Τα μυστικά κονδύλια που φέρονται να καταχράστηκαν ο Τσεν και το στενό περιβάλλον του, που ανέρχονται σε ύψος τουλάχιστον 14,8 εκατομμυρίων δολαρίων Ταϊβάν (περίπου μισό εκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ), απειλούν να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό στη νήσο, θεωρούμενη ως το ασιατικό «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» από μέρους της Ουάσιγκτον. Εξ ου και το θέμα έφθασε να απασχολεί τον δυτικό Τύπο, καθώς οι σαφείς γεωπολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες υπαγορεύουν τη διατήρηση του status quo. Η Κίνα, από τη δική της πλευρά, παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις εξελίξεις: Το Πεκίνο θα έβλεπε θετικά τη φυγή του Τσεν, ο οποίος προωθούσε σχέδια οριστικής και επίσημης ανεξαρτητοποίησης, στην πραγματικότητα «απόσχισης».
Α`. Ραγιάδες και κολίγοι
Εχουμε και λέμε: Αύξηση των καθαρών κερδών μετά από φόρους 49,6% (από 13,3% το 2005), αύξηση του κύκλου εργασιών κατά 11,7% και, μάλιστα, με ένα λιγότερο πλοίο στο στόλο φέτος. Κέρδη, δηλαδή, ασύλληπτα για τον κοινό νου, τα οποία φανερώνουν δύο πράγματα: Πρώτον, ότι το «δημόσιο συμφέρον», στη γλώσσα της σημερινής κυβέρνησης, όπως και της προηγούμενης του ΠΑΣΟΚ, ταυτίζεται αποκλειστικά με το συμφέρον των ακτοπλόων εφοπλιστών. Και, δεύτερον, η «απελευθέρωση» όχι μόνο δεν έφερε μείωση της τιμής των εισιτηρίων, γεγονός που θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να αποτυπώνεται και στα οικονομικά αποτελέσματα, αλλά, αντίθετα, εκτίναξε τα ναύλα στα ύψη, κάνοντας ακόμα πιο ακριβή τη μετακίνηση με πλοίο.
«Η Γερμανία, λόγω του μεγέθους, του πληθυσμού, της οικονομικής ισχύος και της γεωγραφικής της θέσης στο κέντρο της ευρωπαϊκής ηπείρου, έχει να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της Ευρώπης και πέραν αυτής». Το απόσπασμα είναι από τη νέα «Λευκή Βίβλο για την αμυντική πολιτική και πολιτική ασφάλειας» της Γερμανίας, η οποία υιοθετήθηκε πρόσφατα από το υπουργικό συμβούλιο του Μεγάλου Συνασπισμού (χριστιανοδημοκρατών - σοσιαλδημοκρατών) και, μάλλον, αποτελεί τη σαφέστερη διακήρυξη των γερμανικών ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων από τη λήξη του Β` Παγκόσμιου Πολέμου. Η Λευκή Βίβλος της κυβέρνησης Μέρκελ είναι η τρίτη κατά σειρά στη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας. Προηγήθηκαν εκείνη του 1969, όταν ήταν καγκελάριος ο Βίλι Μπραντ, και αυτή του 1994, επί καγκελαρίας του Χέλμουτ Κολ.
Στη νέα Λευκή Βίβλο κατέχει πρωταρχική θέση «η δυνατότητα δράσης στην εξωτερική πολιτική», η οποία θα προωθηθεί «με την ενίσχυση της διατλαντικής συνεργασίας, θεμέλιο της γερμανικής και ευρωπαϊκής κοινής ασφάλειας». Την ίδια στιγμή, όμως, αποδίδεται ιδιαίτερη σημασία, τόσο στην ειδική σχέση Γερμανίας - Γαλλίας, όσο και στην «αμυντική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Οπως καταλαβαίνετε, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη...
Σκόπιμο είναι, πάντως, να υπογραμμιστούν δυο ακόμη σημεία της νέας γερμανικής Λευκής Βίβλου: Με το πρώτο, η Γερμανία διεκδικεί, εμμέσως πλην σαφώς, την είσοδό της στο κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων. Σημειώνει το συγκεκριμένο εδάφιο: «Δοθείσης της αποστολής του ΝΑΤΟ για την πρόληψη πολέμων, βάσει της συμμαχικής αλληλεγγύης και της δίκαιης κατανομής των υποχρεώσεων, καθιστά επιβεβλημένο η συμμετοχή της Γερμανίας στην πυρηνική συμμετοχή να είναι ανάλογη του ρόλου της». Με το δεύτερο, θεσμοθετείται η δυνατότητα της επέμβασης των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων στην αντιμετώπιση «τρομοκρατικής απειλής ή επίθεσης». Στο τελικό κείμενο, ορίζεται ότι «βάσει μιας ευρύτερης αντίληψης ασφαλείας, τυχόν απειλή αντιμετωπίζεται με διπλωματικά, οικονομικά, πολιτικά, αστυνομικά και στρατιωτικά μέσα, εάν χρειάζεται και με στρατιωτική επέμβαση». Περιττό, βέβαια, να σημειώσουμε ότι το προαναφερόμενο δεν αφορά μόνο σε στρατιωτικές επεμβάσεις σε βάρος τρίτων μόνο χωρών, αλλά και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Αλλωστε, ποτέ και καμιά άρχουσα τάξη δεν υποτίμησε τη θωράκιση της εξουσίας και του καθεστώτος της έναντι του «τρομοκράτη λαού».
Ζεστό και δωρεάν κρατικό χρήμα ξεκοκαλίζουν οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες μέσω του λεγόμενου αναπτυξιακού νόμου. Οι 103 αιτήσεις υπαγωγής που πέρασαν από το Ελληνικό Κέντρο Επενδύσεων (ΕΛΚΕ) στο 10μηνο Γενάρη -Οκτώβρη του 2006 έφτασαν σε 3,1 δισ. ευρώ. Στα εν λόγω επιχειρηματικά πλάνα «προβλέπεται» η δημιουργία 5.360 θέσεων εργασίας, που αντιστοιχούν σε περίπου 580.000 ευρώ για κάθε «νέα θέση εργασίας». Και, βέβαια, άγνωστο είναι το κατά πόσο θα διατηρηθούν. Αλλωστε, οι διατάξεις του νέου αναπτυξιακού νόμου αποσυνδέουν την κρατική επιδότηση από τις «προβλεπόμενες θέσεις απασχόλησης». Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, αφού τσεπώσουν το κρατικό χρήμα, θα έχουν και το ελεύθερο και στις απολύσεις, όπως ακριβώς κάνουν χρόνια και χρόνια είτε με κυβερνήσεις ΝΔ, είτε με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ.
Πονηροί οι βιομήχανοι. Σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΣΥΕ), οι τιμές των εγχωρίως παραγόμενων προϊόντων, που καταναλώθηκαν μέσα στην Ελλάδα, σημείωσαν αύξηση κατά 4,5%, ενώ οι αντίστοιχες των εγχώριων βιομηχανικών προϊόντων, που προορίζονται για εξαγωγές, σημείωσαν την ίδια χρονική περίοδο αύξηση σε ποσοστό 1%.
Με άλλα λόγια, οι βιομήχανοι ακολουθούν διαφορετικές τιμολογιακές πολιτικές, για την εσωτερική αγορά και τις εξαγωγές, έχοντας, προφανώς, τις πλάτες της κυβέρνησης και των αρμόδιων εποπτικών αρχών. Και, βέβαια, περιττό να σημειώσουμε, ποια απ' τις δυο τιμολογιακές πολιτικές χρηματοδοτεί την άλλη. Μια ματιά και μόνο στα προαναφερόμενα δύο ποσοστά αυξήσεων είναι υπεραρκετή. Οσο για το ποιος πληρώνει, είναι ακόμη περισσότερο καθαρό σε όλους.