"Απαιτούνται πιο μεγάλες αρετές για ν' αντέξεις την καλή τύχη παρά την κακή"

La Rocheffoucauld

Υπολογίζοντας στη μεγάλη επιστροφή του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στην εξουσία, η τριχοτομημένη ηγεσία και κυρίως ο πρόεδρος, Οσκαρ Λαφοντέν, "υποχρεώνεται" εκ των πραγμάτων να δώσει το χρίσμα του υποψηφίου καγκελαρίου στον Γκέρχαρντ Σρέντερ, τον περασμένο Μάρτη. Τα ακανθώδη προβλήματα της γερμανικής κοινωνίας, η μακρά σε διάρκεια προεκλογική εκστρατεία και η "κούραση" του απερχόμενου πλέον καγκελαρίου Χέλμουτ Κολ, έδωσαν στον Σρέντερ μία ευρεία νίκη και κυρίως τη δυνατότητα να σχηματίσει κυβέρνηση με τους Πράσινους, σχεδόν απρόσκοπτα.

Τα γεγονότα αυτά έκαναν όλους να μιλούν για μία "νέα εποχή" αφ' ενός στη γερμανική πολιτική σκηνή και αφ' ετέρου στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια σκηνή. Ο παγκόσμιος Τύπος και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αν και η νέα κυβέρνηση δεν έχει ορκιστεί και φυσικά δεν έχει δώσει δείγματα γραφής, μιλούν για τη μεγάλη Γερμανία της νέας χιλιετίας, για τη "μεγάλη" Γερμανία με έδρα το Βερολίνο.

Οι Γερμανοί ψηφοφόροι την περασμένη Κυριακή δεν εξέλεξαν απλά τον καγκελάριό τους αλλά και τον ισχυρότερο πολιτικό ηγέτη της Ευρώπης, που θα προσπαθήσει να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών "όλων" και κυρίως των έργων του προκατόχου του Κολ, που ήταν ο "ισχυρός" άνδρας της ΕΕ, και της μελλοντικής ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης. Η συγκυρία (;) και η "καλή τύχη" του Σρέντερ τον εγκαθιστά στην εξουσία σε μία στιγμή όπου στην Ευρώπη έχουν επικρατήσει οι "κεντροαριστεροί" ηγέτες, που προσπαθούν να θέσουν σε εφαρμογή το όραμά τους, "ενός εξανθρωπισμένου καπιταλισμού". Με την εκλογή του η ειδυλλιακή εικόνα συμπληρώνεται...

Ο ίδιος ο Σρέντερ αδημονεί να αναλάβει τα σκήπτρα της εξουσίας και πριν ακόμα αρχίσουν οι επίσημες διαπραγματεύσεις με τους Πράσινους για την επίτευξη της συμφωνίας, που θα οδηγήσει στο σχηματισμό κυβέρνησης, ταξίδεψε στη γαλλική πρωτεύουσα για να συναντήσει τον Πρόεδρο Ζακ Σιράκ και τον "κεντροαριστερό" πρωθυπουργό Λιονέλ Ζοσπέν.Στόχος: να καθησυχάσει τους Γάλλους αναθερμαίνοντας τις γαλλογερμανικές σχέσεις με απώτερο σκοπό να θέσει σε εφαρμογή την ιδέα που αιωρείται από καιρό - για την ακρίβεια από την εκλογή του Τόνι Μπλερ στη βρετανική πρωθυπουργία, τον περσινό Μάη - τη μετατροπή του γαλλογερμανικού άξονα, της "ατμομηχανής" της ΕΕ, σε γαλλο- γερμανο-βρετανικό τρίγωνο.

Απαστράπτων σιγουριάς και αυτοπεποίθησης επέστρεψε από τη γαλλική πρωτεύουσα για τις συνομιλίες με τους Πράσινους, ενώ έσπευσε και πάλι να προσδώσει τον τίτλο στη μελλοντική κυβέρνηση, που αναμένεται να ορκιστεί μέσα στον Οκτώβρη, της "Δημοκρατίας του Βερολίνου", ένας όρος που είθισται πλέον να αντικατοπτρίζει τη "νέα εποχή" που ξεκινά για τη σύγχρονη γερμανική πολιτική ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι ο όρος κυρίως σημαίνει τη μετακίνηση της έδρας της κυβέρνησης μέσα στο ερχόμενο έτος από τη Βόννη στο Βερολίνο και της Μπούντεσταγκ στο Ράιχσταγκ. Αλλά ο Σρέντερ και οι Σοσιαλδημοκράτες προσδίδουν μία ευρύτερη σημασία από μία απλή μετακίνησή της, αφού θεωρούν ότι συμβολίζει το "πραγματικό τέλος του ψυχρού πολέμου και μετά από 50 χρόνια, από την εποχή που το Βερολίνο ήταν η έδρα των ναζί και του Χίτλερ, η πρωτεύουσα της Γερμανίας θα είναι σύμβολο μιας σταθερής και ώριμης γερμανικής δημοκρατίας".

Πέραν του συμβολικού χαρακτήρα που προσδίδουν οι Σοσιαλδημοκράτες, η ουσία του όρου περισσότερο προσεγγίζει σε έναν άλλο συμβολισμό στην παρούσα χρονική συγκυρία, εκτός της επανένωσης της Γερμανίας σε μία και ομοούσια κρατική οντότητα. Η σημασία αυτής της μετακίνησης ξεπερνά τα γερμανικά σύνορα, καθώς "μετακινείται προς ανατολάς" το κέντρο της Ευρώπης, αφού έχουν δρομολογηθεί οι ενταξιακές διαδικασίες στην ΕΕ της Πολωνίας, της Τσεχίας και της Ουγγαρίας, και το Βερολίνο αποτελεί την "κοντινότερη" πόλη στα πολωνικά σύνορα, προσδίδοντας ειδικό βάρος στην προς ανατολάς επέκταση και τοποθετώντας τη Γερμανία - και χωροταξικά πλέον - στο κέντρο μίας "γοργά αναπτυσσόμενης και ακμάζουσας Ευρώπης". Εξάλλου η ευρωπαϊκή ενσωμάτωση - που αντιπροσωπεύει την επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ προς ανατολάς και την Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση - ήταν το μεγάλο "στοίχημα" του Χέλμουτ Κολ.

O "Γερμανός Μπλερ", όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς αναλυτές, ήδη εγγυήθηκε τη συνέχιση του έργου του Κολ, προσδοκώντας μάλιστα να δώσει νέα πνοή και νέο πνεύμα, εναρμονισμένο πλήρως με το κυοφορούμενο μανιφέστο της "παγκόσμιας κεντροαριστεράς" για τον "καπιταλισμό με το ανθρώπινο πρόσωπο". Ο Βετανός ιστορικός, ειδικευμένος στα γερμανικά θέματα Τίμοθι Γκάρτον Ας,όμως, είναι πιο απαισιόδοξος όσον αφορά την πορεία της Γερμανίας, προειδοποιώντας τον Σρέντερ να ακολουθήσει αυστηρά την πολιτική Κολ για να μπορέσει η χώρα να παραμείνει ανταγωνιστική και ταυτόχρονα να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και λέγοντας πως η λύση είναι "ένας θατσερισμός με ανθρώπινο πρόσωπο". Οπως σημειώνει σε ανάλυσή του στο βρετανικό "Ιντιπέντεντ", το πρόβλημα του Σρέντερ είναι ότι ο Κολ ήταν πιο ελαστικός και γενναιόδωρος όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, τη μείωση της δύναμης των Συνδικάτων, τον περιορισμό των κρατικών δαπανών και τη μείωση της άμεσης φορολογίας, ενώ τονίζει ότι το πρόγραμμα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είναι πολύ μακριά από τις αρχές του φιλελευθερισμού.

Πάντως, οι πρώτες ενδείξεις για τα πρώτα οικονομικά μέτρα δείχνουν ότι είναι απολύτως εναρμονισμένα. Κύριο "μέλημα" των Σοσιαλδημοκρατών είναι η πορεία της οικονομίας με σημεία αιχμής το φορολογικό και την ανεργία, δύο θέματα που ταλανίζουν τη γερμανική κοινωνία και αποτέλεσαν το "κλειδί" αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. Μόλις δύο μέρες μετά ο πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Οσκαρ Λαφοντέν - που αναμένεται να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών - σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "Σααρμπρούκερ Τσάιτουνγκ", τόνισε ότι αμέσως μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης στη Γερμανία θα παρουσιαστεί σχέδιο φορολογικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες ενδέχεται να οδηγήσουν σε μείωση των φορολογικών επιβαρύνσεων ακόμα και μέσα στο 1999, λέγοντας ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει να μειώσει κατά 2.500 μάρκα το χρόνο τα φορολογικά βάρη κάθε γερμανικής οικογένειας κατά μέσο όρο.

Οσο για την ανεργία, αν και οι σοσιαλδημοκράτες συνεχώς κάνουν λόγο για τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν, ώστε να αντιμετωπιστεί "στη ρίζα" του το πρόβλημα, δεν έχει αποσαφηνιστεί πώς ακριβώς θα το πράξουν και αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό με τη συγκεκριμένη οικονομική πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσουν. Παρά λοιπόν τις προεκλογικές εξαγγελίες και υποσχέσεις, στελέχη της κυβέρνησης σπεύδουν πλέον να τονίσουν ότι το πρόβλημα της ανεργίας... θα επιδεινωθεί τους προσεχείς μήνες προτού λυθεί! την απάντηση μάλλον έλαβαν από τον πρόεδρο των Γερμανών βιομηχάνων Χανς - Ολαφ Χένκελ σε ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου: "Υπάρχουν υποσχέσεις που δίνονται σε προεκλογικές καμπάνιες και μετά έρχεται η πραγματικότητα".

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Οι εκλογική αυτή αναμέτρηση ήταν η πρώτη χαμένη για τον μακροβιότερο ηγέτη της σύγχρονης γερμανικής πολιτικής σκηνής. Χρειάστηκαν πέντε συνεχόμενες αναμετρήσεις ούτως ώστε κάποιος υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών να μπορέσει να εκστομίσει έναν πανηγυρικό λόγο. Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ κατάφερε να πανηγυρίσει προς τους οπαδούς και υποστηρικτές ότι "μετά από 16 χρόνια, η εποχή Κολ έλαβε τέλος".

Ο Χέλμουτ Κολ έχει βάλει όμως ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στη χώρα και δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια που ο Τύπος τον αντιμετώπιζε σαν ήρωα, καθώς επί των ημερών του η Γερμανία επανενώθηκε και η ΕΕ γνώρισε τις καλύτερες των ημερών της.

Οκτώ μόλις χρόνια μετά την επανένωση, ο Κολ δεν τολμούσε να επεκτείνει την προεκλογική του καμπάνια στην πρώην ΓΛΔ, μια και οι εξαγγελίες του για το ισχυρό μάρκο, την ισχυρή Ευρώπη, δεν ήταν αρκετές για τους κατοίκους της, που ασφυκτιούν χωρίς προοπτική και μέλλον. Ο πρώην "καγκελάριος της ενότητας" έχασε την ύστατη μάχη του - μια και παραιτήθηκε μετά από 25 χρόνια και από την προεδρία του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και δήλωσε ότι θα μείνει απλός θεατής, ως μέλος της Μπούντεσταγκ, της "κοκκινοπράσινης" κυβερνητικής συμμαχίας - κάτω από το βάρος δύο παραγόντων. Της ανεργίας που αγγίζει σε παγγερμανικό επίπεδο το 11% και της κακής οικονομικής πορείας της Ανατολικής Γερμανίας.

Το "θαύμα" της επανένωσης έχει μεταμορφωθεί σε εφιάλτη τόσο για τους κατοίκους της πρώην ΓΛΔ όσο και για τον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ. Ο ίδιος παραδέχτηκε πρόσφατα ότι είχε κάνει "λάθος", υπολογίζοντας στις δυτικογερμανικές εταιρίες, που αφού εξαγόρασαν τις ανατολικές βιομηχανίες θα τις ιδιωτικοποιούσαν πλήρως και θα συνέβαλλαν στην αναστύλωση της ανατολικογερμανικής οικονομίας. Αυτό που στην πραγματικότητα έγινε ήταν η εξαγορά μεν, αλλά αμέσως μετά το κλείσιμο των βιομηχανιών εξαιτίας "του κόστους".

Αποτέλεσμα ήταν η άλλοτε κραταιά βιομηχανία της ΓΛΔ να "σβήσει" και χιλιάδες εργαζόμενοι και υψηλά ειδικευμένο προσωπικό να πάρει το δρόμο της ανεργίας - η ανεργία είναι διπλάσια από τον εθνικό μέσο όρο, ξεπερνώντας το 20% - ανεπιστρεπτί. Ωστόσο, όσοι κατείχαν ακόμα το "προνόμιο της εργασίας" οι απολαβές τους είναι κατώτερες, τουλάχιστον κατά 25% από τους συναδέλφους τους στη δύση. Μία πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου "Allensbach" κατέδειξε ανησυχητικά για τους κυβερνώντες ότι η πλειοψηφία των Ανατολικογερμανών δεν μπορούν να προσδιορίσουν την ταυτότητά τους μέσα στο ισχύον καπιταλιστικό σύστημα και νιώθουν χαμένοι στο λαβύρινθο των δυτικών νόμων και κανονισμών. Επίσης, ένα μεγάλο τμήμα της ανατολικογερμανικής κοινότητας χαρακτηρίζει τα γεγονότα του 1990 όχι ως "ενοποίηση" αλλά ως "εχθρική κατάληψη".

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο στους κατοίκους των ανατολικογερμανικών κρατιδίων αλλά και των δυτικών, που "νοσταλγούν" την παλιά Δυτική Γερμανία, όπου υπήρχαν μικρότεροι φόροι, λιγότερη εγκληματικότητα, πολύ λιγότερα προβλήματα και ζούσαν σε μία μικρότερης εδαφικής επικράτειας χώρα μεν, αλλά ισχυρότερου και ακμάζοντος έθνους. Είναι χαρακτηριστικές οι εκτιμήσεις του πρωθυπουργού του κρατιδίου της Σαξονίας - Ανχάλτης, Ράινχαρντ Χέπνερ - κρατίδιο που γνώρισε πρόσφατα μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη στις εκλογές με την εμφάνιση του ανερχόμενου ακροδεξιού κόμματος, της Γερμανικής Λαϊκής Ενωσης (DVU), που έλαβε το "απρόβλεπτο" 12,9% των ψήφων - που δήλωσε ότι τα οκτώ αυτά χρόνια της ενοποιημένης Γερμανίας οι Δυτικοί και Ανατολικοί έχουν απομακρυνθεί πάρα πολύ, πολύ περισσότερο από τα 45 χρόνια που ζούσαν σε δύο διαφορετικά κράτη.

Δεν είναι κανείς να απορεί για τις απόψεις αυτές των Δυτικογερμανών, καθώς η στήριξη της οικονομίας των ανατολικών κρατιδίων γινόταν αποκλειστικά με το "βοήθημα" από τον προϋπολογισμό, εξαιτίας της κατάρρευσης του "σχεδιασμού της αναδιάρθρωσης", ποσό που ανέρχεται σε 100 δισ. μάρκα το χρόνο, που το μόνο όμως που έχει καταφέρει είναι να διαιωνίζει το υφιστάμενο καθεστώς της ανασφάλειας και της ανεργίας χωρίς προοπτικές καλυτέρευσης, τουλάχιστον με τα υπάρχοντα στοιχεία. Ενα θέμα όμως που κανείς από τους δύο δεν τόλμησε να αγγίξει στην προεκλογική του εκστρατεία, παρά τις αόριστες υποσχέσεις. Και πώς μπορούσε κανείς να δίνει συγκεκριμένες υποσχέσεις και προγράμματα, όταν η πορεία προς την ΟΝΕ επιτάσσει την αθρόα περικοπή των κοινωνικών ασφαλίσεων και βοηθημάτων; Πώς μπορεί να καταπολεμηθεί η ανεργία αλλά και να στηριχτεί η οικονομία της Ανατολικής Γερμανίας, όταν πρέπει να ακολουθηθεί το συγκεκριμένο οικονομικό πρόγραμμα, την ίδια στιγμή που οικονομολόγοι προειδοποιούν ότι θα πρέπει να περάσουν δεκαετίες προτού οι οικονομικές συνθήκες στην Ανατολική Γερμανίαπροσεγγίσουν αυτές της Δυτικής; Τι θα πράξει ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, που εγγυήθηκε την παρούσα οικονομική πολιτική απέναντι στους Ανατολικογερμανούς ψηφοφόρους των οποίων οι ψήφοι τον ανέδειξαν στην εξουσία;

Χρ. Μ.

Με τη "βεβαιότητα" ότι η νέα καγκελαρία του Γκ. Σρέντερ δεν πρόκειται να αλλάξει τη δομή και τη λειτουργία της ΟΝΕ, η οποία ξεκινά την 1.1.1999 με γερμανική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με την "ελπίδα" ότι η "ομοιογενής" σοσιαλδημοκρατική ηγεσία μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική στη διαχείριση του "πολιτικού Μάαστριχτ" κατά των εργαζομένων, οι Βρυξέλλες αποχαιρέτησαν μελαγχολικά τον Χ. Κολ, τον τελευταίο των μεγάλων "οραματιστών" του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου.Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζακ Σαντέρ, διορισμένος στις Βρυξέλλες κατόπιν επιλογής του απερχόμενου Γερμανού καγκελάριου, χαρακτήρισε τον Χ. Κολ "μεγάλο πολιτικό άνδρα της παγκόσμιας σκακιέρας", τόνισε ότι "χωρίς αυτόν, ούτε Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ), ούτε το ευρω-νόμισμα, θα είχαν γεννηθεί" και τον ευχαρίστησε για "τη συμβολή στην ευρωπαϊκή υπόθεση". Σχετικά με την αλλαγή ηγεσίας, αλλά όχι πολιτικής της γερμανικής καγκελαρίας, οι Βρυξέλλες είχαν προετοιμαστεί από καιρό. Ετσι οι πρώτες δηλώσεις του προέδρου της Κομισιόν χαρακτηρίζονται από "συγκρατημένη αισιοδοξία", πολύ περισσότερο που ακόμη παραμένει παγκοσμίως άγνωστο ποιες θα 'ναι οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης και πώς θα λειτουργήσει κυβερνητικά ο "πρασινο-κόκκινος" συνασπισμός. Σύμφωνα με τον Ζακ Σαντέρ, ο νέος καγκελάριος είναι "αποδέκτης της παρακαταθήκης" του Χ. Κολ, επέτυχε μια "καθαρή εκλογική νίκη" και "το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) ήταν πάντα ένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα".Κατά συνέπεια, ο πρόεδρος της Κομισιόν εξέφρασε τη "βεβαιότητα" ότι ο Γκ. Σρέντερ θα συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου του και ότι "θα έχει, όπως και ο προηγούμενος καγκελάριος, ένα ρόλο ατμομηχανής στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση". Η επίκληση, βέβαια, στον φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό του SPD, επιβεβλημένη και τυπικά, αφού το κόμμα αυτό απέχει της κυβέρνησης από το 1982, όταν η ΕΟΚ ήταν ακόμη στα "σπάργανα", εμπεριέχει και την πρώτη πολιτική επιφύλαξη των Βρυξελλών. Δεν ενδιαφέρει ο "κύριος οποιοσδήποτε", ενδιαφέρει η εγγύηση που μπορεί να προσφέρει ένα κόμμα σαν το SPD ότι οι συμφωνίες θα τηρηθούν, σύμφωνα με τις εντολές του Μάαστριχτ, που είναι πάνω απ' όλους και απ' όλα.

Οταν το 1992 έπρεπε να δημιουργηθεί το Μάαστριχτ, σύμφωνα με τις εντολές του μεγάλου κεφαλαίου, ανέλαβε η "κακή" ευρωπαϊκή Δεξιά να βγάλει "το φίδι από την τρύπα" και, πράγματι, επέβαλε την επαίσχυντη Συνθήκη, αφήνοντας πίσω της κοινωνικά συντρίμμια. Τώρα που έχει δρομολογηθεί η ΟΝΕ και το πρωταρχικό καθήκον είναι η πειθάρχηση των συνδικάτων και η καταστολή της εργατικής τάξης,ανέλαβε να "καθαρίσει" η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ως "αδελφή ψυχή" του Μάαστριχτ, σε 13 από τα 15 κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η "εξωτερική" Δεξιά δεν αρκεί πια, τα συνδικάτα, οι βασικοί αντίπαλοι της ΟΝΕ στη νέα φάση, είναι και οι βασικοί "πελάτες" της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία καλείται "εκ των έσω" να επιβάλει τα δέοντα του Μάαστριχτ.Οι πρώτες δηλώσεις του Γκ. Σρέντερ είναι αποκαλυπτικές. Σύμφωνα με το νέο καγκελάριο, "οι συζητήσεις για την εισαγωγή του ευρωνομίσματος ανήκουν πλέον στην ιστορία.Το ΕΥΡΩ υπάρχει, και εγώ εγγυώμαι σ' όλους τους Ευρωπαίους μας εταίρους και στον κόσμο ότι η Γερμανία μου θα πράξει τα δέοντα ώστε να καταστεί ένα νόμισμα δυνατό και σταθερό". Αυτό θα γίνει με "οικονομική σταθερότητα, αυστηρή πολιτική δημόσιας τάξης και συνέχιση της ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής". Το "Σύμφωνο για την Εργασία" θα γίνει "πραγματικότητα" υποσχέθηκε ο Γκ. Σρέντερ στα οποιαδήποτε αφεντικά. Και ο Ρ. Σάρπινγκ, υπεύθυνος ευρωπαϊκής πολιτικής του SPD, ανέλυσε και τις λεπτομέρειες: "Η ενιαία αγορά και το ΕΥΡΩ θα παραμείνουν μακροπρόθεσμα σταθερά, μόνο αν η αγορά εργασίας είναι σταθερή και ελεύθερη από επικίνδυνες εντάσεις. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα κάνουμε κάτι όλοι μαζί, αλλά πώς θα το κάνουμε. Υπέροχες ιδέες υπάρχουν ήδη στη Λευκή Βίβλο του Ντελόρ". Γίνεται φανερό ότι η "αυστηρή πολιτική δημόσιας τάξης" του νέου καγκελάριου αφορά πρωτίστως τα συνδικάτα και την "κληρονομιά" των ανέργων - 2,8 εκατ. στη Δ. Γερμανία (9%) και 1,3 εκατ. στην Α. Γερμανία (17%).

Γι' αυτό ακριβώς "κατασκευάστηκε" και ο "αυτοδημιούργητος" Γκ. Σρέντερ για να "προστατευθεί" το ιερατείο του SPD - πολιτικοί και τραπεζίτες - στο προαναγγελθέν από την ΟΝΕ διπλό παιχνίδι κατά των εργαζομένων. Οπως συμβαίνει π. χ. στην Ιταλία με τον αντίστοιχο θίασο του Ρ. Πρόντι. Ο γερμανικός θίασος ενισχύεται ιδεολογικά με τη συμμετοχή των "πρασίνων" της ιδιωτικής "οικολογίας", ιδιαίτερα προπονημένων, όπως αποδεικνύει η θητεία τους και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε κάθε αμερικανικό "μοντέλο" εκσυγχρονιστικής εξαπάτησης.

Ενώ για τον "κοινωνικό συμβιβασμό" υπάρχει πλήρης "ομοιογένεια" της νέας σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αβεβαιότητα σκιάζει το διεθνές πεδίο. Στο σπάσιμο του παραδοσιακού γερμανογαλλικού "άξονα" που προέρχεται κυρίως από το Παρίσι, υπεισέρχεται η πρόσκληση του Λονδίνου για "τριγωνικό" Διευθυντήριο, που αφήνει απ' έξω την Ιταλία. Η ανάδυση τόσων κυβερνήσεων του "κέντρου" και των "μικρομεσαίων" αναγκαστικά θολώνει το "εθνικό" ζήτημα. Η κυριαρχία των τραπεζιτών της παντοδύναμης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) λειτουργεί προς την ίδια κατεύθυνση. Αλλά η πίτα της διεύρυνσης και της "παγκοσμιοποίησης" είναι πολύ σημαντική για να διατηρηθεί η ειρήνη μεταξύ των ιμπεριαλιστών.

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ

Οι Γερμανοί ψηφοφόροι την περασμένη Κυριακή δεν εξέλεξαν απλά τον καγκελάριό τους, αλλά και τον ισχυρότερο πολιτικό ηγέτη της Ευρώπης, που θα προσπαθήσει να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών "όλων" και, κυρίως, των έργων του προκατόχου του Κολ, που ήταν ο "ισχυρός" άνδρας της ΕΕ, και της μελλοντικής ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης

Ο Κλ. Κίνκελ ..."κατεβαίνει τις σκάλες", μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων

Ο ηγέτης των Πρασίνων Τσ. Φίσερ

Ο Γκ. Σρέντερ με τον Ο. Λαφοντέν έτοιμοι να ...παραλάβουν

Θερμή υποδοχή από τον Ζ. Σιράκ