Ο 35χρονος ΒΙΑΤΣΕΣΛΑΒ ΑΛΙΟΣΑ ανήκει στη δεύτερη γενιά των ανθρακωρύχων που φέρουν αυτό το αρκετά σεβαστό στ' ανθρακωρυχεία του Κουζμπάς επίθετο. Ο πατέρας του, ΒΑΣΙΛΙ ΑΛΙΟΣΑ, ποθούσε να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη οικογενειακή δυναστεία των ανθρακωρύχων, γι' αυτό και τους τρεις γιους του, Βαλέρι, Σεργκέι και Βιατσεσλάβ τους πήρε μαζί του να τους δείξει τις στοές, όταν αυτοί ήταν ακόμη 6 χρονών. Οπως λέει ο Βιατσεσλάβ, και τα τρία αδέλφια θέλανε να γίνουν ανθρακωρύχοι και να δουλεύουν μαζί με τον πατέρα τους. Εκείνα τα χρόνια, το επάγγελμα του ανθρακωρύχου ήταν απ' αυτά που 'χαν το μεγαλύτερο κύρος και τους μεγαλύτερους μισθούς.

Με την έναρξη της γκορμπατσοφικής περεστρόικα και στη συνέχεια των γιελτσινικών μεταρρυθμίσεων, εκείνα τα χρόνια πέρασαν στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως αρχικά ο Γιέλτσιν και η ομάδα του χρησιμοποίησαν τους ανθρακωρύχους σαν αιχμή του δόρατος ενάντια στο ενωσιακό κέντρο, τον Γκορμπατσόφ και στη συνέχεια ενάντια στο Ανώτατο Σοβιέτ. Ομως οι καιροί που οι ανθρακωρύχοι ήταν οι ευνοούμενοι του νέου καθεστώτος πέρασαν. Οι μεταρρυθμίσεις που προωθήθηκαν, και με τη βοήθειά τους, χτύπησαν όλο το λαό και ιδιαίτερα τους ίδιους τους ανθρακωρύχους.

Οι εργαζόμενοι στο ανθρακωρυχείο "ΣΕΒΕΡΝΑΓΙΑ", όπου και δουλεύει ο ΒΙΑΤΣΕΣΛΑΒ ΑΛΙΟΣΑ, έχουν να πληρωθούν από τον Αύγουστο του '94 και η κατάσταση των οικογενειών τους είναι εντελώς απελπιστική. Στις 13 Φλεβάρη στο ανθρακωρυχείο ξέσπασε απεργία, 94 ανθρακωρύχοι παρέμειναν στις στοές αρνούμενοι ν' ανέβουν στην επιφάνεια της γης, έως ότου τους πληρώσουν τους μισθούς των προηγούμενων μηνών που τους χρωστάνε.

Ο Βιατσεσλάβ Αλιόσα θεωρεί την απεργία κραυγή απόγνωσης. Κι αυτός απεργεί μαζί με όλους τους άλλους, γιατί δεν μπορεί πια να υποφέρει αυτή την αδικία, δεν έχει άλλες δυνάμεις. Εβδομος μήνας, κι αυτός, ένας υγιής άντρας, κεφαλή της οικογένειας, και δε φέρνει στο σπίτι ούτε ένα καπίκι. Τον πνίγει η ανικανότητά του να αγοράσει στο παιδί του, όχι γλυκά και φρούτα, αλλά τα στοιχειώδη για τη ζωή. Ηδη τώρα κάμποσους μήνες το μοναδικό προϊόν που καταναλώνει η οικογένειά του είναι η πατάτα, που είχαν καλλιεργήσει στο χωράφι τους. Το κρέας, το γάλα, τ' αυγά, εδώ και καιρό, δεν είναι για την τσέπη τους. Η γυναίκα του Βιατσεσλάβ είναι γιατρός, όμως δεν μπορεί να βρει δουλιά. Για να κάνει κάτι, τελείωσε ειδικά μαθήματα μασάζ και πού και πού καταφέρνει να βρει δουλιά σε κάποιο στάδιο είτε σε κάποιο άλλο αθλητικό συγκρότημα, όμως η τύχη δεν της χαμογελά και τόσο συχνά. Τον περισσότερο καιρό είναι άνεργη.

Να, γιατί ο Βιατσεσλάβ αποφάσισε να υποστηρίζει τους συντρόφους του και να συμμετέχει στην απεργία. "Ολοι είμαστε απεγνωσμένοι, όμως στη στοά μένουμε οι πιο απελπισμένοι. Ολοι είμαστε αποφασισμένοι μέχρι το τέλος, άλλο να υποφέρουμε αυτή την κατάσταση δε γίνεται - λέει ο ίδιος. Στη συνοικία των ανθρακωρύχων, τα τελευταία χρόνια απότομα ανέβηκε η θνησιμότητα. Κι είναι κατανοητό γιατί: Ολοι οι άντρες κατεβαίνουν στις στοές με μισοάδεια στομάχια. Οι λιποθυμίες από την πείνα έχουν γίνει συνηθισμένο φαινόμενο, κάτω απ' την επιφάνεια της γης".

Ο ανθρακωρύχος, διηγούμενος τις προσωπικές τους παρατηρήσεις, δεν πέφτει έξω. Να τι δείχνουν τα στοιχεία του Τμήματος Σιβηρίας της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών της Ρωσικής Ομοσπονδίας: Στο ΚΟΥΖΜΠΑΣ, η μέση διάρκεια ζωής ήταν το 1993 για τους άντρες στα 56,6 χρόνια (στη Ρωσία είναι 58,9), για τις γυναίκες 69,5 χρόνια (στη Ρωσία είναι 71,9 χρόνια). Πρόκειται για τους χαμηλότερους δείκτες διάρκειας ζωής, όχι μόνο για τη δυτική Σιβηρία, αλλά και για όλη τη Ρωσία. Αναμένεται στα επόμενα δύο χρόνια η μέση διάρκεια ζωής να μειωθεί ακόμη κατά δύο χρόνια. Το Κουζμάς πεθαίνει. Ο αριθμός των θανάτων ξεπερνά κατά πολύ τον αριθμό των γεννήσεων. Οι δείκτες φυσιολογικής αύξησης του πληθυσμού είναι αρνητικοί. Πρόκειται για τους χειρότερους δείκτες στη Δυτική Σιβηρία και σ' όλη τη Ρωσία.

Την ίδια ώρα, πριν λίγο μόνο καιρό, κάτω από τα θερμά χειροκροτήματα των βουλευτών της Ανω Βουλής, εγκρίθηκε ο προϋπολογισμός του 1995, που σύμφωνα με τον γνωστό αγωνιστή, παράγοντα της ρωσικής αντιπολίτευσης και πρόεδρο του τακτικού Κοινοβουλίου του Κεμέροβο ΑΜΑΝ ΤΟΥΛΕΕΦ, αντί να φροντίζει την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, οδηγεί στην κοινωνική έκρηξη. Τι μπορεί να αναμένει κανείς, όταν για παράδειγμα όλη η σφαίρα των δημοτικών υπηρεσιών περνά στην ιδιοσυντήρηση και μεταφέρεται στις πλάτες του φορολογούμενου πολίτη; Κι αυτά, όταν υπάρχουν πολυκατοικίες και οικοδομικά τετράγωνα, κάτω από τα οποία περνούν αγωγοί φυσικού αερίου και άνθρωποι που μένουν σήμερα κυριολεκτικά σε παράγκες. Ο Τουλέεφ θεωρεί πως κανονικά το κράτος θα 'πρεπε να πληρώνει από πάνω σ' αυτούς τους ανθρώπους για τη μεγάλη υπομονή τους, όμως η εξουσία πράττει το ανάποδο. Εάν έως πρόσφατα ο ανθρακωρύχος πλήρωνε (πριν λίγους μήνες) για το διαμέρισμά του 50.000 ρούβλια το μήνα, τώρα πρέπει να πληρώνει 120.000.

Ετσι, λοιπόν, την οικογένεια του Βιατσεσλάβ Αλιόσα κάθε άλλο παρά ρόδινες μέρες την περιμένουν. Καταλαβαίνοντας πως δεν μπορούν να ελπίζουν σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό τους, οι ανθρακωρύχοι συνεχίζουν την απεργία. Τρίτη βδομάδα απεργεί το ανθρακωρυχείο "ΣΕΒΕΡΝΑΓΙΑ". Αίτημα προς το παρόν, μόνο ένα: Πληρώστε τους μισθούς του περασμένου μισού χρόνου. Συνολικά το κράτος χρωστά στους ανθρακωρύχους ήδη 6 δισεκατομμύρια ρούβλια. Πουλήθηκαν και παραδόθηκαν σε ξένα χέρια οι παιδικοί σταθμοί, η λέσχη, το αθλητικό συγκρότημα, ο οίκος ξεκούρασης των ανθρακωρύχων, ό,τι δημιουργήθηκε για τους εργάτες και τις οικογένειές τους στα χρόνια του σοσιαλισμού. Το ανθρακωρυχείο δεν είχε πια τα μέσα να φροντίσει γι' αυτά και ελπίδα για βοήθεια από τη μεριά της κυβέρνησης δεν υπήρχε.

Το ανθρακωρυχείο "ΣΕΒΕΡΝΑΓΙΑ", που έδωσε το πρώτο κάρβουνο το 1939 και το διάστημα '41-'45 έδωσε 5.427.335 τόνους κάρβουνου και τιμήθηκε γι' αυτό με το παράσημο του Πατριωτικού Πολέμου πρώτου βαθμού, σήμερα φυτοζωεί. Το μέλλον των ανθρακωρύχων είναι θολό και ανησυχητικό: Το ανθρακωρυχείο χρεοκοπεί, οι εργάτες βρίσκονται αντιμέτωποι με την ανεργία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της γκορμπατσοφικής περεστρόικα και των γιελτσινικών μεταρρυθμίσεων, που εφαρμόζονται σήμερα, κάτω από τις οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

...Το πιθανότερο είναι, ποτέ ο Βιατοσλάβ Αλιόσα να μην πάρει το γιο του μαζί στο ανθρακωρυχείο, όπως είχε κάνει ο δικός του πατέρας. Το επάγγελμα του ανθρακωρύχου σταμάτησε πια να 'ναι σεβαστό και με κύρος. Οι ανθρακωρύχοι φαίνεται δε χρειάζονται στη "νέα" Ρωσία, που με τεράστια άλματα επιστρέφει στο παρελθόν, στον καπιταλισμό και την άγρια αγορά. Οι ανθρακωρύχοι δεν τους χρειάζονται κι εξοντώνονται σαν τους δεινόσαυρους.

Ναντέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ