Στο Λίτσε, στη νοτιοανατολική Τουρκία, γράφει ο Στέφεν Κίνζερ στους "New York Times", σου δίνεται η εντύπωση πως βρίσκεσαι σε μια από τις πιο αστυνομοκρατούμενες πόλεις του κόσμου. Ανασαίνεις και παρακολουθείσαι. Στα μπιλιάρδα, όταν ο ξένος δημοσιογράφος πλησιάζει κάποιο νεαρό για να ανοίξει συζήτηση, το θέμα θα είναι - αναγκαστικά - ο καιρός. Κι όταν πλησιάζει κάποιος που μοιάζει ασφαλίτης, οι φωνές γίνονται αυτόματα χαμηλότονες. "Ο καιρός είναι άσχημος εδώ", λέει ένας θαμώνας σ' ένα καφενείο - κι ας είναι καλοκαίρι. Το σημαινόμενο είναι ξεκάθαρο. "Μιλάμε μόνο με τα μάτια μας", προσθέτει ένας γηραιότερος θαμώνας. "Μπορείς να δεις τι λέμε, αλλά δεν μπορείς να το ακούσεις". Στο Λίτσε κάποτε ζούσαν 10 χιλιάδες άνθρωποι. Τώρα δεν έχει απομείνει ούτε το 10%: Ο στρατός μετέτρεψε την περιοχή σε έρημο, επειδή οι κάτοικοι ήταν "συμπαθούντες" των αυτονομιστών του ΡΚΚ.

Είναι ο ατελείωτος εμφύλιος - ο πόλεμος που κατατρώει τις σάρκες των Κούρδων και των Τούρκων, που διεξάγουν οι στρατηγοί υποχρεώνοντας τους πολιτικούς να λειτουργούν ως εκπρόσωποι του επιτελείου. Οποιος ξεφεύγει από τον κανόνα, επαναφέρεται αυτομάτως στην τάξη, με παραινέσεις, εγκλήσεις, διώξεις και φυλακίσεις ακόμη. (Θυμάται κανείς τη Λεϊλά Ζανά; Απίθανο...).

Στα τέλη του Μάη, θα διεξαχθεί η δίκη του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, για "εσχάτη προδοσία". Θα του επιβληθεί άραγε η θανατική ποινή, όπως πολλοί προεξοφλούν; Αγνωστο. Η ενίσχυση των εθνικιστών στη Βουλή, ούτως ή άλλως, εκτός της ανακύκλωσης των πολιτικών αδιεξόδων της Τουρκίας, σημαίνει και την περαιτέρω σκλήρυνση της στάσης της Αγκυρας στο μειονοτικό...

Μπ. Γ.