"Ενα κράτος που συμμετέχει στη Συνθήκη δεν μπορεί να βλάπτει με μέτρα, την επιχείρηση, τη διοίκηση, τη διάθεση, την ευχαρίστηση (σ.σ. στο κείμενο υπάρχει η λέξη enjoyment) των επενδυτών ενός άλλου κράτους"!!! Αρθρο 1.2 της 4ης ενότητας της Πολυμερούς Συμφωνίας για τις Επενδύσεις (ΠΣΕ).

Πρόκειται ίσως για μία από τις χαρακτηριστικότερες διατυπώσεις - φωτογραφία της ασυδοσίας του κόσμου του μεγάλου κεφαλαίου, όπως, τουλάχιστον, προγραμματίζουν να ρυθμίσουν οι ίδιες οι πολυεθνικές τον κόσμο στο άμεσο μέλλον!

Η παραπάνω φράση, που υποδεικνύει στα κράτη να εναρμονίζουν τη νομοθεσία και τη συμπεριφορά τους με βάση, όχι απλώς τα συμφέροντα των πολυεθνικών, αλλά και την προσωπική "ευχαρίστηση" (!) των αφεντικών των πολυεθνικών, περιέχεται στην περίφημη ΠΣΕ. Δηλαδή, τη Συνθήκη που από το 1995 - εν κρυπτώ - ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) και οι 29 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη επεξεργάζονται και που τον ερχόμενο Μάη αναμένεται να επικυρωθεί. Οσα κράτη προσχωρήσουν στην ΠΣΕ δεσμεύονται να υπακούουν στους όρους της Συμφωνίας για 20 ολόκληρα χρόνια. Ακόμα όμως και η δυσαρέσκεια κάποιου κράτους μπορεί να εκδηλωθεί μόνο ύστερα από πέντε χρόνια από την εφαρμογή της Συμφωνίας...

Η επικύρωση της ΠΣΕ δε θα σημάνει μόνο την - και τυπικά - πλήρη υποταγή των κυβερνήσεων στα συμφέροντα των πολυεθνικών, την κατάλυση κάθε έννοιας δημοσίου συμφέροντος και προσωπικής ελευθερίας. Αυτή τη φορά το πολυεθνικό κεφάλαιο προχωρά ακόμα παραπέρα και διακηρύσσει ανοιχτά: Μόνος νόμος είναι το κέρδος μας!

Αυτή είναι η εποχή της "νέας τάξης". Η εποχή όπου οι μυστικοσύμβουλοι των πολυεθνικών συσκέπτονται, αποφασίζουν και επιβάλλουν ότι αν: "Ενας επενδυτής που θα υποστεί απώλεια στις επενδύσεις του στην περιοχή ενός άλλου κράτους κατά τη διάρκεια πολέμου ή άλλης ένοπλης διαμάχης, περίπτωση έκτακτης ανάγκης, επανάστασης, εξέγερσης, πολιτικής αναταραχής ή από άλλο παρόμοιο γεγονός, θα πρέπει να υπάρξει αποκατάσταση, αποζημίωση, ή οποιαδήποτε άλλη ρύθμιση. Η αποζημίωση πρέπει να πληρωθεί χωρίς καθυστέρηση. Η αποζημίωση πρέπει να είναι ισόποση με την επένδυση".Αυτό ακριβώς προβλέπει το άρθρο 3.1 της Συνθήκης, που αναφέρεται στο κεφάλαιο "Προστασία του Επενδυτή"... Γίνεται βέβαια φανερό πως για την εφαρμογή αυτού και μόνο του άρθρου, οι ήδη σιδερόφραχτοι κρατικοί μηχανισμοί δεν αρκούν. Στο όνομα τού να μην υποστεί απώλεια μία επένδυση από "πολιτική αναταραχή ή από άλλο παρόμοιο γεγονός", οι κυβερνήσεις θα πρέπει να ενισχύσουν έτσι και τόσο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τη σχετική νομοθεσία, ώστε να είναι αδύνατη ακόμα και η αναγραφή ενός συνθήματος σε τοίχο αφού και κάτι τέτοιο ακόμα μπορεί να βλάψει τον επενδυτή.

Με ένα μνημειώδες μείγμα κυνισμού και υποκρισίας οι εμπνευστές της Συμφωνίας ισχυρίζονται στο εισαγωγικό σημείωμα που συνοδεύει το κείμενο, πως σκοπός της Συμφωνίας είναι ο παρακάτω: "Τα κράτη που συμμετέχουν σ' αυτή τη Συμφωνία, επιθυμώντας να εισαγάγουν διεθνείς συνεργασίες με σεβασμό στην επένδυση και την ανάπτυξη κανόνων πάνω στις διεθνείς επενδύσεις του παγκόσμιου εμπορικού συστήματος και να ιδρυθεί μια πολυμερής συμφωνία για τις επενδύσεις με υψηλά στάνταρ για την ελευθερία των επενδύσεων και την προστασία των επενδυτών, αποφάσισαν τα παρακάτω:..."

Και ακολουθούν μια σειρά "αθώες" εκφράσεις.

Για παράδειγμα, σε άρθρο της Συμφωνίας αναφέρεται: "κάθε κράτος υποχρεώνεται να συμφωνεί με τις επενδύσεις προσώπων και να μεταχειρίζεται τους επενδυτές και τις επενδύσεις τους με σεβασμό στη δημιουργία, επιχείρηση, διοίκηση, διατήρηση, χρήση και πώληση των επενδύσεών τους".

Ο σεβασμός βέβαια στην επένδυση και το κεφάλαιο είναι τόσο μεγάλος, που η ίδια η Συνθήκη προβλέπει ότι οι κάθε είδους επενδυτές μπορούν να οδηγήσουν στα δικαστήρια κυβερνήσεις που με τις αποφάσεις τους προκαλούν... χασούρα στις επενδύσεις τους. Προβλέπεται μάλιστα και αποζημίωση, ισόποση με την επένδυση, στην περίπτωση που θα δικαιωθεί ο επενδυτής!

Κι όλα αυτά με το πρόσχημα, όπως αυτό αναφέρεται στο εισαγωγικό σημείωμα της Συνθήκης, ότι "τα κράτη που συμμετέχουν στη συμφωνία, επιθυμούν να δυναμώσουν τους δεσμούς φιλίας και να προωθήσουν μεγαλύτερη οικονομική συνεργασία μεταξύ τους, θεωρώντας ότι οι διεθνείς επενδύσεις έχουν αποκτήσει μεγάλη σημασία στην παγκόσμια οικονομία, αναγνωρίζοντας ότι η συμφωνία για τη συνθήκη θα χτιστεί με βάση τη δημιουργία εργασιακών ευκαιριών και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής"...

Κανένα περιθώριο δεν αφήνει η Συνθήκη για όσα κράτη δεν υπακούσουν ή τολμήσουν να πάρουν μέτρα που μπορεί να πλήξουν το κέρδος των επενδυτών και να προκαλέσουν ζημιά στις δουλιές τους... Κι αυτό γιατί σε περίπτωση διαμάχης μεταξύ ενός κράτους με έναν επενδυτή, υπάρχουν κανόνες επίλυσης και διαδικασίες τέτοιες που δικαιώνουν τελικά τον επενδυτή. Κι όλα αυτά προκύπτουν από συγκεκριμένα άρθρα της Συμφωνίας.

Στο κεφάλαιο "Διαφωνία μεταξύ επενδυτών και κράτους" στη 2η παράγραφο σημειώνεται: "Κάθε διαφωνία εάν είναι δυνατόν πρέπει να επιλύεται με διαπραγματεύσεις. Εάν κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιηθεί, ο επενδυτής μπορεί να επιλέξει να υποβάλει αγωγή για να επιλυθεί η διαφορά. Κι αυτό σε κάθε αρμόδιο διοικητικό δικαστήριο του κράτους που υπάρχει η διαφορά ή με διαιτησία σύμφωνα με τη "Συνθήκη για τις Επενδύσεις μεταξύ των Κρατών" και τους κανόνες της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνή Εμπορικό Δίκαιο".

Στην περίπτωση που δε δικαιωθεί ο επενδυτής μπορεί να προσφύγει σε δικαστήρια και να ζητήσει αποζημίωση. Στη Συνθήκη αναφέρεται: "Ο επενδυτής μπορεί να προσφύγει και να ζητήσει αποζημίωση ύστερα από 60 μέρες από την ημερομηνία που παρατήρησε την ενέργεια του κράτους που ζημίωσε την επένδυση, αλλά όχι αργότερα από 5 χρόνια από την ημερομηνία που ο επενδυτής αρχικά έλαβε γνώση του συμβάντος".

Οι 124 σελίδες του κειμένου βρίθουν λεπτομερειών που κατατείνουν σε ένα: Τη με κάθε τρόπο και μέσο διασφάλιση ότι το κεφάλαιο θα λειτουργεί όπου θέλει, όπως θέλει. Οι όποιοι περιορισμοί σ' αυτήν την κίνηση παρέμειναν μετά και τη μετατροπή της ΓΚΑΤΤ σε ΠΟΕ, τώρα δίνεται εντολή να αρθούν και αυτοί.

Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ

Οι σποραδικές εξάρσεις βίας στο Κόσσοβο μάς είχαν εθίσει, στο παρελθόν, στην "υπενθύμιση" της ύπαρξης μίας μεγάλης βόμβας που απειλεί με έκρηξη τη γειτονιά των Βαλκανίων... Ετσι, αρκετοί καταφέραμε να έχουμε ήδη υποσυνείδητα συνδέσει τη λέξη "Κοσσυφοπέδιο" με τον εφιάλτη της μετατροπής μίας τοπικής σύγκρουσης σε μία επικείμενη περιφερειακή σύρραξη με ανυπολόγιστες συνέπειες (ακόμη και για τη χώρα μας).

Ομως, τα αιματηρά γεγονότα της περασμένης βδομάδας μάς ξύπνησαν από το λήθαργο της απλής υπενθύμισης. Οι πάνω από 20 νεκροί του περασμένου Σαββατοκύριακου και οι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες για αρκετούς τραυματίες ή και νεκρούς από βομβαρδισμούς της περασμένης Πέμπτης στην Ντρένιτσα και σε περίπου 12 χωριά του Κόσσοβου φαίνεται να δίνουν σιγά σιγά υπόσταση στο χειρότερο σενάριο: "Εξέγερση" των απανταχού στα Βαλκάνια Αλβανόφωνων με τα τύμπανα του πολέμου να χτυπούν ακατάπαυστα, υπό τους ρυθμούς του ΝΑΤΟ, και την επακόλουθη πραγματοποίηση γεωπολιτικών ανακατατάξεων σε σχεδόν κάθε χώρα της περιοχής των Βαλκανίων. Με δεδομένα, σ' όλα αυτά, τα νέα κύματα προσφύγων και τις νέες εκατόμβες ανυποψίαστων αθώων πολιτών...

Το χειρότερο σενάριο συζητιέται ιδιαίτερα έντονα, από όλους. Ωστόσο, όσο οι λαοί δεν επαγρυπνούν και δε φρουρούν εμπράκτως την ειρήνη, οι κρίσιμες αποφάσεις θα ληφθούν - για μία ακόμη φορά - εν αγνοία τους, στα γραφεία δυνάμεων που έχουν έδρα στις Βρυξέλλες, στη Βόννη ή την Ουάσιγκτον. Ομως, το παιχνίδι των μεγάλων αποφάσεων για το μέλλον του Κόσσοβου δε φαίνεται εύκολο.

Οι ισχυροί ή οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού δε φαίνεται να είναι αδιαφιλονίκητοι, εξαιτίας ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού εξουσίας, στρατιωτικής ισχύος και πολιτικής επιβολής. Από πού διακρίνεται αυτό; Από τη διγλωσσία της Ουάσιγκτον και τη διπρόσωπη στάση των Βρυξελλών! Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Αμερικανού απεσταλμένου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, Ρόμπερτ Γκέλμπαρντ, την περασμένη Τετάρτη, ("οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να επέμβουν στο Κόσσοβο στρατιωτικά, εάν αυτό καταστεί αναγκαίο"), και οι αμέσως επόμενες της υπουργού Εξωτερικών, Μαντλίν Ολμπράιτ, που επιχειρούσε να κατευνάσει τα πνεύματα λέγοντας πως η στρατιωτική εισβολή δεν "είναι άμεσο, προς το παρόν, ζήτημα"...

Λίγα 24ωρα νωρίτερα, ο Ευρωπαίος επίτροπος Χανς βαν ντε Μπρουκ είχε υψώσει τους τόνους στο ζενίθ και απευθυνόμενος στον Μιλόσεβιτς προειδοποιούσε - εάν δεν απειλούσε! - πως εάν ο Γιουγκοσλάβος Πρόεδρος δεν πάρει μέτρα για την αποκατάσταση της αυτονομίας των Αλβανόφωνων του Κοσσυφοπεδίου, τότε, "δε θα πρέπει να εκπλαγεί αν το κάνουν κάποιοι άλλοι στη θέση του"! Ιδιαίτερα, ανήσυχος ήταν, την ίδια στιγμή, και ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Κλάους Κίνκελ. Μέρες πριν τη σημερινή - κρίσιμη για το μέλλον του Κόσσοβου - συνάντησή του με την Αμερικανίδα ομόλογό του, Μ. Ολμπράιτ, είχε επισημάνει πως "το φιτίλι είναι αναμμένο στο Κόσσοβο, αλλά πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε να μην πυροδοτήσει την έκρηξη σε ολόκληρη την περιοχή"! Αμέσως μετά, συμπύκνωσε την επικρατέστερη - για την ώρα... - πολιτική της ΕΕ σε λίγες λέξεις: "Η καταπιεσμένη πλειοψηφία του πληθυσμού στο Κοσσυφοπέδιο πρέπει να ανακτήσει περισσότερη αυτονομία, χωρίς να τεθεί σε αμφισβήτηση η εδαφική ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας". Αλήθεια, μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει; Θα μπορέσει η ευρωπαϊκή διπλωματία να πάρει κεφάλι έναντι της αμερικανικής; Είναι άραγε οι Βρυξέλλες διατεθειμένες να αποτρέψουν - διά του ειρηνικού διαλόγου - το ενδεχόμενο του πολέμου; Ουδείς μπορεί να το αποδείξει με σοβαρά στοιχεία, καθώς οι μέχρι τώρα "υποψίες", αλλά και ο πρότερος μη έντιμος διπλωματικός και πολιτικός "βίος" Βρυξελλών και Ουάσιγκτον φαίνεται να θέτουν υπό αμφισβήτηση τις ειλικρινείς και αγαθές προθέσεις Ευρωπαίων και Αμερικανών!

Από την άλλη πλευρά, είναι διατεθειμένος ο Μιλόσεβιτς να εγκαταλείψει τη μέχρι τώρα θέση του; Να αποτρέψει, δηλαδή, τη διόγκωση της ανεπιθύμητης για το Βελιγράδι διεθνοποίησης του Κόσσοβου; Θα καταφέρει, τελικά, να μην βάλει έξωθεν "διακανονιστές" και "φύλακες" στην πιο νότια γειτονιά της Σερβίας;

Ο ίδιος ο Μιλόσεβιτς, κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών, Ρόμπιν Κουκ, δεν έκανε ιδιαίτερα σαφείς τις προθέσεις του, καθώς επανέλαβε πως θεωρεί το Κοσσυφοπέδιο εσωτερικό ζήτημα, το οποίο μπορεί να "επιλυθεί αποκλειστικά από την ίδια τη Σερβία"! Ταυτόχρονα, επιχείρησε να κάνει κάποιο άνοιγμα προς τους Ευρωπαίους διαπραγματευτές, επαναφέροντας το θέμα της άρσης των οικονομικών κυρώσεων κατά του Βελιγραδίου (εννοείται με κάποια σοβαρά ανταλλάγματα σε όφελος των Αλβανοφώνων)...

Πάντως, ο Ρόμπιν Κουκ, μετά το πέρας της συνάντησής του με τον Μιλόσεβιτς, τόνισε πως το μήνυμα που μετέφερε δεν ήταν άλλο από την επίτευξη πολιτικής λύσης στη βάση της περισσότερης αυτονομίας και όχι ανεξαρτησίας των Αλβανόφωνων! Εφυγε, μάλιστα, από το Βελιγράδι, λέγοντας πως "το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου είναι μια μεγάλη πρόκληση και μια μεγάλη ευκαιρία για τη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση, καθώς εάν η τελευταία βρει μια πολιτική λύση θα γίνει δυνατή η επιτάχυνση της διαδικασίας εξομάλυνσης των σχέσεων του Βελιγραδίου με τις Βρυξέλλες".

Ωστόσο, πολλά μέλλει να ξεκαθαρίσουν τις προσεχείς μέρες με σημαντικές - μέχρι τώρα - δύο ημερομηνίες: Την αυριανή (9 Μάρτη) με τη συνάντηση της Ομάδας Επαφής στο Λονδίνο, και την 22η του μήνα,οπότε οι Αλβανόφωνοι του Κόσσοβου θα προσέλθουν στις κάλπες που θα στήσουν χωρίς την "άδεια" του Βελιγραδίου, δίνοντας μία πρώτη γεύση και ιδέα των διαθέσεών τους. Οψόμεθα...

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

Είχα την ευκαιρία να ρωτήσω αρκετούς Αλβανούς στην Ελλάδα, τι τους έκανε να κρατάνε και να κουνούν τα αμερικάνικα πλαστικά σημαιάκια στις πρώτες αλβανικές εκλογές που ανέδειξαν τον Σαλί Μπερίσα με μεγάλη πλειοψηφία. Ξεκινώντας από διαφορετική σκοπιά και εμπειρία κατέληγαν όλοι στην κοινή διαπίστωση λέγοντας: "Μας εξαπάτησαν οι Αμερικάνοι με τον Μπερίσα. Μας έταζαν πλούσια και άνετη ζωή". Βλέποντας τα αιματηρά γεγονότα που συμβαίνουν με τους Αλβανούς στο Κοσσυφοπέδιο, διαπιστώνεται ότι συνεχίζει να ευδοκιμεί ανάμεσά τους η αυταπάτη του αμερικανικού ονείρου. Είναι γνωστό προ πολλού χρόνου ότι η αμερικανική προπαγάνδα ανθεί στον αλβανικό πληθυσμό με τη βούλα της άτυπης ηγεσίας του. Στις ΗΠΑ έχει αναγνωριστεί και λειτουργεί γραφείο των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου με αναγνωρισμένο επικεφαλής τον Ιμπραχίμ Ρουγκόβα. Στο Κοσσυφοπέδιο είναι εγκατεστημένη κυβερνητική επιτροπή των ΗΠΑ. Λίγες μέρες πριν ξεσπάσουν τα πρόσφατα αιματηρά γεγονότα μεταξύ αλβανικών και σερβικών αστυνομικών δυνάμεων στο Κοσσυφοπέδιο, υπήρξαν ανάλογα γεγονότα στην αλβανική πόλη Σκόδρα μεταξύ ένοπλων οπαδών του Σαλί Μπερίσα και αλβανικών αστυνομικών δυνάμεων. Πρέπει εδώ να υπενθυμιστεί ότι στη διάρκεια της αλβανικής εξέγερσης του 1996 - 97 ένοπλες αλβανικές συμμορίες από το Κοσσυφοπέδιο στήριξαν τον Σαλί Μπερίσα. Εάν σε αυτό προστεθεί το γεγονός ότι ο Μπερίσα υπήρξε ο προνομιακός υποστηριζόμενος των Αμερικανών, δημιουργείται ένα πολιτικό ψηφιδωτό ιδιαίτερης σημασίας.

Ο Αλβανός πρωθυπουργός Φάτος Νάνο φέρεται μέχρι στιγμής μετριοπαθής. Φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η όξυνση και επέκταση των αντιθέσεων στο Κοσσυφοπέδιο υποσκάπτει την έστω και αμφιλεγόμενη ηρεμία στο εσωτερικό της Αλβανίας την οποία έχει ανάγκη. Γι' αυτό και απευθύνεται στην Ελλάδα ζητώντας τη διαμεσολάβησή της σε μια συνεννόηση με το Βελιγράδι. Αυτή η ενέργεια εντάσσεται κατ' ουσία στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης μέσα από τη σχέση Αθηνών - Βελιγραδίου. Στο τέλος η ελληνική κυβέρνηση δε θα μπορέσει να κάνει κάτι πέρα από αυτό που υπαγορεύουν τα αντιφατικά ευρω - ενωσιακά συμφέροντα.

Αυτό φάνηκε και από την άμεση παρέμβαση των ευρω - εταίρων στο Βελιγράδι. Ο Φάτος Νάνο χρεωμένος κυρίως στην ελληνική ομπρέλα, προσδοκά να τακτοποιηθεί το θέμα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης η οποία, άλλωστε και τον ανέλαβε ως το "δικό της" πρωθυπουργό. Ωστόσο, όμως, προκαλεί εντύπωση στην πολιτική ρευστότητα της Αλβανίας, η ξαφνική δήλωση του ξεχασμένου Αλβανού ηγέτη Ραμίζ Αλία ότι "οι Αλβανοί σε κάθε γεωγραφικό σημείο είναι ένα ενιαίο έθνος και ότι όταν ένα κομμάτι του κινδυνεύει, τότε πρέπει να υποστηρίζεται από τα άλλα κομμάτια".

Οπως και να έχει και ανεξαρτήτως των προθέσεων και ενεργειών της αλβανικής πολιτικής ηγεσίας, είναι γεγονός ότι επιχειρείται να χρησιμοποιηθούν οι αλβανικοί πληθυσμοί στα Βαλκάνια ως η νέα αποσταθεροποιητική δύναμη από την αντιφάσκουσα στο εσωτερικό της Δυτική Συμμαχία. Αυτό πρέπει να προβληματίσει αρκετά τις βαλκανικές κυβερνήσεις κι ιδιαίτερα την ελληνική. Είναι καίρια η ερώτηση εάν οι ισχυρές δυνάμεις της Δυτικής Συμμαχίας θα μπορέσουν, στην τρέλα των ιδιαίτερων συμφερόντων τους, να ελέγξουν τις παραμέτρους ακόμη και θερμών επεισοδίων μεταξύ βαλκανικών κρατών τα οποία οι ίδιες εξάπτουν και καλλιεργούν.

Καίρια ερωτηματικά: Πόσο θα μπορέσει να αποφευχθεί μια γενικευμένη σύρραξη μεταξύ των εξοπλισμένων αλβανικών οργανώσεων του Κοσσυφοπεδίου και του σερβικού κράτους;

Το πιθανό αυτό γεγονός, σε ποιο σημείο αποσταθεροποίησης θα οδηγήσει την Αλβανία και την FYROM; Μια πιθανή σταθεροποίηση της FYROM πόσο μπορεί να προκαλέσει το ανταγωνιστικό ενδιαφέρον μεταξύ της Σερβίας και της Βουλγαρίας; Ποια θα είναι τότε η θέση της Ελλάδας έναντι αυτών των χωρών, δηλ. της άκρως ζωτικής δεδομένης και λειτουργικής ελληνοσερβικής επικοινωνίας και της εξίσου ζωτικής ελληνο - βουλγαρικής φιλίας, συνεργασίας και καλής γειτονίας; Πόσο η Ελλάδα θα αντέξει στο εύρος των συνόρων της από την Ηπειρο μέχρι τη Θράκη και το Ανατολικό Αιγαίο; Πόσο θα μπορέσει να ελέγξει τον όγκο των λαθρομεταναστών που ανεπίσημα ήδη αντιστοιχούν στο 10% του ελληνικού πληθυσμού; Ποιες θα είναι τότε οι παρεμβάσεις κι επεμβάσεις του συμπλέγματος δυτικών ισχυρών και Τουρκίας;

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ