Μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών, ο νέος κομματικός χάρτης του Κοινοβουλίου θα έχει διαμορφωθεί και από τις συμφωνίες που θα επιτευχθούν θα εξαρτηθεί, στο μεγαλύτερο βαθμό, και η ανάδειξη του νέου πρωθυπουργού. Τα υπόλοιπα κόμματα που συμμετέχουν, με κάποιες αξιώσεις, στην εκλογική μάχη, εκτός από το Λικούντ και το Εργατικό Κόμμα, είναι, ήδη, σαφές ποια θέση θα τηρήσουν και ποιον θα υποστηρίξουν. Το ακροδεξιό κόμμα του Μπένι Μπεγκίν "Χερούτ" θα ταχθεί υπέρ του Νετανιάχου, όπως άλλωστε και το τρίτο, σε ισχύ, ισραηλινό θρησκευτικό κόμμα "Σας". Ανάμεσα στους δύο βασικούς μονομάχους φαίνεται ότι θα μοιράσει τους ψηφοφόρους του το νεοσύστατο κεντρώο κόμμα τού, μέχρι προσφάτως, υπουργού Αμυνας, Γιτζάκ Μορντεχάι, ενώ υπέρ του Εχούντ Μπάρακ θα ταχθεί το αραβικό κόμμα Μπάλαντ του Αζμί Μπισάρα. Με δεδομένη αυτή "την κατανομή δυνάμεων", οι δύο μονομάχοι φαίνεται να τερματίζουν σχεδόν στήθος με στήθος στο νήμα της πρωθυπουργίας και ως μείζον στόχος προβάλλει η εξασφάλιση της υποστήριξης του κόμματος των Ρώσων μεταναστών του Νατάν Σαράνσκι, οι οποίοι ξεπερνούν τις 700.000, αγγίζοντας, δηλαδή, το 14,5% του συνόλου του εκλογικού σώματος.

Ο Νατάν Σαράνσκι και οι οπαδοί του κόμματός του είχαν υπερψηφίσει το Λικούντ και τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, στις εκλογές του Ιουνίου του 1996, και εκτιμάται ότι η ψήφος του ήταν καθοριστική στην εξασφάλιση της ελάχιστης διαφοράς με την οποία επικράτησε ο Νετανιάχου του Σιμόν Πέρες και του Εργατικού Κόμματος. Εντούτοις, τα χρόνια που μεσολάβησαν δεν "ικανοποίησαν" τους μετανάστες από την πρώην Σοβιετική Ενωση, οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με σειρά διακρίσεων και απαγορεύσεων που έθεσε εναντίον τους το υπερορθόδοξο κόμμα "Σας", στο οποίο ανατέθηκε, από τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου, το κομβικό υπουργείο Εσωτερικών.Η δυσαρέσκεια των Ισραηλινών ρωσικής καταγωγής αντιμετωπίστηκε με ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα από το "Σας", του οποίου η ηγεσία, ακόμη και σήμερα, υποστηρίζει ανοιχτά την αποπομπή από τους κόλπους της ισραηλινής κοινωνίας των Ρώσων μεταναστών, τους οποίους χαρακτηρίζει "μίασμα", εξαιτίας της πιο "ελεύθερης" στάσης που τηρούν απέναντι στη θρησκεία. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, μάλιστα, σε μια προσπάθεια να υπερσκελίσει το αδιέξοδο που διαφαινόταν, ήδη, ξεκάθαρα, από τις αρχές του τρέχοντος έτους, φέρεται να ενθάρρυνε και να στήριξε τον πρώην αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού Αβιγκντόρ Λίμπερμαν να ιδρύσει ένα νέο κόμμα, που έθετε ως στόχο την προσέλκυση των ρωσικής καταγωγής ψηφοφόρων, προκειμένου να διασπαστεί το "συμπαγές μπλοκ", του οποίου ηγούνταν ο Σαράνσκι.

Τα σχέδια του Νετανιάχου, όμως, φαίνεται ότι απέτυχαν, καθώς σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις το κόμμα του Αβιγκντόρ Λίμπερμαν με δυσκολία θα επιβιώσει των εκλογών αυτών. Αντίθετα, οι ίδιες πάντα δημοσκοπήσεις δίνουν ολοένα και μεγαλύτερο προβάδισμα στον έτερο διεκδικητή της πρωθυπουργίας Εχούντ Μπάρακ, ο οποίος από την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας έστρεψε το ενδιαφέρον τους στον Σαράνσκι και στο κόμμα του "Ισραελ Μπάλιγια", με αποτέλεσμα, σήμερα, πολιτικοί αναλυτές να εκτιμούν ότι τα αυξημένα ποσοστά προτίμησης που εμφανίζει ο Μπάρακ οφείλονται στη μεταστροφή των προτιμήσεων μεγάλης μερίδας των Ρώσων μεταναστών.Σε μια ύστατη προσπάθεια να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, δέκα μέρες πριν από τις εκλογές, ανακοίνωσε εκτάκτως σειρά ευνοϊκών μέτρων για τους Ρώσους μετανάστες, αμέσως μετά την επανάκτηση της πρωθυπουργίας.

Ο αγώνας δρόμου για την εξασφάλιση των ψήφων των οπαδών του Σαράνσκι συνεχίζεται μέχρι και το άνοιγμα της κάλπης και αν κάποιος το διασκεδάζει, χωρίς να το κρύβει, είναι ο ίδιος ο Νατάν Σαράνσκι. Ο ηγέτης των Ισραηλινών ρωσικής καταγωγής απέφυγε, μέχρι την ύστατη στιγμή, να αποσαφηνίσει τις προθέσεις του και αρκέστηκε να σχολιάσει τις αλλεπάλληλες συναντήσεις που είχε με ανώτερα στελέχη τόσο του "Λικούντ" όσο και του Εργατικού Κόμματος, τονίζοντας με χιούμορ ότι είναι "όμορφος άνδρας και μπορεί να χαίρεται που όλοι, ξαφνικά, επιζητούν την παρέα του". Πίσω, πάντως, από τις κάμερες, ο Σαράνσκι φέρεται να διεκδικεί, με αξιώσεις, το υπουργείο Εσωτερικών, τόσο από το Εργατικό Κόμμα όσο και από το Λικούντ.

Πρόωρα προσφεύγουν στις κάλπες, αύριο, οι Ισραηλινοί, προκειμένου να εκλέξουν νέο Κοινοβούλιο, αλλά και και νέο πρωθυπουργό μετά από την αδυναμία της κυβέρνησης συνασπισμού του Μπέντζαμιν Νετανιάχου να διατηρηθεί στην εξουσία για την τετραετία, την οποία προβλέπει η ισραηλινή νομοθεσία. Για πρώτη φορά τόσα πολλά κόμματα, συνεργαζόμενα σε διάφορους συνδυασμούς ή μόνα τους, συναγωνίζονται για μία έδρα από τις 120 της Κνεσσέτ και για πρώτη φορά η προεκλογική περίοδος διήρκεσε, περίπου, 5 μήνες, καθώς από τα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη δεν κατέστη δυνατή η υπερψήφιση του προϋπολογισμού, κατά την τρίτη και τελευταία ψηφοφορία που προβλέπεται νομοθετικά. Αν και η εκλογική μάχη αποδείχτηκε ιδιαίτερα σκληρή σε χαρακτηρισμούς και αλληλοκατηγορίες, αλλά και σε προγνωστικά, εντούτοις στο κυρίαρχο προεκλογικό θέμα, που δεν είναι άλλο από την ισραηλινο-παλαιστινιακή "ειρηνευτική διαδικασία", δεν αναμένεται καμία "εντυπωσιακή" αλλαγή.

Περισσότερα από 7.021 εκλογικά τμήματα ανοίγουν, αύριο τα ξημερώματα, και θα κλείσουν αργά το βράδυ, προκειμένου να ψηφίσουν οι 4.285.428 Ισραηλινοί ψηφοφόροι, 9,2% περισσότεροι από όσους συμμετείχαν στις εκλογές του Ιουνίου 1996. Δικαίωμα ψήφου έχουν όλοι οι Ισραηλινοί πολίτες άνω των 18 ετών και δικαίωμα "εκλέγεσθαι" οι άνω των 21 ετών, ενώ, για πρώτη φορά, έχουν ληφθεί μέτρα προκειμένου να ψηφίσουν τόσο οι νοσηλευόμενοι στα νοσοκομεία όσο και οι κρατούμενοι των φυλακών.

Την είσοδό του στην Κνεσσέτ εξασφαλίζει οποιοδήποτε κόμμα συγκεντρώσει το 1,5% της προτίμησης των ψηφισάντων. Για πρώτη φορά το 1996 εφαρμόστηκε και ο νέος εκλογικός νόμος, σύμφωνα με τον οποίο, γίνονται ξεχωριστές ψηφοφορίες για το Κοινοβούλιο και τον πρωθυπουργό. Αύριο, οι Ισραηλινοί ψηφοφόροι θα προσέλθουν στις κάλπες με δύο ψηφοδέλτια, ένα για την Κνεσσέτ και ένα για τον πρωθυπουργό. Οι έδρες του Κοινοβουλίου θα καθοριστούν από την αυριανή ψηφοφορία, ενώ ο νέος πρωθυπουργός είναι πολύ πιθανό να αναδειχτεί στο δεύτερο γύρο εκλογών, την 1η Ιουνίου, καθώς για να κατακτήσει κάποιος υποψήφιος, από τον πρώτο γύρο, την πρωθυπουργία θα πρέπει να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία της εκλογικής προτίμησης, δηλαδή, περίπου 51%. Στο δεύτερο γύρο προκρίνονται οι δύο υποψήφιοι που συγκέντρωσαν τα μεγαλύτερα ποσοστά προτίμησης. Ο νικητής του δεύτερου γύρου αναλαμβάνει την πρωθυπουργία, αλλά και το καθήκον να σχηματίσει κυβέρνηση, η οποία θα καταφέρει να εξασφαλίσει την ψήφο εμπιστοσύνης της Κνεσσέτ με απόλυτη πλειοψηφία.

Είναι "ηλίου φαεινότερον" ότι αυτή η όψη της "ειρηνευτικής διαδικασίας" δεν απασχόλησε κανέναν από τους κυρίους μονομάχους των ισραηλινών εκλογών. Η προοπτική της δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, το οποίο, όμως, θα είναι αποστρατικοποιημένο και θα συνεργάζεται - εξαρτάται από το Ισραήλ - για την αμυντική και εξωτερική του πολιτική, βρίσκει σύμφωνο σχεδόν το σύνολο της ισραηλινής πολιτικής σκηνής. To ενδεχόμενο μετατροπής της Ανατολικής Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους δε βρίσκει σύμφωνο κανένα διεκδικητή της εξουσίας στο Ισραήλ. Οσο για το ζήτημα των προσφύγων και της διανομής του πολυτιμότατου αγαθού του νερού, δεν έγινε, καν, λόγος.

Υπό τις συνθήκες αυτές, γίνεται ξεκάθαρο ότι όποιος και αν είναι ο νέος Ισραηλινός πρωθυπουργός, ασχέτως αν η νίκη του έχει στηριχτεί στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό στις απόψεις που έχει εκφράσει για την ισραηλινο - παλαιστινιακή "ειρηνευτική διαδικασία", δεν πρόκειται να επηρεάσει την εξέλιξη, αυτής ακριβώς της διαδικασίας, σε κάποιον σημαντικό βαθμό. Οι ισραηλινο - παλαιστινιακές διαπραγματεύσεις θα παραμείνουν, πιθανότατα, σε τέλμα και θα προωθούνται ή θα καταρρέουν με βάση τη βούληση της εγγυήτριας δύναμης, και εμπνεύστριας της συμφωνίας, των ΗΠΑ. Ο νέος Ισραηλινός πρωθυπουργός θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά προβλήματα του Ισραήλ, τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, την απορρόφηση των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και τη διαμόρφωση νέων σχέσεων θρησκείας - κράτους, αλλά δε θα λάβει "εντυπωσιακές" αποφάσεις και πρωτοβουλίες απέναντι στους Παλαιστινίους αφού όλα έχουν "αρμονικά" ρυθμιστεί από τις αρχές της υπάρχουσας"ειρηνευτικής διαδικασίας". Οσο για τους ίδιους τους Παλαιστινίους, δε φαίνεται, πλέον, να πιστεύουν ότι ο αγώνας και το όραμα της Ιντιφάντα πλησιάζουν στη δικαίωσή τους και δεν τρέφουν, πια, την αυταπάτη, που υπήρχε σε μεγάλο βαθμό στις ισραηλινές εκλογές του 1996, ότι τα αιτήματά τους μπορούν να ικανοποιηθούν ανάλογα με τα αποτελέσματα των ισραηλινών κάλπεων.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

Σήμερα, δε θα ακουγόταν ιδιαίτερα τολμηρή η εκτίμηση ότι η κατάσταση στα Αυτόνομα Εδάφη και τα δεδομένα που έχουν παγιωθεί ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους, πέντε χρόνια μετά την έναρξη της "ειρηνευτικής διαδικασίας" καθιστούν πολύ πιο δύσκολη την ειρήνευση από ό,τι φαινόταν να είναι στις αρχές της.Οι Παλαιστίνιοι ζουν εγκλωβισμένοι στους θύλακες των αυτόνομων περιοχών και δεν έχουν, καν, το δικαίωμα να μετακινηθούν από τη μία στην άλλη αυτόνομη περιοχή χωρίς την άδεια του ισραηλινού στρατού, ο οποίος διατηρεί τον έλεγχο τόσο των "ενδιάμεσων ζωνών" όσο και των ζωνών που βρίσκονται, ακόμη, στην πλήρη κυριαρχία του Ισραήλ. Η οικονομική και εμπορική δραστηριότητα των αυτόνομων περιοχών εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τη διάθεση της ισραηλινής κυβέρνησης, με αποτέλεσμα οι αλλεπάλληλοι "αποκλεισμοί για λόγους ασφαλείας" να έχουν οδηγήσει σε πλήρη μαρασμό την παλαιστινιακή οικονομία και να βυθίζουν ολοένα και περισσότερο στη μιζέρια τους Παλαιστινίους.

Από το 1993 μέχρι το 1996 ο αριθμός των Εβραίων εποίκων στη Δυτική Οχθη αυξήθηκε από 110.000 σε 145.000, ενώ στη Λωρίδα της Γάζας από 3.000 σε 5.000. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου έλαβε μια σειρά ευνοϊκών μέτρων για τους εποίκους. Οι δέκα μεγαλύτεροι εβραϊκοί εποικισμοί στη Δυτική Οχθη παρουσίασαν ανάπτυξη της τάξης του 9,8% μόνο τους πρώτους μήνες του 1998, ενώ παράλληλα με την κατασκευή μεγάλων αυτοκινητόδρομων οι έποικοι μπορούν με ασφάλεια και άνεση να μετακινούνται χωρίς, καν, να αναγκάζονται να αναμειχθούν με τους Παλαιστινίους. Το αρδευτικό σύστημα των εποικισμών βελτιώνεται μέρα με τη μέρα, ενώ ταυτόχρονα ο εφιάλτης της λειψυδρίας μεγαλώνει για τις αυτόνομες παλαιστινιακές περιοχές.

Την ίδια στιγμή, μέσω των "ειρηνευτικών συμφωνιών", το Ισραήλ απεγκλωβίστηκε από το βάρος της οικονομικής ενίσχυσης των αυτόνομων, το οποίο ανέλαβαν οι μεσολαβήτριες χώρες, αλλά και από την ευθύνη της τήρησης της τάξης και της πάταξης της ισλαμιστικής τρομοκρατίας μέσα στους παλαιστινιακούς θύλακες, καθήκον που μεταφέρθηκε στην παλαιστινιακή αστυνομία και εξαιτίας των αλλεπάλληλων πιέσεων και εμπλοκών έχει αναδειχτεί σε κύριο στόχο της. Επιπλέον, κατάφερε να εξέλθει από τη διπλωματική απομόνωση και έχει βελτιώσει τις σχέσεις του με τον αραβικό κόσμο.

Τέλος, η εφαρμογή των "ειρηνευτικών συμφωνιών" έφερε, με ιδιαίτερα απροκάλυπτο τρόπο, στο προσκήνιο τη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ, οι οποίες προσφέρονται να παρέμβουν και να "βοηθήσουν" στην αποσαφήνιση κάθε θολού σημείου, ενισχύοντας την επιρροή και το ρόλο τους στην ευρύτερη περιοχή, "ξεκαθαρίζοντας" τις παρερμηνείες κατά βούληση. Μάλιστα, μετά την υπογραφή της "ενδιάμεσης συμφωνίας" του Ουάι Πλαντέισον, η CIA εγκαταστάθηκε, και επισήμως, τόσο στην πόλη της Γάζας όσο και της Ραμάλλα, για αναλάβει την καθοδήγηση και την οργάνωση της δράσης της παλαιστινιακής αστυνομίας "κατά των τρομοκρατών".

Σε μείζον ζήτημα αντιπαράθεσης και πολεμικής αναδείχτηκε, κατά τη διάρκεια και αυτής της προεκλογικής εκστρατείας, η ισραηλινο-παλαιστινιακή "ειρηνευτική διαδικασία". Αλληλοκατηγορίες και ιδιαίτερα σκληρούς χαρακτηρισμούς αλληλοεκτόξευσαν οι Νετανιάχου και Μπάρακ, οι οποίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μεγεθύνουν και να αποσαφηνίσουν τα σημεία στα οποία διαφωνούν. Ο, μέχρι σήμερα, Ισραηλινός πρωθυπουργός περηφανεύεται ότι χάρη στην αυστηρή και σκληρή στάση που τήρησε απέναντι στην Παλαιστινιακή Αρχή κατάφερε να μειώσει κατά 75% τα θύματα των τρομοκρατικών ισλαμιστικών επιθέσεων και δε χάνει ευκαιρία να "υπενθυμίσει" ότι αυτή ακριβώς η τακτική "ανάγκασε τον Παλαιστίνιο ηγέτη να σκεφθεί λογικά, να λάβει υπόψη του την απειλή προσάρτησης αυτόνομων περιοχών και τελικά να μην προχωρήσει στην ανακήρυξη ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στις 4 Μάη, οπότε και έληγε το χρονοδιάγραμμα που έθεταν οι αρχικές συμφωνίες του Οσλο".

Από την πλευρά του, ο Εχούντ Μπάρακ επέλεξε, μέχρι τέλους, να "παίξει το χαρτί" Ράμπιν.Ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει ότι προτίθεται να ακολουθήσει πιστά την "πολιτική γραμμή συνεννόησης" με τους Παλαιστινίους που χάραξε ο δολοφονημένος πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν, εκμεταλλευόμενος, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, τόσο τη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί στην ισραηλινή κοινή γνώμη, ακόμη και σήμερα, αυτή η δολοφονία, όσο και το γεγονός ότι κανένα ουσιαστικό βήμα δεν έχει σημειωθεί στις ισραηλινο-παλαιστινιακές διαπραγματεύσεις από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο Νετανιάχου. Ο, πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού κατηγορεί την κυβέρνηση Νετανιάχου ότι, τηρώντας στάση αδιαλλαξίας, έχει προκαλέσει την αγανάκτηση των Παλαιστινίων, θέτοντας σε κίνδυνο τόσο την "ειρηνευτική διαδικασία" όσο και την ασφάλεια των Ισραηλινών.

Παρά τους σφοδρούς αυτούς διαξιφισμούς και εκτός πλαισίου προεκλογικής μάχης, όμως, είναι σαφές ότι, επί της ουσίας, οι διαφορές είναι μηδαμινές και η αποτελμάτωση ή όχι της "ειρηνευτικής διαδικασίας" δεν εξαρτάται από την όποια ισραηλινή κυβέρνηση, αλλά από τις θέσεις και τις αρχές των ίδιων των αρχικών "ειρηνευτικών συμφωνιών", οι οποίες είναι ασαφείς, θολές και αφήνουν πλείστα όσα περιθώρια παρερμηνειών, κωλυσιεργιών και μεσολαβητικών παρεμβάσεων. Με βάση τις προβλέψεις της συμφωνίας του Οσλο, τα πιο ακανθώδη ζητήματα (η επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων προσφύγων, ο οριστικός χαρακτήρας των αυτόνομων περιοχών, η διανομή του νερού και το τελικό καθεστώς της Ιερουσαλήμ) είχαν παραπεμφθεί προς συζήτηση στο τελευταίο στάδιο των συνομιλιών που είχε προγραμματιστεί να αρχίσει το Μάη του 1996. Οι διαπραγματεύσεις αυτές δεν άρχισαν ποτέ και είναι απορίας άξιον υπό ποιες συνθήκες και με ποια δεδομένα θα πραγματοποιηθούν, αν ποτέ αρχίσουν, αφού ανάμεσα στις δύο πλευρές δεν υπάρχει ούτε καν ένα ελάχιστο σημείο σύγκλισης απόψεων.

Οπως επισήμαινε, ήδη, από το 1994 ο Ισραηλινός πολιτικός αναλυτής Ιλάν Χαλεβί η ισραηλινο-παλαιστινιακή "ειρηνευτική διαδικασία" ήταν, a priori, καταδικασμένη σε τέλμα, καθώς μέσα στο κείμενο της δε λαμβανόταν καμία πρόνοια για τον έλεγχο της ορθής εφαρμογής της και η όλη διαδικασία επαφιόταν στην καλή θέληση των συμμετεχόντων.Η σημαντικότατη αυτή έλλειψη σε συνδυασμό με τα πολλά αδιευκρίνιστα σημεία της ήταν αναμενόμενο, υπογραμμίζει ο Χαλεβί, να οδηγήσουν σε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο αντιπαραθέσεων, διαφορετικών ερμηνειών και διαπραγματεύσεων.

Οι μεγάλοι μονομάχοι των αυριανών εκλογών φέρονται να είναι οι ηγέτες των δύο "παραδοσιακών" μεγάλων κομμάτων του Ισραήλ, ο νυν πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου και ο, πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Εχούντ Μπάρακ, του Εργατικού Κόμματος. Οι μήνες, που προηγήθηκαν της πρόωρης εκλογικής μάχης, χαρακτηρίστηκαν από τις σκληρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους δύο βασικούς διεκδικητές της πρωθυπουργίας, οι οποίες, όμως, περιορίστηκαν, κυρίως, στις προσωπικές αντεγκλήσεις και αλληλοκατηγορίες. Οι διαφορές στα προγράμματα των δύο κομμάτων φαίνεται ότι μετρούν μόνο στην ψηφοφορία για την Κνεσσέτ, καθώς η μάχη για την πρωθυπουργία έχει λάβει διαστάσεις "προσωπικής βεντέτας" ανάμεσα στους δύο άνδρες.

Ο ολιγομελής συνασπισμός κομμάτων που συνεργάζεται με το Εργατικό Κόμμα (ανάμεσα σε αυτά και το Μέρετζ του Γιοσί Μπεϊλίν) έχει δώσει ιδιαίτερο βάρος στο πρόβλημα της ανεργίας, που, μόλις, αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του στην ισραηλινή κοινωνία, με την καταμέτρηση 230.000 ανέργων. Δεσμεύεται για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ενώ παράλληλα αντιτάσσεται στην επιλογή της ιδιωτικοποίησης μεγάλου αριθμού κρατικών επιχειρήσεων, στην οποία έχει προχωρήσει η κυβέρνηση Νετανιάχου.Στο πρόγραμμά του, το Εργατικό Κόμμα υπόσχεται γενναίες επιχορηγήσεις στα Πανεπιστήμια, αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος και διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας, ενώ, παράλληλα, αντιτίθεται στην προοπτική των περικοπών, που έχει αρχίσει να δρομολογεί η κυβέρνηση Νετανιάχου, στους τομείς της υγειονομικής περίθαλψης, της ασφάλισης και της συνταξιοδότησης.

Μια άλλη, αρκετά σημαντική διαφορά, ανάμεσα στους δύο κύριους διεκδικητές της πρωθυπουργίας, είναι η στάση τους απέναντι στη θρησκεία. Ο Εχούντ Μπάρακ έχει, επανειλημμένως, ταχθεί υπέρ της σταδιακής αποδέσμευσης του κράτους από τη θρησκεία, απορρίπτοντας τη διαιώνιση διαφορών και διαχωρισμών ανάμεσα σε υπερορθόδοξους και κοσμικούς Εβραίους, σημείο στο οποίο διαφωνεί κάθετα το κόμμα του Λικούντ και ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του όχι μόνο στηρίχτηκε από τα ακροδεξιά θρησκευτικά κόμματα, αλλά τους ανέθεσε και σειρά κυβερνητικών αρμοδιοτήτων.Σε αυτό ακριβώς το σημείο φαίνεται ότι παίζεται το μεγάλο στοίχημα της εκλογικής μάχης, στο οποίο ρυθμιστές αναδεικνύονται, όσο και αν εκ πρώτης ακούγεται περίεργο, οι Εβραίοι μετανάστες από την πρώην Σοβιετική Ενωση.

Ενας Αραβας κοιτάει τις διάφορες προεκλογικές αφίσες

Ο Ε. Μπάρακ σε προεκλογική εμφάνιση

Ο Ε. Μπάρακ σε παρτίδα σκάκι με τον Ν. Σαράνσκι