Ολο και δραματικότερες διαστάσεις προσλαμβάνει η μαζική ανεργία στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι, όλα τα προγνωστικά για το 1997 μιλούν για μια οικονομική άνοδο της τάξης του 2,2% περίπου. Σήμερα, οι επίσημα καταγραμμένοι αριθμοί των ανέργων εκτινάσσονται όλο και σε μεγαλύτερα ύψη, πρωτόγνωρα για τη μεταπολεμική περίοδο της χώρας. Ο πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Εργασίας εκτιμά ότι η ανεργία στα τέλη του χειμώνα θα φτάσει στα 4,5 εκατομμύρια άτομα.

Ταυτόχρονα, όμως, έχει σημειωθεί και ένα δεύτερο ρεκόρ: Ηδη, στη διάρκεια του 1996 η πραγματική υποαπασχόληση είχε φτάσει στα 8 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ η τάση αυτή αναμένεται να συνεχιστεί και το 1997. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι το ένα πέμπτο του γερμανικού πληθυσμού πέρασε πλέον στον εφεδρικό βιομηχανικό στρατό ανεργίας.

Σε κατάφωρη αντίθεση με όλα αυτά βρίσκεται ο προπαγανδιστικός στόχος του κυβερνητικού συνασπισμού της Βόννης, σύμφωνα με τον οποίο, ο αριθμός των ανέργων μέχρι το 2000 πρόκειται να μειωθεί κατά το ήμισυ. Ταυτόχρονα, όμως, ο ίδιος ο Γερμανός καγκελάριος, Χέλμουτ Κολ, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η πρόβλεψη αυτή δε θα επαληθευτεί, αλλά κατά την άποψή του, πρέπει να μείνει κανείς προσηλωμένος στο στόχο αυτό.

Από την άλλη πλευρά, εκπρόσωποι των Συλλόγων Επιχειρηματιών, δηλώνουν ότι δεν μπορούν να φανταστούν έναν τέτοιο πολλαπλασιασμό θέσεων εργασίας στα πλαίσια ενός τόσο σύντομου χρονικού διαστήματος. Παράλληλα, όμως, και οι επενδύσεις, που πραγματοποιούνται είναι πάρα πολύ λίγες, προκειμένου να ξεπεραστούν οι σοβαρές αδυναμίες, οι οποίος συνδέονται με την οικονομική άνοδο και την αποφασιστική αντιμετώπιση του προβλήματος της μαζικής ανεργίας. Πάντως, όλες οι σχετικές στρατηγικές που μέχρι σήμερα έχουν εκπονηθεί, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, έχουν καταδικαστεί σε αποτυχία...

Η αλήθεια είναι ότι το πέρασμα στη βδομάδα 35 ωρών εργασίας είχε ως ένα βαθμό θετικά αποτελέσματα στην πολιτική αγοράς εργασίας. Κι όμως, εδώ και μερικά χρόνια, το τρένο κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση: Σε πολλά εργοστάσια και επιχειρήσεις οι ώρες εργασίας τη βδομάδα αυξήθηκαν σε 38 - 40, με αποτέλεσμα, στη διάρκεια του 1996, να έχουν καταγραφεί 1,8 δισεκατομμύρια υπερωρίες. Προς την ίδια κατεύθυνση δρομολογείται και το χρονικό όριο συνταξιοδότησης.

Στην Εκθεση Συγκυρίας της Ομοσπονδιακής Ενωσης Βιομηχανίας, που δόθηκε τώρα στη δημοσιότητα, γίνεται βέβαια λόγος για κάποια οικονομική άνοδο, αλλά δε διαπιστώνεται ότι κάτι τέτοιο θα έχει θετικές επιπτώσεις στο πρόβλημα της μαζικής ανεργίας. Η συγκυρία λοιπόν, σημειώνει κάποια ανοδική πορεία, κυρίως λόγω της αισθητής αύξησης των εξαγωγών, οι οποίες στο τρίτο τρίμηνο του 1996 συγκριτικά με τους προηγούμενους μήνες είχαν τριπλασιαστεί. Αναφορικά, όμως, με το ζήτημα των επενδύσεων ουσιαστικά η κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει στάσιμη. Η αύξηση των εξαγωγών, όπως αναφέρεται στην Εκθεση Συγκυρίας, προβλέπεται να συνεχιστεί με γοργούς ρυθμούς. Η ατομική, όμως, κατανάλωση, λόγω της μαζικής ανεργίας πολύ λίγο αναμένεται ν' ανέβει...

Στο μεταξύ, τα συνδικάτα τονίζουν πάλι και πάλι ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της. Καιρός είναι πλέον να γίνει ένα αποφασιστικό πέρασμα από τα λόγια στην πρακτική αντιμετώπιση της αυξανόμενης μαζικής ανεργίας, η οποία καταδικάζει στο περιθώριο και τη φτώχεια εκατομμύρια εργαζόμενους μαζί με τις οικογένειές τους. "Τα χαμόγελα του καγκελάριου" στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες "δε φέρνουν καμιά θέση εργασίας... ". Οι γύροι των συνομιλιών του Χέλμουτ Κολ και η διαβόητη "Συμμαχία για την Εργασία" δεν έφεραν ούτε πρόκειται να φέρουν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Και για όλα αυτά, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, την κύρια ευθύνη έχει ο Γερμανός καγκελάριος.

Πάντως, τα συνδικάτα, δεν παύουν να προειδοποιούν τον κυβερνητικό συνασπισμό της Βόννης, από τον οποίο απαιτούν να μην κάνει κοινωνικές περικοπές, γιατί σε διαφορετική περίπτωση πρόκειται να πραγματοποποιηθούν μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των εργαζομένων της χώρας.

Ν. Η. - Η.