιταλισμό» σε όλες τις πτώσεις και την ίδια ώρα με την τακτική του να σιγοντάρει δυνάμεις σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο (π.χ. συνάντηση με τον ΣΥΡΙΖΑ στο βήμα διαλόγου για την αριστερά), που θέλουν να εξωραΐσουν και να διαιωνίσουν την καπιταλιστική σκλαβιά. Ο καθένας όπου τάχθηκε.

Η «Δημοκρατική Αριστερά» του Φ. Κουβέλη πορεύεται προς την εκλογική αναμέτρηση, κάνοντας «γαργάρα» το μνημόνιο και όσα αυτό εκπροσωπεί και σηματοδοτεί και χειροκροτώντας ένα άλλο μνημόνιο. Αυτό ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κίνα. Σε σχετική της ανακοίνωση χτες αναφέρει: «Η Δημοκρατική Αριστερά έχει υπογραμμίσει την αναγκαιότητα να υπάρξουν άμεσες ξένες επενδύσεις στη χώρα μας. Το μνημόνιο συνεργασίας με την Κίνα, εφόσον καταλήξει σε συγκεκριμένα επενδυτικά σχέδια, μπορεί να έχει θετικές προοπτικές και για την ανάπτυξη και για την απασχόληση»...

Οι καπιταλιστικές επενδύσεις είτε της Κίνας, είτε του Κατάρ, είτε των Αμερικανών ή των Ευρωπαίων, είναι προφανές ότι θα έχουν θετικές προοπτικές για την ανάπτυξη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας μιας χούφτας μονοπωλίων. Και για την απασχόληση, αλλά εκείνη με όρους μεσαίωνα, χωρίς κανένα ίχνος εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Οχι τυχαία, άλλωστε, τέτοιες πρωτοβουλίες εκδηλώνονται, αφού η κυβέρνηση ισοπέδωσε κάθε δικαίωμα, κάθε κατάκτηση της εργατικής τάξης, εξασφαλίζοντας με την πολιτική της φτηνό εργατικό δυναμικό στο μεγάλο κεφάλαιο. Την ίδια ώρα αναπτύσσεται π.χ. ο κλάδος των μεταφορών, αυτό θέλουν τα μονοπώλια και κλείνουν τα ναυπηγεία, αφού οι Ελληνες εφοπλιστές ναυπηγούν στην Κίνα. Καταστρέφονται, δηλαδή, πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Ετσι, ακόμη και αυτό το επιχείρημα περί δημιουργίας θέσεων εργασίας είναι κάλπικο, αφού είναι πολύ περισσότερες αυτές που χάνονται απ' αυτές που δημιουργούνται. Και όλ' αυτά, στο όνομα της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων που σημαίνει ότι αν αύριο δεν τους συμφέρει η εδώ επένδυση τη μεταφέρουν σε άλλη χώρα. Οσο για την εξαγωγή λαδιού στην Κίνα, αυτό δε θα ωφελήσει τους μικροπαραγωγούς αγρότες, αλλά τους μεγαλεμπόρους, που το αγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί και το πουλούν με μεγάλο δικό τους κέρδος. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τους φανερούς υποστηρικτές των επιλογών της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Που καλούν την κυβέρνηση «να αποδείξει, ακόμη και στη μεγάλη μας ανάγκη, ότι παραμένουμε μια χώρα που σέβεται την υφιστάμενη νομοθεσία, το περιβάλλον, τους απλούς πολίτες, που επιδιώκει να διαμορφώνει για τις λίγες μεγάλες, αλλά και για τις πολλές μικρές επενδύσεις ένα ευνοϊκό πλαίσιο...»!

Αλλά η «μεγάλη μας ανάγκη» είναι η ανάγκη των μονοπωλίων ενάντια στο λαό. Και η «Δημοκρατική Αριστερά» παραβλέπει και αυτό, αλλά και το γεγονός ότι η υφιστάμενη νομοθεσία τσακίζει το λαό.