Ο 35χρονος ΒΙΑΤΣΕΣΛΑΒ ΑΛΙΟΣΑ ανήκει στη δεύτερη γενιά των ανθρακωρύχων που φέρουν αυτό το αρκετά σεβαστό στ' ανθρακωρυχεία του Κουζμπάς επίθετο. Ο πατέρας του, ΒΑΣΙΛΙ ΑΛΙΟΣΑ, ποθούσε να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη οικογενειακή δυναστεία των ανθρακωρύχων, γι' αυτό και τους τρεις γιους του, Βαλέρι, Σεργκέι και Βιατσεσλάβ τους πήρε μαζί του να τους δείξει τις στοές, όταν αυτοί ήταν ακόμη 6 χρονών. Οπως λέει ο Βιατσεσλάβ, και τα τρία αδέλφια θέλανε να γίνουν ανθρακωρύχοι και να δουλεύουν μαζί με τον πατέρα τους. Εκείνα τα χρόνια, το επάγγελμα του ανθρακωρύχου ήταν απ' αυτά που 'χαν το μεγαλύτερο κύρος και τους μεγαλύτερους μισθούς.

Με την έναρξη της γκορμπατσοφικής περεστρόικα και στη συνέχεια των γιελτσινικών μεταρρυθμίσεων, εκείνα τα χρόνια πέρασαν στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως αρχικά ο Γιέλτσιν και η ομάδα του χρησιμοποίησαν τους ανθρακωρύχους σαν αιχμή του δόρατος ενάντια στο ενωσιακό κέντρο, τον Γκορμπατσόφ και στη συνέχεια ενάντια στο Ανώτατο Σοβιέτ. Ομως οι καιροί που οι ανθρακωρύχοι ήταν οι ευνοούμενοι του νέου καθεστώτος πέρασαν. Οι μεταρρυθμίσεις που προωθήθηκαν, και με τη βοήθειά τους, χτύπησαν όλο το λαό και ιδιαίτερα τους ίδιους τους ανθρακωρύχους.

Οι εργαζόμενοι στο ανθρακωρυχείο "ΣΕΒΕΡΝΑΓΙΑ", όπου και δουλεύει ο ΒΙΑΤΣΕΣΛΑΒ ΑΛΙΟΣΑ, έχουν να πληρωθούν από τον Αύγουστο του '94 και η κατάσταση των οικογενειών τους είναι εντελώς απελπιστική. Στις 13 Φλεβάρη στο ανθρακωρυχείο ξέσπασε απεργία, 94 ανθρακωρύχοι παρέμειναν στις στοές αρνούμενοι ν' ανέβουν στην επιφάνεια της γης, έως ότου τους πληρώσουν τους μισθούς των προηγούμενων μηνών που τους χρωστάνε.

Ο Βιατσεσλάβ Αλιόσα θεωρεί την απεργία κραυγή απόγνωσης. Κι αυτός απεργεί μαζί με όλους τους άλλους, γιατί δεν μπορεί πια να υποφέρει αυτή την αδικία, δεν έχει άλλες δυνάμεις. Εβδομος μήνας, κι αυτός, ένας υγιής άντρας, κεφαλή της οικογένειας, και δε φέρνει στο σπίτι ούτε ένα καπίκι. Τον πνίγει η ανικανότητά του να αγοράσει στο παιδί του, όχι γλυκά και φρούτα, αλλά τα στοιχειώδη για τη ζωή. Ηδη τώρα κάμποσους μήνες το μοναδικό προϊόν που καταναλώνει η οικογένειά του είναι η πατάτα, που είχαν καλλιεργήσει στο χωράφι τους. Το κρέας, το γάλα, τ' αυγά, εδώ και καιρό, δεν είναι για την τσέπη τους. Η γυναίκα του Βιατσεσλάβ είναι γιατρός, όμως δεν μπορεί να βρει δουλιά. Για να κάνει κάτι, τελείωσε ειδικά μαθήματα μασάζ και πού και πού καταφέρνει να βρει δουλιά σε κάποιο στάδιο είτε σε κάποιο άλλο αθλητικό συγκρότημα, όμως η τύχη δεν της χαμογελά και τόσο συχνά. Τον περισσότερο καιρό είναι άνεργη.

Να, γιατί ο Βιατσεσλάβ αποφάσισε να υποστηρίζει τους συντρόφους του και να συμμετέχει στην απεργία. "Ολοι είμαστε απεγνωσμένοι, όμως στη στοά μένουμε οι πιο απελπισμένοι. Ολοι είμαστε αποφασισμένοι μέχρι το τέλος, άλλο να υποφέρουμε αυτή την κατάσταση δε γίνεται - λέει ο ίδιος. Στη συνοικία των ανθρακωρύχων, τα τελευταία χρόνια απότομα ανέβηκε η θνησιμότητα. Κι είναι κατανοητό γιατί: Ολοι οι άντρες κατεβαίνουν στις στοές με μισοάδεια στομάχια. Οι λιποθυμίες από την πείνα έχουν γίνει συνηθισμένο φαινόμενο, κάτω απ' την επιφάνεια της γης".

Ο ανθρακωρύχος, διηγούμενος τις προσωπικές τους παρατηρήσεις, δεν πέφτει έξω. Να τι δείχνουν τα στοιχεία του Τμήματος Σιβηρίας της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσικής Ομοσπονδίας: Στο ΚΟΥΖΜΠΑΣ, η μέση διάρκεια ζωής ήταν το 1993 για τους άντρες στα 56,6 χρόνια (στη Ρωσία είναι 58,9), για τις γυναίκες 69,5 χρόνια (στη Ρωσία είναι 71,9 χρόνια). Πρόκειται για τους χαμηλότερους δείκτες διάρκειας ζωής, όχι μόνο για τη δυτική Σιβηρία, αλλά και για όλη τη Ρωσία. Αναμένεται στα επόμενα δύο χρόνια η μέση διάρκεια ζωής να μειωθεί ακόμη κατά δύο χρόνια. Το Κουζμάς πεθαίνει. Ο αριθμός των θανάτων ξεπερνά κατά πολύ τον αριθμό των γεννήσεων. Οι δείκτες φυσιολογικής αύξησης του πληθυσμού είναι αρνητικοί. Πρόκειται για τους χειρότερους δείκτες στη Δυτική Σιβηρία και σ' όλη τη Ρωσία.

Την ίδια ώρα, πριν λίγο μόνο καιρό, κάτω από τα θερμά χειροκροτήματα των βουλευτών της Ανω Βουλής, εγκρίθηκε ο προϋπολογισμός του 1995, που σύμφωνα με τον γνωστό αγωνιστή, παράγοντα της ρωσικής αντιπολίτευσης και πρόεδρο του τακτικού Κοινοβουλίου του Κεμέροβο ΑΜΑΝ ΤΟΥΛΕΕΦ, αντί να φροντίζει την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, οδηγεί στην κοινωνική έκρηξη. Τι μπορεί να αναμένει κανείς, όταν για παράδειγμα όλη η σφαίρα των δημοτικών υπηρεσιών περνά στην ιδιοσυντήρηση και μεταφέρεται στις πλάτες του φορολογούμενου πολίτη; Κι αυτά, όταν υπάρχουν πολυκατοικίες και οικοδομικά τετράγωνα, κάτω από τα οποία περνούν αγωγοί φυσικού αερίου και άνθρωποι που μένουν σήμερα κυριολεκτικά σε παράγκες. Ο Τουλέεφ θεωρεί πως κανονικά το κράτος θα 'πρεπε να πληρώνει από πάνω σ' αυτούς τους ανθρώπους για τη μεγάλη υπομονή τους, όμως η εξουσία πράττει το ανάποδο. Εάν έως πρόσφατα ο ανθρακωρύχος πλήρωνε (πριν λίγους μήνες) για το διαμέρισμά του 50.000 ρούβλια το μήνα, τώρα πρέπει να πληρώνει 120.000.

Ετσι, λοιπόν, την οικογένεια του Βιατσεσλάβ Αλιόσα κάθε άλλο παρά ρόδινες μέρες την περιμένουν. Καταλαβαίνοντας πως δεν μπορούν να ελπίζουν σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό τους, οι ανθρακωρύχοι συνεχίζουν την απεργία. Τρίτη βδομάδα απεργεί το ανθρακωρυχείο "ΣΕΒΕΡΝΑΓΙΑ". Αίτημα προς το παρόν, μόνο ένα: Πληρώστε τους μισθούς του περασμένου μισού χρόνου. Συνολικά το κράτος χρωστά στους ανθρακωρύχους ήδη 6 δισεκατομμύρια ρούβλια. Πουλήθηκαν και παραδόθηκαν σε ξένα χέρια οι παιδικοί σταθμοί, η λέσχη, το αθλητικό συγκρότημα, ο οίκος ξεκούρασης των ανθρακωρύχων, ό,τι δημιουργήθηκε για τους εργάτες και τις οικογένειές τους στα χρόνια του σοσιαλισμού. Το ανθρακωρυχείο δεν είχε πια τα μέσα να φροντίσει γι' αυτά και ελπίδα για βοήθεια από τη μεριά της κυβέρνησης δεν υπήρχε.

Το ανθρακωρυχείο "ΣΕΒΕΡΝΑΓΙΑ", που έδωσε το πρώτο κάρβουνο το 1939 και το διάστημα '41-'45 έδωσε 5.427.335 τόνους κάρβουνου και τιμήθηκε γι' αυτό με το παράσημο του Πατριωτικού Πολέμου πρώτου βαθμού, σήμερα φυτοζωεί. Το μέλλον των ανθρακωρύχων είναι θολό και ανησυχητικό: Το ανθρακωρυχείο χρεοκοπεί, οι εργάτες βρίσκονται αντιμέτωποι με την ανεργία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της γκορμπατσοφικής περεστρόικα και των γιελτσινικών μεταρρυθμίσεων, που εφαρμόζονται σήμερα, κάτω από τις οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

...Το πιθανότερο είναι, ποτέ ο Βιατοσλάβ Αλιόσα να μην πάρει το γιο του μαζί στο ανθρακωρυχείο, όπως είχε κάνει ο δικός του πατέρας. Το επάγγελμα του ανθρακωρύχου σταμάτησε πια να 'ναι σεβαστό και με κύρος. Οι ανθρακωρύχοι φαίνεται δε χρειάζονται στη "νέα" Ρωσία, που με τεράστια άλματα επιστρέφει στο παρελθόν, στον καπιταλισμό και την άγρια αγορά. Οι ανθρακωρύχοι δεν τους χρειάζονται κι εξοντώνονται σαν τους δεινόσαυρους.

Ναντέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ

Από τις 26.3 ισχύει η "Ευρώπη χωρίς σύνορα", μόνο που αυτή η είδηση αποκρύβει το γεγονός ότι ταυτόχρονα ανυψώνονται και νέα, ηλεκτρονικά αυτή τη φορά, τείχη. Στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στη Γαλλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία (αργότερα στην Αυστρία, την Ιταλία και την Ελλάδα) τέθηκε σε ισχύ μια συμφωνία, που οφείλει το όνομά της στη συνοριακή πόλη του Λουξεμβούργου Σένγκεν. Εκεί εκπρόσωποι πέντε κρατών μελών της ΕΟΚ συζήτησαν για πρώτη φορά, το 1985, για το άνοιγμα των εσωτερικών τους συνόρων, για το συντονισμό της δράσης των αστυνομικών τους δυνάμεων καθώς και για μία κοινή πολιτική αντιμετώπισης - μάλλον, "απόκρουσης" - των προσφύγων.

Στο μεταξύ, οι αντιδράσεις για την παραπάνω Συνθήκη ποικίλλουν. Ετσι, για παράδειγμα, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Σαντέρ θριαμβολογούσε: "Είναι γεγονός μεγάλης σημασίας για τον Ευρωπαίο πολίτη η συγκεκριμένη εφαρμογή της αρχής της εξάλειψης των ελέγχων των ατόμων στα εσωτερικά σύνορα" και αποφάνθηκε ότι "η ελεύθερη μετακίνηση των ατόμων μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς αυτό να αποβεί εις βάρος της ασφάλειας, εντείνοντας τους ελέγχους στα εξωτερικά σύνορα και δημιουργώντας νέες μορφές συνεργασίας μεταξύ των αρμοδίων υπηρεσιών".

Ο υπουργός Εσωτερικών της Πορτογαλίας Μανουέλ Ντίας Λουρέιρο θεώρησε αναγκαίο να επισκεφθεί προσωπικά το αεροδρόμιο της Λισαβόνας την πρώτη μέρα της εφαρμογής της εν λόγω Συνθήκης, την οποία χαρακτήρισε ως "ιστορική μέρα", για να καλωσορίσει τους πρώτους επιβάτες της "χώρας Σένγκεν".

Στα σύνορα, όμως, της Πολωνίας με τη Γερμανία φάνηκε το άλλο πρόσωπο της Συνθήκης του Σένγκεν. Αυστηρότατοι έλεγχοι από γερμανικής πλευράς, που υπαγορεύει η ίδια η Συνθήκη του Σένγκεν, προκάλεσαν ατελείωτες ουρές αυτοκινήτων των τουριστών που προέρχονταν από την Πολωνία.

Οσο για τα καθ' ημάς, ανοιχτό παραμένει το θέμα κύρωσης από τη χώρα μας της Συνθήκης του Σένκγεν, για την οποία ο υπουργός Τύπου και ΜΜΕ Ευάγγελος Βενιζέλος - κατά την παρουσίαση των κυβερνητικών προτάσεων για την αναθεώρηση του Συντάγματος στις 28 Μαρτίου - παραδέχτηκε ότι οδηγεί σε ηλεκτρονική καταγραφή στοιχείων και προσωπικών δεδομένων "που δημιουργεί κινδύνους". Ωστόσο, ο υπουργός εξέφρασε την εκτίμηση ότι η χώρα μας, ανεξάρτητα από τη βούλησή της, είναι πιθανό να υποχρεωθεί να προχωρήσει στην κύρωση της Συνθήκης του Σένγκεν, καθώς ενδέχεται η Ευρωπαϊκή Ενωση να καταλήξει στην έκδοση σχετικής οδηγίας (!).

Το τίμημα

της ελεύθερης

μετακίνησης

Ας δούμε, όμως, με τι αντίτιμο θα πληρώσουν οι πολίτες αυτήν την ελεύθερη μετακίνησή τους στη "χώρα του Σένγκεν". Αυτή, λοιπόν, η ελεύθερη μετακίνηση εξαγοράστηκε με ένα "πακέτο ασφάλειας", το οποίο δίνει τη δυνατότητα στις αρχές να αποκρούουν - όπως αυτό συνέβαινε στον Μεσαίωνα στις πύλες των πύργων των ιπποτών - ανθρώπους που φτάνουν στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, προσπαθώντας να αποφύγουν διώξεις, πείνα, πόλεμο, οικονομικές και οικολογικές καταστροφές που συμβαίνουν στις πατρίδες τους. Ωστόσο, σε νέους ανθρώπους, με ανώτερη επαγγελματική εκπαίδευση θα παρέχεται άδεια εισόδου μόνο εφ' όσον οι οικονομικές ανάγκες του κεφαλαίου το θεωρήσουν σκόπιμο.

Τα παραπάνω νομιμοποιούνται με επίκληση του θεωρουμένου ως κύρια απειλή "οργανωμένου εγκλήματος": Εμπόριο ναρκωτικών και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, τρομοκρατία, παράνομη μετακίνηση, κλοπές αυτοκινήτων. Και, φυσικά, σκόπιμα δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η εσωτερική ασφάλεια απειλείται από τους "ξένους".

"Να κατατροπωθεί η Ευρο-Μαφία! ήταν ένα σύνθημα του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στην προεκλογική εκστρατεία για τις ευρωεκλογές του 1994. Η γερμανική αυτή "συμβολή στην Ενωμένη Ευρώπη" δεν ήταν η μόνη: Με τη Συνθήκη του Σένγκεν, η γερμανική φιλοσοφία περί κρατικής ασφάλειας, με βάση την οποία ο κάθε πολίτης θεωρείται κατ' αρχήν ύποπτος, ανάγεται σε ευρωπαϊκό κανόνα. Βασικός παράγοντας αυτής της φιλοσοφίας αποτελεί ένα δίκτυο, το οποίο δύσκολα διαφαίνεται, κοινών ελέγχων στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, μιας κοινής πολιτικής ασύλου, αστυνομικής συνεργασίας στη δίωξη εγκληματιών, συνεργασίας στον τομέα της δικαιοσύνης καθώς και στην έκδοση ανεπιθυμήτων προσφύγων και μεταναστών.

Σύστημα

ελέγχου SIS

Το "διαμάντι" αυτών των μέτρων που παίρνονται ως αντιστάθμισμα της πτώσης των εσωτερικών συνόρων είναι το "Σύστημα πληροφοριών του Σένγκεν" (SIS), ένας κεντρικός υπολογιστής που βρίσκεται στο Στρασβούργο. Με αυτόν συνδέονται τα εθνικά συστήματα καταζήτησης, έτσι ώστε να δημιουργείται σε όλα τα συνοριακά περάσματα της "χώρας Σένγκεν" ένα μαζικό σύστημα ελέγχου που στηρίζεται στους υπολογιστές και το οποίο θα εξυπηρετεί τις αστυνομικές και συνοριακές αρχές στην καταζήτηση ατόμων και πραγμάτων. Το SIS αποτελεί και βάση της δράσης της ευρωπαϊκής αστυνομίας (EURO - POL) της οποίας τα καθήκοντα θα καθοριστούν σε μία από τις αποφάσεις που θα παρθούν στην επόμενη ευρωπαϊκή συνάντηση κορυφής το ερχόμενο καλοκαίρι στις Κάννες. Στο SIS θα έχουν πρόσβαση, φυσικά, και οι μυστικές υπηρεσίες (!). Και το ευρωπαϊκό ηλεκτρονικό φακέλωμα, που, βέβαια, όπως όλοι γνωρίζουμε είναι μόνο μία από τις πάμπολλες "παροχές" της ΕΕ, προς τη δόξα τραβά...

Γιάννα ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗ

--------------------------------------------------------------------

Η ελεύθερη μετακίνηση εξαγοράστηκε με ένα "πακέτο ασφάλειας", το οποίο δίνει τη δυνατότητα στις αρχές να αποκρούουν - όπως αυτό συνέβαινε στον Μεσαίωνα στις πύλες των πύργων των ιπποτών - ανθρώπους που φτάνουν στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, προσπαθώντας να αποφύγουν διώξεις, πείνα, πόλεμο, οικονομικές και οικολογικές καταστροφές που συμβαίνουν στις πατρίδες τους

-------------------------------------------------------------------------

H σύνδεση του Κυπριακού με την υπόθεση της τελωνειακής σύνδεσης της Τουρκίας με την ΕΕ και την τελευταία σχετική συμφωνία δείχνει ότι το Κυπριακό έχει μπει σε κρίσιμη φάση και όχι μόνο κρίσιμη, αλλά και επικίνδυνη. Αυτή είναι η άποψη που η Ελένη Μαύρου, γραμματέας της ΕΔΟΝ, αναπτύσσει σε συνέντευξή της στο "Ρ". Αλλωστε, υπογραμμίζει ότι τα σημάδια γι' αυτό είναι ήδη πολλά και όχι πάντα άμεσα σχετικά με την τελωνειακή ένωση.

|εα1|1491 Η συμφωνία τελωνειακής ένωσης Τουρκίας - ΕΕ αποτελεί πια γεγονός. Καλώς ή κακώς, η υπογραφή της σχετίστηκε με το Κυπριακό και με την ίδια την Κύπρο. Πώς βλέπετε την κατάσταση από την άποψη αυτή; |τε|1490

- Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια πορεία που έχει ήδη κρατήσει πολύ καιρό. Μια πορεία, την οποία θα χαρακτήριζα, χρησιμοποιώντας μια έκφραση της μόδας τελευταία, πορεία διολίσθησης. Διολίσθησης με την εξής έννοια: Βαθμιαία αλλάζει και η επίσημη αντιμετώπιση του ίδιου του Κυπριακού ως προβλήματος. Από πρόβλημα κατοχής και άρσης της κατοχής αυτής και των συνεπειών της, μετατρέπεται όλο και πιο πολύ σε πρόβλημα σύνδεσης με τις διεθνείς σχέσεις των εγγυητριών δυνάμεων και των εξελίξεων και των μεταπτώσεών τους. Αυτό φάνηκε στην τελευταία του περιπέτεια με τη συμφωνία τελωνειακής σύνδεσης. Πρόκειται για μια πορεία πολύ επικίνδυνη. Και αυτό γιατί συνδέεται όλο και πιο πολύ με σχέδια διχοτόμησης της Κύπρου. Δεν πιστεύω να θεωρείται τυχαίο το γεγονός ότι ακριβώς σχετικά με τη συμφωνία αυτή και ενόψει της επανήλθαν στην επιφάνεια όχι μόνο σχέδια διχοτόμησης, αλλά ακόμη και φραστικές διατυπώσεις όπως "Βόρεια και Νότια Κύπρος", "δύο κυπριακές κοινότητες" κλπ.

|εα1|1491 Πώς κρίνετε τη στάση της κυπριακής κυβέρνησης; |τε|1490

- Πριν προχωρήσουμε, ας μου επιτραπεί να πω ότι, στις μέρες μας, έχει πια γίνει προβληματική οποιαδήποτε κρίση. Και αυτό γιατί φαίνεται ότι ξαφνικά γίναμε ανίκανοι να αποδώσουμε σωστά τις δηλώσεις των αρμόδιων αξιωματούχων. Τα παραδείγματα αφθονούν, τουλάχιστον στην Κύπρο. Ετσι, έχουμε δηλώσεις για το Κυπριακό του εκπροσώπου του ΓΓ του ΟΗΕ, οι οποίες, όπως μαθαίνουμε, "δεν αποδόθηκαν σωστά". Μετά, έχουμε δηλώσεις και πάλι για το Κυπριακό του υπουργού Εξωτερικών της Κύπρου, που και αυτές - όπως μαθαίνουμε - "δεν αποδόθηκαν σωστά". Καταλαβαίνετε ότι, με τέτοια δυσκολία να αποδοθούν σωστά οι δηλώσεις, πρέπει κανείς να είναι προσεκτικός στα όσα λέει.

Πάντως, πιστεύουμε ότι σωστά αποδίδουμε τις προθέσεις μερικών ισχυρών κύκλων της κυπριακής κυβέρνησης που δε βλέπουν άλλη λύση εκτός της αποδοχής των τετελεσμένων. Είναι, π. χ., τυχαίο το ότι η δράση του Εθνικού Συμβουλίου έχει από καιρό παραλύσει με φανερή κυβερνητική ευθύνη; Αλλά η υπογραφή της συμφωνίας τελωνειακής ένωσης έβγαλε στην επιφάνεια ακόμη πιο φανερά σημάδια. Είναι πολύ γνωστό, π. χ., ότι η κυπριακή κυβέρνηση όχι μόνο χαιρέτισε την υπογραφή - την πρώτη κιόλας υπογραφή - αλλά και πίεσε την Αθήνα να υποχωρήσει και από τους όρους που εκ των υστέρων έβαλε. Το πρώτο έγινε δημόσια, το δεύτερο το μετέδωσαν απερίφραστα πολλά αθηναϊκά ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δίκτυα.

Συγκεκριμένες οι σκέψεις διχοτόμησης

|εα1|1491Πώς ερμηνεύετε την κατάσταση αυτή πραγμάτων και πνευμάτων; |τε|1490

- H γνώμη μας είναι ότι οφείλεται στην επικράτηση της άποψης πως ο μόνος τρόπος όχι αναγκαστικά λύσης, αλλά απαλλαγής από το Κυπριακό είναι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτό οφείλεται και σε πιέσεις εξωτερικών παραγόντων. Είναι, π. χ., γνωστό ότι η Βρετανία, μια από τις εγγυήτριες δυνάμεις και, αναμφίβολα, η πιο ισχυρή, δεν ενδιαφέρεται για το Κυπριακό και απλώς θέλει να απαλλαγεί από αυτό. Ολα αυτά συμβαδίζουν με την ολοφάνερη αδράνεια της ΕΕ στο Κυπριακό, που δεν είναι, ασφαλώς, τυχαία και δε μένει χωρίς επιπτώσεις. Οι επιχειρήσεις περισπασμού επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγουν. Είναι, βέβαια, δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι ίδιες εκείνες δυνάμεις που ακολουθούν την παραπάνω γραμμή είναι εκείνες που συντελούν στην καλλιέργεια ενός κλίματος πυρετικού εθνικισμού. Ισως αυτό εξηγείται από το ότι μια προοπτική διχοτόμησης αναγκαστικά συνοδεύεται από την προοπτική της διπλής ένωσης...

|εα1|1491Με άλλα λόγια, φαίνεστε να επαληθεύετε τη δήλωση του κ. Μαγκάκη ότι βρισκόταν σε συνεχή επαφή όχι μόνο με την Αθήνα, αλλά και με τη Λευκωσία. |τε|1490

- Θα έλεγα, πράγματι, ότι αυτή η δήλωση δεν απείχε από την πραγματικότητα...

Η σημασία μιας απειλής

|εα1|1491 Ωστόσο, πολύ θόρυβο έκαναν και οι μετά την υπογραφή δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας κ. Μουράτ Καραγιαλτσίν, που είχαν έναν καθαρά απειλητικό για την Κύπρο (και, μάλιστα, ονομαστικά) χαρακτήρα. Τι λέτε γι' αυτές; |τε|1490

- Αναντίρρητα, πρόκειται για σοβαρότατο γεγονός. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται και από το θόρυβο που προκάλεσαν αυτές οι δηλώσεις. Θόρυβο που, ωστόσο, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι καθόλου δεν επηρέασε το καθεστώς της Τουρκίας ως συνδεδεμένης τώρα χώρας με την ΕΕ. Οσον αφορά το περιεχόμενο των δηλώσεων, δε θα ήθελα να προτρέξω σε τίποτε. Πρέπει, ωστόσο, να παρατηρήσω ότι, όσον αφορά τουλάχιστον το Κυπριακό, η Τουρκία δε μας έχει συνηθίσει σε απειλές χωρίς αντίκρισμα. Οταν απειλεί, συνήθως πραγματοποιεί τις απειλές της.

Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα προσεχτεί έγκαιρα.

|εα1|1491 Το Κυπριακό είναι, ούτως η άλλως, ένα πρόβλημα που υπάρχει από χρόνια και είναι αρκετά ακανθώδες και δυσεπίλυτο. Κλείνοντας, ας έρθουμε σε ένα άλλο θέμα: Πώς βλέπετε την κατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας αυτής καθ' εαυτής αυτή τη στιγμή;|εα0|1490

- Αν και συμφωνώ μαζί σας στον πολύπλοκο χαρακτήρα του Κυπριακού, θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι αυτή δεν είναι η μόνη ούτε και η κυριότερη άποψη από την οποία βλέπουμε το θέμα. Για μας είναι θέμα στοιχειωδών δικαιωμάτων και διαφύλαξής τους. Ερχομαι τώρα στο θέμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν είναι αλήθεια, όπως είναι προφανές, ότι όλος ο κόσμος βρίσκεται σε μία μεταβατική κατάσταση, είναι εξίσου προφανές ότι δεν μπορεί κανείς να ζητά από την Κύπρο να αποτελέσει τη μόνη εξαίρεση. Πράγματι, η Κύπρος αλλάζει, δεν είναι πια αυτή που ξέραμε. Για όποιον τη γνωρίζει καλά, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει μια έντονη ατμόσφαιρα όξυνσης των προβλημάτων της και της γενικής της κατάστασης. Εχουμε ακόμη και κρούσματα αυταρχισμού. Βέβαια, δεν αγνοώ ότι αυτό ακούγεται κάπως παράξενο να το λέει κανείς για την Κύπρο. Επίσης δεν αγνοώ ότι αυτό που στην Κύπρο θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε "αυταρχισμό", δε φαίνεται καθόλου σαν τέτοιο σε άλλες χώρες. Ωστόσο, όλα πρέπει να τα βλέπουμε συγκεκριμένα και με τα μάτια της συγκεκριμένης χώρας. Αυτό και πολλά άλλα μας επιτρέπουν, νομίζω, να συμπεράνουμε ότι η Κύπρος δε θα αποτελέσει εξαίρεση σ' αυτό τον κόσμο της Νέας Τάξης.

Θ. Π.

Ο 35χρονος ΒΙΑΤΣΕΣΛΑΒ ΑΛΙΟΣΑ ανήκει στη δεύτερη γενιά των ανθρακωρύχων που φέρουν αυτό το αρκετά σεβαστό στ' ανθρακωρυχεία του Κουζμπάς επίθετο. Ο πατέρας του, ΒΑΣΙΛΙ ΑΛΙΟΣΑ, ποθούσε να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη οικογενειακή δυναστεία των ανθρακωρύχων, γι' αυτό και τους τρεις γιους του, Βαλέρι, Σεργκέι και Βιατσεσλάβ τους πήρε μαζί του να τους δείξει τις στοές, όταν αυτοί ήταν ακόμη 6 χρονών. Οπως λέει ο Βιατσεσλάβ, και τα τρία αδέλφια θέλανε να γίνουν ανθρακωρύχοι και να δουλεύουν μαζί με τον πατέρα τους. Εκείνα τα χρόνια, το επάγγελμα του ανθρακωρύχου ήταν απ' αυτά που 'χαν το μεγαλύτερο κύρος και τους μεγαλύτερους μισθούς.

Με την έναρξη της γκορμπατσοφικής περεστρόικα και στη συνέχεια των γιελτσινικών μεταρρυθμίσεων, εκείνα τα χρόνια πέρασαν στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως αρχικά ο Γιέλτσιν και η ομάδα του χρησιμοποίησαν τους ανθρακωρύχους σαν αιχμή του δόρατος ενάντια στο ενωσιακό κέντρο, τον Γκορμπατσόφ και στη συνέχεια ενάντια στο Ανώτατο Σοβιέτ. Ομως οι καιροί που οι ανθρακωρύχοι ήταν οι ευνοούμενοι του νέου καθεστώτος πέρασαν. Οι μεταρρυθμίσεις που προωθήθηκαν, και με τη βοήθειά τους, χτύπησαν όλο το λαό και ιδιαίτερα τους ίδιους τους ανθρακωρύχους.

Οι εργαζόμενοι στο ανθρακωρυχείο "ΣΕΒΕΡΝΑΓΙΑ", όπου και δουλεύει ο ΒΙΑΤΣΕΣΛΑΒ ΑΛΙΟΣΑ, έχουν να πληρωθούν από τον Αύγουστο του '94 και η κατάσταση των οικογενειών τους είναι εντελώς απελπιστική. Στις 13 Φλεβάρη στο ανθρακωρυχείο ξέσπασε απεργία, 94 ανθρακωρύχοι παρέμειναν στις στοές αρνούμενοι ν' ανέβουν στην επιφάνεια της γης, έως ότου τους πληρώσουν τους μισθούς των προηγούμενων μηνών που τους χρωστάνε.

Ο Βιατσεσλάβ Αλιόσα θεωρεί την απεργία κραυγή απόγνωσης. Κι αυτός απεργεί μαζί με όλους τους άλλους, γιατί δεν μπορεί πια να υποφέρει αυτή την αδικία, δεν έχει άλλες δυνάμεις. Εβδομος μήνας, κι αυτός, ένας υγιής άντρας, κεφαλή της οικογένειας, και δε φέρνει στο σπίτι ούτε ένα καπίκι. Τον πνίγει η ανικανότητά του να αγοράσει στο παιδί του, όχι γλυκά και φρούτα, αλλά τα στοιχειώδη για τη ζωή. Ηδη τώρα κάμποσους μήνες το μοναδικό προϊόν που καταναλώνει η οικογένειά του είναι η πατάτα, που είχαν καλλιεργήσει στο χωράφι τους. Το κρέας, το γάλα, τ' αυγά, εδώ και καιρό, δεν είναι για την τσέπη τους. Η γυναίκα του Βιατσεσλάβ είναι γιατρός, όμως δεν μπορεί να βρει δουλιά. Για να κάνει κάτι, τελείωσε ειδικά μαθήματα μασάζ και πού και πού καταφέρνει να βρει δουλιά σε κάποιο στάδιο είτε σε κάποιο άλλο αθλητικό συγκρότημα, όμως η τύχη δεν της χαμογελά και τόσο συχνά. Τον περισσότερο καιρό είναι άνεργη.

Να, γιατί ο Βιατσεσλάβ αποφάσισε να υποστηρίζει τους συντρόφους του και να συμμετέχει στην απεργία. "Ολοι είμαστε απεγνωσμένοι, όμως στη στοά μένουμε οι πιο απελπισμένοι. Ολοι είμαστε αποφασισμένοι μέχρι το τέλος, άλλο να υποφέρουμε αυτή την κατάσταση δε γίνεται - λέει ο ίδιος. Στη συνοικία των ανθρακωρύχων, τα τελευταία χρόνια απότομα ανέβηκε η θνησιμότητα. Κι είναι κατανοητό γιατί: Ολοι οι άντρες κατεβαίνουν στις στοές με μισοάδεια στομάχια. Οι λιποθυμίες από την πείνα έχουν γίνει συνηθισμένο φαινόμενο, κάτω απ' την επιφάνεια της γης".

Ο ανθρακωρύχος, διηγούμενος τις προσωπικές τους παρατηρήσεις, δεν πέφτει έξω. Να τι δείχνουν τα στοιχεία του Τμήματος Σιβηρίας της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσικής Ομοσπονδίας: Στο ΚΟΥΖΜΠΑΣ, η μέση διάρκεια ζωής ήταν το 1993 για τους άντρες στα 56,6 χρόνια (στη Ρωσία είναι 58,9), για τις γυναίκες 69,5 χρόνια (στη Ρωσία είναι 71,9 χρόνια). Πρόκειται για τους χαμηλότερους δείκτες διάρκειας ζωής, όχι μόνο για τη δυτική Σιβηρία, αλλά και για όλη τη Ρωσία. Αναμένεται στα επόμενα δύο χρόνια η μέση διάρκεια ζωής να μειωθεί ακόμη κατά δύο χρόνια. Το Κουζμάς πεθαίνει. Ο αριθμός των θανάτων ξεπερνά κατά πολύ τον αριθμό των γεννήσεων. Οι δείκτες φυσιολογικής αύξησης του πληθυσμού είναι αρνητικοί. Πρόκειται για τους χειρότερους δείκτες στη Δυτική Σιβηρία και σ' όλη τη Ρωσία.

Την ίδια ώρα, πριν λίγο μόνο καιρό, κάτω από τα θερμά χειροκροτήματα των βουλευτών της Ανω Βουλής, εγκρίθηκε ο προϋπολογισμός του 1995, που σύμφωνα με τον γνωστό αγωνιστή, παράγοντα της ρωσικής αντιπολίτευσης και πρόεδρο του τακτικού Κοινοβουλίου του Κεμέροβο ΑΜΑΝ ΤΟΥΛΕΕΦ, αντί να φροντίζει την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, οδηγεί στην κοινωνική έκρηξη. Τι μπορεί να αναμένει κανείς, όταν για παράδειγμα όλη η σφαίρα των δημοτικών υπηρεσιών περνά στην ιδιοσυντήρηση και μεταφέρεται στις πλάτες του φορολογούμενου πολίτη; Κι αυτά, όταν υπάρχουν πολυκατοικίες και οικοδομικά τετράγωνα, κάτω από τα οποία περνούν αγωγοί φυσικού αερίου και άνθρωποι που μένουν σήμερα κυριολεκτικά σε παράγκες. Ο Τουλέεφ θεωρεί πως κανονικά το κράτος θα 'πρεπε να πληρώνει από πάνω σ' αυτούς τους ανθρώπους για τη μεγάλη υπομονή τους, όμως η εξουσία πράττει το ανάποδο. Εάν έως πρόσφατα ο ανθρακωρύχος πλήρωνε (πριν λίγους μήνες) για το διαμέρισμά του 50.000 ρούβλια το μήνα, τώρα πρέπει να πληρώνει 120.000.

Ετσι, λοιπόν, την οικογένεια του Βιατσεσλάβ Αλιόσα κάθε άλλο παρά ρόδινες μέρες την περιμένουν. Καταλαβαίνοντας πως δεν μπορούν να ελπίζουν σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό τους, οι ανθρακωρύχοι συνεχίζουν την απεργία. Τρίτη βδομάδα απεργεί το ανθρακωρυχείο "ΣΕΒΕΡΝΑΓΙΑ". Αίτημα προς το παρόν, μόνο ένα: Πληρώστε τους μισθούς του περασμένου μισού χρόνου. Συνολικά το κράτος χρωστά στους ανθρακωρύχους ήδη 6 δισεκατομμύρια ρούβλια. Πουλήθηκαν και παραδόθηκαν σε ξένα χέρια οι παιδικοί σταθμοί, η λέσχη, το αθλητικό συγκρότημα, ο οίκος ξεκούρασης των ανθρακωρύχων, ό,τι δημιουργήθηκε για τους εργάτες και τις οικογένειές τους στα χρόνια του σοσιαλισμού. Το ανθρακωρυχείο δεν είχε πια τα μέσα να φροντίσει γι' αυτά και ελπίδα για βοήθεια από τη μεριά της κυβέρνησης δεν υπήρχε.

Το ανθρακωρυχείο "ΣΕΒΕΡΝΑΓΙΑ", που έδωσε το πρώτο κάρβουνο το 1939 και το διάστημα '41-'45 έδωσε 5.427.335 τόνους κάρβουνου και τιμήθηκε γι' αυτό με το παράσημο του Πατριωτικού Πολέμου πρώτου βαθμού, σήμερα φυτοζωεί. Το μέλλον των ανθρακωρύχων είναι θολό και ανησυχητικό: Το ανθρακωρυχείο χρεοκοπεί, οι εργάτες βρίσκονται αντιμέτωποι με την ανεργία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της γκορμπατσοφικής περεστρόικα και των γιελτσινικών μεταρρυθμίσεων, που εφαρμόζονται σήμερα, κάτω από τις οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

...Το πιθανότερο είναι, ποτέ ο Βιατοσλάβ Αλιόσα να μην πάρει το γιο του μαζί στο ανθρακωρυχείο, όπως είχε κάνει ο δικός του πατέρας. Το επάγγελμα του ανθρακωρύχου σταμάτησε πια να 'ναι σεβαστό και με κύρος. Οι ανθρακωρύχοι φαίνεται δε χρειάζονται στη "νέα" Ρωσία, που με τεράστια άλματα επιστρέφει στο παρελθόν, στον καπιταλισμό και την άγρια αγορά. Οι ανθρακωρύχοι δεν τους χρειάζονται κι εξοντώνονται σαν τους δεινόσαυρους.

Ναντέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ