Οι Αμερικανοί θέλουν να πιστεύουν ότι η κοινωνία τους είναι ένα τεράστιο Melting pot (χωνευτήρι) όπου όλα τα ετερόκλητα στοιχεία μπορούν πολύ εύκολα να ενσωματωθούν και να αποκτήσουν την ταυτότητα του "Αμερικανού". Η αλήθεια όμως είναι ότι ακόμα και αν κάποτε λειτουργούσε, τώρα αποδίδει τα ελάχιστα. Οι πολυπληθείς φυλές που απαρτίζουν ισχυρές πια μειονότητες, έχουν οχυρωθεί πίσω από τους μικρόκοσμούς τους και καταφέρονται όλοι εναντίον όλων. Η ειρήνη και η συνύπαρξη είναι παντελώς αδύνατη μεταξύ τους και οποιοσδήποτε εμφύλιος είναι πια δυνατός. Το πολύχρωμο όνειρο του αιδεσιμότατου Κινγκ έχει κατακερματιστεί σε χιλιάδες πολύχρωμα κομμάτια, απαρτίζοντας ένα κατεστραμμένο μωσαϊκό. Δεν είναι και λίγοι αυτοί που μιλούν και κάνουν τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις.

Τα δείγματα που υπάρχουν είναι πάρα πολλά... Με οποιαδήποτε αφορμή ξεσπά και ένα περιστατικό εκδήλωσης φυλετικού μίσους. Σε όλους είναι γνωστά τα γεγονότα του '92 που ξέσπασαν στο Λος Αντζελες, όπου η δίκαιη οργή των Αφροαμερικανών για την αθωωτική απόφαση για τον ξυλοδαρμό του Ρόντνεϊ Κινγκ από αστυνομικούς, προκάλεσε τον πυρπόληση της "πόλης των αγγέλων" και το ξέσπασμα αυτής οργής από όλους προς όλους. Μαύροι εναντίον λευκών, μαύροι εναντίον Κορεατών και Ασιατών, ενώ δεν έλειψαν και τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ όλων των εθνοτήτων. Στη Νέα Υόρκη ανάλογα περιστατικά έγιναν μεταξύ της εβραϊκής και της μαύρης κοινότητας του Μπρούκλιν. Παράλληλα σε αρκετά Πανεπιστήμια αρχίζει να παρατηρείται μία νέα τάση, οι φοιτητές από τις διάφορες εθνότητες (λευκοί, ισπανόφωνοι, μαύροι, Ασιάτες) επιλέγουν να διαβιώνουν χωριστά, είτε στα οικοτροφεία, είτε στις αίθουσες διδασκαλίας, είτε στις καφετερίες. Η κατάσταση με το πέρασμα του χρόνου αντί να εξομαλύνεται, οξύνεται. Ορισμένοι μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να τους πει ιδιαίτερα απαισιόδοξους, μιλούν και για βαλκανοποίηση των ΗΠΑ τα επόμενα χρόνια. Οπως ο δοκιμιογράφος Μάρσαλ Γουίτμαν, που προβλέπει τη σταδιακή βαλκανοποίηση των ΗΠΑ, με ανεξέλεγκτες εξεγέρσεις στα γκέτο και διαφυλετικές διαμάχες που μπορούν να οδηγήσουν σε "εμφύλιο". Ακόμα και ο συγγραφέας Νόρμαν Μέιλερ δηλώνει σχετικά αγχωμένος: "Φοβάμαι πως αν δε βρεθεί ένας τρόπος για να προσεγγίσουν οι λευκοί και οι μαύροι, αυτή η χώρα οδεύει προς το φασισμό".

Με αυτά τα λόγια ο βρετανικός "Economist", χαρακτηρίζει σε άρθρο τα πρόσφατα γεγονότα που έχουν συμβεί στις ΗΠΑ αυτή τη χρονιά. Δεν είναι όμως μόνο η "ετήσια παραγωγή" που είναι διογκωμένη. Ολη η τελευταία πενταετία έχει σηματοδοτηθεί με παρόμοιας φύσης περιστατικά, που ανάγκασαν τον Πρόεδρο Κλίντον να κηρύξει ως θέμα της δεύτερης πενταετίας του, το φυλετικό πρόβλημα, το σημαντικότερο ζήτημα προς επίλυση. Διόρισε μάλιστα και συμβουλευτική Επιτροπή στο Κογκρέσο, η οποία πρωταρχικό στόχο θα έχει τη συλλογή όλων των στοιχείων που θα απαρτίζουν το φυλετικό χάρτη των ΗΠΑ και τις παραβιάσεις που έχουν παρατηρηθεί. Περιττό, νομίζουμε, να πούμε ότι οι προσπάθειες είναι ελαχιστότατες. Τουλάχιστον δεν έχουν φτάσει στα αυτιά μας αναφορές για την πρόοδο των μελετών, ενώ αντίστοιχα με τυμπανοκρουσίες αναγγέλθηκε η σύσταση πριν από έξι μήνες.

Ο Πρόεδρος Κλίντον έχει μακριά πορεία στους αγώνες υπέρ του δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - tress εκσυγχρονιστικό παρελθόν - αλλά νομίζουμε ότι περισσότερο τον ενδιαφέρει να αναθεωρήσει τους νόμους που εισήχθησαν τη δεκαετία του '70 και εξισορροπούσαν κάπως την ισοτιμία των δικαιωμάτων των μαύρων. Οπως σημειώνει το "U.S. News", πολλοί Αμερικανοί πολίτες διαμαρτύρονται εντονότατα γιατί η δημογραφική υπηρεσία (Census), δεν έχει την κατηγορία "πολυφυλετικός" και δεν τους καλύπτει, μία και είναι μείξη πολλών εθνικών στοιχείων. Ισως ο Νιούτ Γκίνγκριτζ, ο ρεπουμπλικάνος πρόεδρος του Κογκρέσου, που το 1995 είχε επωμιστεί τον αγώνα να επιστρέψει η χώρα "στις παλιές καλές ημέρες"... δηλαδή, οι γυναίκες στην κουζίνα, οι έγχρωμοι στα γκέτο, οι παράνομοι στην κρεμάλα... και προσπαθούσε να το επιτύχει μέσω της κατάργησης του "Affirmative Action", να δει το σκοπό του να γίνεται πραγματικότητα... Το μέτρο αυτό ακούγεται αρκετά συχνά στους διαδρόμους της Ουάσιγκτον για να μην αποπνέει ανησυχίες. Το μέτρο που άρχιζε να εφαρμόζεται επί προεδρίας Τζόνσον, το 1965, με σκοπό να διευκολύνει την ένταξη διάφορων μειονοτήτων στην αμερικανική κοινωνία, προβλέποντας ένα ελάχιστο υποχρεωτικό ποσοστό θέσεων στα Πανεπιστήμια, τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πάντως καταργώντας και τα βασικά, πώς θα αποφύγει την "πολυδιάσπαση" - έτσι την ονομάζει - της αμερικανικής κοινωνίας σε μικρότερες, μόνο ο ίδιος το ξέρει...

Οσο ο Πρόεδρος θα αποφασίζει, κάποιοι λευκοντυμένοι εφιάλτες με κουκούλες και πυρωμένους σταυρούς, θα καίνε εκκλησίες μαύρων βαπτιστών στο Νότο. Ο Λουίς Φάραχαν θα προτείνει τη δική του λύση, δηλαδή να ζουν χωριστά το "Εθνος του Ισλάμ" και οι λευκοί, επιζητώντας να κατοχυρωθεί αυτός ο διαχωρισμός. Μάλιστα, έχει βάλει σε εφαρμογή την αμερικανική "τζιχάντ" κατά της εγκληματικότητας, της πορνείας και των ναρκωτικών στα γκέτο των μαύρων, στις μεγαλύτερες πόλεις Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον, Φιλαδέλφεια, Ντιτρόιτ, Σικάγο, Λος Αντζελες, Φιλαδέλφεια και Ατλάντα. Ενώ ο Φάραχαν κηρύσσει τη φυλετική καθαρότητα των μαύρων, οι συμμορίες των γκέτο παλεύουν για μία σπιθαμή γης με τις ανάλογες συμμορίες των ισπανόφωνων, που κατά τα άλλα αριθμώντας και τη μεγαλύτερη μειονότητα και την πιο ζωντανή κοινότητα - 40% είναι κάτω από 18 ετών - προσπαθούν να σπάσουν την κυριαρχία των λευκών. Δε μιλούν αγγλικά, πηγαίνουν σε δικά τους δίγλωσσα σχολεία και δε θέλουν πια άλλες φυλετικές προσμείξεις!

Οι Ασιάτες είναι κλειστοί από μόνοι τους, με ιδιαίτερο κώδικα τιμής και αξιοπρέπειας που δεν τους επιτρέπει τις "προσμείξεις". Σκληρά καρύδια κιόλας, έχουν τη δική τους κοινωνία, τη δική τους μαφία, τη δική τους γλώσσα, τα δικά τους φαστ φουντ και το κυριότερο ενωμένοι σαν γροθιά προοδεύουν και έχουν καταφέρει να τους στρέψουν όλους εναντίον τους. Οσο για τους αυτόχθονες ινδιάνους, αποτελούν φολκλόρ, και αργοπεθαίνουν στους καταυλισμούς. Οσες φορές τολμούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να μην αποδεχτούν την περιθωριοποίησή τους, καταλήγουν σαν τον Λέοναρντ Πελτιέ που κλείνει 20 χρόνια φυλακής...

Παρά την ιλιγγιώδη πρόοδο του πολιτισμού και την οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ, που την έχουν καταστήσει την "πλουσιότερη χώρα του πλανήτη", όπως αποκαλεί ο ίδιος ο Πρόεδρος Κλίντον τη χώρα του, "οι συνήθειες του παρελθόντος" δε λένε να εγκαταλειφθούν.

Στην αρχή ήταν τα "χλωμά πρόσωπα" εναντίον των ιθαγενών αυτόχθονων πληθυσμών των ΗΠΑ, των ινδιάνων. Τα πρώτα χρόνια της εγκαθίδρυσης του Ομοσπονδιακού κράτους, ήταν οι Ιρλανδοί που αποτελούσαν τον επόμενο στόχο των "καθαρόαιμων" Αμερικανών από τις παλιές καλές οικογένειες της Ευρώπης. Ο χαρακτήρας που αποδίδανε στους Ιρλανδούς, σαν τον "τρελό του χωριού", κουτός, χαζοχαρούμενος, τεμπέλης ικανός μόνο για πιοτό και τραγούδι. Η φήμη ακολουθεί ακόμα και τώρα τους Ιρλανδούς παρότι κατάφεραν να γίνουν "λευκοί".

Ακολούθησαν οι Αφροαμερικανοί. Το αγαπημένο θέμα για αιώνες. Ανθρώπινα υποχείρια χωρίς δικαιώματα περισσότερα από ζώα, που τους έφερναν από τη Δυτική Αφρική κυρίως και αποτελούσαν μέρος της "οικοσυσκευής". Μετά από χρόνια αγώνων, πολύ αίμα και διώξεις πάσης φύσης, οι Αφροαμερικανοί κατάφεραν να θεωρούνται "ισότιμοι". Και λέμε θεωρούνται, γιατί ενώ υπάρχει η ανάλογη προστασία από το νόμο, που ήταν απαίτηση ολόκληρου του κινήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λίγα εφαρμόζονται στην πράξη. Τώρα οι κατηγορίες έχουν διευρυνθεί. Υπάρχουν οι τσιφούτηδες Εβραίοι, οι "αράπηδες" μαύροι, οι τσικάνοι, πορτορίκοι και λατίνοι, συλλήβδην όλοι οι ισπανόφωνοι, που θεωρούνται μία περίεργη μείξη μεταξύ εμπόρων ναρκωτικών και σωματεμπόρων. Τα 2 "φωτοκόπις" οι ασιάτες και κυρίως οι Κορεάτες και Κινέζοι, μια και όλοι μοιάζουν ίδιοι στα μάτια των λευκών μεταξύ τους,... οι κατατάξεις και οι υποδιαιρέσεις τους είναι ατελείωτες, όπως και οι προσωνυμίες, που βοηθούν τα δέοντα για την ανάπτυξη της ξενοφοβίας και του φυλετικού μίσους ανάμεσα στις διαφορετικές εθνικές μειονότητες που ζουν κάτω από τη στέγη των ΗΠΑ

Το ερώτημα μάλλον είναι ρητορικό, αν και πολλοί αφελέστατοι αναζητούν ακόμα μία πειστική απάντηση, μια και αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Στο φως των νέων συνθηκών που παρουσιάζονται αποκαλύπτονται περισσότερο τα πραγματικά στοιχεία που οδηγούν στο ρατσισμό, χωρίς να παρεμβάλλονται οι δικαιολογίες των διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων που αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από το να μπορέσει να δει ολοκάθαρα την ουσία του προβλήματος και να μπορέσει να το εξαλείψει.

Οπως επισημαίνει - για κάποιους, ίσως αποκαλύπτει - ο Ντέβιντ Περέζ, στην παρουσίαση του θέματος τον περασμένο Ιούλη στην εφημερίδα "Workers World", o ρατσισμός αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της δημιουργίας και ανάπτυξης των ΗΠΑ. Ενώ τονίζει χαρακτηριστικά, ότι ο αγαπημένος τρόπος όλων των τύπων της εξουσίας στις καπιταλιστικές κοινωνίες, είναι να δημιουργούν νοητά διαχωριστικά ανάμεσα στις εθνότητες και κοινότητες, ώστε να μπορούν στην ουσία να κρατούν τις δυνάμεις της εργασίας διαιρεμένες και αποσυντονισμένες.

Η εισαγωγή του φαινομένου "διαίρει και βασίλευε" έγινε από την αγαπημένη όλων των Αμερικανών πολιτικών, τη μητέρα Βρετανία, χωρίς φυσικά το εκλεπτυσμένο και φλεγματικό στιλ. Εξελίχτηκε συν τω χρόνω και τις περιστάσεις και διαμορφώθηκε σε αυτό που όλοι πια κατανοήσαμε κυρίως από της εξεγερσιακής μορφής διαμαρτυρίες και καταγγελίες, το ρατσισμό. Συνήθως όλων ο νους ταξιδεύει, όταν αναφέρεται ο όρος ρατσισμός, στις ομάδες Κου Κλουξ Κλαν, τις απέραντες φυτείες του νότου που τις καλλιεργούσαν Αφροαμερικανοί, την καλύβα του Μπάρμπα - Θωμά, όλα αμερικανικά, περασμένα μέσα από ταινίες και βιβλία.

Στην αυγή του 2000 όμως, ο ρατσισμός είναι ακόμα παρών, άσχετα με τις συνθήκες που έχουν αλλάξει ριζικά, είναι εδώ όσο ποτέ, αφού οι λόγοι που τον επιβάλλουν είναι πάντα παρόντες.

Η αναδιάρθρωση της οικονομίας των ΗΠΑ και η εισαγωγή του μέτρου της ευλυγισίας της εργασίας, έχει διαμορφώσει νέες συνθήκες τόσο στην αγορά εργασίας, όσο και στις εργασιακές σχέσεις. Φυσικά, το βασικό κίνητρο των οικονομικών δυνάμεων παραμένει το ίδιο, η ολοένα και μεγαλύτερη αποκομιδή του κέρδους, ενώ η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία είναι πάντα ο αυτοσκοπός.

Από τη στιγμή που η αμοιβή και οι αποδοχές των εργαζομένων αντιμετωπίζονται ως "κόστος", όπως αναφέρουν και τα πανεπιστημιακά εγχειρίδια που διδάσκονται οι Αμερικανοί φοιτητές, τόσο η μείωση των αποδοχών αυτών θα αποτελεί ένα από τα βασικά μέτρα που θα παρθούν στα πλαίσια της μείωσης του κόστους. Πώς μπορεί να γίνει αυτό σχετικά αναίμακτα; Σύμφωνα με μελέτες που πραγματοποίησε η DSA, Επιτροπή από όλες τις μειονότητες κατά του Ρατσισμού, η εργοδοσία συνήθως χρησιμοποιεί πέρα από το φάσμα της ανεργίας και την απειλή των "ξένων" φθηνότερων εργατών που ζουν στις ΗΠΑ ή ακόμα καλύτερα τις φθηνές αγορές της Νοτιοανατολικής Ασίας. Στην πραγματικότητα, εκατομμύρια εργαζόμενοι απομακρύνονται από τα Εργατικά Συνδικάτα και τις Συνδικαλιστικές Ενώσεις με το φόβο ότι η εργοδοσία θα τους διώξει ή κάποιος μη οργανωμένος και "ξένος" θα τους πάρει τη θέση.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη μερική απασχόληση και την ελεύθερη αγορά, καθώς μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης αποδέχονται εξευτελιστικές αποδοχές και συνθήκες εργασίας προκειμένου να εξασφαλίσουν έστω και ένα κομμάτι ψωμί.. Ο φαύλος κύκλος που δημιουργείται, συνεπικουρούμενος από τους κήρυττες της "παγκοσμιοποίησης της οικονομίας", έχει στρέψει τις διάφορες εθνότητες που ζουν στις ΗΠΑ, τη μία εναντίον της άλλης. Οι Ινδοί εναντίον των Ισπανόφωνων, οι Αφροαμερικανοί εναντίον Κορεατών, οι λευκοί εναντίον Αφροαμερικανών, Ασιάτες εναντίον πρώην Ανατολικοευρωπαίων, Ολοι Εναντίον Ολωνών!

Το αμερικανικό οικονομικό θαύμα που διαλαλεί ο Πρόεδρος Κλίντον και ευελπιστεί να το "εξάγει" και στις υπόλοιπες χώρες, δεν είναι ιδιαίτερα εύστοχο όσον αφορά τον ανθρώπινο τομέα και την ατομική αξιοπρέπεια. Οπως εύστοχα παρατηρεί και ο Jeff Faux, πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικής Πολιτικής, το αμερικανικό μοντέλο δεν είναι και τόσο αποδοτικό, όσο ευαγγελίζονται οι αξιωματούχοι της Ουάσιγκτον. "Το πιο δημοφιλές εξαγώγιμο προϊόν των ΗΠΑ, είναι οι χολιγουντιανές ταινίες. Το δεύτερο πιο δημοφιλές το οποίο έχει και αυτό μία ισχυρή δόση φαντασίας, είναι η ιδέα ότι η αμερικανική οικονομία είναι το μοντέλο - πανάκεια για μία επιτυχημένη εισαγωγή στο παιχνίδι της παγκόσμιας αγοράς" δηλώνει και συμπληρώνει: "Δε γνωρίζουμε τι πολιτικές αλλαγές θα επιφέρει το μέλλον. Αλλα μπορεί να είμαστε σίγουροι για το παρόν: Το νέο αμερικανικό μοντέλο δε λειτουργεί για τους εργαζομένους - ακόμα και στις ΗΠΑ".

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Εχω ένα όνειρο...,δήλωνε με σταθερή και αποφασιστική φωνή 35 σχεδόν χρόνια πριν, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές της φυλετικής ισότητας, κηρύσσοντας το όνειρό του για μία πολυφυλετική Αμερική, στην οποία οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν και να εξελίσσονται όχι με βάση το χρώμα του δέρματός τους, αλλά με βάση την ανθρώπινη αξία τους. Αυτό μάλλον θα σκέφτηκε ο Αϊτινός πρόσφυγας, Αμπνερ Λουίμα και αναζήτησε στις ΗΠΑ το όνειρο, αυτό το "έγχρωμο" αμερικανικό όνειρο. Αυτό που συνάντησε όμως, ήταν η απάνθρωπη βαρβαρότητα των αστυνομικών οργάνων της πόλης της Νέας Υόρκης. Δεν ήταν μόνο η επίδειξη τής "χειρωνακτικής ικανότητας καταστολής", αλλά και η σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη ο Αϊτινός αυτός πρόσφυγας, που το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να βοηθήσει να εκτονωθεί ένας καβγάς συνδαιτυμόνων σε πολυσύχναστο κλαμπ...

... η δίκη του αστυνομικού οργάνου που τον ξυλοφόρτωσε και του έδωσε και εφιάλτες για την υπόλοιπη ζωή του εκκρεμεί και ο ίδιος ο Βόλπε ζήτησε τη μεταφορά της τοποθεσίας της εκδίκασης της υπόθεσης μακριά από τη Νέα Υόρκη, με το σκεπτικό ότι η κοινή γνώμη έχει επηρεαστεί από τα ΜΜΕ! Αυτό είναι αλήθεια, μια και τα Μέσα είναι από τις ελάχιστες φορές που δε σιώπησαν και δεν έθαψαν τα τεκταινόμενα.

Το περιστατικό έχει συγκλονίσει τη Νέα Υόρκη, η οποία θέλει να αυτοδιαφημίζεται για την πολυπολιτισμικότητά της. Αυτό μπορεί να είναι και το σοβαρότερο περιστατικό στα χρονικά της πόλης. Ο σφυγμός όμως των κατοίκων της μεγαλούπολης κατέγραψε πιθανά την πραγματική ουσία αυτής της επίθεσης και δεν τη θεώρησε ως μεμονωμένο ή "ατυχές" περιστατικό. Εξ ου και οι αντιδράσεις, μετά από πολλά χρόνια πήραν μία δυναμική και αρκούντως μαζική μορφή διαμαρτυρίας. Αποκορύφωμα η πορεία που διαπέρασε πολλές συνοικίες για να καταλήξει στο δημαρχείο, "κραυγάζοντας" την ουσία της αστυνομικής κτηνωδίας. Το ρατσισμό που ζει στις φλέβες πολλών θερμοκέφαλων και όχι μόνο και κατασπαράσσει τα σπλάχνα της αμερικανικής κοινωνίας εδώ και αιώνες. Οι μέρες "μύρισαν" δεκαετία του '60, το μόνο που έλειπε ήταν το Guerila Theater, αυτό το θέατρο διαμαρτυρίας του δρόμου, που πιτσίλιζε τους "τυχαίους και ανύποπτους" διαβάτες με αίμα προσπαθώντας να τους αφυπνίσει από ύπνο "τρίσβαθο και δίχως όνειρα"...

Τα ναρκωτικά, η ανεργία, η εργασιακή και αστική ανασφάλεια, η οικονομική εξαθλίωση, όλα προϊόντα της "λαθραίας" μετανάστευσης... τουλάχιστον για τους ιθύνοντες της Ουάσιγκτον. Η Γερουσία των ΗΠΑ λαμβάνει όλα τα δυνατά μέτρα για τη "λαθρομετανάστευση". Ο επιθετικός προσδιορισμός "λαθραίος", που τόσο αρέσκονται να χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί πολιτευτές, είναι περισσότερο διακοσμητικός παρά ουσιαστικός. Στο πρόσωπο αυτών των "λαθραίων", που δεν είναι λίγοι, ο μέσος Αμερικανός βλέπει όλους τους μετανάστες. Αντί να χτυπούν τις ρίζες της οικονομικής δυσπραγίας και σε κάποιες περιπτώσεις και εξαθλίωσης, η κυβέρνηση μετατοπίζει τεχνηέντως τα αίτια και κατά συνέπεια και την έχθρα της κοινής γνώμης στη συσσώρευση των "λαθραίων" στη χώρα και καλλιεργούν έντονα τα συναισθήματα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Σε μια χώρα που διαπιστώνει κανείς ότι είναι όλοι μετανάστες, η ερώτηση "είναι κανείς παράνομος εκεί έξω" μάλλον είναι παράλογη.

Οι σύγχρονοι σκλάβοι της εποχής της "ευλυγισίας της εργασίας" έχουν έρθει στις ΗΠΑ κυνηγώντας αυτό που οι ίδιοι οι Αμερικανοί προσπαθούσαν πάντα να τους κάνουν να πιστέψουν, το αμερικανικό όνειρο. Η προπαγάνδα ήταν ισχυρή και πολλοί απελπισμένοι την πίστεψαν. Τεράστιες ορδές πεινασμένων από την Καραϊβική, όπου οι χώρες της πάντα ήταν ενέχυρο στα παιχνίδια επέκτασης της στην περιοχή, από την Κεντρική και Λατινική Αμερική, όπου τα σχέδια για τη ΝΑΦΤΑ και την επέκτασή της δημιουργούν νέες συνθήκες και πάρα πολλοί από τις πρώην ανατολικές χώρες μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού έχουν καταφθάσει ασθμαίνοντας και μην μπορώντας να πάρουν ανάσα...

Αυτό που προβληματίζει ιδιαίτερα τις κεφαλές στην Ουάσιγκτον είναι τι θα γίνει με αυτούς όλους τους παράνομους. Στην τελευταία δεκαετία - σύμφωνα με έρευνα της DSA - περισσότεροι από 22 εκατομμύρια μετανάστες αναζήτησαν την τύχη τους στις ΗΠΑ, από το σύνολο των 70 εκατ. μεταναστών σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα από τις αρχές του αιώνα, μην μπορώντας να βρουν μία λύση, αφού η οικονομία δεν μπορεί να αντέξει τίποτα, μια και κατά την ίδια περίοδο οι εργαζόμενοι της χώρας έχουν υποστεί τις μεγαλύτερες περικοπές στις αποδοχές τους, αλλά και στις κοινωνικές παροχές. Πολλές φωνές δυσαρέσκειας ακούγονται και κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα πάρουν μεγαλύτερες διαστάσεις.

Στο μεταξύ οι μετανάστες αυτοί αντιμετωπίζονται σαν σκλάβοι, κάνοντας δουλιές που πληρώνονται ελάχιστα, χωρίς σχεδόν κανένα δικαίωμα. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι ο αριθμός αυτός μπορεί να είναι και πολλαπλάσιος λόγω των παράνομων που δε δηλώνονται πουθενά και δεν έχουν κανένα δικαίωμα, ούτε για περίθαλψη, τότε μιλάμε για ένα εκρηκτικό πρόβλημα. Οι σοφοί πολιτευτές, έχουν έρθει σε αδιέξοδο καθώς το Κογκρέσο είχε αποφασίσει να απελάσει δεκάδες χιλιάδες παράνομους που ανέμεναν τη χορήγηση πράσινης κάρτας, έδωσε όμως αναβολή μέχρι το τέλος αυτού του μήνα, στις 23 Οκτώβρη. Πιθανότερο για αυτούς είναι χορήγηση της πολυπόθητης κάρτας, αλλά αφού τα ταμεία θα γεμίσουν με 1.000 δολάρια κατά κεφαλήν, που είναι το πρόστιμο για την παράνομη παραμονή. Το μέτρο αυτό δε συμπεριλαμβάνει τους περίπου 5 εκατομμύρια "λαθραίους" που πολλές φορές δεν έχουν ούτε διαβατήρια. Αυτών μάλλον η τύχη θα αγνοείται για καιρό.

Από εκδηλώσεις ακροδεξιάς οργάνωσης...

Στο φως των νέων συνθηκών που παρουσιάζονται, αποκαλύπτονται περισσότερο τα πραγματικά στοιχεία που οδηγούν στο ρατσισμό, χωρίς να παρεμβάλλονται οι δικαιολογίες των διαφορετικών πολιτισμικών στοιχείων που αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη από το να μπορέσει να δει ολοκάθαρα την ουσία του προβλήματος και να μπορέσει να το εξαλείψει