Σε μείζον ζήτημα αντιπαράθεσης και πολεμικής αναδείχτηκε, κατά τη διάρκεια και αυτής της προεκλογικής εκστρατείας, η ισραηλινο-παλαιστινιακή "ειρηνευτική διαδικασία". Αλληλοκατηγορίες και ιδιαίτερα σκληρούς χαρακτηρισμούς αλληλοεκτόξευσαν οι Νετανιάχου και Μπάρακ, οι οποίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μεγεθύνουν και να αποσαφηνίσουν τα σημεία στα οποία διαφωνούν. Ο, μέχρι σήμερα, Ισραηλινός πρωθυπουργός περηφανεύεται ότι χάρη στην αυστηρή και σκληρή στάση που τήρησε απέναντι στην Παλαιστινιακή Αρχή κατάφερε να μειώσει κατά 75% τα θύματα των τρομοκρατικών ισλαμιστικών επιθέσεων και δε χάνει ευκαιρία να "υπενθυμίσει" ότι αυτή ακριβώς η τακτική "ανάγκασε τον Παλαιστίνιο ηγέτη να σκεφθεί λογικά, να λάβει υπόψη του την απειλή προσάρτησης αυτόνομων περιοχών και τελικά να μην προχωρήσει στην ανακήρυξη ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στις 4 Μάη, οπότε και έληγε το χρονοδιάγραμμα που έθεταν οι αρχικές συμφωνίες του Οσλο".

Από την πλευρά του, ο Εχούντ Μπάρακ επέλεξε, μέχρι τέλους, να "παίξει το χαρτί" Ράμπιν.Ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει ότι προτίθεται να ακολουθήσει πιστά την "πολιτική γραμμή συνεννόησης" με τους Παλαιστινίους που χάραξε ο δολοφονημένος πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν, εκμεταλλευόμενος, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, τόσο τη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί στην ισραηλινή κοινή γνώμη, ακόμη και σήμερα, αυτή η δολοφονία, όσο και το γεγονός ότι κανένα ουσιαστικό βήμα δεν έχει σημειωθεί στις ισραηλινο-παλαιστινιακές διαπραγματεύσεις από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο Νετανιάχου. Ο, πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού κατηγορεί την κυβέρνηση Νετανιάχου ότι, τηρώντας στάση αδιαλλαξίας, έχει προκαλέσει την αγανάκτηση των Παλαιστινίων, θέτοντας σε κίνδυνο τόσο την "ειρηνευτική διαδικασία" όσο και την ασφάλεια των Ισραηλινών.

Παρά τους σφοδρούς αυτούς διαξιφισμούς και εκτός πλαισίου προεκλογικής μάχης, όμως, είναι σαφές ότι, επί της ουσίας, οι διαφορές είναι μηδαμινές και η αποτελμάτωση ή όχι της "ειρηνευτικής διαδικασίας" δεν εξαρτάται από την όποια ισραηλινή κυβέρνηση, αλλά από τις θέσεις και τις αρχές των ίδιων των αρχικών "ειρηνευτικών συμφωνιών", οι οποίες είναι ασαφείς, θολές και αφήνουν πλείστα όσα περιθώρια παρερμηνειών, κωλυσιεργιών και μεσολαβητικών παρεμβάσεων. Με βάση τις προβλέψεις της συμφωνίας του Οσλο, τα πιο ακανθώδη ζητήματα (η επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων προσφύγων, ο οριστικός χαρακτήρας των αυτόνομων περιοχών, η διανομή του νερού και το τελικό καθεστώς της Ιερουσαλήμ) είχαν παραπεμφθεί προς συζήτηση στο τελευταίο στάδιο των συνομιλιών που είχε προγραμματιστεί να αρχίσει το Μάη του 1996. Οι διαπραγματεύσεις αυτές δεν άρχισαν ποτέ και είναι απορίας άξιον υπό ποιες συνθήκες και με ποια δεδομένα θα πραγματοποιηθούν, αν ποτέ αρχίσουν, αφού ανάμεσα στις δύο πλευρές δεν υπάρχει ούτε καν ένα ελάχιστο σημείο σύγκλισης απόψεων.

Οπως επισήμαινε, ήδη, από το 1994 ο Ισραηλινός πολιτικός αναλυτής Ιλάν Χαλεβί η ισραηλινο-παλαιστινιακή "ειρηνευτική διαδικασία" ήταν, a priori, καταδικασμένη σε τέλμα, καθώς μέσα στο κείμενο της δε λαμβανόταν καμία πρόνοια για τον έλεγχο της ορθής εφαρμογής της και η όλη διαδικασία επαφιόταν στην καλή θέληση των συμμετεχόντων.Η σημαντικότατη αυτή έλλειψη σε συνδυασμό με τα πολλά αδιευκρίνιστα σημεία της ήταν αναμενόμενο, υπογραμμίζει ο Χαλεβί, να οδηγήσουν σε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο αντιπαραθέσεων, διαφορετικών ερμηνειών και διαπραγματεύσεων.