Οι Αμερικανοί θέλουν να πιστεύουν ότι η κοινωνία τους είναι ένα τεράστιο Melting pot (χωνευτήρι) όπου όλα τα ετερόκλητα στοιχεία μπορούν πολύ εύκολα να ενσωματωθούν και να αποκτήσουν την ταυτότητα του "Αμερικανού". Η αλήθεια όμως είναι ότι ακόμα και αν κάποτε λειτουργούσε, τώρα αποδίδει τα ελάχιστα. Οι πολυπληθείς φυλές που απαρτίζουν ισχυρές πια μειονότητες, έχουν οχυρωθεί πίσω από τους μικρόκοσμούς τους και καταφέρονται όλοι εναντίον όλων. Η ειρήνη και η συνύπαρξη είναι παντελώς αδύνατη μεταξύ τους και οποιοσδήποτε εμφύλιος είναι πια δυνατός. Το πολύχρωμο όνειρο του αιδεσιμότατου Κινγκ έχει κατακερματιστεί σε χιλιάδες πολύχρωμα κομμάτια, απαρτίζοντας ένα κατεστραμμένο μωσαϊκό. Δεν είναι και λίγοι αυτοί που μιλούν και κάνουν τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις.

Τα δείγματα που υπάρχουν είναι πάρα πολλά... Με οποιαδήποτε αφορμή ξεσπά και ένα περιστατικό εκδήλωσης φυλετικού μίσους. Σε όλους είναι γνωστά τα γεγονότα του '92 που ξέσπασαν στο Λος Αντζελες, όπου η δίκαιη οργή των Αφροαμερικανών για την αθωωτική απόφαση για τον ξυλοδαρμό του Ρόντνεϊ Κινγκ από αστυνομικούς, προκάλεσε τον πυρπόληση της "πόλης των αγγέλων" και το ξέσπασμα αυτής οργής από όλους προς όλους. Μαύροι εναντίον λευκών, μαύροι εναντίον Κορεατών και Ασιατών, ενώ δεν έλειψαν και τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ όλων των εθνοτήτων. Στη Νέα Υόρκη ανάλογα περιστατικά έγιναν μεταξύ της εβραϊκής και της μαύρης κοινότητας του Μπρούκλιν. Παράλληλα σε αρκετά Πανεπιστήμια αρχίζει να παρατηρείται μία νέα τάση, οι φοιτητές από τις διάφορες εθνότητες (λευκοί, ισπανόφωνοι, μαύροι, Ασιάτες) επιλέγουν να διαβιώνουν χωριστά, είτε στα οικοτροφεία, είτε στις αίθουσες διδασκαλίας, είτε στις καφετερίες. Η κατάσταση με το πέρασμα του χρόνου αντί να εξομαλύνεται, οξύνεται. Ορισμένοι μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να τους πει ιδιαίτερα απαισιόδοξους, μιλούν και για βαλκανοποίηση των ΗΠΑ τα επόμενα χρόνια. Οπως ο δοκιμιογράφος Μάρσαλ Γουίτμαν, που προβλέπει τη σταδιακή βαλκανοποίηση των ΗΠΑ, με ανεξέλεγκτες εξεγέρσεις στα γκέτο και διαφυλετικές διαμάχες που μπορούν να οδηγήσουν σε "εμφύλιο". Ακόμα και ο συγγραφέας Νόρμαν Μέιλερ δηλώνει σχετικά αγχωμένος: "Φοβάμαι πως αν δε βρεθεί ένας τρόπος για να προσεγγίσουν οι λευκοί και οι μαύροι, αυτή η χώρα οδεύει προς το φασισμό".

Με αυτά τα λόγια ο βρετανικός "Economist", χαρακτηρίζει σε άρθρο τα πρόσφατα γεγονότα που έχουν συμβεί στις ΗΠΑ αυτή τη χρονιά. Δεν είναι όμως μόνο η "ετήσια παραγωγή" που είναι διογκωμένη. Ολη η τελευταία πενταετία έχει σηματοδοτηθεί με παρόμοιας φύσης περιστατικά, που ανάγκασαν τον Πρόεδρο Κλίντον να κηρύξει ως θέμα της δεύτερης πενταετίας του, το φυλετικό πρόβλημα, το σημαντικότερο ζήτημα προς επίλυση. Διόρισε μάλιστα και συμβουλευτική Επιτροπή στο Κογκρέσο, η οποία πρωταρχικό στόχο θα έχει τη συλλογή όλων των στοιχείων που θα απαρτίζουν το φυλετικό χάρτη των ΗΠΑ και τις παραβιάσεις που έχουν παρατηρηθεί. Περιττό, νομίζουμε, να πούμε ότι οι προσπάθειες είναι ελαχιστότατες. Τουλάχιστον δεν έχουν φτάσει στα αυτιά μας αναφορές για την πρόοδο των μελετών, ενώ αντίστοιχα με τυμπανοκρουσίες αναγγέλθηκε η σύσταση πριν από έξι μήνες.

Ο Πρόεδρος Κλίντον έχει μακριά πορεία στους αγώνες υπέρ του δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - tress εκσυγχρονιστικό παρελθόν - αλλά νομίζουμε ότι περισσότερο τον ενδιαφέρει να αναθεωρήσει τους νόμους που εισήχθησαν τη δεκαετία του '70 και εξισορροπούσαν κάπως την ισοτιμία των δικαιωμάτων των μαύρων. Οπως σημειώνει το "U.S. News", πολλοί Αμερικανοί πολίτες διαμαρτύρονται εντονότατα γιατί η δημογραφική υπηρεσία (Census), δεν έχει την κατηγορία "πολυφυλετικός" και δεν τους καλύπτει, μία και είναι μείξη πολλών εθνικών στοιχείων. Ισως ο Νιούτ Γκίνγκριτζ, ο ρεπουμπλικάνος πρόεδρος του Κογκρέσου, που το 1995 είχε επωμιστεί τον αγώνα να επιστρέψει η χώρα "στις παλιές καλές ημέρες"... δηλαδή, οι γυναίκες στην κουζίνα, οι έγχρωμοι στα γκέτο, οι παράνομοι στην κρεμάλα... και προσπαθούσε να το επιτύχει μέσω της κατάργησης του "Affirmative Action", να δει το σκοπό του να γίνεται πραγματικότητα... Το μέτρο αυτό ακούγεται αρκετά συχνά στους διαδρόμους της Ουάσιγκτον για να μην αποπνέει ανησυχίες. Το μέτρο που άρχιζε να εφαρμόζεται επί προεδρίας Τζόνσον, το 1965, με σκοπό να διευκολύνει την ένταξη διάφορων μειονοτήτων στην αμερικανική κοινωνία, προβλέποντας ένα ελάχιστο υποχρεωτικό ποσοστό θέσεων στα Πανεπιστήμια, τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πάντως καταργώντας και τα βασικά, πώς θα αποφύγει την "πολυδιάσπαση" - έτσι την ονομάζει - της αμερικανικής κοινωνίας σε μικρότερες, μόνο ο ίδιος το ξέρει...

Οσο ο Πρόεδρος θα αποφασίζει, κάποιοι λευκοντυμένοι εφιάλτες με κουκούλες και πυρωμένους σταυρούς, θα καίνε εκκλησίες μαύρων βαπτιστών στο Νότο. Ο Λουίς Φάραχαν θα προτείνει τη δική του λύση, δηλαδή να ζουν χωριστά το "Εθνος του Ισλάμ" και οι λευκοί, επιζητώντας να κατοχυρωθεί αυτός ο διαχωρισμός. Μάλιστα, έχει βάλει σε εφαρμογή την αμερικανική "τζιχάντ" κατά της εγκληματικότητας, της πορνείας και των ναρκωτικών στα γκέτο των μαύρων, στις μεγαλύτερες πόλεις Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον, Φιλαδέλφεια, Ντιτρόιτ, Σικάγο, Λος Αντζελες, Φιλαδέλφεια και Ατλάντα. Ενώ ο Φάραχαν κηρύσσει τη φυλετική καθαρότητα των μαύρων, οι συμμορίες των γκέτο παλεύουν για μία σπιθαμή γης με τις ανάλογες συμμορίες των ισπανόφωνων, που κατά τα άλλα αριθμώντας και τη μεγαλύτερη μειονότητα και την πιο ζωντανή κοινότητα - 40% είναι κάτω από 18 ετών - προσπαθούν να σπάσουν την κυριαρχία των λευκών. Δε μιλούν αγγλικά, πηγαίνουν σε δικά τους δίγλωσσα σχολεία και δε θέλουν πια άλλες φυλετικές προσμείξεις!

Οι Ασιάτες είναι κλειστοί από μόνοι τους, με ιδιαίτερο κώδικα τιμής και αξιοπρέπειας που δεν τους επιτρέπει τις "προσμείξεις". Σκληρά καρύδια κιόλας, έχουν τη δική τους κοινωνία, τη δική τους μαφία, τη δική τους γλώσσα, τα δικά τους φαστ φουντ και το κυριότερο ενωμένοι σαν γροθιά προοδεύουν και έχουν καταφέρει να τους στρέψουν όλους εναντίον τους. Οσο για τους αυτόχθονες ινδιάνους, αποτελούν φολκλόρ, και αργοπεθαίνουν στους καταυλισμούς. Οσες φορές τολμούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να μην αποδεχτούν την περιθωριοποίησή τους, καταλήγουν σαν τον Λέοναρντ Πελτιέ που κλείνει 20 χρόνια φυλακής...