Ολο και δραματικότερες διαστάσεις προσλαμβάνει η μαζική ανεργία στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι, όλα τα προγνωστικά για το 1997 μιλούν για μια οικονομική άνοδο της τάξης του 2,2% περίπου. Σήμερα, οι επίσημα καταγραμμένοι αριθμοί των ανέργων εκτινάσσονται όλο και σε μεγαλύτερα ύψη, πρωτόγνωρα για τη μεταπολεμική περίοδο της χώρας. Ο πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Εργασίας εκτιμά ότι η ανεργία στα τέλη του χειμώνα θα φτάσει στα 4,5 εκατομμύρια άτομα.

Ταυτόχρονα, όμως, έχει σημειωθεί και ένα δεύτερο ρεκόρ: Ηδη, στη διάρκεια του 1996 η πραγματική υποαπασχόληση είχε φτάσει στα 8 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ η τάση αυτή αναμένεται να συνεχιστεί και το 1997. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι το ένα πέμπτο του γερμανικού πληθυσμού πέρασε πλέον στον εφεδρικό βιομηχανικό στρατό ανεργίας.

Σε κατάφωρη αντίθεση με όλα αυτά βρίσκεται ο προπαγανδιστικός στόχος του κυβερνητικού συνασπισμού της Βόννης, σύμφωνα με τον οποίο, ο αριθμός των ανέργων μέχρι το 2000 πρόκειται να μειωθεί κατά το ήμισυ. Ταυτόχρονα, όμως, ο ίδιος ο Γερμανός καγκελάριος, Χέλμουτ Κολ, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η πρόβλεψη αυτή δε θα επαληθευτεί, αλλά κατά την άποψή του, πρέπει να μείνει κανείς προσηλωμένος στο στόχο αυτό.

Από την άλλη πλευρά, εκπρόσωποι των Συλλόγων Επιχειρηματιών, δηλώνουν ότι δεν μπορούν να φανταστούν έναν τέτοιο πολλαπλασιασμό θέσεων εργασίας στα πλαίσια ενός τόσο σύντομου χρονικού διαστήματος. Παράλληλα, όμως, και οι επενδύσεις, που πραγματοποιούνται είναι πάρα πολύ λίγες, προκειμένου να ξεπεραστούν οι σοβαρές αδυναμίες, οι οποίος συνδέονται με την οικονομική άνοδο και την αποφασιστική αντιμετώπιση του προβλήματος της μαζικής ανεργίας. Πάντως, όλες οι σχετικές στρατηγικές που μέχρι σήμερα έχουν εκπονηθεί, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, έχουν καταδικαστεί σε αποτυχία...

Η αλήθεια είναι ότι το πέρασμα στη βδομάδα 35 ωρών εργασίας είχε ως ένα βαθμό θετικά αποτελέσματα στην πολιτική αγοράς εργασίας. Κι όμως, εδώ και μερικά χρόνια, το τρένο κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση: Σε πολλά εργοστάσια και επιχειρήσεις οι ώρες εργασίας τη βδομάδα αυξήθηκαν σε 38 - 40, με αποτέλεσμα, στη διάρκεια του 1996, να έχουν καταγραφεί 1,8 δισεκατομμύρια υπερωρίες. Προς την ίδια κατεύθυνση δρομολογείται και το χρονικό όριο συνταξιοδότησης.

Στην Εκθεση Συγκυρίας της Ομοσπονδιακής Ενωσης Βιομηχανίας, που δόθηκε τώρα στη δημοσιότητα, γίνεται βέβαια λόγος για κάποια οικονομική άνοδο, αλλά δε διαπιστώνεται ότι κάτι τέτοιο θα έχει θετικές επιπτώσεις στο πρόβλημα της μαζικής ανεργίας. Η συγκυρία λοιπόν, σημειώνει κάποια ανοδική πορεία, κυρίως λόγω της αισθητής αύξησης των εξαγωγών, οι οποίες στο τρίτο τρίμηνο του 1996 συγκριτικά με τους προηγούμενους μήνες είχαν τριπλασιαστεί. Αναφορικά, όμως, με το ζήτημα των επενδύσεων ουσιαστικά η κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει στάσιμη. Η αύξηση των εξαγωγών, όπως αναφέρεται στην Εκθεση Συγκυρίας, προβλέπεται να συνεχιστεί με γοργούς ρυθμούς. Η ατομική, όμως, κατανάλωση, λόγω της μαζικής ανεργίας πολύ λίγο αναμένεται ν' ανέβει...

Στο μεταξύ, τα συνδικάτα τονίζουν πάλι και πάλι ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της. Καιρός είναι πλέον να γίνει ένα αποφασιστικό πέρασμα από τα λόγια στην πρακτική αντιμετώπιση της αυξανόμενης μαζικής ανεργίας, η οποία καταδικάζει στο περιθώριο και τη φτώχεια εκατομμύρια εργαζόμενους μαζί με τις οικογένειές τους. "Τα χαμόγελα του καγκελάριου" στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες "δε φέρνουν καμιά θέση εργασίας... ". Οι γύροι των συνομιλιών του Χέλμουτ Κολ και η διαβόητη "Συμμαχία για την Εργασία" δεν έφεραν ούτε πρόκειται να φέρουν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Και για όλα αυτά, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, την κύρια ευθύνη έχει ο Γερμανός καγκελάριος.

Πάντως, τα συνδικάτα, δεν παύουν να προειδοποιούν τον κυβερνητικό συνασπισμό της Βόννης, από τον οποίο απαιτούν να μην κάνει κοινωνικές περικοπές, γιατί σε διαφορετική περίπτωση πρόκειται να πραγματοποποιηθούν μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των εργαζομένων της χώρας.

Ν. Η. - Η.

Τι σχέση έχει ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία με την πρόσφατη κρίση των "πυραμίδων" στην Αλβανία; Μαντέψτε. Τα χρήματα με τα οποία οι παρατράπεζες μετατράπηκαν σε "εύρωστους" οικονομικούς οργανισμούς προέρχονταν από το λαθρεμπόριο καυσίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης προς τα αντιμαχόμενα μέρη του πολέμου. Εκπληξη; Καθόλου. Ενας οικονομικός αναλυτής εξηγεί στο "Ρόιτερ" ότι "ένα καθαρό πυραμιδικό σχήμα δεν μπορεί να ζήσει πάνω από 18 μήνες: στην Αλβανία έζησαν για χρόνια γιατί ήταν πολύ πιο σύνθετα". Από την άποψη αυτή, η λήξη του πολέμου στη Βοσνία στραγγάλισε τον - επίπλαστο - επενδυτικό οργασμό στην Αλβανία. Κατά υπολογισμούς ειδικών, σχεδόν 1 εκατομμύριο την ημέρα εισερχόταν στην Αλβανία από την πώληση πετρελαίου μόνο στη Σερβία - για το εμπάργκο του ΟΗΕ, ούτε λόγος, φυσικά... Τα "πυραμιδικά" σχήματα, όμως, δεν αποτελούσαν δοχείο κατάληξης μόνο των πετροδολαρίων: ανώνυμα, στέλεχος της ιταλικής αντικατασκοπίας προσθέτει στο παζλ ότι η ιταλική μαφία "ξέπλενε" τα έσοδά της μέσω αυτών. Κι ένας τραπεζίτης στα Τίρανα επιβεβαιώνει την πληροφορία, ορίζοντας μάλιστα και το ποσό της "μίζας" των ιδρυμάτων για αυτή τη θεάρεστη δραστηριότητά τους: στις αρχές του έτους, μια πυραμίδα έλαβε 1,5 εκατομμύριο δολάρια για το "ξέπλυμα" 20 εκατομμυρίων. Τι προέκυψε; Ωραία, καθαρά, νόμιμα έγγραφα εισαγωγής, κατά την ίδια πηγή.

Η ευφορία όμως πιθανότατα εμπόδισε τους ιθύνοντες των πυραμίδων και των παρατραπεζών να αντιληφθούν ότι οι μαφιόζοι, θορυβημένοι από την προσοχή που δινόταν στην Αλβανία, στράφηκαν σε λιγότερο ελεγχόμενες αγορές - όπως της Βοσνίας, για παράδειγμα. Και παράλληλα, το εμπάργκο του ΟΗΕ προς τη Σερβία ήρθη, κι η στρόφιγγα του "ζεστού" χρήματος που έρεε άφθονο έσφιξε. Τα χρήματα των Αλβανών πολιτών που είχαν επενδύσει στις πυραμίδες τότε αποδείχτηκαν πολύ λίγα - και το μοντέλο άρχισε να χάνει την ιδιότυπη ισορροπία του. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των "πυραμίδων" ήταν απλώς ο επιθανάτιος σπασμός, έως ότου πέντε εταιρίες κατέρρευσαν, τέσσερις βρέθηκαν - και βρίσκονται - στο μεταίχμιο, τα χρήματα των καταθετών χάθηκαν, κι η χώρα βρέθηκε στη δίνη του μεγαλύτερου σκανδάλου της πρόσφατης ιστορίας της, με απρόβλεπτες συνέπειες...

Μπ. Γ.

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.-

Την παρέμβαση του Αμερικανού Προέδρου, Μπιλ Κλίντον, αλλά και ένα νόμο των πρώτων δεκαετιών του αιώνα χρειάστηκε η διοίκηση της αεροπορικής εταιρίας "Αμέρικαν Αϊρλάινς" για να μεταθέσει, έστω και για μέρες, την έναρξη της απεργίας των πιλότων της.

Με προσωπική εντολή του Μπιλ Κλίντον, τέθηκε σε εφαρμογή ένας νόμος του 1926, σύμφωνα με τον οποίο οι σιδηρόδρομοι (και κατ' επέκταση, προφανώς, σήμερα και οι αεροπορικές γραμμές) δεν έχουν δικαίωμα να απεργήσουν σε περιόδους "έκτακτης ανάγκης". Ετσι, η απεργία των πιλότων της "Αμέρικαν Αϊρλάινς" φαίνεται ότι παίρνει προσωρινή παράταση, καθώς μέσα στις επόμενες 30 ημέρες θα συσταθεί ειδική διαμεσολαβητική ομάδα που με την εκπνοή του μήνα θα πρέπει να καταθέσει τις προτάσεις της, που, βέβαια, δε θα έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα. Από την πλευρά τους, οι πιλότοι θα έχουν άλλο έναν μήνα στη διάθεσή τους να αποφασίσουν τις περαιτέρω ενέργειές τους.

Η παρέμβαση του Αμερικανού Προέδρου κρίθηκε περισσότερο από αναγκαία, καθώς στην περίπτωση που οι 9.300 πιλότοι της εταιρίας πραγματοποιούσαν την απεργία τους, τότε η αμερικανική οικονομία θα έχανε, σε καθημερινή βάση, περισσότερο 200 εκατομμύρια δολάρια, ενώ ταυτόχρονα δε θα πραγματοποιούνταν το 20% των πτήσεων στο εσωτερικό της χώρας.

Από την πλευρά τους, οι πιλότοι, διά στόματος του προέδρου του συνδικάτου τους Τζέιμς Σόβιτς, φαίνονται ιδιαίτερα δύσπιστοι απέναντι στις διάφορες υποσχέσεις και δηλώνουν έτοιμοι να πραγματοποιήσουν την απεργία τους μετά τους δύο μήνες. Βασικό τους αίτημα είναι η αύξηση των μισθών τους κατά 11% μέσα στα επόμενα 4 χρόνια, ενώ η διοίκηση της εταιρίας προσφέρει αύξηση 6%, και επιπλέον ζητούν να λάβουν τη δέσμευση ότι δεν πρόκειται να προσληφθούν χαμηλόμισθοι πιλότοι άλλης εταιρίας για να πραγματοποιούνται οι, μικρής διάρκειας, πτήσεις.

Μια τεράστια ανθρώπινη αλυσίδα χιλιάδων χιλιομέτρων σχημάτισαν προχτές οι Γερμανοί ανθρακωρύχοι να διαμαρτυρηθούν για τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης Κολ

Κούβα

Στο δρόμο της ανάκαμψης

Η Κούβα μοιάζει να αφήνει πίσω της για τα καλά τις δύσκολες στιγμές που πέρασε εξαιτίας της οικονομικής κρίσης κατά την περίοδο 1990 - 1993. Ο νέος δρόμος της ανάκαμψης, βέβαια, δε συνεπάγεται ότι τα προβλήματα εξαλείφτηκαν και κυρίως τα εμπόδια που θέτουν οι ΗΠΑ

Σελίδες 46 - 47

Νέα Γιουγκοσλαβία

Εντονες ανησυχίες

Οι διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης συνεχίζονται, έστω και με μειωμένη συμμετοχή, το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου αναδεικνύεται σε ολοένα και μεγαλύτερο παράγοντα ρύθμισης της κατάστασης, ο κυβερνητικός συνασπισμός μοιάζει να "τα 'χει χαμένα" και η δημοτικότητα του Προέδρου Μιλόσεβιτς έχει φθάσει στο ναδίρ. Μέσα σε όλα αυτά, είναι απλώς Κασσάνδρες όσοι μιλούν για ενδεχόμενο διαμελισμό της Νέας Γιουγκοσλαβίας;

Σελίδες 44 - 45

ΝΑΤΟ

Ανταγωνιστικοί ελιγμοί

Ο Γάλλος Πρόεδρος, Ζακ Σιράκ, "φλερτάρει" τον Γερμανό Καγκελάριο, Χέλμουτ Κολ, έχοντας βλέψεις, όμως, προς τον Ρώσο Πρόεδρο Μπορίς Γιέλτσιν. Ολα αυτά, βέβαια, διαδραματίζονται στα πλαίσια της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και του ανταγωνισμού ανάδειξης ισχυρής δύναμης μέσα σε αυτήν έναντι των, ανέκαθεν, κυριάρχων Ηνωμένων Πολιτειών.

Σελίδες 44 - 45